capuchon/kap obsessie van trui

[capuchon]

Hallo,

Ik heb al heel mijn leven een vreemde obsessie. Ik ga het uitleggen wat mijn probleem is.

Ik heb dus een obsessie met capuchons.

Toen ik een jongentje van 5-6 jaar was keek ik naar een tv-programma. Op tv zag ik hoe een man dat zijn kind bij zijn capuchon/kap nam en er aan trok en dan aan een kapstok hing.Ik vond het vreemd en wilde dit ook doen. Die beelden blijven mij in het geheugen geprint.

Als het afgelopen was holde ik naar boven om een trui met capuchon te nemen. Toen ik een trui met capuchon gevonden had in me kast, deed ik die trui met capuchon aan en was opzoek naar iets om me met me capuchon aan op te hangen.IK vond uit eindelijk iets. Het was de deurklink. Op die leeftijd was ik een kop groter dan de deurklink, dus nam ik me capuchon en deed die aan de deurklink. (Niemand zag dit, ik bleef dit geheim houden).
Ik kon me herinneren dat ik daar best lang hing( ik hing niet hard gewoon lichtjes) tot mijn ouders vroeg waar ik was. toen deed ik de capuchon van de deurklink af en ging naar beneden.Dit gedrag doe ik al heel mijn leven in alle stilte.(niemand zag het en had het niet door)

Toen ik 7 â 8 was hing ik me aan de deurklink soms. vroeger durfde ik eens vragen aan me zus om eens aan me capuchon te trekken om hem goed te leggen (een smoesje eigenlijk want dit kon ik natuurlijk zelf).

Op 10 jarig leeftijd deed ik nog altijd dit ongelooflijk raar gedrag. Ik vond in het huis nieuwe dingen om me capuchon ergens aan te hangen.( in alle geheim.)Ik hing nooit erg hard ik bleef altijd met de voeten op de grond. toen ik 12 was was ik nog steeds verzot van me capuchon truien. en durfde ik in alle stilte me ergens aan een kapstok hangen , of op mijn kniën aan een deurklink. Soms ging ik naar school met 2 capuchon truien (vooral in de winter) en probeerde me door of een of andere manier op te vallen.(vb: door capuchon heel wild te leggen). Op 13 jarige leeftijd kreeg ik zelf een erectie door me zelf aan een haakje te hangen.

Als ik andere kinderen zag met een capuchontrui staarde ik hen altijd aan. dit gedrag bleef duren. Zelf op 15 jarige leeftijd hing ik me zelf aan een kapstok om te mastruberen. Meiden met capuchon keek ik altijd aan. Zelf 14-15 jarige jongens die een capuchontrui dragen keek altijd aan. Het gebeurde dat ik op die leeftijd me nog altijd durf aan een kapstok hangen. Op 18 jarige leeftijd besliste ik om eens met me zus over het 'groot' geheim te praten. Ze reageerde een beetje geschokt en we hebben beslist om naar een psycholoog te gaan. Dat was niet echt een succes want ik bleef dingen doen met me capuchon die een normale gast nooit zou doen.

Nu vandaag de dag heb ik nog altijd het zelfde probleem.

In mijn fantasie heb ik de gedachte om jonge mensen aan de kapstok te hangen of aan hun capuchon te trekken. Soms heb ik de fantasie dat iemand aan me capuchon hing trekken


Hopelijk begrijp je me "raar" gedrag een beetje en hopelijk krijg ik een beetje steun.

Kzit met veel vragen

Kan ik van dit gedrag afkomen?
Zijn er wel mensen met hetzelfe probleem waarmee we samen over kan praten (kans om zo iemand te vinden is 1 op 100 miljoen

mvg
capuchon.
Kan

[volhoudertje]

Het is een wel héél specifieke vorm van fetisjisme, de kans is niet groot dat je snel mensen zult kunnen vinden die
de zelfde fetsij hebben. Overigens viel me, bij een Google zoekopdracht dat je op veschillende fora over dit onderwerp hebt gepost? (Corrigeer me als ik er naast zit)

Fetisjisme hoeft op zich geen reden voor bezorgdheid te zijn. Er zijn tal van mensen die een obsessie met bepaalde
kledingstukken of voorwerpen hebben. De vraag is of je het zelf als hinderlijk ervaart en of je aanwijzingen hebt dat je
omgeving het als vreemd of lastig ervaart.

[Radius]

Op deze aarde leven vele verschillende mensen, en ze hebben allemaal hun eigen 'iets' wat ze fijn vinden. Bij veel mensen is het standaard seks, maar dat gaat de meesten na een tijdje ook wel vervelen. Iedereen heeft wel van deze bijzondere voorkeuren. Sommigen zullen er openlijk voor uitkomen, anderen praten er met niemand over. De een brengt zijn fantasie in de praktijk, de ander houdt het bij fantasie. Je hoeft je hier niet voor te schamen. Als je je er echt heel erg aan stoort, koop dan truien zonder capuchon. En dat je mensen die wel een capuchon dragen zo nu en dan zwoel aankijkt, het zij zo. Mensen geven elkaar nu eenmaal dit soort blikken, en de andere persoon zal echt niet weten dat het om zijn of haar capuchon gaat. Iemand vinden met dezelfde fantasie is onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk. Zie het als het vinden van ware liefde, het is slechts voor een enkeling weggelegd. Dus niet getreurd, je bent niet alleen in je alleen-zijn.

[capuchon]

Soms moet ik me inhouden om bijvoorbeeld niet aan de capuchon te trekken van me neefje van 12.

dit kan toch niet zo blijven duren

[Minerva]

Heb jij dan ook een vorm van zuurstofgebrek waarbij je de vorm van verstikking juist opwindend vindt ?

[capuchon]

Heb jij dan ook een vorm van zuurstofgebrek waarbij je de vorm van verstikking juist opwindend vindt ?

Neen niet echt. het is meer een gevoel van opwinding als er bvb lichtjes aan me capuchon wordt getrokken.

meer een soort van machteloos heid, kijk ik hang daar en kan niet weg. Meer zulke gevoel. Meer dit die opwinding maakt.

[capuchon]

maar dit is niet echt mijn grootste probleem.

Het grootste probleem is dat ik soms fantaseer over jonge mensen die ik aan de kapstok hang of over jonge mensen waar ik dan heel de dag aan zen capuchon mag trekken en straffen er mee.

pff word er gek van van die gedachten

Heb me al suf gezocht in 10 verschillende talen over iemand met dezelfe problemen. ik heb al dikwijls dingen op google gezocht met zoektermen "capuchon probleem" capuchon hangen", "capuchon obsessie" maar geen enkele zoek resultaat dat leid tot iemand met hetzelfde probleem. Het lijkt alsof ik de enige ben met dit vreemd gedrag. want ik vind alleen mijn eigen topics terug.

Nog een vraag is dat een soort van gedragsstoornis of iets anders ?

Ik zie het eigenlijk niet meer zitten. Het liefst wil ik uit het leven stappen maar dat kan ik niet want ik weet dat ik daar mijn familie heel erg mee zal kwetsen.

[Leeuwtjuh]

Nog een vraag is dat een soort van gedragsstoornis of iets anders ?

Maakt het uit hoe het komt? Stel je voor dat het je duidelijk wordt, waar het door komt en waar het aan ligt enzo, wat heb je er dan aan? Je hebt 'dat', en het lijkt me belangrijker om erachter te komen hoe je er van af komt. Als er uberhaupt al een manier bestaat om daar van af te komen, want dat valt nog wel te bezien. Er is geen quick-fix voor iets wat zo hardnekkig in je systeem zit. Believe me, i've tried. Je kunt beter proberen er op een luchtigere manier mee om te gaan zodat het af en toe naar de achtergrond verdwijnt en het je leven niet (langer?) beheerst.

Ik zie het eigenlijk niet meer zitten. Het liefst wil ik uit het leven stappen maar dat kan ik niet want ik weet dat ik daar mijn familie heel erg mee zal kwetsen.

Het lijkt me nou niet echt een uitgangspunt om uit het leven te stappen. Wellicht kun je er met mensen over praten die wél open-minded zijn, want die zijn er immers voldoende. Vooral online zul je die mensen in openheid horen praten, als je goed zoekt. (oke, pas als je letterlijk iedere steen hebt omgekeerd, maar ze zijn er wel; stuur me een pbtje, i'll hook you up - no point intented). En ook al vind je dan niet gelijk hetgeen wat je zoekt, namelijk specifiek jouw obsessie, maar wel andere mensen met soortgelijke gedachten. Misschien helpt het delen alleen al om de druk er een beetje af te halen? Op het moment dat je er niet over kunt praten, zal het alleen maar meer frustreren en erger worden.

Je zegt:

meer een soort van machteloos heid, kijk ik hang daar en kan niet weg. Meer zulke gevoel.

Nou, geloof mij, daar zijn minstens 25000 fora over met mensen die hetzelfde gevoel hebben. Al is het niet gelijk jouw 'ding', het gevoel is hetzelfde. Wellicht vind je zelfs wel fijnere dingen waar je nog nooit bij stil gestaan hebt.

Anders raad ik je de PABO aan op een basisschool in Amsterdam Bijlmer, waarbij de leerlingen zo vervelend zijn, dat je als leraar eigenlijk zeer weinig keuze hebt dan om die kinderen aan een kapstok te hangen. In dat gedeelte van Amsterdam zijn ze ook heel erg creatief wat betreft onderwijs. Zolang je verder maar van ze afblijft. Kun je dat niet, dan raad ik je aan om een heule heule heule kleine vriendin te gaan zoeken (beneden de 1 meter 60) mét een open mind die je op de kapstok mag hangen en vica versa.

Het lijkt mij eerlijk gezegd wel komisch.

"Hee schat, heb je een half uurtje?"
- Ja hoezo dan?
"Ik heb toch echt zo'n ontzettend brandend verlangen om jou aan de kapstok te hangen"
- Okeej, nou even wachten totdat GTST is afgelopen, en dan mag het
"YES! [045] "

Zulk soort mensen zijn er I promise. Geen reden om een einde aan je leven te maken... Ik denk dat als je gedachtes zo heftig zijn, dat notabene je eigen familie nog wel in staat is om je aan de kapstok te hangen. Het is vreemd ja, maar okeej, iedereen heeft wel iets. Blijf erover praten! Sterkte

[volhoudertje]

Heb me al suf gezocht in 10 verschillende talen over iemand met dezelfde problemen. Ik heb al dikwijls dingen op Google gezocht met zoektermen "capuchon probleem" capuchon hangen", "capuchon obsessie" maar geen enkele zoek resultaat dat leid tot iemand met hetzelfde probleem. Het lijkt alsof ik de enige ben met dit vreemde gedrag.

Ik denk ook niet dat je specifiek naar eventueel bestaande artikelen over ‘capuchon fetisjisme’ moet zoeken maar eerder aandacht moet besteden aan de factoren die je hier boven vermeldde.
Die capuchon vervult alleen een symbolische functie. Ik lees duidelijk een preoccupatie met naar dominantie, bestraffen en macht hebben over van jonge slachtoffers.

[capuchon]

Maakt het uit hoe het komt? Stel je voor dat het je duidelijk wordt, waar het door komt en waar het aan ligt enzo, wat heb je er dan aan? Je hebt 'dat', en het lijkt me belangrijker om erachter te komen hoe je er van af komt. Als er uberhaupt al een manier bestaat om daar van af te komen, want dat valt nog wel te bezien. Er is geen quick-fix voor iets wat zo hardnekkig in je systeem zit. Believe me, i've tried. Je kunt beter proberen er op een luchtigere manier mee om te gaan zodat het af en toe naar de achtergrond verdwijnt en het je leven niet (langer?) beheerst.

Toch wil ik wel weten aan wat soort van gedrag ik leid. Het kan niet normaal zijn. ET IS OOK NIET NORMAAL. Dat weet ik tenminste welk soort stoornis ik heb.

Er van af komen weet ik nu al dat dat nooit zal lukken. Ben wel bang als ik 50 ben dat ik nog steeds zulke gedachte zal hebben.

Het lijkt me nou niet echt een uitgangspunt om uit het leven te stappen. Wellicht kun je er met mensen over praten die wél open-minded zijn, want die zijn er immers voldoende. Vooral online zul je die mensen in openheid horen praten, als je goed zoekt. (oke, pas als je letterlijk iedere steen hebt omgekeerd, maar ze zijn er wel; stuur me een pbtje, i'll hook you up - no point intented). En ook al vind je dan niet gelijk hetgeen wat je zoekt, namelijk specifiek jouw obsessie, maar wel andere mensen met soortgelijke gedachten. Misschien helpt het delen alleen al om de druk er een beetje af te halen? Op het moment dat je er niet over kunt praten, zal het alleen maar meer frustreren en erger worden.

Mensen die open minded zijn zal ik idd vinden

Het druk zal inderdaad wel verminderen als ik iemand had waar we over het zelfde probleem kunnen praten, dat we dan samen aan elkaar capuchon kunnen trekken zonder gestoord kunnen worden. Ookal vind ik zoiemand aan de andere kant van de wereld (Amerika of Australië. ) maar dit is weer dromen, en dromen zijn bedrog!

Nou, geloof mij, daar zijn minstens 25000 fora over met mensen die hetzelfde gevoel hebben. Al is het niet gelijk jouw 'ding', het gevoel is hetzelfde. Wellicht vind je zelfs wel fijnere dingen waar je nog nooit bij stil gestaan hebt

Heb ik inderdaad nog niet bij stil gestaan maar geloof me, om fijner dan dit te vinden moet het al heel fijn zijn

Anders raad ik je de PABO aan op een basisschool in Amsterdam Bijlmer, waarbij de leerlingen zo vervelend zijn, dat je als leraar eigenlijk zeer weinig keuze hebt dan om die kinderen aan een kapstok te hangen. In dat gedeelte van Amsterdam zijn ze ook heel erg creatief wat betreft onderwijs. Zolang je verder maar van ze afblijft. Kun je dat niet, dan raad ik je aan om een heule heule heule kleine vriendin te gaan zoeken (beneden de 1 meter 60) mét een open mind die je op de kapstok mag hangen en vica versa.

Ja dat zou ik geweldig vinden dit als job hebben. Maar dit is natuurlijk wanhopig denken.

Een kleine vriendin is niet echt nodig want een kapstok kan je verhogen tot bvb: 1,95M en een vriendin van 1M 75 kan daar perfect hangen( naja hangen is het niet echt, hangen betekend “van de grond” en onder mijn fantasie is het gewoon met de capuchon over de kapstok, lichtjes gespannen !)
Een capuchon is ongeveer 20 cm lang dus 1m75+20 is 1M 95.

Het lijkt mij eerlijk gezegd wel komisch.

"Hee schat, heb je een half uurtje?"
- Ja hoezo dan?
"Ik heb toch echt zo'n ontzettend brandend verlangen om jou aan de kapstok te hangen"
- Okeej, nou even wachten totdat GTST is afgelopen, en dan mag het
"YES! "

Zulk soort mensen zijn er I promise. Geen reden om een einde aan je leven te maken... Ik denk dat als je gedachtes zo heftig zijn, dat notabene je eigen familie nog wel in staat is om je aan de kapstok te hangen. Het is vreemd ja, maar okeej, iedereen heeft wel iets. Blijf erover praten! Sterkte

Dat ja dit is mss komisch maar dit is wel mijn verlangen zo iemand vinden ook al moet ik daarvoor naar de andere kant van de wereld. En me familie zou dat nooit willen doen, ze zouden me uitlachten met dit soort gedacht....

k denk ook niet dat je specifiek naar eventueel bestaande artikelen over ‘capuchon fetisjisme’ moet zoeken maar eerder aandacht moet besteden aan de factoren die je hier boven vermeldde.
Die capuchon vervult alleen een symbolische functie. Ik lees duidelijk een preoccupatie met naar dominantie, bestraffen en macht hebben over van jonge slachtoffers.

Begrijp me niet verkeerd maar ik zou NOOIT iemand iets aandoen die ik niet ken . Daar ben ik te gevoelig voor, ik ben geen psychopaat, mss een klein beetje gestoord maar iemand iets aandoen zou ik nooit doen. Tenzij de persoon op vrijwillig basis komt en dan nog zou ik raar opkijken...

ik wil wel even terug komen op dit:

Toen ik een jongentje van 5-6 jaar was keek ik naar een tv-programma. Op tv zag ik hoe een man dat zijn kind bij zijn capuchon/kap nam en er aan trok en dan aan een kapstok hing

Dit beeld heb ik werkelijk op tv gezien. Met vage herrinering kan dat home and away geweest zijn maar dat maakt niet echt uit....

Nu mijn vraag kan je door een beeld op 5-6 jarige leeftijd zulke gedachten krijgen door een stom beeld te zien. Klinkt vreemd maar door dit beeld is mijn leven verkloot hoe raar het ook klinkt. Ik kan me nog herinneren dat dit beeld amper 20 seconden duurde. Klinkt raar maar door dit beeld heb ik een vreemde obsessie gekregen.

[Radius]

Beelden op televisie kunnen zeer diepe indrukken op kinderen achterlaten, omdat zich bij kinderen nog een beeld van de werkelijkheid moet vormen, en omdat hun hersenen nog volop in ontwikkeling zijn. Een beeld dat veel indruk maakt kan inderdaad sterke invloed hebben op hoe die persoon denkt. Bepaalde gedachtepatronen zijn ook moeilijk te veranderen.

Zo zag ik als klein kind eens een documentaire waarin kinderen in een Braziliaanse ghetto lijm aan het snuiven waren, waarna ik dit ging uittesten. Dit zijn geen juiste handelingen, maar dat zijn allemaal zaken die een kind nog moet leren. De gebeurtenis en de indruk die ik ermee maakte op mijn ouders zal ik niet snel vergeten.

Om even op je vraag terug te komen, nee het is zeker niet vreemd dat zo'n beeld zo'n ingrijpende verandering voor je te weeg kan brengen. Een dieper geworteld verlangen naar een soort machteloosheid zal al in de aard van het beestje gezeten hebben, de confrontatie met dit beeld kan jouw bijzondere voorkeur getriggerd hebben.

[Minerva]

Ik zit me af te vragen hoe de situatie was toen jij dat beeld als vijf/zesjarige zag op tv. Wat was de situatie, hoe voelde je je toen ? Was het thuis ? Elders ? Met wie was je daar ? Hoe was die relatie ?

[capuchon]

Ik zit me af te vragen hoe de situatie was toen jij dat beeld als vijf/zesjarige zag op tv. Wat was de situatie, hoe voelde je je toen ? Was het thuis ? Elders ? Met wie was je daar ? Hoe was die relatie ?

Ik zat naar de Tv te kijken met me moeder en mijn zussen. Ik kan me niet echt herinneren hoe ik me voelde. Maar toen ik de TV beelden zag was ik wel enthousiast en wilde die jongen nadoen. Ik weet niet of ik die dag een capuchontrui aan had of niet. Maar in iedergeval probeerde ik het op me kamer. Ik nam me capuchon en hing me aan een de deurklind die de zelfde hoogte had van me nek(was nog klein die tijd) dus deed ik de capuchon op de deurklink en zette een klein stap vooruit. Ik vind dit op een of andere manier leuk en ging experimenteren door andere haken/kapstokken te zoeken.
Ik snap de dag van vandaag nog altijd niet hoe dat komt. Ik heb al gedacht aan een psychiater. hoe komt het dat een dom beeld dit kan veroorzaken.

[capuchon]

de relatie op dit moment van de beelden was redelijk goed.

Maar ik moet eerlijk zijn ik heb niet echt een normale moeder gehad. (Mijn moeder leeft nog maar ik heb sinds mijn 10de geen contact meer gehad.)

Ik was meer een papa kindje. Ik ging overal met hem mee. Hij is duivenmelker en hing altijd mee met me papa. Naar de winkel overal.

Mijn moeder was vroeger niet echt normaal. Ik zag als klein kind hoe me moeder vroeger me zussen sloegden. aan mij heeft ze nooit echt gekomen. Maar toch hate ik haar. Me zussen moesten schoonmaken vlak voor dat ze naar school moesten. ik als klein kind van 5 besefte ik dat niet echt maar het was wel een gevoel dat ik haar hate. Helaas had me vader dat niet door. maar op 10 jarig leeftijd had me vader dat plots wel door en gooide ze me moeder letterlijk buiten. Me moeder had nooit meer van zich laten horen. Wat wel vreemd is, als moeder ga je toch alles doen om je kinderen te zien?????. me vader stond er alleen voor met 4 kinderen want khad nog een oudere broer. paar jaar later (in 2000 moest dit zijn ) had me vader een vrouw leren kennen. een afrikaanse vrouw. Ze was wel goed want ze heeft er voor gezorgt dat ik wat deftiger gekleed was en dat ik een beugel had.