sanne

ik weet geen uitweg meer

Sinds november 2003 zit ik in de ziektewet, overspannen, burn out, ik weet het niet. Ik heb een lang verhaal opgeschreven, maar ik hoop dat jullie de moeite nemen het door te worstelen. Ik weet zelf geen uitweg meer

Ik zit in de ZW en via GGZ krijg ik dagtherapie (creatief enzo) om tot rust te komen. Ik mag niet aan groepsgesprekken deelnemen omdat ik daar te onrustig van word en daarbij de andere clienten meesleep. Soms word ik zo hyper dat ik geen rem meer kan vinden en aan de andere kant ben ik op zo'n moment diep kwetsbaar en gevoelig.

In mijn gesprek met de psychiater werd aangegeven dat er sterke vermoedens waren dat ik adhd-v heb. Mijn psychiater is nu op vakantie. Over anderhalve week heb ik opnieuw een gesprek. Ze wil ook mijn ouders spreken over mijn verleden.

Inmiddels heb ik veel over adhd gelezen via internet en ikvind er heel erg veel herkenning in. Het zou alle puzzelstukjes uit mijn leven tot een geheel kunnen brengen.

Een schets van mijn leven tot nu toe:
-ik heb een traumatische geboorte gehad, mijn moeder is bijna overleden door bloedverlies en ik was helemaal blauw door zuurstoftekort. Mijn eerste levensdagen heb ik doorgebracht in het ziekenhuis. Van mijn kleutertijd herinner ik me niets meer. Toen ik 8 jaar was stuurde mijn leraar mij naar een schoolpsycholoog. Hij kon me niet peilen en dacht dat er iets mis was met mijn motoriek. Hij wilde mij naar een LOM school sturen hoewel mijn cijfers redelijk waren.

Volgens mijn ouders was ik als kind heel stil en verlegen, verkeerde in een eigen wereldje en fantaseerde veel. Later hoorde ik dat mijn buurtgenootjes mij expres lieten vallen. Ik zat en zit altijd onder de blauwe plekken en nu nog steeds, want ik stoot me snel aan vanalles en nog wat. "Wat ben je toch onhandig"en "je praat als een kip zonder kop waren dagelijkse preken van mijn ouders in mijn jeugd.

Mijn puberteit was een ware hel. Ik werd gepest omdat ik anders was. Onzeker en toch heel erg onrustig en vanbinnen voelde ik me "wild". Ik hoorde nergens bij. Na de middelbare school ging ik naar een inservice-opleiding voor verpleegkundigen. De theorie ging goed, want het medische interesseert mij heel erg. Echter voor de praktijk bleek ik ongeschikt. Veel te onzeker en "op een of andere manier kwamen mijn inspanningen niet uit de verf".

Vervolgens omscholing via het arbeidsbureau tot secretaresse. Ik was goed in de nederlandse taal. Na de opleiding ging ik werken bij een assurantiekantoor. Compleet mislukte dat.
Dingen die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn moest ik leren, zoals een jas aannemen bij clienten, daar dacht ik gewoon niet aan. Ik maakte ook veel stomme en domme fouten die ik probeerde te verhullen door het te corrigeren en opnieuw uit te draaien.

Ik voelde duidelijk aan dat mijn contract na een jaar ontbonden zou worden en toen heb ik - ondanks mijn onzekerheid - gesolliciteerd bij een overheidsinstantie. Na twee gesprekken werd ik aangenomen, de andere kandidaat was te assertief en ik te onzeker, maar ze gaven mij het voordeel van de twijfel. Ik kreeg een eigen kamertje, een eigen pc en een eigen printer. Ik wist toen al dat ik niet effectief kon werken en veel fouten over het hoofd zag. Maar zolang ik alleen zat kon niemand dat weten. Ik had grote angst wanneer de administratie vroeg om hen te helpen. Ik maakte de stomste fouten en met codes kon ik niet omgaan.
Tot voor kort heb ik het volgehouden. Ik printte mijn teksten tig keer uit totdat ik geen fouten meer kon ontdekken, op een of andere manier kan ik het geheel niet zien en mis ik bepaalde details. Door mijn typesnelheid kon ik mijn traagheid door het steeds overlezen en corrigeren van mijn werk verhullen. Ik speelde toneel en deed alsof ik "de stabiele en zelfverzekerde secretaresse was"hetgeen slechts een zeer dun laagje was want de onzekerheid bleef constant aanwezig.

Na enkele jarenkreeg ik een conflict kreeg met mijn direct leidinggevende. Er waren misstanden op de afdeling en ik kon dat niet uit mijn hoofd zetten. E.e.a. escalleerde en vervolgens ben ik op een andere afdeling opnieuw begonnen. Mijn functie als secretaresse was steeds erg rustig en soms was ik bang dat ik niets te doen had. Iedere vijf minuten liep ik naar de koffieautomaat om thee te halen en het was ook fijn dat ik af en toe het internet op kon.

Totdat in juni 2003 een nieuwe manager kwam. Hij was veeleisend en onredelijk, vond ik. Ik kon en kan niet met hem overweg en dit is een van de aanleidingen die leidden tot mijn ziekteverzuim. Ik werd steeds onrustiger (nb ik speel toneel om rustig te lijken, of had ik dat al verteld?) en kon de rem niet meer vinden. Na een naar mijn mening onterechte beschuldiging barstte ik in tranen uit en zei: "ik kan hier niet meer tegen, ik ga naar huis". Dat was het begin van het einde. Op een gegeven moment liep ik zo ontzettend op mijn tenen dat ik totaal ingestort ben.

Ik weet nu niet meer hoe ik verder moet. Als ik de adhd-sites lees vind ik veel herkenning: aandachtstekort, impulsiviteit en onrust in mijn hoofd, constant op zoek naar iets om geobsedeerd door te zijn om de onrust te verdringen.

Anderen vinden mij overdreven in mijn gedrag, dat vind ik heel erg want in mijn hart ben ik diep onzeker. Op een of andere manier ben ik de rem kwijt over mijn emoties. Ik doe vrolijk en word dan naar gelang de omstandigheden steeds meer hyper, maar bij een enkele kwetsende opmerking stort ik in elkaar en word ik een huilend wrak.

Kortom, om niet meer verder uit te wijden, ik herken heel veel in de adhd-criteria. Mijn ouders willen niet echt meewerken aan mijn vragen over mijn jeugd (struisvogels met hun kop in het zand want ze willen niet weten dat er iets met mij mis is, want wat zullen de buren en de familie wel niet denken...).

Ik zoek rust in drank, sigaretten en cocaine. Mijn steeds terugekerende depressies probeer ik te overwinnen met antidepressiva (momenteel effexor)

Ik ben drie jaar geleden scheiden omdat ik verliefd werd op de stucadoor. Na het beeindigen van die relatie en het verlaten van mijn droomhuis had ik steeds verschillende vriendjes en was diep ongelukkig. Ik viel 20 kg af. Het Riagg stelde toen de diagnose borderline en trekken van afhankelijkheid. Psychotherapie was het enige waarmee ik te helpen was en anders waren er geen opties. Omdat mijn werk toen mijn enige stabiele factor was heb ik besloten me helemaal op mijn werk te storten en niet in therapie te gaan uit angst om ook nog mijn baan te verliezen.

Al jaren kan ik geen boek meer lezen en geen film meer volgen. Het vreemde is dat ik volgens mijn ouders vroeger altijd boeken las (horror en thrillers, weet ik nog). Daar was ik helemaal in verdiept.

Ik moet nog anderhalve week wachten op een vervolggesprek met mijn psychiater. Ik weet niet wat te doen, drink iedere dag een fles wijn leeg om rust te vinden en daarnaast vind ik mijn heil in sigaretten en coke. Ook vreetbuien overheersen mijn leven. Ik kan zo niet verder leven. Kan iemand zijn of haar mening geven of vindt iemand herkenning in mijn verhaal? Ik kan niet meer leven in die onzekerheid. Hoe kan het zijn dat ik vroeger wel boeken kon lezen en nu al drie jaar niet meer?

Sanne[/i]
lotte

geef niet op

:D Hoi sanne,
Ik zou je toch echt willen duidelijk maken dat je (gelukkig) niet de enige bent die worstelt met adhd en onbegrip.

Je zit op de goede weg. Zodra je de diagnose adhd hebt laten vaststellen door je psychater kun je overgaan tot behandeling. Dan zal alles hopelijk snel beter gaan.

Zo te horen sta je er een beetje alleen voor. Probeer iemand te vinden die wel gelooft dat je adhd hebt en die je kan ondersteunen.
Of sluit je aan bij een lotgenotengroep.
Je ouders zou je misschien een folder kunnen geven over adhd.
Maar als ze het echt niet willen weten houdt het voorlopig toch echt op. Misschien komt dat nog wel, moeten ze er nog een beetje aan wennen.

Ik geef je alvast een paar telefoon nummers waar je misschien wat aan hebt: Stichting Korrellatie: 0900-1450 Impuls (vereniging voor volwassenen met adhd) 0900-2020065. Bel ze ze kunnen je echt verder helpen!

Misschien is het ook handig als je een coach krijgt. Je hebt speciale adhd coaches die je stap voor stap helpen dingen voor elkaar te krijgen.
Je komt voor een adhd coach in aanmerking als je een officiele diagnose hebt. Met die officiele diagnose kun aanspraak maken op een pgb (persoons gebonden budget) Met dit pgb kun je als het ware je coach betalen. Impuls weet mensen die hier meer info over kunnen geven.

Kijk voorruit, het kan alleen maar beter worden.
Succes met alles en geloof in jezelf.
Kijk niet naar wat je niet kan, maar naar wat je wel kan! :wink:

Groetjes lotte
Judith

herkenbaar, herkenbaar!!

Hoi Sanne,

Wow! Ik had dit verhaal kunnen schrijven! Ik herken er zo veel in!
Zelf zat ik er, na alweer de zoveelste, mislukte baan (om dezelfde soort redenenen als jij beschrijft!) zwaar doorheen. Dat was november 2004. Ik ben toen naar een burnout symposium geweest omdat ik niet wist wat er met me aan de hand was. Ik zat toen (weer) in de WW.

Door een advertentie in de krant kwam ik stomtoevallig bij mijn huidige werkgever, en ex partner, terecht. Deze bleek ADHD te hebben en had mij ingehuurd om zijn bedrijf op poten te zetten betaald met zijn persoonsgebonden budget. (ik wist toen nog zeer weinig van ADHD). (en hij wist nog weinig van al mijn mislukkingen af, anders had ie me nooit aangenomen, maar ik kan in het begin ook erg goed toneelspelen) Ik moest de acquisitie gaan doen. Dit was nu juist het punt waar ik in al die banen zwaar op vastgelopen was en waar ik eigenlijk niet mee door wilde gaan. Maar omdat het zo goed klikte, en ik het dolgraag wilde (kunnen), heb ik toch ja gezegd. Dat heb ik dus al vaker in mijn leven gehad, als ik iets dolgraag wil denk ik dat ik het kan. En als er dan maar één klein dingetje "misgaat" (lees: niet volgens mijn verwachting verloopt) kan ik finaal instorten en inderdaad ook een huilend vrak worden.

We kregen al vrij snel een relatie en waren zwaar verliefd, toen werd het allemaal nog eens veel moeilijker.. te lang op bed blijven liggen... te weinig werken. (Wat logisch is als je net verliefd bent). Mijn ex partner attendeerde me er op een gegeven moment op dat het hem niks verbaasde als ik ook ADHD zou hebben. Ik was er vanaf dat moment totaal door geobsedeerd (zeer logisch, want zoals jij al zei: het zou alle puzzelstukjes uit mijn leven op zijn plaats doen vallen)

Ik zal dit verhaal even inkorten, anders zit ik hier morgen nog.
Vervolg:
- doordat de structuur van het werken weg was (omdat we verliefd werden), kwam mijn faalangst weer keihard boven en presteerde ik een paar weken "niets".
- omdat mijn ex gek op me was, was hij mild tegen me en heel lief voor me wat betreft mijn toenemende onzekerheid.
- door dit besef werd het alleen maar erger en voelde ik me "nog" verantwoordelijker voor alles.
- waardoor ik nog minder ging presteren (doordat ik me totaal niet meer kon concentreren)
een cirkeltje dus... en toen ging het ook nog eens uit. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee.

Maar wat me het meeste pijn doet is dat mijn ex nu "ineens" ontkent dat ik ADHD kan hebben, terwijl hij me zelf op het idee heeft gebracht.
(Misschien is het allemaal te moeilijk voor hem en kan hij het niet aan, en is ontkennen de enige manier voor hem om het af te sluiten.)
Maat ik heb NU JUIST behoefte aan steun en begrip, iedereen weet hier hoe kwetsend het is als mensen zeggen:
- het valt wel mee met jou
- je zal de antwoorden wel zo beinvloeden dat ze inderdaad denken dat je ADHD hebt.
- je verdiept je wel erg veel in jezelf, dat is ook maar een fase, gaat wel weer over.

Sanne, ik herken erg veel in je verhaal en zou graag eens met je emailen of msnnen

groetjes
Judith
Marc de Wit

spiegel

Het is net of ik een spiegel voor krijg gehouden. wat jij mee maakt heb ik ook allemaal meegemaakt het is goed dat ik zie dat ik niet de enige ben. ik weet niet of er een chat site is waar je direkt met elkaar kan chatten. Ik ben niet zo'n forum schrijver te ongeduldig en wil graag direct zeggen wat in mijn hoofd speelt. heeft iemand een idee

veel sterkte

groetjes
marc
AquaDiGio

Sanne... je bent niet de enige! Ik en de anderen hier weten heel goed in wat voor situatie je zit.
Als niets je lukt en je steeds maar opnieuw met alles begint, dan raakt je doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen op. Nog niet zo lang geleden kwam ik op het punt dat ik aan zelfmoord ging denken. Ik zou het misschien niet doen, maar er over nadenken deed ik regelmatig.
De wereld zou toch veel beter af kunnen zijn zonder mij. Wie zou er op mijn begrafenis staan. Zouden er mensen huilen om mij?... je gaat er allemaal over nadenken.
Heel erg lastig dat je ouders je niet kunnen steunen, maar ik denk dat je dat ook niet moet verwachten. Zoek iemand die het waard is om je te steunen. Alleen mensen met ADHD kunnen je begrijpen, degene zonder kunnen het alleen maar proberen maar ze zullen je nooit, maar dan ook nooit, snappen.
Je zit nu op een punt dat je het niet meer ziet zitten, velen van ons bereiken dit punt. Probeer helder te blijven denken en doe geen domme dingen, want een vechter zoals jij (die dit allemaal moet doorstaan) kan dus feitelijk ALLES aan!!! Wacht tot het moment dat de hulp gaat beginnen en vanaf dat moment gaat het beter... ik weet het zeker!

Succes en stertke!!!
teejater

:s

ik herken zo veel in wat ik gelezen heb
zelf heb ik ook zuurstof gebrek gehad bij de geboorte lag kantje boord
jaren lang hebben me ouders moeten vechten voor erkenning dat er wat mis wat met me deed andere dingen als kinderen van me leeftijd uiteindelijk hebben ze dus die erkenning gehad was een mbd kind tegenwoordig ook wel adhd genoemd ze hebben er niks mee gedaan zou wel overgaan bladiebla
heel me jeugd heb ik problemen gehad kon me niet uiten voelde me niet begrepen nooit meer aan adhd gedacht tot ik vanmorgen op een site ineens adhd weer zag staan ben uit pure nieuwschierigheid is gaan lezen wat het eigelijk allemaal inhield en wat de simptone waren meer als de helft voelde ik me in thuis
ik heb wel op een speciale school gezeten omdat ik ook een erfelijk te hoog cholestrerol heb maar aan het mbd hebben ze nooit wat gedaan
in me relaties kan ik niet praten heb 2 jaar geleden een jongen leren kennen en die kon het ook niet dus vondt het wel prettig nu een kindje later zijn er alleen maar problemen tussen ons hoe goed ik me ook probeerde te uiten hij begreep mij maar niet gek werdt ik ervan ruzie op ruzie was het gevolg
onrust in me donder ik kan het niet plaatsen oke hij doet ook niet echt de moeite er voor om me te begrepen en dat maakt me nog onzekerder
vorige week zei die dat die me wou helpen mAAR gister was het weer raak en hadden we weer ruzie en liet die me weer barsten heel de nacht wakker gelegen kon nie slapen lag maar te malen de drang om het goed te maken is extreem het idee hebben dat ik mezelf ten overstaande van iedereen en alles maar moet bewijzen snapte ik niet
waarom ben ik zo waarom kan ik niet duidelijk maken wat ik bedoel of hoe ik het bedoel altijd alles er maar uitflappen d8 dat het door me achterstand kwam bij me geboorte zeiden dat ik paar jaar achterliep
tot ik vanmorgen zag op een aantal site's dat je dat heb als je adhd heb toen ik sommige dingen las voelde ik voor mezelf een hele opluchting ik was dus niet de enige met het probleem meerdere mensen hebben het
het rare van deze ziekte vindt ik wel nouwja raar iritant dat wij de drang hebben om ons groot te houden en door te gaan niet laten blijken dat er wat is
ik vergeet ook heel veel dingen mijn ex neemt me dat heel erg kwalijk zal het wel express doen wordt er dan gezegt
zoveel dingen zoveel onbegrip gister was het me allemaal te veel en toen brak ik was alpaar x bijna eerder gebeurt maar ging gewoon keihard door moest wel voor me kind sta er helemaal alleen voor
vriendschap heb ik bijna niet mede door het onbegrip loopt het altijd fout
laast sprak ik met me ex af dat ik zou mailen als ik wat kwijt moest later kwam er ruzie en mocht ik hem niet meer mailen er schiet me dan zoveel nog door het hoofd wat ik hem had willen zeggen maar hij geeft me daar dan de kans nie meer voor als we na een paar dagen weer afgekoeld zijn wil hij het er nie meer over hebben en wordt alles weer in de doofpot gestopt maar mij blijft het dwarszitten hij begrijpt dat nie als iets goed is hoef je er toch nie meer over na te denken
sorry ik ga stoppen ben nu zelf helemaal de draad kwijt
als je wil mag je me mailen dan kunnen we misschien verder praten
bianca_hooven@hotmail.com

Terug naar “Aandachtsproblemen (en ADHD)”