volhoudertje schreef:
Het klinkt allemaal een beetje utopisch. Maar als je het zo formuleert kom je uit bij iets wat, althans bij mij, op ethische bezwaren stuit.
De menselijke geest laat zich niet dwingen. De menselijke geest hoort ook vrij te zijn.
Als je alle psychologische kennis die voorhanden is gaat inzetten om menselijk gedrag te ‘optimaliseren’ ga je mensen in een keurslijf dwingen en streef je dus in feite naar het terugdringen van individualiteit. Dan wordt het wat mij betreft een beetje eng.
Bovendien, waarom zou ‘gestuntel’ in de vorm van conflicten, tegenstellingen op de werkvloer en echtelijke ruzies zo slecht zijn? Ze lijken op het eerste gezicht contraproductief, maar ik ga er van uit dat er alleen na een conflict harmonie en consensus mogelijk is.
Even kort de bocht zeg ik: lekker in stand houden die menselijke communicatieve chaos.
Dat hoort er nu eenmaal bij. Utopia is voor zwevers, je moet de mens niet proberen te veranderen.
Zo leuk om hier meteen een praktijkvoorbeeld te zien: Ik heb een Open Vraag gesteld, waarbinnen mijn Mening dat ik veel "gestuntel" en moeite zie in menselijke communicatie en eerder al (zelfs) de Mening dat ik niet verwacht dat het anders zal gaan. (Althans zo heb ik 't bedoeld.) Jij interpreteert dat kennelijk toch anders. Je formuleert een Mening: "Het klinkt utopisch", dat lijkt me een reactie op een Stelling dat het allemaal stukken beter zou kunnen. Maar dat heb ik nergens gezegd, integendeel.
Vervolgens formuleer je nog een Mening: "Maar als je het zo formuleert kom je uit bij iets wat, althans bij mij, op ethische bezwaren stuit enz.". Maar ik heb alleen maar een Open Vraag geformuleerd, dus daarmee kom ik helemaal niet "bij iets uit".
Samenvattend: Ik stel een neutrale Vraag, jij interpreteert het als een (verkapte) Mening ("We moeten de mensenlijke communicatie drastisch verbeteren" of zo)en geeft daarop je eigen, andere Mening in plaats van een Antwoord op de Vraag.
Dit is een prachtig voorbeeld van wat er dagelijks om ons heen gebeurt. A wil X communiceren met B, B interpreteert X echter als Y en geeft een "Y"-reactie. A merkt dat zijn X niet is overgekomen en interpreteert dat weer op zijn eigen manier, bijvoorbeeld door nog een keer X te communiceren, of door juist in te gaan op Y of zelfs een derde dimensie Z erin te leggen.
Zonder dat ik erin doorgeleerd heb, zie ik wel dat communicatie in theorie in een dergelijke ABC- en XYZ-structuur te ontleden is en te doceren zou zijn precies als wiskunde. A=X is gelijk aan B=X, zoiets
. In de wiskunde e.d. hebben we dat heel fanatiek doorgevoerd, waardoor we nu technologische hoogstandjes hebben vergeleken bij enkele tientallen jaren terug. In de communicatie is dat denk ik vooral binnen de marketing echt ontwikkeld, maar dan met een ander doel dan het optimaliseren van de communicatie tussen mensen. Voor het overige zie ik er weinig van. Weinig in scholen, weinig in relaties, weinig in bedrijven. En mijn Vraag blijft: waarom doet ons soort dat niet?