Ik ben arrogant

[gb0809]

De titel zegt het al, ik kom over als een arrogante kl**tzak. Ik ben 21, heb nog niks bereikt in het leven maar toch doe ik zo. En ik weet niet wat ik eraan moet doen. Ik ben erachter gekomen nadat mensen mij echt leren kennen zeggen: Je bent helemaal niet zo onaardig als ik eerst dacht.

Mijn vriendin waar ik 5 jaar mee ging, ging bij me weg. Ze trok het niet meer. De reden was vooral dat ik heel erg veel aan mezelf dacht en vrijwel nooit aan haar. Ik mis haar nog steeds ontzettend. We hebben wel vaak contact maar ze heeft inmiddels een vriend. Ik heb me redelijk neergelegd bij het feit dat het zo lang ze een vriend heeft niets wordt. Ik wilde niks met haar vriendinnen doen omdat ik dat maar suffe mensen vind.

Ik heb onlangs een lijstje van mijn slechte kanten gemaakt. Dit zijn dingen waarop ik gewezen ben en dingen waar ik zelf achter gekomen ben.

-ik zeg altijd wat ik denk
-kan niet tegen domheid
-doe net alsof zaken mij niks interesseren
-non verbaal kom ik ontzettend arrogant en gesloten over
-ik laat niks zien van wie ik echt ben
-heb humor ten koste van anderen

Ik wil hier echt vanaf! Als ik het zo nog eens over lees, schrik ik van mezelf. Ik wil heel graag veranderen maar weet niet hoe. Ik wil geen mensen afschrikken. Ik zou graag weer een relatie willen. Maar hoe vind je iemand met zo'n houding. Wie heeft tips?


Bedankt!

[Pokemonk]

Je hebt wel zelfkennis als ik het zo lees .

[Minerva]

Kan je eens vertellen hoe je bent opgegroeid ? Hoe was je jeugd ? Hoe waren je ouders/verzorgers tegen je ? Hoe gingen ze met je om ? Was er sprake van een liefdevolle, veilige omgang ? Mocht en kon jij jezelf daar zijn ? Werd je gewaardeerd, erkent in wie je was en wat je deed ?

[Janneke]

Mijn vriendin waar ik 5 jaar mee ging, ging bij me weg. Ze trok het niet meer. De reden was vooral dat ik heel erg veel aan mezelf dacht en vrijwel nooit aan haar. Ik mis haar nog steeds ontzettend. (...) Ik wilde niks met haar vriendinnen doen omdat ik dat maar suffe mensen vind.

Hoi,
even een tip, die er mogelijk regelrecht mee te maken heeft - en misschien ook niet.

Gesteld: je houdt echt van iemand - dan stel je ook belang in datgene/ diegenen die voor haar of hem belangrijk zijn. Concreet: je doet je best, die mensen ook te leren kennen.

Uiteraard, het kan gebeuren, dat "omdat jij nu eenmaal geen vrouw bent" je allerlei vrouwendingetjes niet zo interessant vindt, dan kan gebeuren.
Maar dat is iets anders dan "jouw vriendinnen vind ik maar suf".

En die vriendinnen zijn 1 ding - denkbaar interesseerde haar hele denkwereld jou niet zo bijster. (Je dacht vooral aan jezelf en niet aan haar.)
(Of misschien wel, maar qua gedrag "kwam dat er niet zo uit"...?)

[gb0809]

Kan je eens vertellen hoe je bent opgegroeid ? Hoe was je jeugd ? Hoe waren je ouders/verzorgers tegen je ? Hoe gingen ze met je om ? Was er sprake van een liefdevolle, veilige omgang ? Mocht en kon jij jezelf daar zijn ? Werd je gewaardeerd, erkent in wie je was en wat je deed ?

Hoi mystica,

Allereerst bedankt voor je reactie. Mijn jeugd was op zich redelijk goed. Mijn vader wilde de eerste jaren van mijn leven niks van mij weten. Omdat mijn moeder moest werken, was mijn oma de eerste 6/7 jaar heel erg veel bij me. Mijn vader is toen weer bij mijn moeder ingetrokken. Ik heb tot de dag van vandaag geen hele goede band met hem. Mijnvader is nooit echt goed voor mij en mijn moeder geweest. hij drinkdt best veel, gaat vreemd en denkt veel aan zichzelf. Daarentegen is hij wel heel goed voor mijn zusje. Dat doet wel eens pijn. Voor mij betekenen mijn moeder en oma alles voor me.

Wat misschien wel heeft meegespeeld in hoe ik nu ben zijn het feit dat ikop de basisschool de hemel werd ingeprezen omdat ik altijd hele goede resultaten haalde. Daarnaast was ik de eerste twee jaar op de midedelbare school ontzettend populair bij meiden

[Minerva]

Da's toch best een moeilijke start met een afwezige, afwijzende vader. Een afwezige moeder (vanwege werk) en vervolgens komt pappa terug maar blijkt dan niet zo liefhebbend te zijn en je krijgt het gevoel dat je zusje wel wordt gewaardeerd en jij niet. Ik kan me voorstellen dat je dan je gekwetst voelt en niet meer wilt laten zien wie je echt bent en wat je voelt van binnen. Immers maakt dat je alleen maar kwetsbaarder en daar zit je niet op te wachten. Dat gesloten over komen kan daar dus ook door komen. Je sluit jezelf af. Je houdt mensen op afstand (vermijdende hechting ?) want je bent in ieder geval door je vader die er eigenlijk voor je had moeten zijn, behoorlijk in de steek gelaten. Het kan mogelijk zijn dat je door de psychische pijn die je hiervan ervaart, jezelf afsluit, hierdoor als arrogant over komt. Enkel nog oppervlakkige contacten onderhoudt die jou moeten bevestigen (populair zijn, imago hooghouden, narcisme ? ) omdat je diep van binnen eigenlijk iets anders mist (liefde, zorg, gewenst zijn, geaccepteerd voelen).

Humor ten koste van anderen hebben is vaak een aanwijzing voor minderwaardigheidsgevoelens. Mensen die dat doen voelen zich vaak slecht over zichzelf. Echter dat is pijnlijk en moeilijk dus is het fijner om het slechte in anderen te zien en dat te gaan benadrukken bij anderen zodat je je eigen "fouten" en "tekortkomingen" (wellicht door de hevige kritiek van je vader) niet zichtbaar zijn. Je leidt de aandacht van jezelf af door anderen af te kraken. Door anderen pijn te doen. Het is compensatiegedrag van iemand die zich zelf rot en minderwaardig voelt. En ik denk dat het bij jou wel verklaarbaar is.

Gelijk zeggen wat je denkt en anderen gauw dom vinden, heeft ook iets te maken met minderwaardig voelen. Je probeert hiermee jezelf te bewijzen ? Laten zien dat jij niet dom bent ?

[gb0809]

Da's toch best een moeilijke start met een afwezige, afwijzende vader. Een afwezige moeder (vanwege werk) en vervolgens komt pappa terug maar blijkt dan niet zo liefhebbend te zijn en je krijgt het gevoel dat je zusje wel wordt gewaardeerd en jij niet. Ik kan me voorstellen dat je dan je gekwetst voelt en niet meer wilt laten zien wie je echt bent en wat je voelt van binnen. Immers maakt dat je alleen maar kwetsbaarder en daar zit je niet op te wachten. Dat gesloten over komen kan daar dus ook door komen. Je sluit jezelf af. Je houdt mensen op afstand (vermijdende hechting ?) want je bent in ieder geval door je vader die er eigenlijk voor je had moeten zijn, behoorlijk in de steek gelaten. Het kan mogelijk zijn dat je door de psychische pijn die je hiervan ervaart, jezelf afsluit, hierdoor als arrogant over komt. Enkel nog oppervlakkige contacten onderhoudt die jou moeten bevestigen (populair zijn, imago hooghouden, narcisme ? ) omdat je diep van binnen eigenlijk iets anders mist (liefde, zorg, gewenst zijn, geaccepteerd voelen).

Humor ten koste van anderen hebben is vaak een aanwijzing voor minderwaardigheidsgevoelens. Mensen die dat doen voelen zich vaak slecht over zichzelf. Echter dat is pijnlijk en moeilijk dus is het fijner om het slechte in anderen te zien en dat te gaan benadrukken bij anderen zodat je je eigen "fouten" en "tekortkomingen" (wellicht door de hevige kritiek van je vader) niet zichtbaar zijn. Je leidt de aandacht van jezelf af door anderen af te kraken. Door anderen pijn te doen. Het is compensatiegedrag van iemand die zich zelf rot en minderwaardig voelt. En ik denk dat het bij jou wel verklaarbaar is.

Gelijk zeggen wat je denkt en anderen gauw dom vinden, heeft ook iets te maken met minderwaardig voelen. Je probeert hiermee jezelf te bewijzen ? Laten zien dat jij niet dom bent ?

Ik kan mezelf erg goed vinden in wat je zegt. Wat zou ik eraan kunnen doen? Mijn jeugd kan ik helaas niet veranderen. Ik heb het altijd een beetje weggestopt. De relatie tussen mij en mijn vader zal nooit goed worden. Ik sta er niet voor open en hij ook niet