Hoi Esrella,
goed, om hier je verhaal te doen! Mijn eerste indruk is, dat de dingen nogal een warboel zijn geworden. Sinds je 16e is het aan met Bram. Persoonlijk vind ik dat lang. (Jaja, oma heeft zelf al 25 verkering met dezelfde goser
...) Lang voor een puber, zogezegd. Wat dat betreft snap ik - sorry - Bram's gedrag ook wel: experimenteren met relaties. Denkbaar vraag je - i am sorry - het onmogelijke van hem...
Estrella schreef:Het ging de eerste 2 jaren van onze relatie echt super goed. We hadden heel veel lol, kwam ook vooral omdat we nog jong waren en alles was nieuw en spannend. Daarna begon het beetje af te zakken en ik begon steeds meer van hem te houden.
Ik bedoel het niet als een strikvraag, maar wat is voor jou "houden van"...? Het is ontzettend moeilijk onder woorden te brengen, als je niet wilt, zeg je er gewoon niets over - maar houd het in je achterhoofd.
Estrella schreef:Zo erg dat ik langzaam jaloers werd bij alles wat hij deed. Ik probeerde hem elke dag te controleren en bij hem te zijn, zodat hij nergens anders kon zijn. Toen kreeg hij opeens een baantje bij een winkeltje waar alleen meiden werkten. Dit hielp mijn gevoel dus totaal niet en ik werd steeds erger.
Heel vervelend...! Hoe lang heeft hij daar trouwens gewerkt...?
Hij was toen net 18: was het een baantje naast zijn studie, of echt zijn werk...?
Vwb. jouw kant van de zaak: jaloezie is idd angst om te verliezen. Of om niet de belangrijkste te zijn. Heel naar om te voelen!
Estrella schreef:Ik belde hem heel vaak met de vraag waar hij was,(..) Terwijl ik heel goed wist dat hij totaal niet zo was. Hij had al wel daarvoor vaak tegen me gelogen over porno, waar we ook wel vaak ruzie om hebben gehad, maar verder was er niets wat hij fout deed.
...en hier 'kantelt' mijn beeld een beetje.
Aan de ene kant: jij zet het neer, als jouw probleem, want jij bent jaloers - "terwijl hij okee is".
Tegelijkertijd: hij heeft tegen je gelogen over porno.
Gosh - wat hebben die leugens met jou gedaan...? Hebben jullie daar goed over kunnen praten, afspraken over gemaakt, etc.?
Want als je hem betrapt met porno, kan ook dat al voelen als "ik ben dus niet goed genoeg." (
En let wel: in dat geval zegt dat gevoel, dat zinnetje, iets over zijn gedrag en jullie relatie - en niet alleen iets over jou.
Estrella schreef:We kregen steeds vaker ruzie en hij begon langzaam steeds meer afstand te nemen, terwijl ik juist dichterbij kwam.
Aj...! Heel pijnlijk! Ook zijn afstand voedt denk ik dat nare gevoel van 'kennelijk niet goed genoeg zijn'. Ruzies zijn in principe niet slecht, dwz.: ik zie knallende deuren voor me: beide partijen zijn uiterst emotioneel betrokken bij iets. Maar hopelijk komt er na het stadium van knallende deuren ook weer een opbouwfase: "*Dit* is voor mij belangrijk, *dat* deed me pijn, we zouden bijv. *zo* kunnen afspreken, wat denk jij...?"
Estrella schreef:Het ging zo ver dat ik vriendinnen van mij die hij niet kende, naar zijn werk toe liet gaan om te kijken hoe en wat. Dit ging een maandje door tot hij mij opeens een dag zei dat hij het zat was en dit niet zo verder kon. Dit was de eerste keer in onze relatie dat hij zoiets zei en ik was in shock. Ik smeekte of hij me een kans wou geven en dat ik mezelf zou veranderen en hij zei dat hij het wel wou maar niet wist of hij het ook echt zou doen. Zijn gevoel was weg zei hij en het had met mij jaloezie te maken.
Heel naar!
Volgens mij lopen hier ook een stuk of 4 dingen door elkaar.
Je kunt er natuurlijk een 'mea culpa' verhaal van maken, waarn jij hem belaagt en hij groot gelijk heeft, om te zeggen, dat dit zo niet kan.
Binnen bepaalde grenzen - let goed op welke grenzen!!! - is dat ook nog niet eens zo onredelijk: een relatie hoort gebaseerd te zijn op onder andere vertrouwen. Als jij hem laat bespioneren, kan hij zich met recht en rede aangetast voelen "Estella vertrouwt me niet, zo kan/wil ik niet verder."
Maar: hij heeft het er ten dele ook wel naargemaakt - en daar zwijgt hij over.
Een goede partner is iets anders dan een therapeut - maar een goede partner wil, dat jij gelukkig bent. En een goede partner neemt jouw onzekerheden, angsten, jaloezie of wat er verder maar aan de orde komt, serieus.
Dat is net niet hetzelfde als: die hebben het laatste woord...! Maar ze worden wel serieus genomen. Bijv. hij vertelt nuchter en uitgebreid over zijn werk, zijn vrouwelijk collega's - en geeft jou daarn aeen lekkere dikke, warme knuffel.
"Ruzie maken en afstand nemen" - dat is wel heel andere koek dan jouw angsten, onzekerheden en jaloezie serieus nemen.
En: in termen van macht: in dit stukje tekst heeft hij wel heel erg de touwtjes in handen, de beslissingsmacht. Hij "weet niet of" jullie relatie nog een kans maakt. Eh - hoezo weet hij dat eigenlijk niet...?
Als ik grof ben (i am sorry, niet om jou te kwetsen!!) hij zegt toch, dat het gevoel weg is...? Waarom zegt hij dan niet gewoon:"Sorry, het was een leuke tijd, maar het is wat mij betreft finito"...? Okee - dat doet vreselijk pijn, dat snap ik. Maar zoals het nu is, doet het OOK vreselijk pijn...!
Zou hij zeggen: finito - dan is er duidelijkheid, kun je je daar op instellen (ik doe even, alsof dat makkelijk gaat, maar dat kan hels zijn) en verder met je leven.
Maar hij laat jou hier als het ware bungelen: ""
Als jij je leven betert,
dan is er een kans - alles hangt van jou af."" Waarbij hij zwijgt over zijn eigen aandeel.
En jouw gedrag (..gedrag is alleen de buienste schil....) dat jij nijver moet zien te corrigeren, is geworteld in OOK zijn doen en laten - maar dat blijft buiten beschouwing.
Terwijl een partner die jou laat bungelen, iedereen onzeker zou maken!
...en jij had al een bende angsten, dan komt deze toestand er nog eens overheen - dus heel erg veel kans heb je niet.
Estrella schreef:Na een aantal weken proberen, gaf hij toe dat het wat beter ging tot ik opeens achter alles kwam. Er werkte daar een meisje met hem, we noemen haar even Anna. Anna en Bram waren heel close geworden en zij was dus op dat moment ALLES wat ik niet was, lekker luchtig, niet jaloers, spontaan en luisterde naar hem.
...wat hoort mijn oor: zij luistert naar hem.
Jij geeft tegengas: je bent wel bang, maar je zet je angst (op zich goed!!) om in allerlei acties die hem niet zinnen. Dus loopt hij weg, naar dames de hem wel zinnen.
Estrella schreef:Ik kwam er dus via via achter dat hij verliefd op haar was.. Now it all make sense waarom hij afstand wou en zijn gevoel even weg was. Ik confronteerde hem hiermee en eerst ontkende hij maar later gaf hij toe en hadden we er samen voor gekozen om even uit elkaar te gaan want hij wou vrijgezel zijn, hij had het gevoel dat hij vast zat bij mij blablabla. Begrijpelijk want hij was al sinds jong bij me.
Om dat verhaal kort te maken, na een week kwam hij huilend terug dat hij zn vrijheid niet wou zonder mij, helemaal voor mij ging, het een bevlieging was en we hebben na lang praten besloten het te proberen. Dit ging heel goed. Hij probeerde het echt en deed alles om mij gelukkig te maken. Hij nam zelfs ontslag daar zodat hij mij een veilig gevoel kon geven.
Volgens hem ging alles dus goed maar bij mij totaal niet. Ik kreeg nachtmerries, paniekaanvallen en ik walgde van mezelf. Mijn zelfbeeld was gewoon compleet kapot gegooid en there was no way dat dat nog goed kon komen. Ik vergeleek mezelf met ieder ander meisje, ik werd nog bezitteriger dan ik al was alleen dit keer liet ik het niet merken aan hem.
Oej - een geheim in een relatie - dat gaat heel vaak niet goed...
Hte lijkt me ook te veel op "hij laat je bungelen": jij doet je best, om qua gedrag niet jaloers te zijn.
Maar je was al hartstikke bang, nog niet alles is weg en verwerkt - en de pijn wordt niet uitgesproken (mag er wellicht ook helemaal niet zijn).
Tja - dat soot spanning komt er wel vaker uit als nachtmerries.
Maar vooral heel erg balen, dat je het alleen op je eigen schouders neemt, alsof jij walgelijk zou zijn. (Hij heeft tegen je gelogen, je laten bungelen, pas heel laat is hij daar weggegaan - en eigenlijk jouw angsten nooit serieus genomen.)
Estrella schreef:Af en toe hier en daar wel maar ik hield me zoveel mogelijk in om hem niet tot last te zijn want ik wist dat dat de vorige keer de reden was dat hij weg probeerde te komen. Het ging toen een tijdje beter met me omdat ik steeds meer zag dat hij wel echt te vertrouwen was maar then something else happend..
Ook hier weer: alsof jij alleen de fout draagt, en alsof hij te vertrouwen is.
Estrella schreef:Rond juli 2010 kwam hij een oude klasgenootje tegen (Lisa). Hij had haar al 5/6 jaar niet meer gezien dus het was heel leuk en aardig allemaal. Hij vertelde mij dit ook eerlijk en dat hij die avond met haar en 2 andere jongens wat zou gaan eten. Dit was in de eerste instantie allemaal goed tot ik in de avond weer een soort paniekaanval kreeg. Ik kreeg het benauwd en moest de hele tijd huilen alsof er iets super ergs was gebeurd! Het begon weer allemaal bij 0. Ik werd nog erger dan de jaren daarvoor met het gedoe van Anna.
Estrella schreef:Elke keer weeer ruzie en die Lisa nam een vriendin mee Eline en ze werden hele goede vrienden. Eline en Bram dus. Whatsappen, bellen enzovoort. Ik werd natuurlijk helemaal gek, terwijl hij het zo goed probeerde te doen hele tijd.
Eh - wat precies probeerde hij dan goed te doen...?
Hij heeft eerlijk verteld, dat hij zonder jou met Lisa ging eten. Waarom was jij niet bij dat etentje...? Was het idd oude klasgenoten onder elkaar, het zij zo - maar dat is wel erg nostalgisch. Je zou ook kunnen zeggen:"Hij heeft een lieve vriendin, leuk als zij ook mee.eet." Heeft hij jou getroost, na je paniekaanval..? Je nadrukkelijk verzekerd, dat hij echt voor jou gaat..?
Estrella schreef: Ik deed mezelf voor als de perfecte vriendin, vond alles goed, was nooit meer boos en ga zo maar door. Ik zag dat dit hem erg beviel dus ik bleef die rol aanhouden. Hij sprak ook minder met hun, deed meer met mij maar van binnen ging ik kapot. Elke keer als zij whatsappte, ging ik beetje bij beetje dood leek het.
Hij praat wel degelijk met haar. Via whatsapp of hoe dan ook.
En jij bent eenzaam binnen je relatie: wat jou beweegt, mag er eigenlijk helemaal niet zijn...
Estrella schreef:Ik droomde steeds vaker weer over Anna, soort flahbacks en we zijn nou een aantal maanden verder maar ik ben niets opgeschoten.
Nee - angst die gevoed wordt, gaat niet over.
Angst die serieus wordt genomen, kan goed "genezen". Genezen tussen aanhalingstekens: angst is de alarmbel van moeder natuur. Waar je maar beter kunt genezen van malaria (gewoon omdat dat een rotziekte is, die niet in je lijf thuishoort) hoort angst er als alarmsignaal wel degelijk thuis. Het is een veiligheidmaatregel - maar het hoort je leven niet te vergallen en te verzieken.
Estrella schreef:Hij praat nog steeds op whatsapp met haar en vorige week is hij haar tegen gekomen en heeft hij dit niet vertelt (ik kwam erachter via whatsapp) en ik zit dan alweer mezelf op te vreten en gek te maken. Hij doet nu al een weekje raar. In de zin van, minder aan me zitten, minder kusjes, lieve dingen en minder leuke dingen doen. We zitten maar een beetje bij hem thuis en de seks is er ook heel lang niet geweest tot ik zelf gisteren actie onder nam.
Denkbaar mag je van jezelf hem niet controleren - maar al controlerend ko je wel achter de waarheid: hij heeft wel degelijk contact met haar. Jouw gevoel, jouw angst is terecht. I am sorry.
Het slechtste van 2 werelden: jij doet zo vreselijk je best, je emoties niet te voelen en wat al niet - en het helpt nog geen zier ook...
Estrella schreef:Ik ben wel heel een verhaal over hem aan het vertellen maar dit gaat eigenlijk allemaal over mezelf. Ik weet niet wat ik heb maar ik heb in ieder geval een GROOT probleem. Ik doe die arme jongen zoveeel pijn met mijn jaloezie en achteraf krijg ik spijt en sta ik weer huilend voor zijn deur.
Eh - hoeveel pijn zou je hem precies doen...? Sorry, dat is een gemene vraag. Pijn valt niet te kwantificeren.
Maar kijk ook eens hoeveel pijn (..zo zeg ik het toch maar...) deze gang van zaken jou oplevert.
Dat hij zo vreseljk arm is, geloof ik niet. Hij heeft een vriendin en hij heeft scharrels. In jullie relatie heeft hij de toutjes in handen en doe jij je best, je emoties ter wille van hem niet te voelen. Eerlijk gezegd: veel mannen vinden dat een comfortabele gang van zaken - de betrokken vrouwen vinden dat zelden.
Estrella schreef:Net zoals eergisteren. Hij heeft er weer een nieuwe vrouwelijk collega bij, die met hem meerijdt elke dag omdat dat handiger is en ik een hele avond ruzie om lopen maken en kut tegen hem doen om NIETS!
...nu ja, om niets - jouw angst wordt weer gevoed. En weer niet serieus genomen!
Estrella schreef:En toen ik eenmaal naar huis liep, besefte ik wat ik alweer had gedaan en belde ik hem huilend op dat het me speet en het niet zo bedoelt was. Ik ben gewoon zo ontzettend onzeker. Elk meisje is een bedreiging voor me. Hij hoeft maar even opzij te kijken en ik zit al met de gedachte dat hij naar iemand anders kijkt en mij niet meer wilt.
Nou moge het goed zijn voor het milieu om te carpoolen - en dat is ook iets waard.
Maar hoe simpel is hij eigenlijk bij haar de auto ingestapt, "omdat dat gewoon makkelijk is"...?
Hoe nadrukkelijk ben jij hierin gekend...?
Hij hoort na al die jaren toch te weten, dat jij zo onzeker bent..? Dan kan hij toch in zijn gedrag rekening met jou houden...? Waarom doet hij dat dan niet?
Estrella schreef:De hele tijd loop ik tegen mezelf te zeggen wat hij nou met iemand als mij moet, dat ik niets ben, dat ik niet mooi genoeg ben, dat hij beter verdient en waarom hij nou bij mij is.
Ten eerste: jij bent iemand!!! Je bent een mens, je hebt emoties, je bent trouw aan je vriend - allemaal dingen die het waard zijn, gekoesterd te worden. Wat helaas niet erg gebeurt, in deze relatie.
Estrella schreef:Hij doet echt alles voor me, is elke dag bij me, zegt me vaak genoeg (in mijn ogen is niets genoeg maargoed) dat ik mooi ben en is er altijd voor me. Waarom verpest ik het dan toch voor mezelf? Ben ik dan nog steeds niet over die Anna heen? Ben ik gewoon echt gek ?
[/quote]
Nee - je bent verre van gek.
Denkbaar ben je nog niet over "Anna" heen, maar die aanhalingtekens zette ik net niet voor niets. Wat jou pijn deed, was zijn gedrag mbt. Anna.
En leg de lat niet te hoog voor jezelf: er is niets met je mis, dat je nog niet over zijn gedrag mbt. Anna heen bent. (Het zou goed zijn, als dat zo was, maar daar heb je eerst een serie stappen voor nodig - niet alleen je emoties onderdrukken. Sterker nog: je emoties serieus namen werkt veel beter.)
Dat hij er in die zin "altijd voor je is" waag ik te betwijfelen.
En je verpest het niet zozeer voor jezelf - het zou hoogste tijd zijn, dat jullie samen (of jij alleen, dat kan ook) jouw angsten serieus gaan nemen. Idd: naar de huisarts en vragen om een goede relatietherapeute.
Sucses!