Net nieuw en meteen al een vraag. Mijn man is nogal typisch, en zijn hele familie eigenlijk. We zijn niet van hokjes/stempels dus zolang iedereen nog redelijk normaal kan functioneren worden er geen onderzoeken gedaan. En iedereen functioneert 'normaal' (dat wil zeggen, in ons dorp weet iedereen hoe ze met mijn schoonfamilie om moeten gaan, dus er ontstaan geen ongelukken zogezegd), dus: nooit onderzoek gedaan.
Nu heb ik met mijn man twee kinderen, 3,5 en ruim 1 jaar. Buiten het feit dat mijn man niet altijd het goede voorbeeld geeft (onredelijk uit z'n slof schieten, overdreven wilde reacties op situaties, belachelijk to-the-letter zijn) maak ik me zorgen om het feit dat sommige stoornissen erfelijk kunnen zijn.
Wat kan ik doen om mijn kinderen op te laten groeien zonder problemen? Hoe kan ik tijdig signalen opvangen dat er 'iets' met ze aan de hand is (o jee, toch een hokje), hoe kan ik daar actie op ondernemen, hoe kan ik ze helpen? Mijn man naar een huisarts sturen om uit te vinden wat er met hem is (en erfelijkheid bepalen, weten welke signalen mogelijk bij mijn kinderen te zien zullen zijn) gaat niet lukken, want met hem is natuurlijk 'niets' aan de hand (hoewel, momenteel depressief, met een medicijnenkuur eraan vast helaas). Zomaar mijn kinderen 'aangeven' bij instanties ga ik niet doen. En achter de rug van mijn man om is het sowieso lastig/niet netjes natuurlijk.
(schoon)familie vinden uiteraard bij voorkeur dat er niets mis is bij onze kinderen, maar meer vanuit het automatische oogpunt: mijn bloed, dus mijn trots. Ik ben daarom bang dat zij pas een actiepunt zien als er duidelijke symptonen zijn, terwijl je er misschien eerder bij had kunnen zijn.
Waarom kom ik er nu mee: oa omdat ik over erfelijkheid gelezen heb, maar mijn zoon (ruim 1) is ook een enorme driftkop, wordt altijd huilend wakker en houdt niet op met schreeuwen als je naar hem toe gaat. Terwijl iedereen denkt dat het zo'n lief en vrolijk mannetje is (is ie ook, behalve op sommige momenten thuis). Zeg tegen hem dat hij iets niet mag en dan gaat hij (ook al was hij met iets anders bezig) heel woest de tafel leeg smijten, dat soort werk.
En wat voor soort storing, dat zou ik ook echt niet weten. Problemen van mijn man: erg enthousiast en een makkelijke prater, sociaal en zo, maar hij heeft geen vrienden, dat lukt gewoon niet. Hij kan om onzinnig kleine dingen uit z'n vel springen (woedend), loopt dan weg (wordt nooit fysiek) en binnen een paar minuten is het voor hem alsof er niets gebeurd is. Hij is absoluut niet subtiel, voelt andere mensen niet aan, en reageert daarom nogal eens bot maar denkt zelf dat hij joviaal en sociaal heeft gereageerd. Hij voelt andere mensen niet goed aan (weet niet wanneer het tijd wordt om zijn mond te houden), maar kan daarentegen mensen wel goed doorgronden (als we thuis op de bank over andere mensen praten). Hij heeft een brede algemene ontwikkeling en een goede feitenkennis.
Weet iemand wat ik hier mee aan moet?