Zwijgzaam

Hersenspinseltjes: eetstoornis & angst

Het is weer eens zover, tijd om even mijn hoofd te legen. Want ik merk, dat ik weer niet genoeg praat. Alles zelf wil doen, en vinden dat ik het zelf moet doen. Gelukkig ga ik wekelijks naar de psycholoog, zodat ik het uiteindelijk toch niet helemaal zelf hoef te doen.

Ik ben in behandeling voor een eetstoornis. In vergelijking met bijvoorbeeld anorexia, gaat het er bij mij niet om zo weinig mogelijk binnen te krijgen. Ik zit wel bewust deels onder de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid ivm bang zijn aan te komen, maar tegelijkertijd heb ik voor mezelf ook een grens waar ik niet onder mag zitten. Het gaat er bij mij dan ook vooral om dat ik 'goed' voor mijn lichaam moet zorgen van mezelf, waarin ik zelf een definitie van wat 'goed' is heb gecreëerd.

Terwijl vele mensen met een eetstoornis bijvoorbeeld zweren bij light producten, zijn deze producten in mijn regels 'onzuiver' of 'onhelder', omdat er van alles aan is toegevoegd. Ook dingen als frisdrank of hagelslag zijn onzuiver, omdat dat puur fabrieksgemaakt is, niks natuurlijks aan. Om zo mijn dagen door te komen, heb ik strikte regels voor mezelf over wanneer, wat en hoeveel ik mag eten. Precieze berekeningen over tijden en hoeveelheden verdeeld over de dag, waarbij de variatie extreem gering is.

Ik realiseer me dat dit over komt als een mogelijk 'gewoon gezonde manier van eten', maar hoe ik ermee omga, de striktheid en vooral zelfkritiek, is zodanig dat ik mezelf er echt mee sloop, vooral mentaal. Tot paniekaanvallen en eetbuien toe.
Nou, doe ik dit al jaren zo, en is het voor mij dus niks nieuws. Echter, sinds recentelijk is me iets opgevallen. Zodra ik mijn dag niet alleen spendeer, maar met samen met iemand, kan ik mijn regels een stuk meer loslaten. Ik zorg natuurlijk nog steeds dat het over de dag gezien qua calorieen klopt. Maar verder ben ik meer soepel in wat en wanneer ik eet. In tegenstelling tot veel mensen met een eetstoornis, die niet graag met andere mensen mee-eten, voelt dat voor mij ergens bijna als een soort rust. (Hiermee wil ik overigens niemand met een eetstoornis in een hokje plaatsen of een stereotyp aanduiden. Elke eetstoornis is anders bij iedereen, iedereen heeft zijn eigen vorm.)

Dit verschil is best groot. Ik ben heel het weekend alleen geweest. En op zo'n dag, moet ik het extreem strikt. Moet ik bijna op de minuut precies eten zoals het moet volgens mijn regels. En al heb ik ergens zin in, moet ik me toch aan mijn standaard eten houden. En vooral, ben ik zo'n dag heel erg bang, al vanaf het opstaan 's ochtends. Waardoor me dag uiteindelijk ook vaak eindigt in toch weer een eetbui.
Op de een of andere manier helpt het bijzijn van iemand erbij dat ik me minder bang voel, me veiliger voel. Alleen de gedachte al dat er nu iemand tegenover mij aan tafel zou zitten, voelt al als zo'n angst ontlading. Ik herken precies hetzelfde als het op studeren aankomt, daarin heeft mijn vader geregeld tegenover mij moeten zitten tijdens het studeren, omdat ik anders paniekaanvallen had. En ik probeer te begrijpen, wat het dan is dat ik bang voor ben. En vooral, waarom ik die angst dan niet voel als er iemand bij is. Maar ik kom er nog niet helemaal uit. Het voelt alsof ik bang ben dat ik me verlies in mijn hoofd en gedachten, in mijn eigen wereld. Of dat ik, als ik het helemaal alleen moet doen, niet op mezelf vertrouw. Maar waarom ik daar precies zo bang voor ben, en waarom dat er niet is als er iemand bij is, kom ik nog niet uit.

In ieder geval, als gevolg maak ik het mezelf heel moeilijk. En praat ik er niet genoeg over. Is er dat gevoel dat je wenst dat de deurbel gaat, en wanneer je de deur open doet, daar iemand staat die je vastgrijpt en je niet meer loslaat, zodanig dat je je gewoon even helemaal over kan geven. Even alles los kan laten. En is het vooral pijnlijk dat het bij de persoon bij wie je dat het liefste zou willen, dat niet kan. Het niet mag. Maar je oh zo graag gewoon die persoon willen roepen voor hulp, en je.. over zou willen geven.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Hersenspinseltjes: eetstoornis & angst

Zwijgzaam schreef:Het is weer eens zover, tijd om even mijn hoofd te legen. Want ik merk, dat ik weer niet genoeg praat. Alles zelf wil doen, en vinden dat ik het zelf moet doen. Gelukkig ga ik wekelijks naar de psycholoog, zodat ik het uiteindelijk toch niet helemaal zelf hoef te doen.
Hoi Zwijgzaam,
:knuffel:
persoonlijk vind ik, dat je totaal helemaal niet "alles zelf moet doen"!!! (Waar betaal je nou een deskundoloog voor, als je het toch zelf moet doen?!)
Zwijgzaam schreef:Ik ben in behandeling voor een eetstoornis. In vergelijking met bijvoorbeeld anorexia, gaat het er bij mij niet om zo weinig mogelijk binnen te krijgen. Ik zit wel bewust deels onder de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid ivm bang zijn aan te komen, maar tegelijkertijd heb ik voor mezelf ook een grens waar ik niet onder mag zitten. Het gaat er bij mij dan ook vooral om dat ik 'goed' voor mijn lichaam moet zorgen van mezelf, waarin ik zelf een definitie van wat 'goed' is heb gecreëerd.
In mijn idee gaat een eetstoornis zelden over eten. Vaak is het 'éen manier' om 'iets anders af te dekken'.
Jouw manier is fysiek weinig schadelijk: goed voor jezelf zorgen. Je kunt beslist stommere dingen doen!
Maar idd: psychisch ben je 'onvrij' - daar zit m de kneep in!
Zwijgzaam schreef:Terwijl vele mensen met een eetstoornis bijvoorbeeld zweren bij light producten, zijn deze producten in mijn regels 'onzuiver' of 'onhelder', omdat er van alles aan is toegevoegd.
Ja, fysiek gesproken heb je alleen maar heel erg gelijk: je betaalt duur geld voor een waardeloos product. (Dat inspeelt op de angst 'om aan te komen' - en je doorgaans ook nog laat aankomen. Kassa!)
Zwijgzaam schreef:Om zo mijn dagen door te komen, heb ik strikte regels voor mezelf over wanneer, wat en hoeveel ik mag eten. Precieze berekeningen over tijden en hoeveelheden verdeeld over de dag, waarbij de variatie extreem gering is.
Ja - idd: kennelijk voel jij je psychisch beter, als je deze regels voor jezelf hanteert.
En het zou leuk zijn, als je je vrijer zou voelen, zodat je die regels ruimer kon zetten.
Zwijgzaam schreef:maar hoe ik ermee omga, de striktheid en vooral zelfkritiek, is zodanig dat ik mezelf er echt mee sloop, vooral mentaal.
Ja, gosh - wat maakt nou, dat jij paniek krijgt, als je de regels iets ruimer zou stellen...? Waar komt het vandaan, dat je zo ongenadig streng voor jezelf moet zijn...?
Dat lijkt me idd de kernvraag voor de therapie.
Zwijgzaam schreef:Echter, sinds recentelijk is me iets opgevallen. Zodra ik mijn dag niet alleen spendeer, maar met samen met iemand, kan ik mijn regels een stuk meer loslaten.
cheerqd5 cheerqd5 cheerqd5
....Nou: vaak doen: gezelschap zoeken. ;)
(Dat is het makkelijke advies - het zou uiteraard het leukste zijn, als je het ook kon zonder gezelschap. Maar ondertussen: we zijn mensen. Dus we zijn sociale wezens, dus breng de dag vooral vaak door in gezelschap!!!)
Zwijgzaam schreef:voelt dat voor mij ergens bijna als een soort rust.
Vaak is een eetstoornis een variant op een angststoornis. En dat prettig gezelschap rust geeft, de angst op afstand houdt, dat geloof ik grif.
Zwijgzaam schreef:En vooral, ben ik zo'n dag heel erg bang, al vanaf het opstaan 's ochtends. Waardoor me dag uiteindelijk ook vaak eindigt in toch weer een eetbui.
Even een hele malle zijsprong.
Er is een vorm van hoogtevrees, waarbij mensen, als ze bovenop een toren staan, eigenlijk het liefste naar beneden springen.
Gelukkig geburt dat zelden tot nooit - maar toch.
De 'denkfiguur', het patroon is, dat de angst op gegeven moment zo hoog oploopt, dat je van pure ellende datgene dreigt te gaan doen, wat je dus krek niet wilt.
(En weten dat de boel zo kan lopen, laat de spanning doorgaans alleen maar verder oplopen. Inzichgevende therapie helpt dus op gegeven moment geen zier bij angst, maakt het soms alleen maar erger.)

Bedenk: angst is een soort instinct. (Geen 'echte' emotie, maar iets ouders en diepers.) Het doel van angst is, dat jij gewaarschuwd wordt voor een beer of tijger of wat dan ook - iets dat levensbedreigend is/ kan zijn. Angst is dus ook het grootste rotgevoel, dat moeder natuur kon verzinnen. (Je verdriet of woede uiten heeft zin, angst uiten niet. Al kan 'zeggen, dat je in situatie x bang was' zin hebben. En heeft info over angst zin.)
Angst is dus ook niet rationeel en soms weet je niet eens, waarvoor je precies bang bent, maar je lichaam, je instinct WIL met nadruk, dat je NU iets DOET. (Weghollen voor die beer, om de gedachte te bepalen.)

En er zijn goede therapieen die de angst kunnen laten stoppen: therapieen die die hersendelen aanspreken, die de angst genereren. (bijv. hypnose, emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde hypnose.)
Zwijgzaam schreef:Ik herken precies hetzelfde als het op studeren aankomt, daarin heeft mijn vader geregeld tegenover mij moeten zitten tijdens het studeren, omdat ik anders paniekaanvallen had.
:knuffel:
Goede actie!
(Nou de angst zelf nog kwijt raken...)
Zwijgzaam schreef:En ik probeer te begrijpen, wat het dan is dat ik bang voor ben. En vooral, waarom ik die angst dan niet voel als er iemand bij is. Maar ik kom er nog niet helemaal uit. Het voelt alsof ik bang ben dat ik me verlies in mijn hoofd en gedachten, in mijn eigen wereld. Of dat ik, als ik het helemaal alleen moet doen, niet op mezelf vertrouw. Maar waarom ik daar precies zo bang voor ben, en waarom dat er niet is als er iemand bij is, kom ik nog niet uit.
Sommige beslissingen worden nadrukkelijk niet door je rationele geest genomen. En soms is dat ook de hele clou: dat iemand in een periode waarin al te veel stress was (van wat voor soort dan ook) iets heeft gedaan, wat nog meer stress gaf. En dan ben je opeens over een grens heen en zegt iets in jou, "dit nooit meer!!!!!"
Dus wellicht heeft 'íets in jou' ooit besloten "ik heb al bakken stress - en nu voel ik me zwemmen en dit kan er niet meer bij - voortaan EIS ik altijd een HEEL duidelijk kader!!!!"
("Ik voel me zwemmen" is even mijn vertaling van "ik verlies me in mijn hoofd - ik kom terecht in mijn eigen wereld, die ik niet vertrouw". Misschien heb ik je compleet fout geinterpreteerd. Dat kan - mijn excuses. Maar wellicht heb je toch iets aan de wetenschap, dat het soms een "willekeurige" stressor (gewoon stressfactor nummer 87) was - en dat er geen echt logische verklaring is voor het feit, dat de stress "ïk EIS, dit nooit meer mee te maken" op factor 87 valt en niet op factor 88).
Zwijgzaam schreef:In ieder geval, als gevolg maak ik het mezelf heel moeilijk.
:knuffel:
Ja, maar dat doe je niet omdat je neurotisch zou zijn of iets van dien aard. Je autonome zenuwstel heeft ooit iets besloten - en jij zit met de gebakken peren. En het zou veel makkelijker zijn, als je die beslissing kan terugdraaien met hynose (of noem het hele rijtje maar op).
Zwijgzaam schreef:En praat ik er niet genoeg over.
Van weinig praten kun je idd eenzaam en dus verdrietig of ellendig worden, want als gezegd: we zijn sociale wezens.
(Maar ik merk, dat ik in verdrietige periodes soms tegen bepaalde mensen niets zeg over mijn ellende. Persoon X is blij mij te zien, ik ben blij haar te zien en daar genieten we allebei van - en dat is verder dat.)
Soms kan praten over angst opluchten, vooral in de zin van 'ik hoef er niet in mijn eentje mee te tobben', maar angst is als gezged bedoeld, dat je iets doet - dus praten over is niet altijd de actie, waarvan het minder wordt.
Zwijgzaam schreef:Is er dat gevoel dat je wenst dat de deurbel gaat, en wanneer je de deur open doet, daar iemand staat die je vastgrijpt en je niet meer loslaat, zodanig dat je je gewoon even helemaal over kan geven. Even alles los kan laten. En is het vooral pijnlijk dat het bij de persoon bij wie je dat het liefste zou willen, dat niet kan. Het niet mag. Maar je oh zo graag gewoon die persoon willen roepen voor hulp, en je.. over zou willen geven.
Ja - bah, wat naar: "dat het niet mag".
Van jezelf niet, of van die ander...?
:knuffel:

Terug naar “Overige problemen”