Aspera

Sociale angst

Beste forumleden,

Heb wel even geaarzeld maar toch de stap maar gezet en wil via dit forum mijn verhaal graag delen.

Vandaag heb ik als invaller bij een vereniging meegedaan met een wedstrijd. De wedstrijd verliep goed en we werden uiteindelijk kampioen. Nu vond ik dat op zich best leuk, maar waar ik slecht mee overweg kon waren de reacties van mijn teamgenoten. Ze waren bijzonder uitbundig (joelen, juichen, springen etc.) en dat heeft op mij een bijzonder effect. Hoewel ik mij ten diepste ook best "los" zou willen, merk ik dat ik volledig op slot ga. Ik heb de overwinning dan ook niet gevierd en ben met een smoes (moet nog andere dingen doen) huiswaarts gekeerd.

Nu was het best een lange dag met veel drukte, dus in eerste instantie was er opluchting. Toch overheerst nu een knagend gevoel, een teleurstelling die zovele evenementen me teen sociale component overstijgt.Heb de puberjaren inmiddels ruimschoots achter mij (al een jaar of 20...) maar voel me vaak zo ontzettend bleu. Overigens blijf ik de sociale situaties wel opzoeken, maar helaas baart oefening in dit geval geen kunst.

In het verleden heb ik wel eens bij een psycholoog gelopen en heb daar veel baat bij gehad. Zijn conclusie was toen een vorm van ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en met praktische aanwijzingen heb ik toen de klachten kunnen terugbrengen tot beheersbaar.

In kleinere sociale omgevingen kan ik mij doorgaans prima handhaven, maar zodra de situaties complexer worden en heftiger emoties (zowel vreugde als verdriet) een rol gaan spelen ga ik op slot en wil ik me het liefst terugtrekken. Fysiek uit zich dit in verstijfde spieren etc.

Mijn vraag is eigenlijk of jullie dit beeld herkennen en mij wellicht op het pad kunnen zetten van een goede therapeut of methode.

Ben benieuwd naar jullie reactie's.
viooltje

Re: Sociale angst

hey aspera

ik herkend het beeld wel, zeker dat slot dat je benoemt achteraf,
dat gevecht met jezelf van wel willen en niet kunnen,
geeft een heel eenzaam gevoel,

ik ga bijna wekelijks bij een psychotherapeut,
en het help wel om er over te praten, ook om beter inzicht te hebben
van hoe je ermee om ga en wat je er aan kan doen, enz...

sterkte :knuffel:
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Sociale angst

In het verleden heb ik wel eens bij een psycholoog gelopen en heb daar veel baat bij gehad. Zijn conclusie was toen een vorm van ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en met praktische aanwijzingen heb ik toen de klachten kunnen terugbrengen tot beheersbaar.
Wat waren die praktische aanwijzingen ?
Inzicht als Uitweg..
Aspera

Re: Sociale angst

Dank voor jullie reacties, denk inderdaad dat het tijd wordt om hier eens serieus naar te gaan graven. Het is doorgaans geen groot lijden, maar als het zich weer voordoet is het wel degelijk erg hinderlijk.

Concrete aanwijzingen van de psycholoog weet ik niet precies meer (toch te lang geleden) maar bestond ondermeer uit accepteren van mijn eigen "sociale handicap", mensen daadwerkelijk aankijken (deed ik ongemerkt al een tijd niet meer) en in het moment blijven.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Sociale angst

Hoi Aspera,
wat ten eerste handig is, is wat info over "wat is angst". Dat is geen emotie, maar meer een instinctief iets: "iets" is niet 'goed' - en dan zul j e iets moeten. Bij jou gebeurt dat in min of meer complexe socale situaties - en je reactie (letwel: de reactie uit je instinct, zogezegd - GEEN bewuste keuze) is dat je op slot gaat, zowel qua emotie als qua spieren.
De preciezere details zijn, dat je angstreactie wordt ingezet door je amygdala.
Je amygdala zit plm. in het midden van je hoofd - het is een deel van je hersenen dat je niet met bewust denken kunt besturen.
Je amygdala werkt zo'n 100 keer sneller dan je bewuste denken, dus je amygdala kan een duizelingwekkend tempo zetten.
En dat is maar "goed" ook: via de amygdala hebben we al die eeuwen overleefd, dat er op mensen werd gejaagd door leeuwen, beren, tijgers, etc. Die dingen zijn dus tot op zekere hoogte functioneel: er op gericht, om jou te laten overleven.

Alle prikkels die binnenkomen, ofwel alles wat je hoort, ziet, proeft etc. gaat als informatie eerst langs de amygdala en daarna pas naar de plek in je brein waar je die info verwerkt. Het visuele brein (de 17 stukken cortex die dat doen) dat is waar je 'echt ziet wat je ziet'.
En daarna kun je gaan nadenken over wat je precies ziet.
(Idem dito voor wat je hoort, gaat eerst langs de amygdala en dan pas naar de zogeheten auditieve cortex en dan pas 'besef je pas wat je hoort'. En daarna kun je gaan nadenken over wat je precies hoort. Etc.)

In de amygdala wordt aan de hand van op zich een vrij grof beeld als het ware de beslissing genomen:"kan dit gevaarlijk zijn of niet"
en als de amygdala vindt dat het gevaarlijk kan zijn,
zet ze een x aantal zaken in je lichaam in werking en je springt bijv. in een reflex opzij. Of je gaat 'op slot'. (Wat functioneel is, als je met katachtige roofdieren te maken hebt.)(Maar reuze vervelend, als je liever plezier zou willen maken met je teamleden...)

Dit hele programma (het in een reflex opzij springen en wat er aan vooraf gaat) kan al hoog en breed in werking zijn, nog voor bijv. je visuele cortex echt duidelijk heeft, wat je nu precies ziet. "Oh, nee, het is geen echte slang, het is maar een tuinslang". ;)
Trekt de adrenaline niet vlug weg, dan krijg je allerlei lichamelijke reacties, zoals dus op slot gaan. Het zou me niet verbazen, als je ondertussen een bonkend hart hebt, of opgetrokken schouders. Denkbaar staan al je zintuigen op scherp.

Wellicht heb je allerlei emoties over "verd*mme, HET is me weer gebeurd...!"
Het punt is idd: het gebeurt je. Je kiest er niet voor.
Omdat het gaat om een zaak van leven en dood (=zo denkt de amygdala daar over, je rationele verstand kan iets anders vinden) is angst in feite het allerergste rotgevoel, dat "Moeder Natuur" maar kon verzinnen.

Met denken "Ik moet niet schrikken" maak je geen enkele indruk op je autonome zenuwstelsel (dus dat is in feite vergeefse moeite).
(Al kan het zin hebben, om te zeggen "Oh, verdomme, het is weer zo laat - maar och, ik heb "alleen maar" een angstaanval. Rot genoeg, maar ik geloof niet dat ik echt in gevaar ben, mijn amygdala is overijverig.")
Jezelf afleiden: je kunt stommere dingen doen, maar het ontkent in feite de realiteit van wat er gebeurt. ("Je lichaam" schrikt - niet je gevoel. Dat gevoel volgt op het alarm van de amygdala.)

Let wel: door als je naar bijv. een receptie moet, kun je jezelf idd wel gerust stellen, door te denken "dat je alleen de jubilaris maar een handje hoeft te geven en dat je daarna eigenlijk wel weer weg mag". Als dat je 'mind set' is, voel je je waarschijnlijk een stukrustiger, dan als je van jezelf reuze sociaal moet zijn, iedereen moet groeten etc. etc.
(En is je mind set rustiger, dan is de kans op een amygdala die op dat moment overactief wordt, zodat je op slot gaat ook kleiner.)

In termen van methodes: je minset rustiger maken is cognitieve therapie. Waardevol - maar ik vind het nadeel, dat je "bij wijze van spreken je hele leven" blijft werken aan het er voor zorgen, dat je amygdala niet je hele leven vergalt. Want als je amygdala voorbij een bepaald punt gevoelig is, kun je idd "oefenen" wat je wilt, "het baart geen kunst", want de amygdala blijft bij haar eigen mening.
Via bijv. emdr,somatic experiencing of gespecialiseerde kinesiologie is die amygdala wel degelijk te beinvloeden en kan ze minder overijverig worden.

Ook zijn er een aantal "huis, tuin en keukenmethoden" die goede diensten bewijzen. Dat zijn dingen als hollen, "kickboksen in de ruimte" etc. Ofwel: geef je lichaam haar zin!! ...gek doen, stompen in de lucht - "de adrenaline moet er gewoon uit". Uiteraard - op een veilige plek!!!
Schud je spieren los (die zitten vaak heel strak) haal eens diep adem naar je buik - als je enige training hebt op het gebied van ademhaling (aan een hyperventilatieaanval heb je niets) en zucht of bries een keer. Leg een hand zachtjes op je voorhoofd, dat je als het ware de 'haartjes' van je huid voelt.
Je amygdala krijgt dan de feedback info "dat je idd iets doet" (vechten of vluchten) dus kan de alarmbel af.
Dat is een prettig gevoel, vooral ook als je gezonde verstand je vertelt, dat de angst eigenlijk 'niet nodig' is. (Ja, amygdala, het leek idd op vroeger, maar er zijn ook belangrijke verschillen! - Dat zinnetje alleen helpt niet, maar het kan gelukkig waar zijn. En met even kickboksen, hollen of iets anders actiefs word je weer rustig.) En als de ellende weer wat gezakt is: doe een ontspaningsoefening, om je lichaam te vertellen, dat het nu echt goed is (gesteld, dat het idd goed is. Liegen tegen je lichaam heeft geen zin...). Naarmate er meer ontspanning is, wordt je amygdala ietsje minder overijverig.

Ook kan het - in therapie - zin hebben om je af te vragen, waar je amygdala nou precies alarm om sloeg: in jargonnees: "wat was de trigger".
Bedenk: de amygdala besluit al in een vroeg stadium, om alarm af te geven, nog voor je een situatie bewust hebt overdacht.
Kennelijk gebeurde er in het hier en nu *iets* (...maar wat nou precies..??) dat je amygdala doet denken aan iets gevaarlijks. Weet je wat
de trigger is, dan kun je daar beleid op gaan maken: doe er een emdr sessie op; zorg ervoor dat voortaan x niet meer gebeurt, praat er over, etc.
Let wel: ik pleit niet voor vermijden: (de trigger kan zijn, dat iemand een wenkbrauw oprtrok). Ik pleit voor: denk na over de logica van de amygdala. Ze slaat 'niet voor niets alarm' - maar ze hoeft geen gelijk te hebben. Ze KAN overijverig zijn,
dwz. alarm slaan, terwil het in sommige opzichten idd wel LIJKT op iets dat ooit gevaarlijk was - maar nu allang niet meer.

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”