WouterS

Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

Hallo forumleden,

Sinds een tijd leef ik met bepaalde gevoelens / gedachten die ik niet kan plaatsen. Soms vraag ik me af of het door bepaalde gebeurtenissen uit het verleden komt, maar tergelijketijd vraag ik me dan af of ik aanstel?
Ik wil mijn verhaal hier even kwijt en wil graag jullie reactie's horen, zodat ik mijn gevoelens hopelijk beter kan plaatsen.
---------------------------------------------------------------------------
Ik wil beginnen met het feit dat ik geen 'moeilijke jeugd' heb gehad. Toch zijn er bepaalde dingen gebeurd die bij elkaar (denk ik) invloed hebben gehad op de persoon die ik nu ben geworden.

Toen ik klein was (basisschool tijd) had ik het gevoel dat ik vaak vergeten werd en/of weinig aandacht kreeg van mijn ouders. Misschien was dit niet met opzet (want ze werkten veel en daar heb ik zeker respect voor) maar toch had ik dat gevoel. Toen ik iets ouder was was mijn zus ongeveer 16 jaar en had ze veel last van pubergedrag. Vrijwel de hele dag door was er ruzie in huis en elke keer waren er problemen die werden veroorzaakt door haar. Mijn vader werd hierdoor soms agressief naar mijn zus en mijn moeder werd hierdoor erg verdrietig. Ze was erg gevoelig (en ik destijds ook). Ze heeft veel nachten gehuild en ik heb hier veel met haar over gepraat. Ze heeft zelfs een keer iets over zelfmoord gezegd, wat mij toen behoorlijk raakte. Ondanks alle problemen die mijn zus veroorzaakte leek het toch alsof zij bijna alle aandacht kreeg en ik weinig terwijl ik mij vrijwel altijd goed gedroeg. Daarnaast was mijn zus ook altijd 'gemeen' tegen mij en gaf ze me van veel dingen de schuld die ik niet gedaan had. Hierdoor werd mijn vader vaak boos op me, waardoor ik een soort haat naar hem en mijn zus ontwikkelde.

Later op school merkte ik dat ik vaak druk was en aandacht vroeg.. Als ik dit probeerde te beheersen en te minderen lukte dat voor even, maar deed ik 5 minuten later alweer iets druks of stoms en was ik het vergeten. Hierdoor moesten mijn ouders vaak op school komen en kreeg ik de wind altijd van voren, terwijl ik alles niet eens met opzet deed.
Toen ik op de middelbare school kwam kreeg ik ook nog een bepaalde onzekerheid. Ik twijfelde veel over hoe ik eruit zag en vermeed dan ook situaties waarin mensen naar me zouden kijken. Ik kan hier niet veel over uitleggen, maar het is een lastig gevoel dat mijn gedachten de hele dag door kon domineren.

Ondertussen deed ik ook aan een aantal sporten. Ik zette mij hier altijd erg voor in en wou altijd de beste worden. Misschien omdat ik hiermee wat aandacht probeerde te pakken van bijv. mijn ouders? Ik zag andere kinderen die simpelweg slecht waren, maar hun ouders kwamen alsnog kijken en gaven ze complimenten. Mijn ouders kwamen vrijwel nooit kijken, (alleen mijn moeder heel soms) en vroegen ook nooit thuis iets over hoe het sporten (of iets anders in mijn leven) ging. Ik had het gevoel dat ik me inzette voor niks. Daarnaast had ik ook het gevoel dat wat ik ook deed, het nooit goed genoeg was.

Ook had ik het gevoel dat ik een vaderfiguur miste in mijn leven. Hij was er in mijn ogen nooit, alleen als ik wat fout had gedaan.. Ik weet nog dat ik een keer bij een meisje (bijna vriendin) thuis was en haar broertje thuis kwam. Ik zag dat haar vader de deur open deed en hem een soort aai over zijn hoofd gaf en zei: 'Alles goed knul?'. Ik was toen rond de 13 en kreeg een brok in mijn keel had een onzettend rot gevoel in mijn buik. Ik had zelfs moeite met het inhouden van mijn tranen. Het leek alsof haar broertje al zonder iets te doen wat liefde en aandacht van zijn vader kreeg, terwijl ik dat in niet kreeg. Wat ik ook deed of hoe ik mij ook inzette voor iets.

Mijn problemen op school bleven aanhouden en ook thuis begon ik vaak ruzie te krijgen. (Vooral met mijn vader). Ik heb hem veel uitgescholden, en hij mij ook. Soms eindigde dit in een (in mijn ogen) overdreven agressieve reactie van hem tegenover mij.. Door alles bij elkaar voelde ik me wat waardeloos, wat mijn onzekere gevoel versterkte. Ik weet nog dat ik een keer naar een appel keek en me minder voelde dan die appel. Het werd zo erg dat ik mensen en zelfs lessen ging ontlopen omdat ik gewoon niet in het bijzijn van mensen meer kon of wou zijn. Licht pesterige-opmerkingen hebben dit ook een tijd verergert. Door het ontlopen van de lessen kreeg ik problemen op 2 scholen waar ik op heb gezeten, waardoor mijn ouders mij nog meer de wind van voren gaven. Ze dachten dat ik hele dagen door niets zinnigs deed en behandelde me dan ook alsof ik lastig was, waardoor er weer nog meer ruzies kwamen en ik mij nog slechter voelde..

Ik besloot dat ik niet als een zwakkeling door kon leven en begon mijn leven te veranderen. Nu, ben ik zo geworden dat ik me niet meer onzeker voel en ook niemand meer over mij heen kan lopen. Ook voel ik geen 'rot gevoel' meer omdat ik eerder een vader figuur miste. Maar wat ik in plaats van dit alles nu heb is dat:
De laatste tijd ik soms het idee heb dat ik soms geen gevoelens meer heb. Gebeurd er iets ergs, dan weet ik wel dat het erg is, maar heb ik dat gevoel er niet meer bij.. Heb ik een leuke avond gehad, dan kom ik thuis met het gevoel alsof ik niets leuks of zinnigs gedaan heb.. Ook heb ik soms een gevoel van leegte. Daarnaast ben ik snel prikkelbaar, voel ik me snel aangevallen en kan ik exploderen om de kleinste dingen die er gebeuren. Mijn woede wordt dan zo intens dat ik zonder na te denken al dingen sla of kapot schop. Ik kan het simpelweg niet binnenhouden, en eigenlijk ben ik geweld soms zelfs fijn gaan vinden. Ik voel me ook gestressed zonder dat ik hier echt een reden voor kan aanwijzen.. Heb soms ook last gehad van een 'racend hart', plotselinge duizeligheid, nekpijn, veel zweten. En er gaan veel soorten gedachtes door mijn hoofd. Hierdoor kan ik me ook slecht concentreren en vergeet ik veel simpele dingen.. Ook lijkt het alsof ik van alles meer het negatieve dan het positieve inzie.. Al met al kan ik zeggen dat ik 'ongevoelig' en ''hard'' ben geworden.

Hoe komt dit? Komt dit door een aantal van de dingen hierboven? Ik hoop eigenlijk wat antwoorden te vinden op mijn vragen of verklaringen voor mijn gevoel..
Laatst gewijzigd door WouterS op 30 jun 2013 21:34, 2 keer totaal gewijzigd.
Reden: Schuttingtaal aangepast. Gelieve het netjes te houden.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

Dat je ongevoelig en hard bent geworden betwijfel ik. Je bent duidelijk gefrustreerd en het leven heeft tot vandaag niet voldaan aan jouw behoefte. Dat je je verhaal kwijt wil bewijst dat je gevoelig bent. Je hebt een probleem en bent gebaat bij hulp. Terugkoppeling van forumleden kan een bijdrage leveren, maar het zou verstandig zijn eens met een professional te praten. Misschien is er een therapie waar je gebaat bij bent.

Persoonlijk denk ik naar aanleiding van je verhaal dat er weinig mis met je is, dus laat je niet afschepen met een pilletje maar zoek samen met een hulpverlener naar een geschikte behandeling om je probleem bij de kern aan te pakken. Laat je daarbij niet te snel een bepaalde richting in duwen, maar luister kritisch naar wat de persoon te zeggen heeft.

Ook lijkt het me goed te blijven sporten. Hierin kan je veel van je frustratie kwijt, en het zorgt ervoor dat je lichaam stoffen aanmaakt waar je gelukkig van wordt. Probeer ook eens na te gaan wat je met je leven wil. Het is belangrijk jezelf te blijven ontwikkelen om (deel van) je dromen te realiseren. Dit is naar mijn idee essentieel voor een gelukkig leven.

Wat betreft je ouders kan ik me voorstellen dat het pijn doet dat ze weinig aandacht voor je hadden en hebben. Als je bij vrienden ziet hoe het anders kan is dat soms confronterend. Probeer wel in je achterhoofd te houden dat lang niet alle ouders zo sterk betrokken zijn bij hun kinderen en dat je vrienden destijds erg veel geluk hadden. Je had het ondanks het op sommige punten tekortschieten van je ouders erger kunnen treffen. Nu is opvoeding een grote bepalende factor voor het verloop van je leven. Als je hierin tekort bent gekomen heeft dit een negatieve invloed, maar ook hier kan aan gewerkt worden.

Het lijkt me goed alles eens te overwegen en bespreken en tot de nodige inzichten te komen. Je draagt veel lasten met je mee en het is tijd dat je balans opmaakt. Je leeft hier en nu, en het kiezen van een richting voor je verdere leven kan rust bieden. Veel sterkte en succes. En als je wil, houdt ons op de hoogte.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

WouterS schreef:Hallo forumleden,

Sinds een tijd leef ik met bepaalde gevoelens / gedachten die ik niet kan plaatsen. Soms vraag ik me af of het door bepaalde gebeurtenissen uit het verleden komt, maar tergelijkertijd vraag ik me dan af of ik aanstel?
(...)
Ik besloot dat ik niet als een zwakkeling door kon leven en begon mijn leven te veranderen. Nu, ben ik zo geworden dat ik me niet meer onzeker voel en ook niemand meer over mij heen kan lopen. Ook voel ik geen 'rot gevoel' meer omdat ik eerder een vader figuur miste. Maar wat ik in plaats van dit alles nu heb is dat:
De laatste tijd ik soms het idee heb dat ik soms geen gevoelens meer heb. Gebeurd er iets ergs, dan weet ik wel dat het erg is, maar heb ik dat gevoel er niet meer bij.. Heb ik een leuke avond gehad, dan kom ik thuis met het gevoel alsof ik niets leuks of zinnigs gedaan heb.. Ook heb ik soms een gevoel van leegte. Daarnaast ben ik snel prikkelbaar, voel ik me snel aangevallen en kan ik exploderen om de kleinste dingen die er gebeuren. Mijn woede wordt dan zo intens dat ik zonder na te denken al dingen sla of kapot schop. Ik kan het simpelweg niet binnenhouden, en eigenlijk ben ik geweld soms zelfs fijn gaan vinden. Ik voel me ook gestressed zonder dat ik hier echt een reden voor kan aanwijzen.. Heb soms ook last gehad van een 'racend hart', plotselinge duizeligheid, nekpijn, veel zweten. En er gaan veel soorten gedachtes door mijn hoofd. Hierdoor kan ik me ook slecht concentreren en vergeet ik veel simpele dingen.. Ook lijkt het alsof ik van alles meer het negatieve dan het positieve inzie.. Al met al kan ik zeggen dat ik 'ongevoelig' en ''hard'' ben geworden.
Hoi Wouter,
ten eerste: welkom op het forum! En ten 2e: ik denk niet, dat je je aanstelt. Dat is denk ik eerder de mening van je ouders: "het ligt aan jou", waarbij zij hun eigen aandeel compleet ontkennen. Van meet af aan draaide het om jouw zus, jij mocht wel de last dragen van haar puberteit, maar toen jij puberde "was je alleen maar vervelend" (of druk of dom of wat dan ook).
En op zich vind ik het hartstikke goed, dat je op een goede dag belsoot, "om hier een streep onder te zetten" (in mijn woorden). Je kunt beslist stommere dingen doen, dat afstand nemen!!
Maar: ik vind dus niet, dat jij "een zwakkeling was". (Al zal je vader je dat vast wel verweten hebben...)
Ook heel erg prima: "dat er nu niemand meer over jou heen kan lopen"! Andermaal: je kunt beslist stommere dingen doen! Maar wat mij wel lijkt: je gedraagt je 'in de buitenwereld' anders, dan je je van binnen voelt - en dan wringt en vreet daarmee energie. (Zodat je 'spontaan' een racend hart krijgt of nare dingen denkt...)
Ook de explosieve kant kan ik wel plaatsen. Je hebt afstand genomen van degene die netjes inde hoek werd gehouden, waar de klappen vielen. Terecht, maar de klappen zelf zin wel aangekomen, die frustraties "moeten er uit" - liefst op een veilige manier. Als je (via de huisarts) om een psycholoog vraagt, kan hijz/ij jou daar goed vanaf helpen!
WouterS

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

Bedankt voor jullie reacties. Wat betreft het feit dat ik mijn 'probleem' hier neerleg: Ik heb het in al die jaren nooit met iemand hierover gehad. Met mijn ouders wil en kan ik dit ook zeker niet. Met andere mensen om mij heen of een psycholoog wil ik dit liever ook niet. Ik wil dus graag de feedback op dit forum gebruiken om voor mijzelf mijn gedachten op een rij te zetten en hier wat mee te doen.

Verder weet ik ook dat ik het veel erger getroffen had kunnen hebben, maar toch hebben deze dingen mijn 'gevoel' destijds wel geraakt waardoor ik denk ik ben veranderd in hoe ik nu ben. (positief en negatief gezien).

Ik heb wel het gevoel dat mijn ouders nu naar mij kijken alsof ik een 'slechter' iemand ben geworden. Maar dit baseren ze op negatieve dingen die ik zeg of doe, die (in mijn ogen) gedeeltelijk begonnen zijn door 'fouten' die bij hun lagen. Of bekijk ik alles niet reëel en leg ik mijn eigen fouten soms teveel bij hun neer? Om dat ik dit niet duidelijk kan vaststellen zit ik ook met een verwarrend gevoel over hoe ik verder moet. Moet ik nog boos zijn? Moet ik mijn eigen fouten misschien juist meer erkennen? Of moet ik het laten rusten en verder gaan, opnieuw beginnen voor mezelf en tegenover mijn ouders?

Zoals jullie zien zit ik nog met veel vragen, maar het zijn er al een stuk minder door jullie reacties. Ik kan hier ook zeker mee 'vooruit'.
Meer reacties of weer reacties op deze comment zijn welkom!
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

Boos zijn kost alleen energie en vandaar beveel ik je aan het verleden voor lief te nemen en te gaan bouwen aan een goede toekomst. Leun niet teveel op je ouders en hun mening, maar streef naar zelfstandigheid. Als ze zien dat je het zelf kan zullen ze je met rust laten en misschien zelfs complimenteren. Het gaat niet zozeer om bekennen van schulden, maar om herkennen van knel- en verbeterpunten. Voor schulden kan je alleen besluiten tot boetedoening. Als je eens rustig kijkt naar wat er beter kan, kan je pas daadwerkelijk iets structureel verbeteren. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

WouterS schreef:Bedankt voor jullie reacties. Wat betreft het feit dat ik mijn 'probleem' hier neerleg: Ik heb het in al die jaren nooit met iemand hierover gehad. Met mijn ouders wil en kan ik dit ook zeker niet.
Nou, daar zeg je idd eens wat: je ouders zien het ongetwijfeld heeeel anders dan jij. (Je kunt ze uiteindelijk wel jouw kant van het verhaal laten inzien, maar dat "is een heel proces", dat gaat niet van de ene dag op de andere. En dat proces vraagt ook veel van jou, kortom: dat is geen goed beginpunt.)
WouterS schreef:Met andere mensen om mij heen of een psycholoog wil ik dit liever ook niet.

Een psycholoog heeft op zich vele voordelen, waaronder beroepsgeheim. Wat jij daar vertelt, dat gaat de kamer niet uit, tenzij jij daar zelf toestemming voor geeft. Maar idd: in die kamer ''moet je met de billen bloot''. (Wat nogal een pijnlijk idee is, als jou is ingwreven, dat je zwak zou zijn, dom, minder waard, etc.etc.)
WouterS schreef:Verder weet ik ook dat ik het veel erger getroffen had kunnen hebben, maar toch hebben deze dingen mijn 'gevoel' destijds wel geraakt waardoor ik denk ik ben veranderd in hoe ik nu ben. (positief en negatief gezien).
Ja, vrijwel altijd is er wel een situatie te verzinnen die erger is - maar dat doet in wezen niet ter zake. JIJ zitnu met DEZE achtergrond, die jou NU beinvloedt, ten goede (of ten kwade).
WouterS schreef:Ik heb wel het gevoel dat mijn ouders nu naar mij kijken alsof ik een 'slechter' iemand ben geworden. Maar dit baseren ze op negatieve dingen die ik zeg of doe, die (in mijn ogen) gedeeltelijk begonnen zijn door 'fouten' die bij hun lagen.
;) Aj, je bent niet meer het brave zoontje!!! Dat verzet is alleen maar goed - maar zo zien ze het momenteel helaas niet. (Want ze erkennen hun eigen aandeel niet, zien niet, wat ze nou echt met jou doen/ gedaan hebben.)
WouterS schreef:Of bekijk ik alles niet reëel en leg ik mijn eigen fouten soms teveel bij hun neer?
Bij dit soort machtskwesties (en paradigmawissels) is het volstrekt normaal, om je dit soort dingen af te vragen.
WouterS schreef:Om dat ik dit niet duidelijk kan vaststellen zit ik ook met een verwarrend gevoel over hoe ik verder moet.
Ja - hun manier van kijken (hun paradigma) wijkt af van het jouwe, dat IS verwarrend. En jij bent ook nog niet echt gewend aan jouw nieuwe manier van kijken - en momenteel ben je ook nog eens niet gelukkig. Allemaal redenen/ aanleidingen om te twijfelen.
WouterS schreef:Moet ik nog boos zijn?
GRAAG!! Woede is de energie, die verandering mogelijk maakt - en voor verandering is het toch wel de hoogste tijd!
(Dat wil niet zeggen, dat je je ouders in real life fiks moet uitschelden, in de ;) eventuele kamer van de psycholoog kun je ook veel woede uiten. Dat helpt enorm, om groei op gang te brengen.)
WouterS schreef:Moet ik mijn eigen fouten misschien juist meer erkennen?
Op zich niet verkeerd - maar bedenk: jarenlang "het gevoel hebben, dat je op de 2e plaats kwam" is geen fout. Dat is een pijnlijk gevoel, dat sporen nalaat. Noch het gevoel, noch de sporen zijn jouw fout. (Al ben jij wel verantwoordelijk voor wat je doet met het gevoel en de sporen.)
WouterS schreef:Of moet ik het laten rusten en verder gaan, opnieuw beginnen voor mezelf en tegenover mijn ouders?
...dat zou denk ik neerkomen op het verleden negeren, en dat ontkennen werkt doorgaans niet best.
ECHT opnieuw beginnen: dat zou natuurlijk het leukste zijn - maar dat is iets anders dan "ik doe, alsof er niets aan de hand was". In praktijk komt dat (niet zelden) neer op: doorgaan met de 'verdragende' rol, die je al die tijd al had. (Ik sta wel op de 2e plaats, ik ben lang niet zo belangrijk als mijn zus, maar ach, dat is dan maar zo...) Ofwel: als je nu de 'verdragende rol' pakt, ga je gewoon door met wat je jarenlang hebt gedaan. Iets wat in de verste verte geen nieuw begin is (en waarvan je inmiddels weet, "dat het niet werkt", dat je er ongelukkig van wordt).
Een echt nieuw begin is doorgaans: alle partijen hebben om tafel gezeten, de zaken zijn besproken (jouw pijn, dat ze dat niet merkten, dat ze dingen fout geinterpreteerd hebebn, hoe de zaken van kwaad tot erger liepen vwb. het verleden - en dan de vraag, hoe nu verder.)
De mooiste uitkomst is, als de ruiterlijke erkenning van hun kant alle obstakels bij jou opruimt.
Maar in het kader "dat jij een nieuw begin wilt" kan het geen kwaad, alvast zelf (al dan niet met hulp) pijn te gaan verwerken.
WouterS

Re: Moet verhaal kwijt.. Jullie mening?

Nogmaals bedankt voor jullie reacties, ik kan hier zeker mee verder.
Zou een administrator dit topic helemaal kunnen verwijderen? Zou ik fijn vinden.

Bedankt, Wouter S.

Terug naar “Overige problemen”