Mijn partner & ik zijn al 12 jaar samen. In het begin van onze relatie is er even gepraat over kinderen, maar al snel kwamen we tot een gezamenlijk besluit dat kinderen krijgen niets voor ons was.
Ik zeg zelf eigenlijk al van in mijn puberteit dat ik geen kinderen op de wereld wil zetten, maar in het begin van een relatie wordt hier sowieso over gepraat denk ik (roze wolk, elkaar leren begrijpen en aftasten van elkaars wensen voor de toekomst).
De jaren gingen voorbij & nooit is het getwijfeld aan het feit om kinderloos te blijven.
Op kerstmisavond barste dan de bom: mijn partner antwoordde de vraag of we nu nog altijd geen kinderen wouden met "misschien".
De dag erna heb ik gevraagd wat hij hiermee bedoelde (kon moeilijk op het moment zelf want er waren nog andere mensen bij). Hij zei dat hij sinds 4 maanden twijfelt of hij wel kinderloos wil blijven.
Ik wist echt niet wat ik hoorde ... we hebben al heel wat watertjes doorzwommen (gevoelens voor een ander, depressie, alcoholverslaving). Dit was nu een punt waar ik nooit problemen over had verwacht.
We hebben nu een gans weekend hierover gepraat & ik voel precies aan dat hij eigenlijk "ja" wil zeggen tegen kinderen, maar als ik het hem vraag blijft hij bij "misschien". Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik nog altijd achter de beslissing sta om kinderloos te blijven & hij verwacht van mij ook niet dat ik van mening verander. We hebben beslist om naar een relatietherapeut te gaan om uit te zoeken wat hij nu eigenlijk wil. En wat we dan gaan doen? Ik kan hem de droom van kinderen niet afnemen als hij dat echt wil. Hij zal dus moeten kiezen voor onze relatie of zijn eventuele kinderwens.
Ik voel mij compleet machteloos ... alles ligt in zijn handen.
Iemand ervaring mee?