verlatingsangst / bindingsangst / angst om liefde te voelen

[leeuwinnetje28]

Eindelijk begint mijn gevoel wat duidelijk te worden, waar angsten vandaan komen en mijn gedrag. Maar hoe zet ik nu door, wie heeft tips? Hieronder mijn gevoel beschreven in soort van gedicht ...


Angst om liefde te voelen.
Als ik mezelf openstel voor liefde, voel ik meteen angst.
Angst doet pijn, maakt me verdrietig.
Angst om te verliezen wat ik liefheb.
Daarom durf ik niet te binden,
Zodat ik niet hoef te voelen.
En als ik dan verlies, heb ik misschien niet zoveel pijn.
Maar als ik verlies, heb ik wel pijn.
Pijn omdat ik nooit de liefde heb gevoeld die ik wel wilde voelen.
Pijn omdat ik niet meer eruit gehaald heb.
Wil graag liefde voelen, zonder de angst te voelen om te verliezen.
Door niet te binden, niet te durven hechten
Zal ik nooit liefde voelen,
En wint de angst.

Alleen zijn wil ik niet
bang verlaten te worden
Vinden mensen me wel leuk genoeg
Onafhankelijk moeten zijn
Want wat als ik ooit alleen kom te staan.
Dus stoot ik mensen af
Kom niet te dichtbij
Dan komt de angst namelijk om je te verliezen

Angst ontstaan door plotselinge verliezen
Bewust geworden van het leven
Angst gecreëerd
Levensvreugde verloren
Het leven wat zo over kan zijn
Daarom een muur om mij heen gebouwd
Wie helpt mij hem omver duwen.

Ik wil liefde durven voelen
Ik wil durven leven
Niet leven in angst
Maar durven houden van het leven
Durven houden van mezelf en van anderen

Dingen doen die ik leuk vind
Leuk is relatief
Als het toch weer over gaat
Bang om depressief te worden
Leegte te voelen
Wil dit niet meer
Wil leven
Maar verlamd
Zet geen stappen
Bang om geen uitdaging te vinden
Bang om geen passie te voelen
Daarom stel ik uit om te leven
Geen teleurstelling te voelen
Met het gevolg straks niet geleefd te hebben
En dan volgt spijt…
Spijt dat ik niet meer uit het leven gehaald heb.

[Matta87]

allereerst: zeer mooi gedicht echt mooi gedaan!
(hoe lang heb je hierover gedaan of schreef je dit in keer door?)

daarnaast komen sommige dingen mij helaas ook bekend voor, maar ik vind het goed dat je erachter probeert te komen om je gevoelens te begrijpen.
Ik ben daar namelijk ook mee bezig en het is erg lastig..

[Dora]

Wat een mooi gedicht, ik herken er wel veel in.

[Minerva]

Bang om te leven, bang om lief te hebben uit angst om gekwetst te worden.

Het klinkt als iemand met een onveilige angstige hechting.

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/pe ... en.html#10

[Janneke]

Angst ontstaan door plotselinge verliezen
Bewust geworden van het leven
Angst gecreëerd
Levensvreugde verloren
Het leven wat zo over kan zijn
Daarom een muur om mij heen gebouwd
Wie helpt mij hem omver duwen.

Hoi Leeuwinnetje,
deze herken ik. Iemand van wie ik zielsveel hield, zwaaide ik op een slechte dag vrolijk uit - en ik heb hem nooit mer in levende lijve teruggezien.
Dat is - zuinig uitgedrukt - heftig.

Heb jij gerouwd, om je plotselinge verliezen...?
Heb je het besef, dat het leven kwetsbaar is en opeens afgelopen kan zijn, kunnen integreren in je leven..?

Ik denk dat dat de weg is, "om die muur om te duwen".

Sucses!

[leeuwinnetje28]

Bedankt voor jullie reacties.

Ik heb dit in een keer geschreven, niet lang over gedaan. Het werd voor mij even helder waar alles vandaan komt.

Ik heb rond mijn 17e jaar 3 familieleden verloren, waarvan 2 plotseling, en een erg jong. De andere twee waren in de dertig, dus ook jong. Zij lieten twee gezinnen achter, een vader met twee kinderen in de kerkbank. Deze mensen stonden niet heel dichtbij, maar van een leven waarin ik leefde en niet dacht, een heel veilig leven, werd ik geconfronteerd met de andere kant van het leven. Ik heb voor mijn 17e niets meegemaakt, erg beschermd en veilig gevoeld.
Omdat deze mensen niet heel dichtbij stonden, maar toch familie was, en ik ook nog meer veranderingen had in mijn leven ( relatie, nieuwe school, andere stad), heeft dit me geraakt maar heb ik mijn verdriet niet durven tonen, en misschien nooit echt gerouwd.
De dood kan ik dan ook nog steeds niet goed een plekje geven. In ons gezin werd er nooit over gevoelens gepraat, toen ik destijds paniekaanvallen kreeg wel, maar ik was me toen niet bewust waar dit vandaan. Destijds ad geslikt, en veel zelfhulpboeken gelezen, waaronder de kracht van het nu. Dit heeft veel geholpen, kan me dan ook rustig houden en het piekeren beter onder controle houden, maar ik merk dat ik gewoon nog steeds niet volop in het leven sta, niet durf te leven zoals ik beschreef. Ik voel me oppervlakkig.

Voor degenen die het herkennen, hoe gaan jullie hier mee om en wat hebben jullie tot nu toe gedaan?

Mystica; ik zal je link eens bekijken.
Bedankt voor de reacties.

Groetjes

[leeuwinnetje28]

@janneke; hoe integreer je zoiets in je leven? Ik denk dan aan; een plek geven, accepteren, leven alsof het je laatste dag zou zijn ... Maar misschien bedoel je iets anders?

[leeuwinnetje28]

Bang om te leven, bang om lief te hebben uit angst om gekwetst te worden.

Het klinkt als iemand met een onveilige angstige hechting.

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/pe ... en.html#10

Hoi mystica, ik heb even snel gelezen en ik herken mij hierin. Toch heb ik het idee dat het ook een deel van mij zelf is. Als kind was ik extreem verlegen, en heb ik mij erg vastgeklampt aan moeder. Zelfs wilde ik mijn vader nooit een kusje geven. Waar die extreme verlegenheid vandaan komt? Heb nooit het gevoel gehad dat mijn ouders mij niet veilig hebben opgevoed, isnatuurlijk ook niet bewustgedaan. Maar er was weinig openheid over gevoelens, maar heb het idee dat vooral ik dat zelf afhield.
Ik ga hier meer over lezen, thanx

[Janneke]

@janneke; hoe integreer je zoiets in je leven? Ik denk dan aan; een plek geven, accepteren, leven alsof het je laatste dag zou zijn ... Maar misschien bedoel je iets anders?

Hoi Leeuwinnetje,
stap 1 is de feiten in het gezicht zien en je emoties daarover toelaten. Uiteraard alleen op plaatsen, bij mensen, waar je veilig bent...!
Hoe vreselijk het ook is, het leven kan idd ieder moment afgelopen zijn.
Nou leef ik eerlijk gezegd niet, alsof iedere dag mijn laatste is (dat is me veels te vermoeiend en ik doe uitgebreid aan lange termijn planning) maar het thema zit wel altijd ergens in mijn achterhoofd.
Voor alle duidelijkheid: dat is wat mij betreft niet zwaar, dat het altijd in mijn achterhoofd zit. Mijn vader was leraar geschiedenis en ik beschouw mezelf in dit opzicht gewoon als een soort middeleeuwer. (Toen was het besef, dat we sterfelijke wezens waren heel gewoon. In de 20ste eeuw nog kon een geinfecteerde wond je zo je leven kosten.) In de 21ste eeuw doet men daar niet zo aan, dat we sterfelijk zijn... Wat uiteraard lastig kan zijn: de meeste 21ste eeuwers zijn niet goed toegerust op het acepteren van wat vroeger de normaalste zaak van de wereld was.

En als je je rouwproces hebt doorgemaakt, is de beloning, dat allerlei zaken veel lichter gaan aanvoelen. (Uiteraard: als je jezelf ook herkent in 'onveilige hechtig', heeft het zin, ook dat aan te pakken!!)

[Leeuwtjuh]

(Uiteraard: als je jezelf ook herkent in 'onveilige hechtig', heeft het zin, ook dat aan te pakken!!)

Hoe zou jij dit concreet aanpakken?