Ik mis mijn vader. Aan zijn mening hechtte ik altijd waarde. Hij was de man van het glas halfvol. Hij was geweldig!
Hij overleed na een half jaar ziek zijn op 47 jarige leeftijd. Niet lang, maar we hebben nog veel mooie momenten gehad sinds de diagnose. Ik ben nu 17 en mijn broertje 14. Toen hij overleed, waren we allebei een jaar jonger.
In het begin ging het allemaal gestaag. We wisten dat het ongeneeslijk was, maar hoelang hij nog had konden ze niet zeggen. Zelf dacht hij dat het een kwestie van maanden was, misschien een jaar. Hij had tumoren in zijn long en in zijn rug. De kanker was ook in zijn lymfenklieren uitgezaaid. Hij kreeg chemo. De eerste kuren kon-ie hendelen, maar de laatste paar kon hij slecht verdragen. Hij werd er heel ziek van. Na een paar maanden ging het bergafwaards. Hij werd steeds benauwder en kon daarom moeilijk dingen ondernemen.
Een week voordat hij verlamd werd in zijn benen (de tumor in zijn rug werd weer actief), zijn mijn broertje, papa en ik nog een weekendje weg geweest, betaald door zijn baas. Erg aardig! Dat weekendje koester ik met heel mijn hart en ziel. Geweldig was dat, even weg van alle rompslomp en gewoon genieten, met z'n drietjes.
Eerste Kerstdag (jl.) hebben we met de familie gevierd. Hij was heel goed te pas (zoals we dat in 't Oosten zeggen) en heeft het echt naar zijn zin gehad. Tweede Kerstdag was het mis. Hij voelde zich verschrikkelijk en werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Slechts voor één nachtje, want langer wilde hij niet blijven. Hij wilde naar huis.
29 December werd ik wakker gemaakt door z'n vriendin (mijn ouders waren gescheiden). Hij was hondsbenauwd. De mensen van de zorginstelling waren aanwezig en de huisarts was gebeld. Dit zou zijn laatste dag worden. Hij was uitgeput. Hij had de strijdbijl neergegooid, maar was absoluut geen verliezer. Gestreden tot het eind en altijd met een lach op zijn gezicht.
Dat was zo mooi aan hem. Hoe erg de situatie ook was, hij maakte er altijd grapjes over: 'Ik ben blij dat ik in een rolstoel zit, want als ik niet blij was, had ik er ook wel ingezeten,' zei hij dan. Het beste er van maken en zoveel mogelijk genieten, zolang als het nog kan, was zijn motto.
Oud en Nieuw hebben we thuis gevierd (het huis van papa, Tim en ik). De rest van de familie was er ook bij en... papa ook. In zijn kist opgebaard. Ik wilde per se naast hem staan om 00.00 uur. En ik weet zeker dat hij erbij was, misschien van een afstand, maar hij was er. Dat weet ik zeker.
Ik herinner mijn vader als een warme, lieve man vol met humor. Geweldig dat hij nog zo kon genieten, terwijl hij wist wat hem te wachten stond. Mooi vind ik dat!
Ook ken ik natuurlijk moeilijk momenten. Mijn verjaardag, zijn verjaardag. En er zullen er nog veel meer komen. Wat is Kerst en Oud en Nieuw zonder hem? En hoe moet dat straks met vaderdag?
Wat ik heel jammer vind, is dat hij mijn kinderen niet zal zien opgroeien en dat hij er niet op mijn bruiloft zal zijn. Althans, fysiek dan.
Ik vraag me af hoe ik dit moet verwerken. Van allerlei kanten hoor ik verschillende manier en volgens hen zijn dat de besten. Ik denk dat mensen dat voor zichzelf moeten bepalen, maar ik zou niet weten wat het beste voor me is. Wat zou kunnen werken?
Groeten, Niek