Jessy

Hoe verwerk je zoiets?

Hey,

Ik weet niet goed waar dit onderwerp te plaatsen, dus ik hoop dat het hier goed staat. Ik zit al een tijdje met een probleem dat eigenlijk met de jaren dat het slecht met me gaat en de reactie van hulpverleners erbij, steeds slechter en meer bergaf gaat.

December 2009 is het begonnen met een opname in psychiatrie (vrijwillig, maar wanneer ik weg wilde gaan startte het gedreig met als ik weg zou gaan ze mij zouden 'laten wegsteken', gedreig met isolatie en fixatie, medicatie opgedrongen en ingespoten, het allergisch zijn aan bepaalde medicatie met zware EPS als gevolg welke niet onderkent werd, gezegd dat het tussen men oren zat...) Uiteindelijk ben ik na een paar weken kunnen wegraken van deze afdeling door zelf voor een doorverwijzing te zorgen.

Augustus 2010 werd ik opnieuw naar een gesloten afdeling getransfereerd, dit keer onder gedwongen statuut. Wanneer mij verlenging van 10 dagen naar 40 dagen werd meegedeeld panikeerde ik volledig en probeerde te vluchten over omheining van de tuin. Verpleging zag dit en dwong mij de isolatie in met directe fixatie voor 3 dagen. Hierna dwong mijn vader dat ze mij eruit moesten laten door ze op administratieve formaliteiten te wijzen welke niet volgens de regels verliepen. Hierna staken ze mij op wat ze noemen 'een veilige kamer' (dit houdt in dat je niets hebt, alles is op slot enkel wat vaststaat aan de grond mag je hebben. Hier geraakte ik weg door een tranfert naar een vervolgafdeling met een andere arts welke dit regime afbouwde.

Oktober 2012 deed ik een nieuwe ernstige ***poging, lag hierdoor enkele dagen in coma. Wanneer ik bijkwam lag ik volledig gefixeerd. Ik kreeg weer de medicatie waar ik allergisch aan ben, weer EPS waardoor ik een vluchtpoging deed. Gevolg was weer een gedwongen opname van 40 dagen. Deze startte in volledige isolatie en fixatie voor een dag of 6. Nadien veilige kamer voor nog 6 dagen waarna ik op de afdeling mocht.

Juli 2013 kwam ik na automutilatie in crisisopname terecht. Wanneer ik mezelf nogeens automutileerde moest ik verplicht naar isolatie. Ik sloeg er helemaal van tilt. Daardoor moest er extra man aan te pas komen en werd het ook fixatie tot de volgende ochtend.

Sinds dien ene ervaring beangstigd isolatie/ fixatie en opgedrongen opname en medicatie mij enorm! Ik kan het niet vergeten en denk er vaak aan terug. Is er nog iemand die dergelijke ervaringen heeft? En die wil vertellen hoe die daar mee omgaat?

Alvast bedankt!
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Hoe verwerk je zoiets?

Er zitten verschillende lagen in je verhaal. Het is al vervelend genoeg om opgenomen te worden, maar je hebt er ook heel nare herinneringen aan overgehouden omdat er fouten gemaakt zijn. Tot twee keer toe fouten met de medicatie waardoor je EPS kreeg? Ik vind dat niet fraai.
(EPS=Extrapiramidale Verschijnselen, een bewegingsstoornis als gevolg van een verstoorde aansturing van de skeletspieren.)
Ik vind het niet verbazingwekend dat je angst hebt gekregen om zoiets ooit nog een keer te moeten
meemaken.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Hoe verwerk je zoiets?

Hoi Jessy,
tja - hoe vewerk je zoiets...? Het is gewoon heel erg paradoxaal. Je doet een beroep op *een* hulpverlener, en vervolgens krijg je er een trauma bij.
Ze maken jou slechter, ipv, van beter....
Brrrr!!!
:knuffel:

In principe is de beste hulpverlener een psychotherapeut, als het gaat om traumaverwerking.
Maar ik kan me ook levendig voorstellen, dat zelfs als het gaat om ambulante hulp (dat is doorgaans zo, bij psychotherapie) je kippevel krijgt. Je vertrouwen is, zo stel ik me voor, stevig gedeukt en dan is opnieuw naar een hulpverlener stappen verre van makkelijk.
:knuffel:

Terug naar “Overige problemen”