Hey,
Ik ben nieuw hier, en weet ook niet heel zeker of dit hier juist staat. Indien dit niet het geval zou zijn, sorry daarvoor
Ik zit eigenlijk met een vrij vreemd probleem, en het beheerst eigenlijk mijn leven met de dag meer en meer. Ik zit hier al mee sinds zolang ik mij kan herinneren (ik ben nu 22).
Ik ben namelijk doodsbang/geobsedeerd door/voor overgeven (braken).
Ik kan niet tegen de geur, het geluid, het gevoel, het zicht, ...
Zelf is het al minstens vijf jaar geleden dat ik nog heb overgegeven. Dit komt omdat ik mijzelf vol stop met anti-misselijkheidpillen / anti-braakpillen als ik nog maar dènk dat ik zou kunnen overgeven, of als ik mijn maag voel, wat dus eigenlijk bijna elke dag is. Ik kan ook niet meer zonder die pillen. Ik heb een doosje (30 zuigtabletjes) in mijn handtas, ééntje in de woonkamer op tafel, en ééntje in de slaapkamer op mijn nachttafeltje. Met periodes gebeurt het dat alle drie deze doosjes in één week volledig op zijn.
Mijn vriend weet tot op zekere hoogte van mijn 'probleem', maar niet van mijn overmatig pilgebruik.
Als ik per ongeluk mijn pillen ben vergeten, begin ik te zweten, te rillen en te huilen, ik word misselijk, krijg maagkrampen, laat de hele tijd boeren, ...
Ik denk constant aan overgeven, op elk moment van de dag, als ik niet aan iets anders aan het denken ben, dan denk ik aan overgeven. Ik geniet al jaren niet meer van mijn eten, want ik ben meer bezig met de gedachte aan hoe het zou voelen/eruit zou zien als het er weer uit zou komen.
Als ik eens een keertje iets heb gegeten dat me niet is bekomen, en ik ga mij misselijk voelen, krijg ik rillingen, ik krijg het ijskoud, ik zweet als een paard, ik word heel erg prikkelbaar en kan niets verdragen.
Ik ga niet uit (als in: naar feestjes gaan), want daar zijn wel eens dronken mensen, en dronken mensen betekent vaak ook overgeven. Ik probeer uit alle macht ziekenhuizen te vermijden, want een ziekenhuis = zieke mensen, en zieke mensen kunnen overgeven. Als ik een dronken persoon op straat zie, draai ik mij meteen om en ga de andere kant uit. Ligt er, in een uitgaansbuurt of iets dergelijks, braaksel, of iets dat op braaksel lijkt, op de grond, draai ik mij ook meteen om.
Als het toch moest gebeuren dat ik iemand tegenkom die aan het overgeven is (een ziek familielid, vriend, iemand op TV, ...), duw ik mijn handen op mijn oren, ik knijp mijn oren dicht en ik probeer zover mogelijk uit de buurt te gaan.
Er zullen vast nog wel meer rare trekjes zijn die ik heb/rare gedachten, maar dit is momenteel hetgeen waar ik zelf aan kan denken.
Ik zit letterlijk met mijn handen in het haar, ik weet niet meer wat ik moet doen of bij wie ik hier terecht kan.
Het zou al heel fijn zijn om met iemand te kunnen praten die (ongeveer) hetzelfde probleem heeft, of iemand kent die iets gelijkaardigs meemaakt.
Juffertje