Jongenvan18

Ik durf niks (meer)

Hallo, ik weet niet of mijn bericht hier past, maar ik post hem maar hier.

Ik ben een jongen van 18 jaar en ik zit nog al met een probleem. Ik ben nogal onzeker en ik merk dat dat mijn leven negatief begint te beinvloeden. Ik merk dat ik erg weinig zelfvertrouwen heb, waardoor ik weinig risico's durf te nemen en alles van een negatieve kant bekijk.

Ik zal een aantal voorbeelden noemen om mijn probleem te verduidelijken.

1. Ik was laatst met vrienden aan het stappen maar was veel te ver gegaan met mijn alcoholgebruik. Daardoor heb ik toen ik thuis was een aantal keer moeten overgeven en heb ik me tot een paar dagen erna behoorlijk beroerd gevoelt. Sindsdien durf ik nauwelijks meer alcohol te drinken, omdat ik bang ben dat ik me weer ellendig zal voelen (ook al drink ik maar één biertje).

2. Er is een meisje die ik heel leuk vind, en zij vertelde me laatst dat ze mij ook leuk vind. Daarom wil ze graag een keer afspreken, maar ik durf niet. We hebben al vaak een datum geprikt om wat af te spreken, maar steeds kom ik met een smoes dat ik niet kan, waardoor het afspraakje niet doorgaat. Ik durf haar niet onder ogen te komen, en ik merk dat ik dat met meer meisjes heb. Het maakt me erg onzeker.

3. Als mensen tegen me zeggen "Ik bel je nog wel even terug" of "Bel me komende week maar" word ik heel bang. Ik vind het eng om met iemand te bellen, ook al is het bijvoorbeeld een familielid.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Uit alles blijkt dat ik bang ben om te falen en dat ik me bijzonder veel aantrek wat anderen van me vinden. Hierdoor beperk ik mijn sociale leven heel erg, en heb ik het gevoel dat ik niet alles uit mijn leven haal. Ik wil graag van dit probleem af, maar ik weet niet waar ik moet beginnen. Veel mensen zullen zeggen "Maak je niet druk om wat anderen van je vinden" of "Je moet het gewoon doen en niet denken" maar zo ver ben ik zelf ook wel. Het lukt me alleen niet om die knop om te zetten.

Ik vraag me af of jullie tips hebben hoe ik aan dit probleem kan werken en of ik er uberhaupt van af kan komen? Alvast heel erg bedankt!
tommy9119

Re: Ik durf niks (meer)

Wat kan je (heel) goed? Waar zitten je talenten?

Oh en welkom!
Jongenvan18

Re: Ik durf niks (meer)

tommy9119 schreef:Wat kan je (heel) goed? Waar zitten je talenten?

Oh en welkom!
Ik kan wel redelijk voetballen, maar ook dat is minder geworden sinds mijn problemen. Ik merk dat ik vaak heel zenuwachtig ben voorafgaand aan de wedstrijd, dat ik bang ben voor de tegenstander en bang ben om een verkeerde pass te geven. Ik merk gewoon dat de angst die ik voel mij bij alles in zn greep heeft.
Debby

Re: Ik durf niks (meer)

Ten eerste: Welkom!!!

Ten tweede:
Angst en voornamelijk faalangst is erg vervelend om te hebben... Je kunt het met je verstand goed beredeneren, maar je gevoel niet meer de baas zijn dus niet in de kladden grijpen en wegredeneren. Helaas is dat met angst een feit.

Is er een oorzaak waar je deze angst naar kunt weerleggen, een gebeurtenis, een beeld, iets?
Jongenvan18

Re: Ik durf niks (meer)

Debby schreef:Is er een oorzaak waar je deze angst naar kunt weerleggen, een gebeurtenis, een beeld, iets?
Ik weet wel van mezelf dat ik altijd al redelijk verlegen ben geweest. Ik ben iemand die zich vaak op de achtergrond bevind; vooral als er veel onbekende mensen in mijn directe omgeving zijn. Maar als ik gewoon bij mn vrienden ben dan heb ik nergens last van en kan ik soms wel de meest 'aanwezige' zijn.

Ik merk vooral dat ik zenuwachtig en verlegen word als ik in gesprek ben met een meisje (hoeft niet eens een meisje te zijn die ik leuk vind) of met mensen die ik voor het eerst ontmoet. Vooral in gesprekken met meisjes merk ik dat ik dichtklap en weinig mezelf ben. Hierdoor komt denk ik ook de angst om af te spreken met een meisje; ik ben bang dat ik dan dichtklap en er bijvoorbeeld een ongemakkelijke stilte valt.

Wat betreft de angst voor de tegenstander met voetbal heeft een totaal andere reden. Ik heb twee jaar geleden een flinke blessure opgelopen tijdens een voetbalwedstrijd. Ik werd toen neergehaald door een speler van de tegenpartij, waardoor ik mijn elleboog brak; met als gevolg een jaar lang revalidatie en (tijdelijke) verlamming van mijn onderarm. Hierdoor ben ik erg onzeker op het voetbalveld, waarschijnlijk bang dat er weer zo iets gebeurt. Vooral deze angst kan ik nauwelijks afsluiten als ik eenmaal op het veld sta, het overvalt me gewoon iedere keer weer en daar kan ik tijdens de wedstrijd niets meer aan veranderen.

Vaak geef ik door die angst veel verkeerde passes of mis ik de bal zelfs compleet, waardoor ik negatief commentaar krijg van mijn teamgenoten. Dit trek ik me dan heel erg aan, waardoor ik nog slechter ga spelen. Ik merk echter wel dat als ik positief commentaar krijg, bijvoorbeeld door een goede pass, ik beter in de wedstrijd kom en ook steeds beter ga spelen.
Debby

Re: Ik durf niks (meer)

Ik weet wel van mezelf dat ik altijd al redelijk verlegen ben geweest. Ik ben iemand die zich vaak op de achtergrond bevind; vooral als er veel onbekende mensen in mijn directe omgeving zijn. Maar als ik gewoon bij mn vrienden ben dan heb ik nergens last van en kan ik soms wel de meest 'aanwezige' zijn.
In principe lees ik hier niets vreemds in, nieuwe mensen ontmoeten is altijd wel even aftasten... Voor iemand die verlegen en wat onzeker aangelegd is misschien wat meer dan voor iemand die outgoing en zelfvertrouwen heeft.
Ik merk vooral dat ik zenuwachtig en verlegen word als ik in gesprek ben met een meisje (hoeft niet eens een meisje te zijn die ik leuk vind) of met mensen die ik voor het eerst ontmoet. Vooral in gesprekken met meisjes merk ik dat ik dichtklap en weinig mezelf ben. Hierdoor komt denk ik ook de angst om af te spreken met een meisje; ik ben bang dat ik dan dichtklap en er bijvoorbeeld een ongemakkelijke stilte valt.
Ook zenuwachtig en verlegen in nabijheid van een leuk meisje kan ik me heel goed voorstellen, dat heb ik ook als ik in contact kom met een leuke jongen, voornamelijk ook omdat je juist wel een goede indruk wilt maken en bang bent om dan net de plank mis te slaan.
Wat betreft de angst voor de tegenstander met voetbal heeft een totaal andere reden. Ik heb twee jaar geleden een flinke blessure opgelopen tijdens een voetbalwedstrijd. Ik werd toen neergehaald door een speler van de tegenpartij, waardoor ik mijn elleboog brak; met als gevolg een jaar lang revalidatie en (tijdelijke) verlamming van mijn onderarm. Hierdoor ben ik erg onzeker op het voetbalveld, waarschijnlijk bang dat er weer zo iets gebeurt. Vooral deze angst kan ik nauwelijks afsluiten als ik eenmaal op het veld sta, het overvalt me gewoon iedere keer weer en daar kan ik tijdens de wedstrijd niets meer aan veranderen.
In dit gedeelte lees ik duidelijk een gebeurtenis die, zonder dat je het je zo kunt bedenken, traumatisch kan zijn geweest, een trigger, want zeg zelf, een jaar revalideren en verlamming is niet niets en de angst dat dit je weer kan overkomen of erger is daarin best realistisch te noemen.
Dat je altijd al wat verlegen en onzeker was, dat kan, is gewoon een karaktereigenschap, maar is de angst om te falen ontstaan of versterkt na dit voetbalverhaal?
Vaak geef ik door die angst veel verkeerde passes of mis ik de bal zelfs compleet, waardoor ik negatief commentaar krijg van mijn teamgenoten. Dit trek ik me dan heel erg aan, waardoor ik nog slechter ga spelen. Ik merk echter wel dat als ik positief commentaar krijg, bijvoorbeeld door een goede pass, ik beter in de wedstrijd kom en ook steeds beter ga spelen.
En hierin, dus positief of negatief commentaar krijgen maakt altijd dat iemand ergens zich beter of slechter door gaat voelen, dus daar lees ik niets bijzonders in dan dat je dit misschien wel bij de coach moet aankaarten, het effect wat het op je heeft.

Graag zie ik nog een antwoord op mijn vraag over de angst na de blessure.

Groetjes Debby
johan799

Re: Ik durf niks (meer)

hoi jongen18,

ik zie wat van mezelf terug in jouw verhaal. ben meer dan 10 jaar ouder en ik wil je zeggen;
ga angstigmakende dingen niet uit de weg. Vermijd ze niet.. (zoals ik deed)
Hoe langer je moeilijke dingen vermijd hoe moeilijker het wordt.. het drempeltje wordt een heuvel en een berg..
als je gaat vermijden kan het uiteindelijk een hele grote angst, ontwikkelingsstoornis worden..
http://www.psyq.nl/Programma/Persoonlij ... dsstoornis

misschien voelt dat nu al zo.. bij mij was het met 16 al zo en nu nog veelal, doordat ik zolang vermeden heb en nog veel vermijd..

Heb vertrouwen in jezelf, weet van jezelf dat je leuk genoeg bent! succes!
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Ik durf niks (meer)

Het ene is een sociale angst. Een angst in sociale situaties; je geen houding weten te geven, niet weten wat je moet zeggen, angst voor afwijzing of dingen te doen die je belachelijk maken (faalangst).

De andere angst is een angst die ontstaan is na een traumatische ervaring (het voetbal incident). Ook dit leidt nu tot faalangst.

Het is wel belangrijk om beide angsten aan te gaan pakken omdat je anders zo belemmerd bent in je vrij kunnen bewegen. Zowel sociaal als op sportief gebied.
Inzicht als Uitweg..
Jongenvan18

Re: Ik durf niks (meer)

Bedankt allemaal voor de reacties en de tips!
Mystica schreef:Het is wel belangrijk om beide angsten aan te gaan pakken omdat je anders zo belemmerd bent in je vrij kunnen bewegen. Zowel sociaal als op sportief gebied.
Hoe zou ik beiden angsten aan moeten pakken? Zoals hierboven al werd gezegd door moelijke situaties niet uit de weg te gaan, of ook serieus naar een psycholoog gaan?

Ik kan een heel recent voorbeeld noemen wat ik meteen kan aanpakken. Ik heb aankomende zaterdag de laatste voetbalwedstrijd van het seizoen. Tot aan vandaag had ik het plan om mezelf af te melden voor de wedstrijd, zodat ik niet 'de fout in kon gaan' door een slechte wedstrijd te spelen, want ik zou immers niet meedoen. Dankzij jullie hulp ben ik nu al gaan inzien dat ik gewoon die wedstrijd moet gaan spelen en dan maar zien waar het schip strand. Ik heb me nu dus voorgenomen gewoon aan de wedstrijd mee te doen, en me niet af te melden zoals ik eerst van plan was.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Ik durf niks (meer)

Je kan hulp van een psycholoog of counselor vragen om de oorzaak van de angsten aan te pakken en zo de angsten te verminderen en jezelf een minder beperkt leven te geven.

Het is zeker een goede start om naar de voetbalwedstrijd te gaan want hoe meer je vermijdt, hoe erger de angst zal worden omdat succeservaringen of positieve ervaringen uitblijven. Je blijft dan hangen in de negatieve ervaring die tot de (faal)angst heeft geleid en het zal maken dat je dadelijk nooit meer voetbal durft te spelen en dat is ergens wel jammer als je het dan toe graag gedaan hebt.

Als je voorheen positieve ervaringen hebt gehad met het voetballen, dan is de kans groter dat het voetballen op den duur weer positief zal worden ervaren en dat de negatieve ervaring als incident langzamerhand op de achtergrond zal verdwijnen.
Inzicht als Uitweg..

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”