bloedfobie

[laurake]

Ik heb al jaren last van een bloedfobie. Ik herinner me de 1ste keer dat ik onwel werd. Ik moet een jaar of 6 geweest toen m’n ouders bloed gingen doneren. Ik stond toen te kijken naar m’n moeder, terwijl een verpleger moeite had om die naald erin te krijgen. Hij stond daar maar in haar arm te prikken en toen ben ik misselijk geworden. Sindsdien heb ik hier al heel mijn leven last van. Ik moet er nog maar iemand over horen praten en het is al zover. Ook door een tv- programma kan ik onwel worden, als er bloed of naalden in voorkomen. Het flauwvallen weet ik meestal nog net te voorkomen door meteen te gaan zitten en m’n hoofd naar beneden te laten hangen. Zelfs bij het zien of aanraken van de binnenkant van m’n elleboog of mijn pols krijg ik een heel raar gevoel. Op een dag moest ik bloed laten nemen in het ziekenhuis. Mijn vriend heeft me toen in bedwang moeten houden omdat ik begon tegen te spartelen. De verpleger noemde me een klein kind wat niet echt hielp natuurlijk. Ach ja, domme verpleger!! Ik besef zelf maar al te goed dat mijn reactie niet normaal is maar ik kan het niet helpen, het is gewoon sterker dan mezelf. Toen ik mijn arm nog maar moest strekken sloeg ik al helemaal in paniek. Kortom, ik vind deze fobie zeer vervelend. Is er een manier om er vanaf te geraken of moet ik er gewoon mee leren leven??

[Radius]

Zelf heb ik geen fobie maar ik ken wel angsten. Deze zijn vaak grotendeels op te lossen door ze te rationaliseren en objectiveren. Misschien helpt het je lichaam te bekijken als een soort machine, die aan de macht van de ziel onderworpen is. Het bloed is als de brandstof of elektriciteit in een machine. Van het energiecircuit van een machine kan je ook prima wat aftappen als dit gecontroleerd gebeurt, en we hebben genoeg kennis van het menselijk lichaam om te weten dat we een aantal liter bloed kunnen verliezen zonder te sterven. Bij een bloeddonatie wordt slechts een halve liter afgetapt, wat totaal ongevaarlijk is, en bij bloedprikken wordt nog veel minder afgenomen. Rationeel gezien is deze ingreep dus niet schadelijk, geen reden om bang te worden in ieder geval.

Wel is de plek waarop de naald het lichaam in gaat een gevoelige plek, waar vlakbij een bundel zenuwcellen loopt. Als deze geraakt wordt geeft dat een naar gevoel, en reflexmatig vermijd je dus dat je op die plek ergens door geraakt wordt. Het onderdrukken van deze reflex voelt onnatuurlijk en vervelend voor mensen die dit niet kennen.

Hopelijk heeft mijn verhaal je iets kunnen helpen. Maar een fobie zit vaak veel dieper. Veel mensen slagen er pas in over hun fobie heen te stappen met hulp van een therapeut.

[Minerva]

Ja je kan in een aantal sessies bij een psycholoog of counselor van je fobie af komen. Daar zijn hele goede behandelingen voor.

Het is duidelijk waar het bij jou vandaan gekomen is (namelijk de bloeddonatie van je moeder). Je zag je moeder daar liggen, ze deden haar pijn en je associeerde daar erg mee. Je vond het eng waarschijnlijk en pijnlijk om te zien. Je hebt toen angst ervaren (misselijk worden). Sindsdien is de angst gaan generaliseren (zoals dat heet). Je bent voor alles wat met naalden, bloed, prikken, elleboog, pols te maken heeft, bang geworden. Uiteindelijk is het een fobie geworden. (Een negatieve conditionering van je hersenen op alles wat met bloedprikken te maken heeft).

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... neren.html


Het feit dat je hier wel over praat en er iets aan wilt doen, geeft goede hoop dat je er goed van af kan komen. Praat eens met je huisarts. Die kan je doorverwijzen en dan ben je binnen de kortste keren hier van af.