Raven schreef:
Ik ben het met je eens dat de DSM "gedrag" beschrijft, maar men moet toch ergens beginnen. En gezien AD(H)D nog vollop in onderzoek is, zal het mettertijd m.i. veranderen in de DSM.[/color]
Hoi Raven,
waarschijnlijk verandert dit niet in de DSM.
Tenminste - ik heb geen glazen bol ofzo - volgens mij is het nu min of meer gebruik om de DSM beschrijvingen gewoon te gebruiken want dat doen we al jaren' en daar bij bijv. depressie nader onderzoek (...richting oorzaak...) naast te zetten.
Raven schreef:
Kun je me de werking van Mororeflex uitwerken en tevens het tonisch labyrinthreflex?
Ja hoor. Het zijn 2 reflexen, die wel wordne aangeduid als "primitieve reflexen" ook wel als babyrflexen. Het zijn reflexen die je hebt in de buik van je moeder, die je hebt (gelukkig maar) als pasgeboren kind - en die je idealiter als je plm. een half jaar oud bent "kwijtraakt"(...per reflex wisselt het moment wat)(er zijn er meen ik 8, babyreflexen).
Grof gezegd: als je jonger bent dan dat halve jaar en je schrikt, dan heeft het primitieve schrikreflex (genoemd naar meneer Moro) zin - daarna "hoor" je het volwassen schrikreflex te hebben.
Het Moro reflex is een schrikreflex dat we delen met de apen.
Een klein aapje dat schrikt, slaat de armen en benen alle 4 uit op zoek naar mama, om zich daarna aan de vacht van mama vast te klampen. Dit stelt moeder Aap in staat, om haar eigen armen en benen te gebruiken om te vluchten. Het jong houdt zichzelf zeer stevig beet dmv. het Moro reflex en de grijpreflexen in handen en voeten.
Omdat dit vasthouden zeer zwaar is, gaat het Moro reflex (...het primitieve schrikreflex...) gepaard met een veel grotere afgifte van stresshormonen dan de ‘volwassen’ schrik/ vecht/ vlucht reflex die “hoort” op te komen plm. 4 maanden na de geboorte. (Uiteraard: een kind van 4 maanden kan niet hard weghollen – beide reflexen bestaan vaak een poos naast elkaar – idealiter verdwijnt het Moro reflex uiteindelijk volledig.)
Mensen die nog een Moro reflex hebben reageren (als gevolg van de overvloedige stresshormonen) vaak overgevoelig op kleine prikkels en hebben moeite zich voor ‘de overbodige’ zintuiglijke prikkels in hun omgeving af te sluiten. Ze zijn vaak overgevoelig voor licht of geluid en hebben regelmatig ook allergieën.
In feite: een Moro mens “let constant op” en is zelden ontspannen. Ononderbroken concentratie op 1 enkel ding is een zeldzaamheid. “Iedere prikkel eist een reactie” – een eis waar een Moro mens geen controle over heeft (= ‘de prikkel is de baas’, niet jijzelf). Je kunt je wel tegen het reflex verzetten - maar ook daar word je doodmoe van, puur op wilskracht een reflex uitschakelen werkt niet. Vaak hebben ze een lage eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen. (Logisch, als je telkens te horen krijgt dat je 'stout' bent vanwege gedrag waar je niets aan kunt doen.)
Ze houden meestal niet van veranderingen en/of verrassingen (“die krijgen ze al de hele dag”).
En nummertje 2:
De Tonische Labyrinth (...evenwichtsorgaan) Reflex (tlr) helpt de baby in de ontwikkeling van de buig- en strekspierspanning in de ledematen. Het is een primitieve respons op de zwaartekracht voordat hogere systemen zich ontwikkeld hebben. Kort door de bocht:
*hoofd naar voren brengen maakt dat het hele lichaam zich voorwaarts wil buigen/ opvouwen naar foetushouding en
*hoofd achterover maakt, dat het hele lichaam zich gaat strekken (op de tenen, bol achterover, rug hol).
Blijft dit reflex aanwezig na plm. 6 maanden, dan word je als mens telkens 'overvallen' door een lichamelijke reactie die ten eerste je spierspanning minder ideaal beinvloed.
Zo sta je stevig - je hoofd gaat naar voren - de tlr treedt op:
je moet met je bewustzijn zorgen dat je niet omkukelt -
terwijl dat automatisch zou moeten verlopen. Idealiter heb je daar als kind van een jaar oud evenwichtsreflexen voor opgebouwd - de aanwezige tlr houdt dit proces tegen.
TLR mensen ervaren vaak “geen vast punt in zichzelf”
Mensen met een tlr kunnen heussies waar prima lopen - maar als je "moeilijker" dingen gaat vragen zoals hinkelen, staan op 1 been en allerlei dingen waar evenwicht bij komt kijken: dat gaat heel moeizaam. (Let op: soms gaat het prima, maar dat kost dan waanzinnig veel concentratie - terwijl dat automatisch hoort te gaan: de evenwichtsreflexen zijn er maar gedeeltelijk).
Soepel bewegen, vloeiend dansen - het hoort tot de mogelijkheden, maar bijv. pas na zeer gedegen voorbereiding.
Ook kan de TLR storen bij het convergeren van de ogen. Dit maakt ruimtelijk inzicht lastig: men ervaart ruimte vaak als een grote chaos.
Ruimtelijk inzicht kan doorwerken in vaardigheden als rekenen en plannen maken. ("Maak een schema. Eerst dit, dan dat" - voor sommige mensne blijft het een brij. Of ze snappen met hun verstand de logica van een schema wel, maar er mee werken blijft iets wezensvreemd.) Ook heel frustrerend, want het is geen kwestie van 'gebrek aan intelligentie' of 'gebrek aan doorzettingsvermogen'.
Dit 'gedoe' treedt ook op bij het verwerken van alle informatie, niet alleen visueel ook auditieve of “tast”informatie!
Soms gaat - vanwege het convergentieprobleem - een bal vangen moeizaam (...hoe snel komt het ding nu precies???).
Of die primitieve reflexen nog aanwezig zijn, is relatief makkelijk vast te stellen. (De procedure van het INPP houdt in, dat je eerst een vragenlijst invult, daarna wordt de eigenlijke diagnose gesteld aan de hand van een bewegingsonderzoek.)
Herstel houdt in, dat je practisch gezien elke dag plm. 5 minuten in meditatief tempo bepaalde bewegingen uitvoert (een jaar, anderhalf jaar lang). Het idee hierachter is, dat je je zenuwstelsel een 'herkansing' geeft: dat wat 'had moeten gebeuren' toen je een half jaar oud was, maar kennelijk niet ideaal verlopen is, alsnog laten gebeuren.