Pagina 1 van 1

kinderen

Geplaatst: 04 okt 2011 20:08
door allofthelights
Hallo,

Ik zit met een "probleem" wat ik aan niemand uit durf te leggen - ik schaam me ervoor. Ik weet namelijk niet zo goed hoe ik met kinderen om moet gaan. Het is niet dat ik een hekel heb aan kinderen, integendeel. Zelf ben ik nog jong, 19 jaar. Ik hoef dus nog niet echt stil te staan bij het idee om zelf kinderen te krijgen en schuif dat ook liever nog voor me uit. Later zou ik wel graag kinderen willen, dat weet ik wel. Ik vind kinderen namelijk leuk en opvoeden lijkt me een hele uitdaging, maar ook een ervaring die ik niet zou willen 'missen'.

Het probleem is dat ik verlegen word met kinderen in de buurt. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik op ze moet reageren. Ik ben het ook niet gewend om met kinderen om te gaan. Thuis krijgen we nooit / kregen we bijna nooit bezoek van kennissen of vrienden die zelf kinderen hadden, en andersom ook; we gaan nooit / gingen bijna nooit bij mensen op bezoek met kinderen. Er wonen ook geen kinderen bij ons in de buurt. Natuurlijk ging ik als kind wel met andere kinderen om en gingen we regelmatig op bezoek. Alleen was ik van mezelf erg verlegen en werd ik op de basisschool ook gepest, wat me nog eens extra 'demotiveerde' om mezelf sociaal op te stellen. Toen ik ouder werd, en naar de middelbare school ging, werkte ik aan mijn verlegenheid en ben ik er aardig "overheen" gegroeid. Ik heb genoeg goede vriendschappen opgebouwd en de vriendschappen die ik al jaren heb, weet ik goed te onderhouden. Ik voel me sinds een aantal jaren op mijn gemak bij mensen, ook bij onbekenden. Ik durf met gemak aan onbekenden iets te vragen, iets wat ik vroeger vermeed. Ik maak graag oogcontact tijdens een gesprek, iets waar ik vroeger moeite mee had. Ik voel me gewoon niet meer zenuwachtig bij mensen, wat vroeger wel zo was. Ook heb ik, anders dan vroeger, veel behoefte aan contact. Eerst was ik vrij op mezelf, nu beschouw ik mezelf juist wel als sociaal.
Dit jaar ben ik aan een nieuwe opleiding begonnen, en ook nu, in een nieuwe omgeving, had ik geen moeite meer met contact leggen. In mijn opzicht is mijn verlegenheid dus vrijwel verdwenen.

Alleen bij kinderen voel ik dus weer verlegenheid opkomen. Ik denk zelf dat dit waarschijnlijk te maken heeft met dat ik vroeger zelf als kind andere kinderen niet vertrouwde. Ze konden gemeen tegen me zijn (pesterijen). Bij volwassenen voel ik me veel beter op mijn gemak omdat die meestal veel socialer kunnen zijn - in mijn opzicht. Vroeger vond ik zelf veel dingen al kinderachtig. En pesterijen vond ik al helemaal niks.
Ik denk ook dat in mijn verlegenheid meespeelt dat ik onzeker ben over hoe ik met kinderen moet omgaan, omdat ik dus niet gewend ben om met ze om te gaan.

Ik zou heel graag willen weten hoe ik dit kan veranderen, waar ik bewust van zou moeten worden in mijn gedrag. Want hoe ik nu tegenover kinderen sta, vind ik heel vervelend. Ik denk namelijk van mezelf dat ik eigenschappen heb om een goede ouder te kunnen worden later. Hoewel ik mezelf op deze leeftijd nog veel te jong vind om op te kunnen voeden, vind ik wel van mezelf dat ik verantwoordelijk ben. Ik heb ook geen problemen om een band op te bouwen, aangezien ik goede vrienden heb en ik heb ook een relatie. Bij deze mensen heb ik totaal geen probleem om mezelf open te stellen. Vroeger zou ik daar erg veel moeite mee hebben. Ik weet dus van mezelf dat ik aan mijn verlegenheid kan werken. Waarom word ik dan toch weer verlegen bij kinderen in de buurt? Ik weet dat ze me "niks kunnen maken". Toch is er een soort angst. Kan iemand mij misschien helpen?

Re: kinderen

Geplaatst: 04 okt 2011 20:42
door Minerva
De beste manier om met een angst beter te leren om gaan is door de confrontatie met die angst aan te gaan en te gaan leren hoe je op een goede manier met de beangstigende situatie om kan gaan. Je zult dan merken dat het allemaal lang zo erg niet meer is als je er routine in krijgt. Als je leert hoe je op een goede manier om kan gaan met kinderen, in jouw geval. Je zal er dan plezier aan beleven en dit plezier zal je helpen om er beter mee om te gaan en misschien ga je het juist hartstikke leuk vinden om lekker speels te kunnen zijn, met hun fantasie mee te gaan of om als oudere hen dingen te leren, de wereld mee te laten ontdekken, hen te begeleiden of met ze lekker samen nog even kind te kunnen zijn.

Je maakt er nu in je hoofd een heel probleem van en ik snap best dat het komt door je gebrek aan ervaring met kinderen, door het pestgedrag van kinderen in het verleden tegen jou en door je onder ontwikkelde vaardigheden en kennis m.b.t. kinderen.

Ik raad je dan ook aan eens wat vrijwilligerswerk te gaan doen met kinderen. Denk aan het meehelpen bij een jeugdvereniging of sportvereniging met kinderen. Denk aan scouting of jeugd en jongerenwerk. Je kan dan aangeven dat je je nog wat onzeker voelt maar dat je het graag wilt leren hoe met hen om te gaan. Begin dan met een leeftijd waar je je het veiligst bij voelt en bouw dat langzaam uit de komende jaren.

Re: kinderen

Geplaatst: 28 okt 2011 01:15
door patsas
Ik sluit me helemaal bij Mystica aan en verder zou ik je willen meegeven, dat je bij kinderen eigenlijk gewoon jezelf moet zijn! Kinderen zijn open en spontaan en zullen je meteen aangeven wat ze wel of niet van je vinden! Word hier niet boos over of gespannen, zo zijn kinderen! En alleen door ook echt die confrontatie met ze te zoeken, leer je hier ook mee omgaan!

Heel veel sterkte in ieder geval! :knuffel: