Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: DIS

tommy9119 schreef:Begrijp je hoe ik hiervan in de war kan raken?
Nee.
Sorry - wat is jouw verwarring...?
(Het programma staat niet meer dan 3 citaten in citaat toe, dus waar je precies van in de wr raakt kan ik hier niet citeren.)

tommy9119 schreef:
Ja, het kan, maar enig benul van begrippen zou wel leuk zijn.
Ieder mens maakt mee, dat hij of zij soms niet begrepen wordt - dus iedereen heeft die afscheidinkjes.
Hmm.. Kun je dat wat verder uitleggen? Ik word erg vaak niet begrepen, maar dat heeft niets met afscheidingen te maken. Of tenminste, ik zie niet in hoe.
Geen idee, of ik dit verder kan uitleggen...
Als gezegd: het leven is geen zoet sprookje, niemand maakt nooit pijnlijke dingen mee. Dus moet ieder mens op een of andere manier reageren op emotionele pijn. (En op fysieke pijn: iedere peuter valt -tig keer om voordat het lopen lukt, etc.)
Een van die manieren is afscheidinkjes maken - en dat heeft dus weinig met dissociatieve identiteitsstoornis te maken. (Daar is sprake van mega- mega- megapijn.)
tommy9119 schreef:Het blijft echter een risico wanneer je gaat roepen dat 'het rationele deel' of, for that matter, het 'innerlijk kind' (of het 'creatieve deel' of whatever deel dan ook) zich moet uiten. Enkel het benoemen ervan zal misschien inderdaad niet zo'n risico zijn.
Nou weet ik wel, dat er iets is, waarbij jij stelt, dat dingen hierbij mis kunnen gaan.

Maar als ik dit zinnetje lees, vraag ik me af, waar ter wereld het gevaar zou kunnen schuilen.

Een vriendin van mij zegt het wel eens zo: "Ik maak grappen als het te serieus wordt en ik zaai verwarring als het te rechtlijnig wordt." Dat is een van haar vele eigenschappen, die maken dat het fijn is om in haar buurt te zijn.
tommy9119 schreef:Ik vraag me eigenlijk sowieso af waar het voor nodig is, die afscheidingen zo menselijk laten lijken..?
En deze ontgaat mij.
Nou kijk ik overdag uit op een tuin, die eindigt in een schutting.
Die afscheidinkjes in je geest zijn geen houten schuttingen, dat klopt. Het zijn processen in de menselijke geest. (Dus meer iets dat gebeurt, dan een ding dat je in een kruiwagen kunt stoppen.)
Dat 'afscheidinkjes maken' een menselijk proces is, lijkt mij zonneklaar.
...dus hoezo er sprake zou zijn van *iemand* die die afscheidinkjes menselijk zou maken, geen idee.
(Idem, dat iemand dat 'nodig' zou vinden.)
tommy9119 schreef:Zelfs in het brein is het 'creatieve' deel nog verspreid over vrijwel het hele brein. En is het in principe dus ook gewoon het hele brein. (Of tenminste, als je creatief bezig bent, gebruik je alsnog verschillende (anatomische) delen van je brein.)
Klopt: het zijn 2 verschillende 'werelden': psychologen praatten al over dit soort processen, nog voor dat de hele EEGmachine was ontwikkeld (laat staan de MR, PETscan, etc.)
27Hearts

Re: DIS

Bij toeval kwam ik dit bericht tegen toen ik even globaal bij de persoonlijkheidsstoornissen keek en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik hoop niet dat mijn reactie ongepast is omdat het een nogal oud topic is.

Ik wil dit bericht niet langer maken dan dat het nodig is, dus ik zal proberen om op zo min mogelijk berichten hier te reageren. Ten eerste wil ik zeggen dat er nooit twee mensen met DIS hetzelfde zijn, wat voor de ene geldt kan voor de andere compleet anders zijn. Ik heb zelfs gemerkt dat de manier waarop de verschillende alters (“persoonlijkheden”) de aandoening zien flink kan verschillen.

Om mee te beginnen, DIS is geen MPS… Om mezelf als voorbeeld te nemen, ik heb geen meerdere complete persoonlijkheden, ik heb enkel meerdere persoonlijkheidsaspecten die ieder apart van elkaar ontwikkelen om zo compleet mogelijk te zijn. Daarom had ik ‘persoonlijkheden’ in de vorige alinea ook tussen aanhalingstekens staan. Het is lastig om het begrip ‘alter’ uit te leggen in de termen van een persoonlijkheid. Iemand die de aandoening niet heeft, heeft een persoonlijkheid die bestaat uit meerdere persoonlijkheidsaspecten. Iemand die de aandoening wel heeft, heeft een persoonlijkheid die bestaat uit alters. Dat komt redelijk dicht bij de reden waarom de term MPS is veranderd is DIS.
Lioness schreef:een vraagje, als iemand DIS/MPS heeft, worden de andere persoonlijkheden dan ook altijd ouder met dezelfde snelheid van ouder worden als andere mensen? en beginnen die persoonlijkheden altijd op leeftijd 0?
De alters worden niet allemaal even snel ouder en beginnen ook niet allemaal op de leeftijd 0. Ik heb een alter die in het begin gebaseerd was op mijn oudere zus (die alters worden vaak ‘introjects’ genoemd, alters die lijken op mensen die de persoon met DIS kent). Door de jaren heen is ze steeds minder op haar gaan lijken, maar ze begon op een leeftijd die ik nog niet bereikt had. Er zijn ook alters die bijvoorbeeld twee keer zo snel of twee keer zo langzaam ouder worden. Buiten dat zijn er ook alters die sliden of wisselen qua leeftijd. Ik heb een alter die soms 7 is, soms 12 en soms 19. Sliden is elke willekeurige leeftijd aan kunnen nemen tussen 2 leeftijden, bijvoorbeeld 23 en 26, die alter kan dan iedere leeftijd uit dat gebied aannemen. Er zijn ook alters die een vaste leeftijd hebben.

Dat de leeftijd zich enkel in gedrag uit is alleen wat zich zichtbaar afspeelt, veel mensen met DIS hebben een ‘inner world’, wat een soort mentale representatie is van een bepaalde omgeving. In die inner world zien de alters er ook uit als iemand met de desbetreffende leeftijd. Dat is echter niet bij iedereen het geval, ik zal hier niet verder op in gaan. Daarbij hebben veel alter ook een soort gevoelsleeftijd, instinctief hebben ze een bepaalde leeftijd, dat is de leeftijd die de alter heeft. Net als wanneer jij je bijvoorbeeld rond de 25 voelt, voelen zij zich exact 25, of wat voor leeftijd dan ook. (hoeft wederom niet bij iedereen het geval te zijn, al heeft iedereen met DIS die ik ken de leeftijden van zijn/haar alter(s) te weten kunnen komen, maar ik ken niet iedereen dus ik weet niet of het bij iedereen zo is.) De leeftijden zijn voor zover ik weet overgenomen van het systeem dat de buitenwereld daarvoor gebruikt, om van alles een logisch geheel te maken. Jullie kunnen zeggen dat je 15, 23, 68 of wat dan ook bent, alters kunnen dat ook. Het is bij hun alleen een getal dat voortkomt uit het waarnemen van de buitenwereld on plaats van een geboortedatum.

De leeftijden van mijn alters zijn afhankelijk van de leeftijd(en) waar ze zich prettig bij voelen (voor zover ik weet). Dit is echter niet zomaar uit de lucht komen vallen, volgens mij is dat één van de vaardigheden die de alters krijgen als er een goede band tussen de alters is en het systeem dus eigenlijk geen hel is. :P

Ik hoop dat ik de leeftijden zo goed heb uitgelegd.
Black Rose schreef:Doch, wanneer een alter voor een lange periode de controle overneemt dan merkt de omgeving dat wel duidelijk en wordt er met medicatie eventueel samengaand met een opname terug rust gebracht bij de patiënt zodanig dat de kernpersoon opnieuw aan het roer van het schip staat.
Hier wil ik even kort op reageren want dat is niet altijd het geval. Hierbij wil ik graag een citaat neerzetten van de therapeut Jerry Mungadze: “The job of DID is to hide the disorder”. Er zijn mensen die de diagnose pas na meerdere jaren bij een psychiater krijgen, zelfs als alters soms hele maanden het lichaam overnemen. De alters zijn er immers om de persoon te beschermen, dat gaat niet lukken als je er een kermisattractie van maakt zoals te zien is in de film Sybil. De mate van camouflage is echter wel van veel dingen afhankelijk, gevallen waarbij DIS wel duidelijk te zien is zijn dus niet uitgesloten.

Op het moment dat niemand weet dat iemand DIS heeft zijn het vooral opmerkingen als “hij is vast verdrietig”, “logisch dat ze zich raar gedraagt, haar vader is plotseling vertrokken”. Als mensen weten dat iemand DIS heeft veranderen de opmerkingen in “oh, dat is een andere persoonlijkheid”. Dat zeg ik aan de hand van mijn eigen ervaringen, dus jullie mogen het niet met mij eens zijn als jullie ervaringen iets anders zeggen.
Tommy1991 schreef:En dat er therapeuten zijn die 100 (bij wijze van spreken) gevallen per jaar krijgen en andere die er nooit een hebben gehad.
Na het lezen van mijn vorige stukje kun je dit ook gemakkelijk van de andere kant bekijken. Geeft de ene therapeut het labeltje veel sneller weg dan de andere, of kan de ene psycholoog beter door de camouflage van de aandoening heen kijken dan de andere? Het kan jarenlang duren voordat iemand iets van DIS ziet, het is zelfs zo dat veel ouders het niet eens aan hun kind merken of dat iemand er na 20 jaar getrouwd te zijn pas achter komt dat zijn/haar man/vrouw DIS heeft, mogelijk zelfs zonder dat die zijn/haar aandoening zelf in de gaten heeft. Daarbij komt ook dat iemand zonder kennis van het bestaan van DIS niet snel aan iets als DIS zal denken.

Dat er mensen zijn die de aandoening weggeven alsof het een folder is wil ik niet ontkennen, die mensen zijn er zeker. Dat is er echter ook bij borderline, autisme, enz. Ik ken iemand die PDD-NOS aangepraat heeft gekregen, op basis van één enkele test. Toen hij een andere therapeut kreeg kwam pas boven water dat hij geen PDD-NOS heeft.
Lioness schreef:weet iemand ook wat er gebeurd met de persoonlijkheden die niet de controle hebben? hoe voelt dat? werken hun zintuigen nog? hebben ze het gevoel ergens anders te zijn?
Dat verschilt. Bij de ene voelt het alsof je slaapt zegmaar, maar dan zonder dromen. Op het ene moment is het 2 uur en als je naar jouw gevoel 5 seconden later weer naar de klok kijkt is het 8 uur, bijvoorbeeld. Of je bent in een cafe in maastricht, en opeens ben je uit het niets in groningen en is het gelijk een paar uur, dagen of weken later. Bij die mensen is er dus niets.

Bij anderen is er wel iets, een gevoel van leegte, een gevoel van dagdromen, of gewoon een hele tweede werkelijkheid. Als alter 1 de controle heeft en begint met een grote schoonmaak kan het gebeuren dat alter 2 het over neemt (door wat voor reden dan ook) en alter 1 dan naar de tweede werkelijkheid gaat. Alter 1 maakt een boswandeling of zoiets in de tweede werkelijkheid, en als die een paar uur later weer de controle krijgt ziet die dat alles compleet anders is omdat alter 2 in deze werkelijkheid rond heeft gehangen.

Dit is echter een onderwerp dat voor mij ook erg ingewikkeld is om uit te leggen, vragen mag, maar ik ga er nu niet verder op in.


(De discussie over of DIS aangepraat wordt of niet sla ik over, dat is emotioneel nou eenmaal te zwaar voor mij en ik heb geen zin om nu te wisselen vanwege een zware emotionele last, ik hoop dat ik daar niemand mee beledig of dat ik belangrijke punten mis)

Ik heb het aan het begin ook al gezegd, maar ik doe het voor de zekerheid nog een keer. Iedereen met DIS is anders. Wat hier staat is mijn waarheid, als je iemand met DIS kent die compleet anders is dan ik beschrijf is dat zeer begrijpelijk (en ik vind dat ook leuk, al die diversiteit).

Ik hoop niet dat ik iemand met dit bericht beledigd of gekwetst heb, dat is in ieder geval niet mijn bedoeling geweest. Sorry als dit wel gebeurd is.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: DIS

Doch, wanneer een alter voor een lange periode de controle overneemt dan merkt de omgeving dat wel duidelijk en wordt er met medicatie eventueel samengaand met een opname terug rust gebracht bij de patiënt zodanig dat de kernpersoon opnieuw aan het roer van het schip staat.
Hier wil ik even kort op reageren want dat is niet altijd het geval. Hierbij wil ik graag een citaat neerzetten van de therapeut Jerry Mungadze: “The job of DID is to hide the disorder”. Er zijn mensen die de diagnose pas na meerdere jaren bij een psychiater krijgen, zelfs als alters soms hele maanden het lichaam overnemen. De alters zijn er immers om de persoon te beschermen, dat gaat niet lukken als je er een kermisattractie van maakt zoals te zien is in de film Sybil. De mate van camouflage is echter wel van veel dingen afhankelijk, gevallen waarbij DIS wel duidelijk te zien is zijn dus niet uitgesloten.

Op het moment dat niemand weet dat iemand DIS heeft zijn het vooral opmerkingen als “hij is vast verdrietig”, “logisch dat ze zich raar gedraagt, haar vader is plotseling vertrokken”. Als mensen weten dat iemand DIS heeft veranderen de opmerkingen in “oh, dat is een andere persoonlijkheid”. Dat zeg ik aan de hand van mijn eigen ervaringen, dus jullie mogen het niet met mij eens zijn als jullie ervaringen iets anders zeggen.


Hallo 27 hearts...

Ik heb jouw reactie om eerlijk te zijn even vluchtig doorgelezen momenteel.
Ik zag dat je me citeerde en mede doordat ik zelf regelmatig gereageerd heb op het topic wou ik dit deel even verder uitleggen.
Hetgene ik schrijf komt uit de ervaringen die mijn vriendin heeft & gehad heeft door dissociatieve stoornissen en een meervoudige persoonlijkheidsstoornis.
Zaken waar ik zelf getuige van was, andere zaken die ik weet aan de hand van wat ze me vertelt over haar ziekte nu en vroeger.
Maar zoals je zelf vernoemde is het niet bij iedereen hetzelfde...
In ieder geval heeft zij ook een alter die haar beschermt en als deze in een redelijke vertrouwde & veilige omgeving zit zal dat niet persé leiden tot een opname.
Wat haar ervaring is, en waar ik vaak getuige van ben geweest is dat bij periodes met meer stress de alters gemakkelijker naar boven komen.
Soms merk ik het, soms niet, soms is ze er bewust van, soms niet.

Maar wat ik vooral wou bedoelen met het deel dat je citeerde is dat de kernpersoon met periodes moeilijker de controle verliest --> ben er ook mee eens -ervaar dat althans ook bij haar- dat er een alter is die eerst op de voorgrond komt ter bescherming --> als de hoofdpersoon nog steeds niet gemakkelijker de controle terug kan krijgen nadien is er vaak een andere alter (gevaarlijk en destructief voor zichzelf) die dan de beschermende overtroefd en zo komt het dan spijtig genoeg soms tot een stadium waarbij ze opname nodig heeft of sterke medicatie om zoveel mogelijk te rusten thuis tot haar hoofdpersoon opnieuw het roer kan overnemen.

Dat is enkel "onze" ervaring en daarom loopt het niet altijd zo ;)
Ook vermoed ik, moest die beschermende alter er niet zijn + sterker geworden zijn met de jaren, dat de destructieve alter vaker op de voorgrond zou komen.

Die film heb ik wel al eens van gehoord, maar nooit zelf gezien.
Eigenlijk spreekt het me ook niet aan, in films kunnen ze soms wel bepaalde thema's overdrijven en bepaalde zaken heel anders weergeven dan hoe het in de werkelijkheid is.
Ook qua risico op triggers vermoed ik dat het geen goed idee zou zijn.

Groetjes, Black Rose
Miran36

Re: DIS

Ik zou zoiets echt eng vinden. Zelf heb ik vaak blackouts gehad en deed ik dingen waarvan ik het in het echt niet kan. Van nature ben ik niet sterk genoeg en kan ik nogal in mijn schulp kruipen,maar als ik woede voel lijkt het alsof ik verander.

Terug naar “Map 'Psychologie'”