Hoe verwerk je zo'n groot verlies?

[Niek]

Ik mis mijn vader. Aan zijn mening hechtte ik altijd waarde. Hij was de man van het glas halfvol. Hij was geweldig!

Hij overleed na een half jaar ziek zijn op 47 jarige leeftijd. Niet lang, maar we hebben nog veel mooie momenten gehad sinds de diagnose. Ik ben nu 17 en mijn broertje 14. Toen hij overleed, waren we allebei een jaar jonger.

In het begin ging het allemaal gestaag. We wisten dat het ongeneeslijk was, maar hoelang hij nog had konden ze niet zeggen. Zelf dacht hij dat het een kwestie van maanden was, misschien een jaar. Hij had tumoren in zijn long en in zijn rug. De kanker was ook in zijn lymfenklieren uitgezaaid. Hij kreeg chemo. De eerste kuren kon-ie hendelen, maar de laatste paar kon hij slecht verdragen. Hij werd er heel ziek van. Na een paar maanden ging het bergafwaards. Hij werd steeds benauwder en kon daarom moeilijk dingen ondernemen.
Een week voordat hij verlamd werd in zijn benen (de tumor in zijn rug werd weer actief), zijn mijn broertje, papa en ik nog een weekendje weg geweest, betaald door zijn baas. Erg aardig! Dat weekendje koester ik met heel mijn hart en ziel. Geweldig was dat, even weg van alle rompslomp en gewoon genieten, met z'n drietjes.
Eerste Kerstdag (jl.) hebben we met de familie gevierd. Hij was heel goed te pas (zoals we dat in 't Oosten zeggen) en heeft het echt naar zijn zin gehad. Tweede Kerstdag was het mis. Hij voelde zich verschrikkelijk en werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Slechts voor één nachtje, want langer wilde hij niet blijven. Hij wilde naar huis.
29 December werd ik wakker gemaakt door z'n vriendin (mijn ouders waren gescheiden). Hij was hondsbenauwd. De mensen van de zorginstelling waren aanwezig en de huisarts was gebeld. Dit zou zijn laatste dag worden. Hij was uitgeput. Hij had de strijdbijl neergegooid, maar was absoluut geen verliezer. Gestreden tot het eind en altijd met een lach op zijn gezicht.
Dat was zo mooi aan hem. Hoe erg de situatie ook was, hij maakte er altijd grapjes over: 'Ik ben blij dat ik in een rolstoel zit, want als ik niet blij was, had ik er ook wel ingezeten,' zei hij dan. Het beste er van maken en zoveel mogelijk genieten, zolang als het nog kan, was zijn motto.
Oud en Nieuw hebben we thuis gevierd (het huis van papa, Tim en ik). De rest van de familie was er ook bij en... papa ook. In zijn kist opgebaard. Ik wilde per se naast hem staan om 00.00 uur. En ik weet zeker dat hij erbij was, misschien van een afstand, maar hij was er. Dat weet ik zeker.

Ik herinner mijn vader als een warme, lieve man vol met humor. Geweldig dat hij nog zo kon genieten, terwijl hij wist wat hem te wachten stond. Mooi vind ik dat!
Ook ken ik natuurlijk moeilijk momenten. Mijn verjaardag, zijn verjaardag. En er zullen er nog veel meer komen. Wat is Kerst en Oud en Nieuw zonder hem? En hoe moet dat straks met vaderdag?
Wat ik heel jammer vind, is dat hij mijn kinderen niet zal zien opgroeien en dat hij er niet op mijn bruiloft zal zijn. Althans, fysiek dan.

Ik vraag me af hoe ik dit moet verwerken. Van allerlei kanten hoor ik verschillende manier en volgens hen zijn dat de besten. Ik denk dat mensen dat voor zichzelf moeten bepalen, maar ik zou niet weten wat het beste voor me is. Wat zou kunnen werken?

Groeten, Niek

[volhoudertje]

Ik denk dat mensen dat voor zichzelf moeten bepalen, maar ik zou niet weten wat het beste voor me is. Wat zou kunnen werken?

Het is precies zoals je zegt: mensen moeten voor zich bepalen hoe ze een groot verlies leren verwerken. Er is geen ‘beste’ methode, daar is verlies ook veel te persoonlijk voor.

Vraag gerust aan anderen hoe ze dat hebben aangepakt, er over praten helpt ook al veel.
Advies en hulp bij rouwverweking vragen is natuurlijk ook een optie.
Er zijn mensen die zich daar in gespecialiseerd hebben.

Ik heb de asurntjes van mijn ouders gewoon op de eettafel in de woonkamer staan. Net een peper en zoutstelletje. [027]
Dat zou niet ieders keus zijn, maar ik vind het wel grappig.

[TheEmperor85]

'

Hai Niek,

Misschien wat onorthodox om dat via een forum te doen,maar: alsnog gecondoleerd.
Rouw is iets ongrijpbaars, iets wat in vele vormen kan komen, en voor de één een maand duurt, voor de ander 20 jaar.
Ik denk dat je zelf uiteindelijk het beste weet hoe je zo'n groot verlies kan verwerken, want rouw is ook iets enorm persoonlijks.
Al zijn er inderdaad mensen, zoals Volhoudertje al zei die 'tips&tricks' kunnen geven, rouw therapeuten.

Hoe dan ook, heel veel sterkte hiermee.

[Minerva]

Het verlies van je vader op zo'n jonge leeftijd is heel ingrijpend. Zoals je zelf al opmerkt zal je hem missen op al die belangrijke momenten in je leven. Je huwelijk, je eigen vaderschap, de feestdagen, het niet leren kennen van je partner etc. Dat is heel moeilijk en dat zal je de rest van je leven blijven voelen. De pijn slijt wel maar het gemis blijft altijd voelbaar.

Hoe je het verlies verwerkt is zoals hierboven ook aangegeven iets persoonlijks. Dat is voor iedereen verschillend, anders. Erover praten, het delen met anderen of lotgenoten, het herdenken op bijzondere data samen met je broer en zijn vriendin misschien? Het bezoeken van zijn graf, een brief aan hem schrijven en die verbranden elke keer als je daar behoefte toe voelt. Een kaarsje opsteken voor de huwelijksmis, bij een lege stoel in de kerk als je daar trouwt (mijn broer deed dat.. de lege stoel symboliseerde de aanwezigheid van onze vader) etc.

Wat voor jou/jullie goed voelt. Rouwen doe je samen en doe je alleen. Je verdriet, je gevoelens uiting geven is belangrijk evenals het herdenken op zijn tijd. De herinnering leeft voort in jullie harten.

[Karolijne]

Ik ben het volledig eens het is heel persoonlijk. Ieder mens is anders en verwerkt zulke dingen op een andere manier.

Mijn vader heb ik plots verloren op 7 jarige leeftijd.
Ik ben uiteindelijk in mijn pubertijd pas echt begonnen met de verwerking. Na veel zoeken en praten hoe ik dit moest doen.... Is het me wel gelukt. De verwerking voor mij was door te doen alsof ik echt tegen hem praatte alsof hij er wel was. Gewoon hardop praten als je alleen bent en denken dat hij mee luistert en antwoord geeft. Dit was voor mij een manier om het te verwerken. Daarnaast schreef ik veel in een dagboek, van me afschrijven is nog steeds iets wat ik doe.
Op een gegeven moment had ik steeds minder behoefte aan het hardop praten en werd dit steeds meer in mijn gedachtes en op een gegeven moment ebte dit steeds meer weg. Nu is het heel af en toe dat ik aan hem denk op die manier. "Hij is altijd bij me"

Je moet niets op een bepaalde manier doen het is voor jou kijken wat er het beste voelt zoals je zelf al zegt eigenlijk.

Sterkte.