Vanaf dat mijn eerste dochtertje geboren werd, wist ik dat ze anders was.
Het klinkt gek, want, hoe weet je nou zoiets? Ik weet ook niet waarom ik dit weet
maar ik zei vanaf dag 1, "Zij is een speciaal kind, die word me er eentje"
Ik had bij haar een apart gevoel.
Bij mijn 2e dochtertje voelde alles heel normaal aan. Die is best wel slim en doet
echte meisjes dingen. Maar niet mijn eerste. Ja zij is slim! Maar normaal doen, dat zit
er niet helemaal in. Ik beleef met haar geweldig aparte dingen maar soms ook zitten
daar frustrerende momenten tussen.
Wat ik als voordelen zie, is haar creativiteit, haar zelf expressie.
En de momenten dat ze gaat fantaseren en de meest vreemde onderwerpen oprakelt vind ik ook
erg leuk aan haar. Het maakt haar wie ze is!
Maar de nadelen zijn niet leuk. Elke dag jaar in en uit het zelfde moeten herhalen.
Want alles gaat langs haar heen. Ze is nonstop met "iets anders" bezig in haar gedachten.
Normaal dingen uitleggen zit er niet in, ze hoort me dan toch niet. En toch probeer ik het
elke dag opnieuw. En zachtjes en rustig doen kan ze ook niet. Behalve als ze gaat tekenen.
Maar al tekent ze, dan moet ze nog meerdere dingen tegelijk doen.
Op school gaat het ook slecht. Het begon al op de speelzaal, allerlei suggesties werden naar
mijn hoofd geslingerd. Ze zouden denken dat ze doof was, dyslectisch, misschien wel autistisch.
Maar ik wist dat ze niet autistisch was, dat vond ik onzin. Ik heb autistische kinderen om me
heen gezien en veel erover onderzocht. Maar daar leek ze totaal niet op.
Met tegenzin een gehoor onderzoek laten doen toen ze 3 jaar was. Ze kon prima horen!
En ik had ook niet anders verwacht..
Mijn dochter luisterde niet op de speelzaal, later ook niet op school.
Ze leeft in een droomwereldje en is een echte flierefluiter. Als iedereen in een kring moest zitten,
dan liep zij door de klas heen andere dingen te doen. Ze was altijd wel *bezig*.
Haar juf in groep 1&2 (ze had haar 2 jaar) die wist eerst niet wat ze aan moest met mijn dochter,
ik werd daarom vaak ook op gesprek gevraagd. Dan ga je uiteindelijk maar naar de huisarts,
die eerst zegt; "Misschien heeft ze wel een laag IQ"
Ja, tuurlijk heb ik daar ook over nagedacht. Absoluut. Maar ze komt niet dom over in elk geval.
Ze komt mij *druk* over zei ik tegen de arts. Maar thuis maak ik me er niet zoveel zorgen om, zeg ik
nog naief. Ik kreeg wel een verwijzing mee voor de zekerheid, voor als ik toch naar een kinderpsychiater
zou willen gaan. Maar ik moest er wel ondertussen rekening mee houden dat ze misschien wel een laag
IQ zou hebben zoals de arts gezegd had.
Een gesprek met mijn moeder had ook weinig zin soms. Zij dacht dat het allemaal aan mij lag.
Ik ben na de bevalling een paar jaar depressief geweest. En ik was er niet op alle vlakken voor mijn kind.
Ondanks dat ik depressief was, knuffelde ik haar veel en las ik voor. Ze kreeg alles van me, alleen
geestelijk zat ik ergens anders. Zou ze dat gemerkt hebben? Ik zou t nooit kunnen weten helaas.
Na mijn verhuizing toen mijn dochtertje bijna 4 zou worden verfde ik mijn huis grauwe kleuren,
ook dat zou mijn moeder als verwijzing geven naar mijn dochtertjes gedrag. Maar t enigste wat donker was,
was mijn huiskamer en slaapkamer. Haar kamer was vrolijk, ik kleedde haar altijd met vrolijke kleuren aan.
En de keuken was een lekkere opvallende kleur groen, tegen lime green aan.
Maar mijn huiskamer zwart met zeeblauw. Heel strak. En mijn slaapkamer dieprood.
Zou dat dan slecht geweest zijn?? Zelfs nu twijfel ik daarover.
Later ben ik alles lichte kleuren gaan geven om een goed voorbeeld maar aan te nemen dat strakke kleuren
niet goed zouden zijn voor mijn kind.
Ik kan nog zoveel opnoemen wat me voorgeschoteld werd, dat het aan mij lag.
En soms denk ik dat door anderen ook wel eens. Als moeder twijfel je wel vaker aan jezelf.
Aangezien je altijd maar moet zien of je de juiste keuzes maakt. Een ander kan er altijd anders over denken.
En ook je kind kan dat later anders zien.
Mijn moeder, die zegt dat het allemaal wel meevalt. Dat mijn dochtertje helemaal misschien wel niets heeft.
Maar zij heeft haar 1 nacht in de 2 weken. En ja ze merkt op dat zij druk KAN zijn, "maar ze kan toch ook
rustig tekenen en stil zitten" was haar opmerking dan. "Jij zat vroeger ook meer te tekenen dan te leren"
"En ik was ook zo dat ik meer tekende dan de les volgde". Etc etc.
Maar als het aan mij zou liggen, waarom is mijn kind dan een opgewekt, druk, vrolijk en zorgzaam kind?
Er zit veel liefde in haar. Teveel, want grenzen heeft ze niet.
Ze loopt rustig naar wild vreemde mensen om een knuffel te geven of te vragen of ze op haar feestje komen.
Ze geeft rustig iemand ons adres om langs te komen. Waar ik soms dus enorm gek van word.
(er zal maar een viespeuk of een gek tussen zitten, die dan nu je adres weet!)
Dit is mede waarom er gedacht werd dat ze autistisch zou zijn. Maar dat is ook het enige wat overeen zou
komen met *mogelijk gedrag*. Ze knoopt met elk persoon vanuit het niets een heel gesprek aan over dingen
in het leven, zomaar iemand die ze niet kent. Haar onderwerpen zijn oneindig. Leven, dood, baby's, god, de
natuur, oorlog.. Ze is altijd wel ergens over aan het kletsen waarvan ik zoiets heb, daar hoor je op jou
leeftijd nog helemaal niet zo erg over na te denken. Je ziet een kind zitten, maar ze voert gesprekken die
je als volwassene zou hebben soms. Gelukkig heeft ze ook der speelse fantasieen waarin veel gekke dingen voor
komen en echte kinderpraatjes, waar ik dan ook wel weer blij mee ben als die er zijn die momenten.
Dan zie ik mijn kind weer een kind zijn.
Ze is inmiddels 7 jaar, doet groep 3, blijft dit jaar voor het eerst zitten. Wat ik wel kon verwachten,
want door haar zwakke concentratie vermogen ging ze bij groep 1 & 2 al bijna niet over.
En nu is het zover. Ze blijft zitten. En ook deze juf kwam mij meerdere malen vragen of ze misschien ADHD
heeft of iets anders. Maar zij gaf eindelijk aan dat ze wel zag dat mijn dochter wel KON leren.
Maar ze houd het niet vol door alle prikkels om haar heen. Ze scheen uitstekend te kunnen rekenen, ze is dus
dol op getallen. Maar na 10 minuten lessen, gaat ze alweer wat anders staan doen. En dan noemen we nu maximale
tijd, want het is meestal korter. Ze moet meestal aan tafel bij de juf of alleen op de gang.
Want anders kan ze gewoon niet leren.
Na tich keer te horen gekregen te hebben, dat ze misschien een beetje dom is, of dyslectisch, hoorde ik
eindelijk wat anders. Ze kan WEL leren. En dat was voor mij de doorslag om toch naar een Psychiater te gaan.
Op verzoek van de juf, omdat mijn meisje wel kan leren alleen zich niet kan concentreren.
Ze verstoord dagelijks de lessen en doet andere dingen. MAAR ze kan leren. Ik werd er moe van
van al die etiketten die mensen haar gaven om me heen. Maar ADHD werd het meeste genoemd. Ik onderzocht een
hoop erover. Ik wou helemaal geen sticker erop plakken. En wil het nog steeds niet.
Maar als ik het beste voor haar wilde zou ik er naar moeten gaan kijken wat er aan de hand zou zijn met haar.
Anders kwam ze ook niet vooruit op school. En dat wilde ik niet.
Na een tijd op een wachtlijst gestaan te hebben en een onderzoek door mij ingevuld en door school.
Kreeg ik dan bij de kinderpsychiater te horen dat de onderzoeken van mij en school volledig overeen kwamen,
terwijl we niet wisten wat op onze lijsten zou staan. En de hoogste piek die uitstak van mogelijke oorzaken
kwam uit op ADHD. Tijdens een observatie van 2 uur, maakten ze ook conclusies over haar gedrag.
Over een paar weken valt de volledige Diagnose plaats. En dan krijgt ze voor mijn gevoel
nu dus een sticker. Een stempel. En nog twijfel ik of ik er goed aan doe.
Want als die sticker er staat.. Dan gaat die niet meer zomaar weg.
En veel kinderen krijgen vaak ten onrechte medicatie. Ben ik nou juist bezig?
Ligt het misschien wel aan mij dat mijn kind zo is? Alle vragen gaan eerst door mijn hoofd voor ik meer onderneem.
Ik hoorde dat er met bloedonderzoeken en scans ook gezien kan worden of ze echt ADHD heeft.
Ik wil dit graag ook bekijken voor er een sticker op komt die misschien er niet thuis hoort.
Misschien is dit wel gewoon wie zij is?
Dus nu ben ik opzoek naar antwoorden...
Want zelf ben ik nog te moe om nog te bedenken waar het anders aan zou kunnen liggen,
na al die jaren, al die suggesties.. Al die vragen.
Ik hoop iemand te vinden die dit herkent, die mij kan uitleggen of mijn moeder gelijk heeft,
of mijn dokter gelijk heeft.. Of de psychiater....
Misschien dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt.. (ongeveer)
Ik ben al begonnen met visolie geven aangezien me verteld zou zijn dat het goed helpt bij drukke kinderen.
(ik heb t in alle eerlijkheid neergezet, hoop op reacties die me verder kunnen helpen voor ik verder ga met de diagnose)
-
Zoeza
Re: ADHD, of ligt het aan mij?
Hoi Anna, welkom hier!
Volgens mij kan je ook je kind laten testen en zelf beslissen of je medicatie geeft ja of nee. Een pyschiater kan je wellicht andere tips geven en misschien is het inderdaad ADHD en doe je je kind een plezier met medicijnen. Ik vind het moeilijk maar het stempeltje maakt niet zoveel uit volgens mij, meer de manier van ermee omgaan.
Veel succes!
Volgens mij kan je ook je kind laten testen en zelf beslissen of je medicatie geeft ja of nee. Een pyschiater kan je wellicht andere tips geven en misschien is het inderdaad ADHD en doe je je kind een plezier met medicijnen. Ik vind het moeilijk maar het stempeltje maakt niet zoveel uit volgens mij, meer de manier van ermee omgaan.
Veel succes!
-
Peetjuh
Re: ADHD, of ligt het aan mij?
Hoi Anna,AnnaM schreef: Mijn moeder, die zegt dat het allemaal wel meevalt. Dat mijn dochtertje helemaal misschien wel niets heeft.
Maar zij heeft haar 1 nacht in de 2 weken. En ja ze merkt op dat zij druk KAN zijn, "maar ze kan toch ook
rustig tekenen en stil zitten" was haar opmerking dan. "Jij zat vroeger ook meer te tekenen dan te leren"
"En ik was ook zo dat ik meer tekende dan de les volgde". Etc etc.
Misschien is dit wel gewoon wie zij is?
Dus nu ben ik opzoek naar antwoorden...
Want zelf ben ik nog te moe om nog te bedenken waar het anders aan zou kunnen liggen,
na al die jaren, al die suggesties.. Al die vragen.
Ik hoop iemand te vinden die dit herkent, die mij kan uitleggen of mijn moeder gelijk heeft,
of mijn dokter gelijk heeft.. Of de psychiater....
Misschien dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt.. (ongeveer)
Ik ben al begonnen met visolie geven aangezien me verteld zou zijn dat het goed helpt bij drukke kinderen.
Moeilijk he?
Ik reageer, omdat ik zoveel herken... Ook ik dacht al langer dat er met mijn zoon
'iets' anders was, en hoewel ik ADHD nooit had verwacht, vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats
toen hij de diagnose kreeg.
Op het consultatie buro werd ik al vreemd aangekeken toen ik zei dat hij zich al omdraaide,
hij was toen 8 weken... er werd op gereageerd met een "DAT KAN NIET" gelukkig draaide hij
zich meteen om, alsof hij mij wilde steunen
Ook ik kreeg van de juf in groep 1 al te horen dat hij steeds 'achterstevoren' op z'n stoel zat,
oké, hij zat dan nog wel... Hij was altijd met z'n gedachten elders... kletste honderduit over van
alles en nogwat, echt om stapelgek van te worden (hoewel ik superveel van hem houd natuurlijk,
maar hij eiste veel aandacht op)
Ook ik kreeg te horen 'het valt allemaal wel mee' en ik geloofde dat ook... vooral op tijden dat
het inderdaad allemaal wel meeviel...
Z'n meester in groep 4 vertelde me tijdens een 10 minuten gesprek dat hij zich slecht concentreerde,
waarop ik met hem naar de (homeopatisch) huisarts ben gegaan... het advies was, suikervrij!
Een jaar later kreeg hij halverwege groep 5 een nieuwe juf, die vroeg mij
(na hem 3 dagen in de klas gehad te hebben) of ik even tijd voor haar had...
ze vond dat hij te krampachtig schreef, teveel met z'n neus op z'n schrift zat...
zoveel moeite deed hij om zich te concentreren, en hij had moeite met lezen...
Toen is er een behandelplan opgesteld, en hij is naar Cesartherapie gegaan, daar bleek dat zijn fijne
motoriek niet helemaal goed ontwikkelde... z'n links-rechts coördinatie ging/gaat niet helemaal goed.
En ondertussen herkende ik zoveel van mezelf in hem... Ik was (ben) precies zo.
In groep 6 bleek dat hij een behoorlijke achterstand had opgelopen mn qua spelling en lezen,
ik wilde weten of ik hem meer 'achter z'n vodden aan moest zitten' of zou dat het voor hem alleen maar moeilijker
maken... omdat hij dan gefrustreerd zou raken, omdat hij wel wilde, maar niet kón!?
Toen heb ik (na 2 jaar suikervrij en visolie) besloten dat ik hem onderzocht wilde hebben.
Toen ik met dat voorstel naar de InternBegeleider ging zei zij dat het haar een goed plan leek
hem te gaan testen, vóórdat ik er over kon beginnen...
Hij is uitgebreid getest, z'n IQ test viel aan de bovengrens van het gemiddelde uit,
prima dus... en ja hoor... ADHD... (gelukkig is hij totaal niet impulsief, vandaar dat ik het niet
echt verwachtte...)
Z'n vader (we zijn gescheiden, maar hebben goed contact) zei meteen "Dat zeggen ze tegenwoordig
van alle drukke kinderen" Toen heb ik een afspraak gemaakt met de kinderpsychologe, met mijn man,
de vader van m'n zoon en zijn vriendin en heeft de kinderpsychologe uitgelegd hoe ze tot die conclusie
was gekomen en hoe nu verder...
We (vader en ik) zijn samen naar de kinderpsychiater geweest, om ons voor te laten lichten over
de voor en/of nadelen van medicatie... Mijn zoon slikt nu sinds ongeveer een jaar concerta en het
gaat super met hem... hij heeft (met bijlessen) z'n spellingsachterstand ingehaald en hij vindt het nu
niet meer erg dat hij ADHD heeft... in het begin wilde hij er niets van weten...
Maar ik heb hem verteld dat het helemaal niet erg is, dat ADHD-ers juist vaak creatief zijn.
(kijk maar naar Paul de Leeuw, Bert Visscher... dat maakte indruk haha)
Inmiddels heb ik mezelf ook laten testen en ja dus... hij heeft het van mij...
Met mij gaat het nu met medicatie ook beter!
Ik ben minder gestresst... ons gezinnetje is er echt op vooruit gegaan!
Het is een lang verhaal geworden, maar wat eigenlijk het belangrijkste is,
dat wilde ik je hiermee ook vertellen... volg je (moeder) gevoel...
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt...
Sterkte met je beslissing!
Groetjes,
Petra
-
amber72
Re: ADHD, of ligt het aan mij?
Hoi Anna,
Mag ik je zeggen dat het NIET aan jou ligt!!!! Nog voor mijn zoon (nu 16 jaar) wist ik al dat het een drukke jongen ging zijn. De laatste maanden van mijn zwangerschap nam mijn buik onmogelijke vormen aan. Soms dacht ik zelf dat als het hem lukte hij zelf op mijn rug zou komen
Hij is via een keizersnede geboren en toen ze hem onder zijn armpjes namen, is hij letterlijk uit mijn buik gestapt! Toen kon hij al niet wachten! Hij was een zeer onrustige en ongeduldige baby! Aan 9 maanden rende hij al, stappen kon hij niet! Een echte waaghals, zo vermoeid maar zo lief, vindingrijk en creatief. Zeker als het was om dingen te ontdekken en uit te steken.
Hij was zo druk dat ik hem niet naar de opvang kon brengen! De eerste dag dat ik hem daar liet, belde ze me nog geen uur later met de vraag om hem te komen halen omdat het hun niet lukte!!!
Toen hij 3 was, heb ik hem laten testen en inderdaad ADHD was zijn resultaat! Het is misschien een stempel! Maar ik aanzie het ook als een vrijpass. Hierdoor blijven vele deuren open, aanvaarden ze bepaalde voorvalletjes gemakkelijker. En ik verzeker je die voorvalletjes komen regelmatig voor!
Maar naarmate ze ouder worden kunnen ze zich beter canaliseren! Maar herhalen en hervallen gebeurd!
Het gekke is dat ik pas 9 jaar geleden ontdekt heb dat ik ADD heb! Mijn grootmoeder zei ook altijd dat ik anders was, dat ik anders reageerde en deed dan mijn neefjes en nichtjes. Maar ik was niet hyper, dat is het verschil!
Wij nemen allebei Relatine MR 30 mg! Tijdens de vakantie stoppen we en dan worden we weer onszelve met alle chaos die erbij hoort!
Groetjes Amber
Mag ik je zeggen dat het NIET aan jou ligt!!!! Nog voor mijn zoon (nu 16 jaar) wist ik al dat het een drukke jongen ging zijn. De laatste maanden van mijn zwangerschap nam mijn buik onmogelijke vormen aan. Soms dacht ik zelf dat als het hem lukte hij zelf op mijn rug zou komen
Hij is via een keizersnede geboren en toen ze hem onder zijn armpjes namen, is hij letterlijk uit mijn buik gestapt! Toen kon hij al niet wachten! Hij was een zeer onrustige en ongeduldige baby! Aan 9 maanden rende hij al, stappen kon hij niet! Een echte waaghals, zo vermoeid maar zo lief, vindingrijk en creatief. Zeker als het was om dingen te ontdekken en uit te steken.
Hij was zo druk dat ik hem niet naar de opvang kon brengen! De eerste dag dat ik hem daar liet, belde ze me nog geen uur later met de vraag om hem te komen halen omdat het hun niet lukte!!!
Toen hij 3 was, heb ik hem laten testen en inderdaad ADHD was zijn resultaat! Het is misschien een stempel! Maar ik aanzie het ook als een vrijpass. Hierdoor blijven vele deuren open, aanvaarden ze bepaalde voorvalletjes gemakkelijker. En ik verzeker je die voorvalletjes komen regelmatig voor!
Maar naarmate ze ouder worden kunnen ze zich beter canaliseren! Maar herhalen en hervallen gebeurd!
Het gekke is dat ik pas 9 jaar geleden ontdekt heb dat ik ADD heb! Mijn grootmoeder zei ook altijd dat ik anders was, dat ik anders reageerde en deed dan mijn neefjes en nichtjes. Maar ik was niet hyper, dat is het verschil!
Wij nemen allebei Relatine MR 30 mg! Tijdens de vakantie stoppen we en dan worden we weer onszelve met alle chaos die erbij hoort!
Groetjes Amber
Re: ADHD, of ligt het aan mij?
Hoi Anna,
ten eerste: JIJ bent de "baas" over je kind, ook als er een GGZ traject wordt gestart.
Dwz.: je kind krijgt geen medicatie, tenzij jij dat goed vindt. (Wat wel triest is, is dat veel psychiaters medicatie verplicht stellen, voor ze verder "iets" willen doen. Maar dat hoef je niet te pikken.)
Er zijn andere vormen van begeleiding dan door een kinderpsychiater. Bijv. een orthopedagoog. (Geen arts, zeer deskundig mbt. kinderen en hun gedrag - en dus geen pillendwang.)
Gesteld, dat het ADHD zou zijn - zijn er gelieerd aan het reguliere circuit een aantal methoden die de moeite waard kunnen zijn. In alfabetische volgorde: wat regelmatig blijkt te werken zijn de benaderingen via manuele therapie, neurofeedback; het INPP en de orthomoleculaire geneeswijze.
Manuele geneeskunde is jargon voor: de manuele arts of KISS fysio therapeut. Die kijkt naar het recht staan van de (hals)wervels. Staan die scheef, wat bij plm. 75% van de ADHDers zo schijnt te zijn, dat geeft dat een enorme stroom verwarrende informatie aan het evenwichtsorgaan. Gevolg: het kind heeft een belabberd overzicht mbt. zijn omgeving (omdat in feite alles draait en niets stil staat).
Daar word je niet 'subtiel, rustig, geduldig en fijngevoelig' van. Staan de scheve wervels recht, dan kan het zijn dat iemand daar alleen al enorm van opknapt. Het gaat ier om een specialisme binen een regulier iet, dus de verzekering vergoed meestal alles.
Neurofeedback gaat over electroden op je hoofd (anno 2010 is dat geen gedoe meer met plakkertjes en lijm, gelukkig maar) en het meten van hersengolven. Nu is bekend, dat mensen met adhd weing betagolven aanmaken.
Opmerkelijk, want in een "normaal mens" zijn dat de hersengolven die gemeten worden, als iemand behoorlijk druk is.
Adhd'ers produceren vaak wel alfagolven (wat de meeste mensen doen als ze wat wegdoezelen) of zelfs theta (wat een uiterst plezierige staat is voor de meeste mensen, je voelt je dan uiterst ontspannen). Het nadeel is alleen wel van alfa en thetagolven:
"niemand" kan logisch nadenken, de boel orderen, overzicht hebben etc. etc. terwijl hij/zij in alfa of in theta is: daar heb je als mens dus die betagolven voor...
Wat gebeurt bij neurofeedback, is dat gemeten wordt, of jij er ook zo een bent, die moeilijk (of maar heel kort, of weinig) betagolven aanmaakt. (Of nu ja: een diagnose is een diagnose: de therapeut 'kijkt' aan de hand van jouw verhaal, wat je hersenen wel en niet vaak en makkelijk doen.)
En de behandeling is: trainen, trainen, trainen om alsnog te leren betagolven aan te maken.
Dat klinkt wellicht zwaarder dan het is:
je zit voor een computerscherm en als je even wat betagolven aanmaakt, krijg je meteen het plaatje van jouw voorkeur te zien, als beloning. Naarmate het beter lukt, krijgt je hele 'verhalen' op het scherm te zien. De methode is uitermate kindvriendelijk. "Tover een plaatje op de computer" - nou, dat wil wel!
Er zijn psychologen die dit doen en als het meezit, vergoed de verzekering de kosten.
Een iets eenvoudiger variant: je kunt CD's krijgen met een 'binaural' effect: je ene oor krijgt via de koptelefooon een net ietsje ander signaal dan je andere oor. Het verschil is te klein om op te merken, je hoort alleen muziek, klanken of wat er maar op de CD staat. Maar als het verschil tussen de 2 signalen 13 tot 40 herz bedraagt, zullen je hersenen er op reageren met het produceren van betagolven. Google eens op bijv. monroe, brainsync of hemisync. Meestal wordt wel gezegd: doe zo'n CD een uur per dag (niet de hele dag door) - voor plm. 20 euro kun je iets fatsoenlijks kopen.
De INPP visie gaat ten eerste over de ontwikkeling van het kind in de baarmoeder en de pasgeboren baby. Je hebt als mens een serie
reflexen, die je in staat stellen van alles en nog wat te doen en te trainen, terwijl je hersens nog onvolgroeid zijn. Als alles meezit, "verlies" je die babyreflexen als je plm. een jaar oud bent en gaat lopen en praten. Maar bij sommige mensen - die heussies waar ook gewoon gaan lopen en praten - blijven de babyreflexen toch storen.
Zo kan "gewoon rechtop staan" een enorme klus zijn, als je babyreflexen je daarbij storen. En als je moeder of de juf dan iets tegen je zegt, vergeet je gewoon de helft (want het kan er simpelweg niet meer bij). Let wel op: de persoon in kwestie kent zichzelf niet anders dan dit, dus als je vraagt "om rechtop te staan", dan kan dat heus gewoon. Zitten kan trouwens vergelijkbare problemen opleveren.
En het probleem wordt dan geformuleerd als: "Het kind dat allemaal niet opnemen, niet onthouden, niet ordenen - zich niet concentreren". Het INPP
herformuleert dit (na gedegen diagnostisch onderzoek) als: de reflexen storen haar, zodat ze het wel degelijk wil maar nu nog niet kan. (Frustrerend!)
Een van de babyreflexen bemoeilijkt het een mens enorm, om een vaststaand punt in de ruimte te voelen. Het is of, alsof de ruimte om je heen ieder moment verandert of alsof de kamer netjes stil staat, maar dat jij constant beweegt of moet bewegen. Tja, als je zo "moet" leven van je reflexen (je kunt er als mens niets aan doen!!) dan IS overzicht hebben enorm lastig. 'Je kamer opruimen' is iets onbegrijpelijks. Of: een klus keurig volgens een stappenplan afwerken heel raar.
De diagnose komt neer op een uitgebreid bewegingsonderzoek. Aan de hand daarvan kan de therapeut zien, of ze idd storende babyreflexen heeft.
De therapie via het INPP komt er op neer, dat je elke dag 5 minuten wat bewegingen maakt, zoals een baby die ook maakt.
Het streven is, je zenuwstel een '2e kans' te bieden, om de babyreflexen alsnog te laten verdwijnen, zoals ze bij andere mensen ook zijn verdwenen. Als de reflexen op houden met storen. wordt de wereld vaak veel overzichtelijker.
(Okee, dan moet je nog leren om te ordenen, maar de basis is er. De goede adviezen komen de meeste adhd'ers de oren uit... Ze weten al lang "wat" ze moeten doen, maar de makke is vaak: "hoe" doe ik dat nou?)
Eea kan een jaar tot anderhalf jaar duren. Het wordt door de meeste aanvullende verzekeringen betaald.
Een short cut om een idee te geven: veel adhd'ers voelen zich een stuk rustiger, als ze plm. 1 minuut om hun eigen as draaien
(Let op: een halve minuut de ene kant op, daarna even stilstaan - en dan de ander kant op.) Bij deze short cut mag je lekker tempo maken.
Het werkt plm. een half uur. Het kan niet altijd en niet overal, maar je hebt jezelf altijd bij je en "het is gratis"..
Het is noch een diagnose, noch een behandeling, maar dan heb je een klein beetje een idee.
De orthomoleculaire geneeswijze is een bijna regulier werkende arts of therapeut. Er wordt uitgebreid (na een gesprek) via bloedonderzoek (of speeksel of urine) gekeken, of je als mens wel alle biochemisch stofjes 'aan boord' hebt, zodat je zenuwselsel goed kan functioneren.
Zo blijkt regelmatig, dat mensen met adhd te weinig zink in hun lichaam hebben. Of selenium, vitamine B6 of glutamine.
(Ook wordt tegelijkertijd gekeken naar eventuele allergie/ overgevoeligheid voor kleurstoffen etc.)
Het mallotige vind ik altijd, dat artsen deze stap meestal overslaan: uit gedrag blijkt iemand 'te impulsief' en dan krijg je
of een variant op speed (wat idd vaak blijkt te kalmeren)
of een anti psychoticum (want idd: vlak voor een psychose wordt een mens ook overspoeld door een wirwar van zintuigelijk prikkels).
De nuchtere, diagnostische vraag, wat er biochemisch aan de hand is, dat je zenuwstel zich zo gedraagt, zou volgens mij iedere arts zich moeten stellen, voor er medicijnen worden voorgeschreven. Google even op 'mbog', de beroepsvereniging. De meeste aanvullende verzekeringen betalen de kosten van het consult. De therapie bestaat uit het (aanvankelijk onder begeleiding) bijslikken van de tekorten.
(Ga nou niet zelf naar de drogist: daar kun je eea ook krijgen, maar geen diagnose. En soms heeft iemand een opname probleem
en is de enige remedie een tijd lang een ontzettend hoge dosis slikken - "don't try this at home"/ op eigen houtje!!!)
ten eerste: JIJ bent de "baas" over je kind, ook als er een GGZ traject wordt gestart.
Dwz.: je kind krijgt geen medicatie, tenzij jij dat goed vindt. (Wat wel triest is, is dat veel psychiaters medicatie verplicht stellen, voor ze verder "iets" willen doen. Maar dat hoef je niet te pikken.)
Er zijn andere vormen van begeleiding dan door een kinderpsychiater. Bijv. een orthopedagoog. (Geen arts, zeer deskundig mbt. kinderen en hun gedrag - en dus geen pillendwang.)
Gesteld, dat het ADHD zou zijn - zijn er gelieerd aan het reguliere circuit een aantal methoden die de moeite waard kunnen zijn. In alfabetische volgorde: wat regelmatig blijkt te werken zijn de benaderingen via manuele therapie, neurofeedback; het INPP en de orthomoleculaire geneeswijze.
Manuele geneeskunde is jargon voor: de manuele arts of KISS fysio therapeut. Die kijkt naar het recht staan van de (hals)wervels. Staan die scheef, wat bij plm. 75% van de ADHDers zo schijnt te zijn, dat geeft dat een enorme stroom verwarrende informatie aan het evenwichtsorgaan. Gevolg: het kind heeft een belabberd overzicht mbt. zijn omgeving (omdat in feite alles draait en niets stil staat).
Daar word je niet 'subtiel, rustig, geduldig en fijngevoelig' van. Staan de scheve wervels recht, dan kan het zijn dat iemand daar alleen al enorm van opknapt. Het gaat ier om een specialisme binen een regulier iet, dus de verzekering vergoed meestal alles.
Neurofeedback gaat over electroden op je hoofd (anno 2010 is dat geen gedoe meer met plakkertjes en lijm, gelukkig maar) en het meten van hersengolven. Nu is bekend, dat mensen met adhd weing betagolven aanmaken.
Opmerkelijk, want in een "normaal mens" zijn dat de hersengolven die gemeten worden, als iemand behoorlijk druk is.
Adhd'ers produceren vaak wel alfagolven (wat de meeste mensen doen als ze wat wegdoezelen) of zelfs theta (wat een uiterst plezierige staat is voor de meeste mensen, je voelt je dan uiterst ontspannen). Het nadeel is alleen wel van alfa en thetagolven:
"niemand" kan logisch nadenken, de boel orderen, overzicht hebben etc. etc. terwijl hij/zij in alfa of in theta is: daar heb je als mens dus die betagolven voor...
Wat gebeurt bij neurofeedback, is dat gemeten wordt, of jij er ook zo een bent, die moeilijk (of maar heel kort, of weinig) betagolven aanmaakt. (Of nu ja: een diagnose is een diagnose: de therapeut 'kijkt' aan de hand van jouw verhaal, wat je hersenen wel en niet vaak en makkelijk doen.)
En de behandeling is: trainen, trainen, trainen om alsnog te leren betagolven aan te maken.
Dat klinkt wellicht zwaarder dan het is:
je zit voor een computerscherm en als je even wat betagolven aanmaakt, krijg je meteen het plaatje van jouw voorkeur te zien, als beloning. Naarmate het beter lukt, krijgt je hele 'verhalen' op het scherm te zien. De methode is uitermate kindvriendelijk. "Tover een plaatje op de computer" - nou, dat wil wel!
Er zijn psychologen die dit doen en als het meezit, vergoed de verzekering de kosten.
Een iets eenvoudiger variant: je kunt CD's krijgen met een 'binaural' effect: je ene oor krijgt via de koptelefooon een net ietsje ander signaal dan je andere oor. Het verschil is te klein om op te merken, je hoort alleen muziek, klanken of wat er maar op de CD staat. Maar als het verschil tussen de 2 signalen 13 tot 40 herz bedraagt, zullen je hersenen er op reageren met het produceren van betagolven. Google eens op bijv. monroe, brainsync of hemisync. Meestal wordt wel gezegd: doe zo'n CD een uur per dag (niet de hele dag door) - voor plm. 20 euro kun je iets fatsoenlijks kopen.
De INPP visie gaat ten eerste over de ontwikkeling van het kind in de baarmoeder en de pasgeboren baby. Je hebt als mens een serie
reflexen, die je in staat stellen van alles en nog wat te doen en te trainen, terwijl je hersens nog onvolgroeid zijn. Als alles meezit, "verlies" je die babyreflexen als je plm. een jaar oud bent en gaat lopen en praten. Maar bij sommige mensen - die heussies waar ook gewoon gaan lopen en praten - blijven de babyreflexen toch storen.
Zo kan "gewoon rechtop staan" een enorme klus zijn, als je babyreflexen je daarbij storen. En als je moeder of de juf dan iets tegen je zegt, vergeet je gewoon de helft (want het kan er simpelweg niet meer bij). Let wel op: de persoon in kwestie kent zichzelf niet anders dan dit, dus als je vraagt "om rechtop te staan", dan kan dat heus gewoon. Zitten kan trouwens vergelijkbare problemen opleveren.
En het probleem wordt dan geformuleerd als: "Het kind dat allemaal niet opnemen, niet onthouden, niet ordenen - zich niet concentreren". Het INPP
herformuleert dit (na gedegen diagnostisch onderzoek) als: de reflexen storen haar, zodat ze het wel degelijk wil maar nu nog niet kan. (Frustrerend!)
Een van de babyreflexen bemoeilijkt het een mens enorm, om een vaststaand punt in de ruimte te voelen. Het is of, alsof de ruimte om je heen ieder moment verandert of alsof de kamer netjes stil staat, maar dat jij constant beweegt of moet bewegen. Tja, als je zo "moet" leven van je reflexen (je kunt er als mens niets aan doen!!) dan IS overzicht hebben enorm lastig. 'Je kamer opruimen' is iets onbegrijpelijks. Of: een klus keurig volgens een stappenplan afwerken heel raar.
De diagnose komt neer op een uitgebreid bewegingsonderzoek. Aan de hand daarvan kan de therapeut zien, of ze idd storende babyreflexen heeft.
De therapie via het INPP komt er op neer, dat je elke dag 5 minuten wat bewegingen maakt, zoals een baby die ook maakt.
Het streven is, je zenuwstel een '2e kans' te bieden, om de babyreflexen alsnog te laten verdwijnen, zoals ze bij andere mensen ook zijn verdwenen. Als de reflexen op houden met storen. wordt de wereld vaak veel overzichtelijker.
(Okee, dan moet je nog leren om te ordenen, maar de basis is er. De goede adviezen komen de meeste adhd'ers de oren uit... Ze weten al lang "wat" ze moeten doen, maar de makke is vaak: "hoe" doe ik dat nou?)
Eea kan een jaar tot anderhalf jaar duren. Het wordt door de meeste aanvullende verzekeringen betaald.
Een short cut om een idee te geven: veel adhd'ers voelen zich een stuk rustiger, als ze plm. 1 minuut om hun eigen as draaien
(Let op: een halve minuut de ene kant op, daarna even stilstaan - en dan de ander kant op.) Bij deze short cut mag je lekker tempo maken.
Het werkt plm. een half uur. Het kan niet altijd en niet overal, maar je hebt jezelf altijd bij je en "het is gratis"..
Het is noch een diagnose, noch een behandeling, maar dan heb je een klein beetje een idee.
De orthomoleculaire geneeswijze is een bijna regulier werkende arts of therapeut. Er wordt uitgebreid (na een gesprek) via bloedonderzoek (of speeksel of urine) gekeken, of je als mens wel alle biochemisch stofjes 'aan boord' hebt, zodat je zenuwselsel goed kan functioneren.
Zo blijkt regelmatig, dat mensen met adhd te weinig zink in hun lichaam hebben. Of selenium, vitamine B6 of glutamine.
(Ook wordt tegelijkertijd gekeken naar eventuele allergie/ overgevoeligheid voor kleurstoffen etc.)
Het mallotige vind ik altijd, dat artsen deze stap meestal overslaan: uit gedrag blijkt iemand 'te impulsief' en dan krijg je
of een variant op speed (wat idd vaak blijkt te kalmeren)
of een anti psychoticum (want idd: vlak voor een psychose wordt een mens ook overspoeld door een wirwar van zintuigelijk prikkels).
De nuchtere, diagnostische vraag, wat er biochemisch aan de hand is, dat je zenuwstel zich zo gedraagt, zou volgens mij iedere arts zich moeten stellen, voor er medicijnen worden voorgeschreven. Google even op 'mbog', de beroepsvereniging. De meeste aanvullende verzekeringen betalen de kosten van het consult. De therapie bestaat uit het (aanvankelijk onder begeleiding) bijslikken van de tekorten.
(Ga nou niet zelf naar de drogist: daar kun je eea ook krijgen, maar geen diagnose. En soms heeft iemand een opname probleem
en is de enige remedie een tijd lang een ontzettend hoge dosis slikken - "don't try this at home"/ op eigen houtje!!!)
-
Mickey~
Re: ADHD, of ligt het aan mij?
ik vind het opvallend dat je dochter over zoveel verschillende onderwerpen praat en nadenkt, ze lijkt juist heel intelligent daarin. Misschien verveelt ze zich wel juist op school omdat het te makkelijk is?
of denk je dat niet?
of denk je dat niet?