AlaisX

Gepest, minderwaardigheidscomplex & faalangst

Hallo Forum,

Ik weet dat dit een verschrikkelijk lang verhaal is en ik hoop dat jullie het willen lezen. Maar ik wil zo graag delen waarmee ik zit. Ik wil dit graag van me afschrijven. Ik ben 19-jarig meisje (en een tweeling).

Minderwaardigheid en pesten:
Ik heb altijd een minderwaardigheidsgevoel gehad. Al vanaf toen ik klein was had ik angst voor 'alles dat vreemd was'. Bang om niet geaccepteerd te worden of dat ze me niet mochten. Eigenlijk dan ook weer bang om verlaten te worden. Dat begon dus al op de peuterspeelzaal. Ik denk dat dat tweeling zijn daarin wel een rol heeft gespeeld. Ik trok me heel erg op aan mijn tweelingzus, en als zij er niet was, dan was ik niks. In groep 1, toen mijn tweelingzus naar een andere groep ging, heb ik elke dag in de klas staan huilen en hoopte ik dat mijn moeder me zou halen. Ik was bang voor de vreemde klasgenootjes. De juffrouw werd boos en zette me dan altijd op de gang. Maar niemand leek me te begrijpen. Alle juffrouwen leken boosaardig te zijn en me gewoon niet te mogen. Na een tijd werd ik ook gepest door jongens in de buurt en het duurde niet lang of ik ook gepest werd in de klas. Ik mocht ook nooit meespelen. Mijn tweelingzus had daar geen last van. Ook niet toen we later weer bij elkaar in de klas kwamen. Wat was ik trouwens blij dat zij er weer was. Ik had ondertussen een 'bozige en norse' uitstraling gecreëerd. Misschien heb ik die altijd wel gehad. Ik denk dat de juffrouwen daar nooit doorheen keken. Dat daarachter veel meer zat. En dat bevestigde alleen maar hoe stom ik was. Ik had 1 hoofdmeester. Alleen die leek met te begrijpen. Hij was tenminste aardig. Thuis begreep mijn moeder mij denk ik ook niet. Als ik zei dat de jongens in de buurt weer iets stoms naar me hadden geroepen, zei ze dat ik maar iets leuks terug moest roepen. Vriendinnen maken vond ik ook erg lastig.

Ondertussen ging het pesten door en ze grepen niet in. Op de middelbare school werd het alleen maar erger. Er werd altijd achter mijn rug om geroddeld. Ik mocht niet meelopen. Ik was lelijk, werd uitgeroepen als "hoer", "stille willie", enz. Genegeerd en niet geaccepteerd. Foto's waar ik opstond werden uitgelachen. Natuurlijk vond ik mijzelf dan ook lelijk.

Ouders:
Mijn ouders hebben me nooit begrepen. Of in ieder geval dat nooit getoond. Ik heb ze dit dan ook nooit helemaal verteld. Ze wimpelen het altijd af en hebben altijd een negatieve lading aan mijn gedrag gehangen. Als ik niks durfde te zeggen, bijvoorbeeld tijdens een verjaardag, werden ze eerder boos. Je moet meer praten! "Je moet meer bewegen (terwijl ik sowieso 2x per week sport). Oh, ze hebben natuurlijk jou gevraagd, want jij doet het wel. Ja, je moet niet zo lang achter de computer zitten. Je moet meer met andere mensen gaan doen." Ja ik weet het. Ik MOET. Ik kan hier zo boos om worden. Het geeft mij het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Dat het niet goed is wat ik doe. Ik heb het wel eens gezegd, dat ik de dingen niet wil horen...
Ik heb gewoon heel erg het idee dat mijn moeder mij niet eens leuk vindt. Dat ik in haar ogen niks waard ben en niet goed genoeg ben. Het voelt zo, ja, liefdeloos...
Van mijn vader moest alles op zijn manier. Overal heeft hij kritiek op. Op het afwassen van de borden. Waar de afstandsbediening hoort te liggen...enzovoort.

Mijn tweelingzus:
Nou ja. Zij was overal beter in. Sport, vrienden maken...Al heeft ze ook een slechte periode gehad (psychiater). Met haar heb ik het wel altijd goed kunnen vinden.

Mijn zusje:
Ik heb een zusje die er toevallig erg goed uitziet. En mijn moeder heeft ook gezegd dat ik er minder leuk uitzie. En dat ik er niet altijd goed uitzie zonder make-up. Hoe kan je dit als moeder zeggen? Ik vind mezelf er ook minder leuk uitzien dan mijn tweelingzus. Toen iemand, die ons al heel lang niet gezien had, dacht dat ik mijn zusje was, lachte mijn moeder dat idee weg. Want nee, natuurlijk lijken we niet op elkaar. Als we op vakantie zijn, kijkt iedereen mijn zusje na. Bekenden vertellen aan mijn ouders hoe mooi mijn zusje is. Ik haat dit zo erg. Als ik voor de spiegel sta, komt mijn zusje er soms bij staan en kijkt ze met zo'n hoofd...alsof ze vindt dat ze mooier is. Oké, ik geef toe dat het zo is. Maar het idee dat ze zo over mij denkt haat ik! We kunnen het ook totaal niet met elkaar vinden. Als ze mijn kamer binnenkomt heb ik gewoon zin om te zeggen dat ze op moet hoepelen. Ik kan niet accepteren dat we zo verschillend zijn. Alhoewel ik dat wel moet doen. Misschien gaan we op vakantie met het gezin. Eigenlijk wil ik dat niet. Omdat ik me dan weer lelijker voel dan de rest en dat zo van invloed is op mijn humeur. Ik vind het zo erg dat ik persé mooi wil zijn of eruit wil zien hoe ik eruit zou willen zien.

School:
Ook op school wil ik goed zijn. Als ik faal, denk ik meteen dat ik de studie niet aankan en zit ik in de put. Terwijl ik alle toetsen heb gehaald...
Eigenlijk wil ik overal goed in zijn...ik wil en durf niet te falen.

Ondertussen gaat het beter. Ik ben vorig jaar alleen met een groepsreis op vakantie gegaan en dat heeft me echt meer naar mezelf gebracht. Ik word niet meer gepest. Mijn minderwaardigheidscomplex is helaas niet echt afgezakt. Ik ben nog steeds bang dat ik niet aardig ben en er niet leuk uitzie. Ik vind dat ik er nors en arrogant uitzie. Ook al zeggen sommigen van niet. Ik vermijd spiegels en oppervlakken waarin je jezelf kunt zien, zoals ramen. Ik zou zo graag willen dat ik mezelf meer accepteer. Dat ik fouten accepteer. Het lijkt alsof alles nu boven komt. Dat ik eindelijk durf toe te geven dat niet alles aan mijzelf heeft gelegen. Nooit niet. Ik wil niet meer zo moeilijk denken.

Naar een psychiater wil ik eigenlijk niet. Wat vinden jullie wat ik moet doen?

Groetjes,

AlaisX
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Gepest, minderwaardigheidscomplex & faalangst

Hoi Alais X,
een psychiater is een arts en zo te lezen ben je niet ziek. Je hebt wel heel veel ''klappen van het leven'' gekregen en dat is je niet in je koude kleren gaan zitten. :knuffel: Volstrekt begrijpelijk - en daar is veel tegen te doen. Een goede psycholoog kan je hier in begeleiden.
Wat ik keer op keer in je verhaal lees, is dat "men' jouw gevoel niet serieus nam. Je was bang, nou, je moest je niet zo aanstellen. Dingen als buitengesloten worden, mensen die jou ""gewoon"" (?!) niet mogen - dat vreet aan je zelfvertrouwen. Vooral als je ouders het niet eens lijkt te intersseren.
Groot gelijk, dat je niet wilt dan wel durft te falen - zoals je zus en je moeder, die je elke dag al inpeperen "dat ij niet goed genoeg bent" - brrr! (Niet nog meer tegenslag en mislukking svp - volstrekt begrijpelijk.) Al is het natuurlijk wel heel sneu, als je de rest van je leven met die denkbeeldige zweep rond zou lopen: "In de ogen van de wereld ben ik alzo'n minkukel, ik mag toch werkelijk voor geen enkel toetsje zakken..."

En idd: het heeft niet aan jou gelegen...!!! Je bent for some reason or th other consekwent niet gezien voor wie je bent - dat is niet iets, wat je zelf doet. Dat doet pijn.
En: pesten is sowieso een groepsprobleem. Bovendien: ook wie spreekwoordelijk rood haar met flaporen heeft: dat kan de aanleiding zijn voor een leuk grapje, of een flauw grapje - het is geen reden om jarenlang te treiteren en te sarren.

En wat goed, dat je eens keer niet met je gezin van herkomst op vakantie bent geweest - hou die er maar gewoon in! (Deel losjes mede, dat je komende zomer zelf iets leuks gaat doen.) In een nieuwe omgeving word je veel meer beoordeeld op jezelf - en als de zus van je tweelingzus en die schoonheidsmadam. Dat scheelt bakken...!
...en denkbaar maakt dat verschil, dat nu van alles over hoe het vroeger was, bovenkomt, nu er alternatieven zijn.
Drake

Re: Gepest, minderwaardigheidscomplex & faalangst

Hoi alaisX,

het verhaal wat je beschrijft is heel erg herkenbaar.
Mensen denken vaak alleen aan zichzelf ennemen helaas vaak niet de moeite om een ander de aandacht en de waardering te geven die je verdient.
Weet dat ook jij goede geigenschappen hebt en best mooi bent, ieder mens is tenslotte uniek.
Het is inderdaad zo dat je niet jezelf overal de schuld van moet geven.
Je doet je best om er iets van te maken, meer kan je niet doen.
En als je een fout of vergissing maakt is dat helemaal niet erg, dat doen we allemaal wel een keer.
Heb je buiten je tweelingzus wel sociale contacten? (vrienden, familie, kennissen, klasgenoten)
Het is namelijk ook wel goed voor je zelfvertrouwen om contacten te hebben waar je het goed mee kan vinden.
Je bent sterker dan je denkt en je kan alleen maar groeien in je zelfvertrouwen! :knuffel:
Weet dat je hier op dit forum in ieder geval op steun en begrip kunt rekenen en dat de mensen naar je zullen luisteren.
(in dit geval naar je zullen lezen ;) )
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: Gepest, minderwaardigheidscomplex & faalangst

Hey AlaisX,
Mag ik even? Je denkt van jezelf dat je minderwaardig bent, terwijl het je gezelschap is dat minderwaardig is:
Kijk, je wordt/werd gepest door mensen op school, je ouders en zussen reageerden daar verkeerd op, maar je hebt twee héél grote troeven:
1) Terwijl ik alle toetsen heb gehaald...
2) Ik ben vorig jaar alleen met een groepsreis op vakantie gegaan en dat heeft me echt meer naar mezelf gebracht. Ik word niet meer gepest.

Wat is daar nu zo belangrijk aan?
1) Je omgeving probeer je eronder te krijgen, maar desondanks ga je door en slaag je voor je werk => schitterend!
2) Als je in een niet bevooroordeelde omgeving komt, blijkt dat ineens allemaal goed mee te vallen. Dit betekent niets anders dan dat jouw oude omgeving (gezin, oude schoolgenootjes, ...) zich puurweg baseren op het vooroordeel dat ze van je hebben. Moesten ze dat niet doen en je aanvaarden zoals die groepsreisgenoten dat doen, zouden ze je veel beter behandelen.

Daarom stel ik je voor om hiermee door te gaan: doe maar nog groepsreizen, ga activiteiten doen waar ze je niet kennen, ..., en je zal zien: je zal die huidige slechte omgeving vergeten, je zal nieuwe, interessante mensen leren kennen en als je na een aantal jaren die oude mensen terug tegenkomt, zullen al die negatieve reacties héél wat geminderd zijn.

Veel geluk!

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”