Beste forum-lezers,
Ik schrijf hier ik graag psychologisch advies wil inwinnen omtrent de verstandshouding met mijn ex-partner en de invloeden op mijn kinderen. Ik wist niet zeker in welk sub-forum dit bericht moest plaatsen, dus bijvoorbaat excuus als het verkeerd staat en de vraag het eventueel correct te verplaatsen. Omdat het om spanningen (stress) die met zich meebrengt plaats ik het hier.
Het gaat om het volgende;
Ik ben een alleenstaande moeder met 2 dochters, van 12 en 10.
In 2003 heb ik de relatie met de vader verbroken. We zijn niet getrouwd geweest, alleen samenwonend. Er is een Eenouder-gezag die bij mij ligt. Ik heb geen nieuwe partner maar de vader sinds 2 jaar wel.
In 2006 is er via rechtelijk gang afspraken gemaakt betreft alimentatieplicht en bezoekrecht.
In de afgelopen 8 jaar zijn mijn dochters dan ook om het weekend,bij de vader geweest. De alimentatie is rommelig verlopen maar uiteindelijk rechtgetrokken en verloopt het nu naar behoren door incasso.
Verder is er bijna geen contact, alleen maar met het ophalen en thuisbrengen van de kinderen.
Onze verhoudingen in de afgelopen 8 jaar zijn niet al te best geweest. Er is geen sprake van ruzie, agressiviteit of verslavingen e.d., maar er is ontzettend veel gebeurd waardoor onze communicatie altijd heel stroef verliep.Tot aan nu toe is er niets veranderd. Het loopt allemaal nog erg moeizaam en ik moet eerlijk zijn dat ik ieder persoonlijk contact, wat kan leiden tot een gesprek probeer te vermijden. Als er iets besproken moet worden behoud ik mijn contact via de email. Dit om alle gesprekken, gezegdes en afspraken op papier te hebben, maar ook om mijn dochters met niets te belasten. De vader en ik verschillen op heleboel vlakken teveel van mening en inzicht, wat ertoe leidt dat wij geen concrete afspraken kunnen maken waar wij allebei ons in kunnen vinden.
Doordat er nooit enig ruzie is geweest en mijn dochters nog klein waren met de breuk is er geen negatieve invloed op hen geweest en zijn ze er, om het zo maar te benoemen, er in "meegegroeid"
Nu ze ouder worden, 12 en 10, merk ik tot mijn grote spijt wel op, dat mijn dochters er nu wel moeite mee krijgen. Niet om het feit dat de ouders niet bij mekaar zijn maar wel om het feit dat ze langzaam aan ontdekken dat de ouders het niet eens zijn met mekaar. Zoals ik u al zei probeer ik ieder persoonlijk gesprek met de vader te vermijden om de kinderen er niet mee te belasten. Vragen die gesteld worden door mijn kinderen, probeer ik wel te beantwoorden in grote lijnen. Maar de vader is, hoeveel hij van zijn kinderen houdt en wat ik ook stellig geloof, niet altijd even in eerlijk in zijn woorden en handelingen, wat helaas vaak verwarringen en onbegrip creeërt bij de kinderen naar mij toe; Waarom doe ik dit? of Waarom doe ik dat?
Ik vind het zo sneu om te zien hoe mijn dochters hier alsnog, na 8 jaar, in terecht komen
Het zijn 2 schitterende meiden, die veel van beide ouders houden en heel graag met alle liefde bij beide zijn, zo naturel, geen strijd ... het zit er gewoon in.
Het levert aardig wat spanningen op. Mijn oudste gaat hier redelijk goed mee om, ondanks de puberteit waar ze in zit, maar ik zie wel dat ze er mee zit. Mijn jongste is een stuk vuriger van karakter en hoe lief ze ook heel vaak is, reageert zij hierop heel "tegen de draad in".
Ik denk zelf dat ik er redelijk goed mee omga door er niet te veel gesprekken over te voeren en proberen ze de aandacht te laten behouden bij de dingen die ze moeten doen, school en hobby's.
Maar toch is het niet haalbaar een volledige ontspannen sfeer te behouden. En wellicht zal ik ook iets in mijn aanpak kunnen veranderen.
Groet
Donna