Phoeh, eigenlijk vind ik het lastig om alles zomaar aan onbekenden te vertellen, maar aangezien veel mensen in mijn omgeving geen ervaring hebben met adhd moet ik echt ergens mijn ei kwijt.
Wij zijn nu 5 jaar samen, met heel veel ups en downs.
Het is al eens een jaar gedaan geweest tussen mijn vriend en ik omdat er zoveel gebeurd is die niet door de beugel kon voor mij.
Een jaar lang heeft mijn vriend à lles gedaan om mij terug te krijgen, in therapie geweest, op tijd en stond relatine genomen, zijn leven een beetje terug georganiseerd krijgen...
Ik hield nog steeds van hem, en daarom zijn we heel voorzichtig terug samengekomen.
Sinds vorig jaar wonen we nu samen, en ik moet zeggen, er zijn meer slechte dan goede dagen.. Altijd is er wel ergens ruzie om, en alle beloftes die hij indertijd gemaakt heeft, wel daar is nergens iets van in huis gekomen.
Tot nu enkele weken terug weet hij niet meer wat hij wil, hij ziet me nog graag, maar hij weet niet meer wat hij in zijn leven wilt.
Ik was zo kwaad, na alle miserie dit er nog bij, dat ik hem gewoon buitengezet heb.
Ik vind het echt verschrikkelijk, heb zo'n spijt dat ik impulsies gehandeld heb, ik weet niet meer wat te doen.
Iedereen zegt, het is beter zo, maar we houden nog steeds van elkaar, zielsveel.
Is er ook maar iemand die mij een beetje raad kan geven? aub?