Bang voor alles wat gebeuren kan..

[JustMe]

Hallo, ik heb een groot probleem. Bij elk stipje dat ik zie op m'n lichaam, bij elk kliertje dat ik voel in m'n nek, bij elk ding dat ik zie denk ik steeds te ver na van 'oo wat zou ik nu hebben?!', ik weet erg goed dat er niets scheelt en dat een rood plekje op je lichaam hebben doodnormaal is en een kliertje in je nek normaalgezien ook niks doet maar toch blijf ik me druk maken en zo is dat echt niet leuk meer!
Kennen jullie deze situatie, zet dat aub een berichtje neer, dat zou erg fijn zijn!
Ik zit er echt al lang mee.

Groetjes


PS: een kliertje in je nek (zo'n bolletje dat je precies heen en weer kan schuiven) is normaal toch?? Of niet?

[JustMe]

Hallo, ik heb een groot probleem. Bij elk stipje dat ik zie op m'n lichaam, bij elk kliertje dat ik voel in m'n nek, bij elk ding dat ik zie denk ik steeds te ver na van 'oo wat zou ik nu hebben?!', ik weet erg goed dat er niets scheelt en dat een rood plekje op je lichaam hebben doodnormaal is en een kliertje in je nek normaalgezien ook niks doet maar toch blijf ik me druk maken en zo is dat echt niet leuk meer!
Kennen jullie deze situatie, zet dat aub een berichtje neer, dat zou erg fijn zijn!
Ik zit er echt al lang mee.

Groetjes


PS: een kliertje in je nek (zo'n bolletje dat je precies heen en weer kan schuiven) is normaal toch?? Of niet?

Wat ik vergat te zeggen in het bericht: deze angsten komen doordat ik al redelijk veel heb meegemaakt. M'n vader heeft voor mijn ogen een hersenstambloeding gekregen, lang in coma gelegen en zit nu in en rolstoel en kan niets meer zelf, gelukkig is zijn geheugen oké. Later is mijn oma gestorven en is mijn opa bij ons komen inwonen. Op een avond gingen we op restaurant en kreeg hij aan tafel een hartinfarct waaraan hij gestorven in, hij had 3 jaar bij ons gewoond dus ik had een band met hem. Nu laatst hebben ik en mijn mama een CO-vergiftiging gehad. Als ik niet bij haar in de badkamer was, was ons hele gezin er geweest. En m'n mama zat zowieso al op het randje. Wat het allemaal nog verergerde was dat m'n vriendinnen uit m'n vorige school mij allemaal lieten vallen, gewoon omdat ik triest was?! Nu zit ik op 'n andere school en daar gaat het wel beter.
Laat aub en berichtje achter!

Groetjes

[Minerva]

Ik begrijp dat je dit hebt en er behoorlijk last van hebt ook. Je bent niet zozeer ziek vanwege een opgezet kliertje of bobbeltje... waar je wel echt serieus last van hebt is volgens mij hypochondrie. Daar kan je met wat psychische hulp best wat aan doen hoor..Ik denk dat die hypochondrie dus inderdaad samenhangt met een paar indringende gebeurtenissen die jou hebben geschokt. Omdat het hier over de sterfelijkheid ging van anderen, heeft dit een flinke impact achtergelaten.

Normaliter als je jong bent denk je altijd dat je het eeuwige leven nog hebt maar als je dan meermaals met ernstige ziektes en de dood wordt geconfronteerd, dan word je al vroeg met je neus op de feiten gedrukt. Namelijk dat het elk moment zomaar afgelopen kan zijn met jou en met je geliefden. Dit is schokkend als je dit van dichtbij ervaart, zeker als je nog jong bent en vol in het leven staat.

Het in de steek gelaten worden door je vriendinnen geeft ook weer een vorm van afscheid nemen. Al dit soort vormen van afscheid nemen, door ziekte en dood, door vriendinnen heeft een vorm van rouwverwerking nodig. Het is jammer om dan te zien dat je leeftijdsgenoten hier niet mee om konden gaan. Het is wel fijn dat het nu wat beter gaat op school.

Toch is het goed om eens te kijken naar je eigen angsten, met name je angst voor de dood, ziekte en lijden. Die ligt namelijk ten grondslag aan hypochondrie.

[JustMe]

Ik begrijp dat je dit hebt en er behoorlijk last van hebt ook. Je bent niet zozeer ziek vanwege een opgezet kliertje of bobbeltje... waar je wel echt serieus last van hebt is volgens mij hypochondrie. Daar kan je met wat psychische hulp best wat aan doen hoor..Ik denk dat die hypochondrie dus inderdaad samenhangt met een paar indringende gebeurtenissen die jou hebben geschokt. Omdat het hier over de sterfelijkheid ging van anderen, heeft dit een flinke impact achtergelaten.

Normaliter als je jong bent denk je altijd dat je het eeuwige leven nog hebt maar als je dan meermaals met ernstige ziektes en de dood wordt geconfronteerd, dan word je al vroeg met je neus op de feiten gedrukt. Namelijk dat het elk moment zomaar afgelopen kan zijn met jou en met je geliefden. Dit is schokkend als je dit van dichtbij ervaart, zeker als je nog jong bent en vol in het leven staat.

Het in de steek gelaten worden door je vriendinnen geeft ook weer een vorm van afscheid nemen. Al dit soort vormen van afscheid nemen, door ziekte en dood, door vriendinnen heeft een vorm van rouwverwerking nodig. Het is jammer om dan te zien dat je leeftijdsgenoten hier niet mee om konden gaan. Het is wel fijn dat het nu wat beter gaat op school.

Toch is het goed om eens te kijken naar je eigen angsten, met name je angst voor de dood, ziekte en lijden. Die ligt namelijk ten grondslag aan hypochondrie.

Bedankt voor je bericht.
Mijn mama had ook al gesproken van hypochondrie en ik geloof ook dat het dat is.
Maar toch blijven de angsten, hoe erg ik ze ook uit m'n hoofd probeer te zetten.. Hopelijk gaan ze minderen met de tijd!

Bedankt! :hug:

[Faker]

Hypochondrie


Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Gelieve de aanwijzingen bij medische inhoud van Wikipedia in acht te nemen.
Raadpleeg een arts indien u medische klachten hebt.
Hypochondrie is een psychische aandoening die in het DSM-IV is ingedeeld bij de somatoforme stoornissen. Een andere naam voor de aandoening is ziektevrees. Wie aan hypochondrie lijdt, heeft een chronische preoccupatie of een overmatige angst om een ernstige lichamelijke ziekte te hebben, terwijl hiervan uit onderzoek niets blijkt. De persoon kan vaak de locatie, ernst en duur van de symptomen gedetailleerd aangeven, maar deze zijn door een arts niet als een duidelijk lichamelijk ziektebeeld te herkennen. Als de patiënt daadwerkelijk een (lichte) ziekte heeft, interpreteert hij het ziektebeeld als veel ernstiger dan het in werkelijkheid is. Als een arts de patiënt heeft onderzocht en de patiënt geruststelt, vreest de patiënt dat de arts de ware oorzaak niet heeft kunnen vinden. Omdat de patiënt er sterk van overtuigd is dat er iets mis is, zijn behandeling en herstel vaak gecompliceerd. Bij hypochondrie hoort het somatiseren; het verlichamelijken van emotionele klachten.

Hypochondrische symptomen kunnen optreden als onderdeel van een ander ziektebeeld, bijvoorbeeld een angststoornis. Er is dan meestal sprake van een ander type klachten.

Het DSM-IV geeft de volgende criteria voor hypochondrie:

A. Preoccupatie met of angst voor het hebben van een ernstige ziekte op basis van onjuiste interpretatie van lichamelijke symptomen.
B. De preoccupatie blijft bestaan ondanks toepasselijke medische evaluatie en geruststelling.
C. De preoccupatie uit criterium A heeft niet de vorm van een waan (zoals bij een waanstoornis van het somatische type) en blijft niet beperkt tot aangegeven zorgen over het uiterlijk (zoals in een stoornis van de lichaamsbeleving).
D. De preoccupatie veroorzaakt klinisch duidelijk lijden of problemen in de sociale omgang, op het werk of op andere belangrijke terreinen.
E. De duur van de stoornis is minimaal zes maanden.
F. De preoccupatie treedt niet uitsluitend op als onderdeel van de gegeneraliseerde angststoornis, obsessief-compulsieve stoornis, paniekstoornis, een depressieve episode, separatieangst of een andere somatoforme stoornis.

[bewerk] zie ook
Somatisatie


Categorieën: Lichaamspsychologie | Somatoforme stoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypochondrie

[JustMe]

Hypochondrie


Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Gelieve de aanwijzingen bij medische inhoud van Wikipedia in acht te nemen.
Raadpleeg een arts indien u medische klachten hebt.
Hypochondrie is een psychische aandoening die in het DSM-IV is ingedeeld bij de somatoforme stoornissen. Een andere naam voor de aandoening is ziektevrees. Wie aan hypochondrie lijdt, heeft een chronische preoccupatie of een overmatige angst om een ernstige lichamelijke ziekte te hebben, terwijl hiervan uit onderzoek niets blijkt. De persoon kan vaak de locatie, ernst en duur van de symptomen gedetailleerd aangeven, maar deze zijn door een arts niet als een duidelijk lichamelijk ziektebeeld te herkennen. Als de patiënt daadwerkelijk een (lichte) ziekte heeft, interpreteert hij het ziektebeeld als veel ernstiger dan het in werkelijkheid is. Als een arts de patiënt heeft onderzocht en de patiënt geruststelt, vreest de patiënt dat de arts de ware oorzaak niet heeft kunnen vinden. Omdat de patiënt er sterk van overtuigd is dat er iets mis is, zijn behandeling en herstel vaak gecompliceerd. Bij hypochondrie hoort het somatiseren; het verlichamelijken van emotionele klachten.

Hypochondrische symptomen kunnen optreden als onderdeel van een ander ziektebeeld, bijvoorbeeld een angststoornis. Er is dan meestal sprake van een ander type klachten.

Het DSM-IV geeft de volgende criteria voor hypochondrie:

A. Preoccupatie met of angst voor het hebben van een ernstige ziekte op basis van onjuiste interpretatie van lichamelijke symptomen.
B. De preoccupatie blijft bestaan ondanks toepasselijke medische evaluatie en geruststelling.
C. De preoccupatie uit criterium A heeft niet de vorm van een waan (zoals bij een waanstoornis van het somatische type) en blijft niet beperkt tot aangegeven zorgen over het uiterlijk (zoals in een stoornis van de lichaamsbeleving).
D. De preoccupatie veroorzaakt klinisch duidelijk lijden of problemen in de sociale omgang, op het werk of op andere belangrijke terreinen.
E. De duur van de stoornis is minimaal zes maanden.
F. De preoccupatie treedt niet uitsluitend op als onderdeel van de gegeneraliseerde angststoornis, obsessief-compulsieve stoornis, paniekstoornis, een depressieve episode, separatieangst of een andere somatoforme stoornis.

[bewerk] zie ook
Somatisatie


Categorieën: Lichaamspsychologie | Somatoforme stoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypochondrie

Bedankt, ik had het ook al opgezocht op wikipedia.

:hug:

[Eileen]

Ik heb juist hetzelfde!
Ik loop al drie maand met allerlei kwalen rond en denk steeds dat ik van het minste ga sterven.
heb bloed laten trekken enz, alles is gezond.
Nu heb ik heel veel hoofdpijn enz.maar dit is van mijn wijsheidstanden die doorkomen.
Ik ken het gevoel.
Je mag zeker niet gaan googelen ofzo want dan kom je op allerlei kankers en tumoren uit endan denk je dat je dat hebt, daardoor maak je jezelf alleen maar gek.
Proberen te negeren en denken dat het wel over gaat!
good luck

[Minerva]

Je kan er ook psychische hulp voor vragen hoor.. negeren werkt doorgaans niet zo bij angstklachten.

[Janneke]

Hallo, ik heb een groot probleem. Bij elk stipje dat ik zie op m'n lichaam, bij elk kliertje dat ik voel in m'n nek, bij elk ding dat ik zie denk ik steeds te ver na van 'oo wat zou ik nu hebben?!', ik weet erg goed dat er niets scheelt en dat een rood plekje op je lichaam hebben doodnormaal is en een kliertje in je nek normaalgezien ook niks doet maar toch blijf ik me druk maken en zo is dat echt niet leuk meer!
Kennen jullie deze situatie, zet dat aub een berichtje neer, dat zou erg fijn zijn!
Ik zit er echt al lang mee.

Groetjes


PS: een kliertje in je nek (zo'n bolletje dat je precies heen en weer kan schuiven) is normaal toch?? Of niet?

Wat ik vergat te zeggen in het bericht: deze angsten komen doordat ik al redelijk veel heb meegemaakt. M'n vader heeft voor mijn ogen een hersenstambloeding gekregen, lang in coma gelegen en zit nu in en rolstoel en kan niets meer zelf, gelukkig is zijn geheugen oké. Later is mijn oma gestorven en is mijn opa bij ons komen inwonen. Op een avond gingen we op restaurant en kreeg hij aan tafel een hartinfarct waaraan hij gestorven in, hij had 3 jaar bij ons gewoond dus ik had een band met hem. Nu laatst hebben ik en mijn mama een CO-vergiftiging gehad. Als ik niet bij haar in de badkamer was, was ons hele gezin er geweest. En m'n mama zat zowieso al op het randje. Wat het allemaal nog verergerde was dat m'n vriendinnen uit m'n vorige school mij allemaal lieten vallen, gewoon omdat ik triest was?! Nu zit ik op 'n andere school en daar gaat het wel beter.
Laat aub en berichtje achter!

Groetjes

Hoi Just me,
je hebt als het ware 2 paralelle berichten geschreven.

Tja, voor bericht nummer 1 is 'hypochondrie' waarschijnlijk wel het juiste etiketje. (Een etiket KAN nuttig zijn, maar heel erg veel zegt zo'n ding mij niet.)

Wat je bij bericht 2 beschrijft, is wat mij betreft een stevige bak ellende.
Ten eerste: gecondoleerd met alle verliezen!
Zo'n bak ellende kan je af en toe, als mens treffen - maar jij hebt wel veel gehad in een korte periode!!!
Volstrekt logisch, dat dat je niet in de koude kleren is aan zitten.
Kennelijk heeft dat bij jou de vorm aangenomen, van piekeren over je lichaam en je gezondheid. Dat piekeren is akelig, maar daar zijn wel "kruiden tegen gewassen".
Onder ogen zien, hoe broos het leven kan zijn, is niet gemakkelijk.
Ik ehb ook zo mijn botsingen daarmee gehad. (Gezonde mensen die opeens dood bleven - om uit je vel te springen van machteloosheid en verbijstering!!!)
Helaas: dit bestaat.
...en de kunst is dan, om ondanks, of juist omdat dit bestaat, je leven zin en vorm te geven, omdat het kostbaar is. Niet makeklijk, maar ZEER de moeite waard!!!

Sucses!