Sinds november 2003 zit ik in de ziektewet, overspannen, burn out, ik weet het niet. Ik heb een lang verhaal opgeschreven, maar ik hoop dat jullie de moeite nemen het door te worstelen. Ik weet zelf geen uitweg meer
Ik zit in de ZW en via GGZ krijg ik dagtherapie (creatief enzo) om tot rust te komen. Ik mag niet aan groepsgesprekken deelnemen omdat ik daar te onrustig van word en daarbij de andere clienten meesleep. Soms word ik zo hyper dat ik geen rem meer kan vinden en aan de andere kant ben ik op zo'n moment diep kwetsbaar en gevoelig.
In mijn gesprek met de psychiater werd aangegeven dat er sterke vermoedens waren dat ik adhd-v heb. Mijn psychiater is nu op vakantie. Over anderhalve week heb ik opnieuw een gesprek. Ze wil ook mijn ouders spreken over mijn verleden.
Inmiddels heb ik veel over adhd gelezen via internet en ikvind er heel erg veel herkenning in. Het zou alle puzzelstukjes uit mijn leven tot een geheel kunnen brengen.
Een schets van mijn leven tot nu toe:
-ik heb een traumatische geboorte gehad, mijn moeder is bijna overleden door bloedverlies en ik was helemaal blauw door zuurstoftekort. Mijn eerste levensdagen heb ik doorgebracht in het ziekenhuis. Van mijn kleutertijd herinner ik me niets meer. Toen ik 8 jaar was stuurde mijn leraar mij naar een schoolpsycholoog. Hij kon me niet peilen en dacht dat er iets mis was met mijn motoriek. Hij wilde mij naar een LOM school sturen hoewel mijn cijfers redelijk waren.
Volgens mijn ouders was ik als kind heel stil en verlegen, verkeerde in een eigen wereldje en fantaseerde veel. Later hoorde ik dat mijn buurtgenootjes mij expres lieten vallen. Ik zat en zit altijd onder de blauwe plekken en nu nog steeds, want ik stoot me snel aan vanalles en nog wat. "Wat ben je toch onhandig"en "je praat als een kip zonder kop waren dagelijkse preken van mijn ouders in mijn jeugd.
Mijn puberteit was een ware hel. Ik werd gepest omdat ik anders was. Onzeker en toch heel erg onrustig en vanbinnen voelde ik me "wild". Ik hoorde nergens bij. Na de middelbare school ging ik naar een inservice-opleiding voor verpleegkundigen. De theorie ging goed, want het medische interesseert mij heel erg. Echter voor de praktijk bleek ik ongeschikt. Veel te onzeker en "op een of andere manier kwamen mijn inspanningen niet uit de verf".
Vervolgens omscholing via het arbeidsbureau tot secretaresse. Ik was goed in de nederlandse taal. Na de opleiding ging ik werken bij een assurantiekantoor. Compleet mislukte dat.
Dingen die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn moest ik leren, zoals een jas aannemen bij clienten, daar dacht ik gewoon niet aan. Ik maakte ook veel stomme en domme fouten die ik probeerde te verhullen door het te corrigeren en opnieuw uit te draaien.
Ik voelde duidelijk aan dat mijn contract na een jaar ontbonden zou worden en toen heb ik - ondanks mijn onzekerheid - gesolliciteerd bij een overheidsinstantie. Na twee gesprekken werd ik aangenomen, de andere kandidaat was te assertief en ik te onzeker, maar ze gaven mij het voordeel van de twijfel. Ik kreeg een eigen kamertje, een eigen pc en een eigen printer. Ik wist toen al dat ik niet effectief kon werken en veel fouten over het hoofd zag. Maar zolang ik alleen zat kon niemand dat weten. Ik had grote angst wanneer de administratie vroeg om hen te helpen. Ik maakte de stomste fouten en met codes kon ik niet omgaan.
Tot voor kort heb ik het volgehouden. Ik printte mijn teksten tig keer uit totdat ik geen fouten meer kon ontdekken, op een of andere manier kan ik het geheel niet zien en mis ik bepaalde details. Door mijn typesnelheid kon ik mijn traagheid door het steeds overlezen en corrigeren van mijn werk verhullen. Ik speelde toneel en deed alsof ik "de stabiele en zelfverzekerde secretaresse was"hetgeen slechts een zeer dun laagje was want de onzekerheid bleef constant aanwezig.
Na enkele jarenkreeg ik een conflict kreeg met mijn direct leidinggevende. Er waren misstanden op de afdeling en ik kon dat niet uit mijn hoofd zetten. E.e.a. escalleerde en vervolgens ben ik op een andere afdeling opnieuw begonnen. Mijn functie als secretaresse was steeds erg rustig en soms was ik bang dat ik niets te doen had. Iedere vijf minuten liep ik naar de koffieautomaat om thee te halen en het was ook fijn dat ik af en toe het internet op kon.
Totdat in juni 2003 een nieuwe manager kwam. Hij was veeleisend en onredelijk, vond ik. Ik kon en kan niet met hem overweg en dit is een van de aanleidingen die leidden tot mijn ziekteverzuim. Ik werd steeds onrustiger (nb ik speel toneel om rustig te lijken, of had ik dat al verteld?) en kon de rem niet meer vinden. Na een naar mijn mening onterechte beschuldiging barstte ik in tranen uit en zei: "ik kan hier niet meer tegen, ik ga naar huis". Dat was het begin van het einde. Op een gegeven moment liep ik zo ontzettend op mijn tenen dat ik totaal ingestort ben.
Ik weet nu niet meer hoe ik verder moet. Als ik de adhd-sites lees vind ik veel herkenning: aandachtstekort, impulsiviteit en onrust in mijn hoofd, constant op zoek naar iets om geobsedeerd door te zijn om de onrust te verdringen.
Anderen vinden mij overdreven in mijn gedrag, dat vind ik heel erg want in mijn hart ben ik diep onzeker. Op een of andere manier ben ik de rem kwijt over mijn emoties. Ik doe vrolijk en word dan naar gelang de omstandigheden steeds meer hyper, maar bij een enkele kwetsende opmerking stort ik in elkaar en word ik een huilend wrak.
Kortom, om niet meer verder uit te wijden, ik herken heel veel in de adhd-criteria. Mijn ouders willen niet echt meewerken aan mijn vragen over mijn jeugd (struisvogels met hun kop in het zand want ze willen niet weten dat er iets met mij mis is, want wat zullen de buren en de familie wel niet denken...).
Ik zoek rust in drank, sigaretten en cocaine. Mijn steeds terugekerende depressies probeer ik te overwinnen met antidepressiva (momenteel effexor)
Ik ben drie jaar geleden scheiden omdat ik verliefd werd op de stucadoor. Na het beeindigen van die relatie en het verlaten van mijn droomhuis had ik steeds verschillende vriendjes en was diep ongelukkig. Ik viel 20 kg af. Het Riagg stelde toen de diagnose borderline en trekken van afhankelijkheid. Psychotherapie was het enige waarmee ik te helpen was en anders waren er geen opties. Omdat mijn werk toen mijn enige stabiele factor was heb ik besloten me helemaal op mijn werk te storten en niet in therapie te gaan uit angst om ook nog mijn baan te verliezen.
Al jaren kan ik geen boek meer lezen en geen film meer volgen. Het vreemde is dat ik volgens mijn ouders vroeger altijd boeken las (horror en thrillers, weet ik nog). Daar was ik helemaal in verdiept.
Ik moet nog anderhalve week wachten op een vervolggesprek met mijn psychiater. Ik weet niet wat te doen, drink iedere dag een fles wijn leeg om rust te vinden en daarnaast vind ik mijn heil in sigaretten en coke. Ook vreetbuien overheersen mijn leven. Ik kan zo niet verder leven. Kan iemand zijn of haar mening geven of vindt iemand herkenning in mijn verhaal? Ik kan niet meer leven in die onzekerheid. Hoe kan het zijn dat ik vroeger wel boeken kon lezen en nu al drie jaar niet meer?
Sanne[/i]