Een privé-burnout, bestaat dit?

[scampsd]

Goeienavond,
Reeds lange tijd voel ik me niet goed en volg ik dan ook therapie. Dit gaat van cognitieve therapie, over Gestaltt-therapie tot (momenteel) haptonomie. Die therapieën doen wel deugd, maar ik heb de indruk dat achter de feiten wordt nagelopen.
Die feiten zijn de volgende: ik heb helemaal geen succes in het leven: ondanks verschillende initiatieven slaag ik er niet in om een deftig sociaal leven uit te bouwen (ik ben ondertussen een 38-jarige vrijgezel, ik ben begonnen met die "uitbouw"-pogingen rond mijn 25e).
Dit heeft geresulteerd in verschillende stadia:
- woede-aanvallen tegenover mezelf (zonder blijvende lichamelijke schade)
- angst-aanvallen (als ik werd uitgenodigd of als ik me ergens had ingeschreven, werd ik zo bang dat ik terug naar huis reed)
- een volledige overgave: ik doe niets meer!

Mijn leven bestaat uit het volgende:
- overdag tijdens de week ga ik werken.
- tijdens de weekends ga ik mijn ouders bezoeken
- behalve werken heb ik een aantal vaste rituelen (telkens dezelfde supermarkt, frietkot, pizzahut, chinees, lunch garden): van die lijst is het onmogelijk geworden om af te wijken.

Een paar weken geleden heb ik mijn haptonome thuis uitgenodigd, wat mij verplichtte om mijn appartement op te ruimen. Daardoor ontstond een soort emotionele openheid. Doordat ik echter niet in staat ben om die openheid met iets op te vullen, is die openheid als een zware deur in mijn gezicht dichtgeslagen (ik slaag er niet eens meer in om de vuilniszak buiten te zetten).

Voor alle duidelijkheid: die dingen die ik wel nog doe (werken, ouders bezoeken, supermarkt, ...): dit zijn
- ofwel routineuze zaken
- ofwel extern verplichte zaken (vooral dit is enorm sterk)
maar van het moment dat ik ook maar iets anders moet doen: NEEN, er gebeurt niets.

Experimenten met anti-depressiva hebben niets uitgehaald (enkel Xanax helpt me soms om te kalmeren).

Als ik mijn eigen verhaal zo bekijk, lijkt het me een verhaal van iemand die burn-out heeft, maar dan niet tegenover het werk, maar tegenover het leven zelf. Is dat mogelijk en kan ik daarin een piste vinden om mij hieruit te (laten) halen? (zelf ben ik niet meer in staat mij ergens uit te sleuren)

Bedankt

[JulianC]

Dat lijkt mij zeker wel mogelijk, aangezien ik dit ook al gepresteerd heb. Op mijn werk voel ik mezelf honderd keer beter dan thuis, waar ik geen rust heb. Een burnout is niet veel meer dan een te grote hoeveelheid aan stress, of dat nou door werk komt of iets anders maakt dan niet uit.

Helaas kan ik je verder alleen afleiding aanraden...

sterkte

[Janneke]

Hoi Scampsd,
ik denk idd, dat Julian een spijker op de kop slaat: overmaat aan stress.
Op zich geloof ik grif, dat een haptonome je kan helpen tegen "stress"- maar in feite heb je een verhaal met kop en staart nodig.

Een paar weken geleden heb ik mijn haptonome thuis uitgenodigd, wat mij verplichtte om mijn appartement op te ruimen. Daardoor ontstond een soort emotionele openheid. Doordat ik echter niet in staat ben om die openheid met iets op te vullen, is die openheid als een zware deur in mijn gezicht dichtgeslagen (ik slaag er niet eens meer in om de vuilniszak buiten te zetten).

...het moet ook geen Echternachse processie worden: een stap vooruit - 2 stappen terug.
Ten eerste: er is een slogan, dat je alles kunt beschouwen als een experiment - en dat het gaat om de informatie die je 'terugkrijgt'.
De conclusie van dit experiment kan zijn, dat (for some reason or the other) dit experiment jou bakken stress oplevert.
Wellicht, omdat het je routine doobreekt.
Wellicht, omdat iemand ontvangen in je thuis lastig is. (..of het opruimen?)
Of dat je "de openheid" 'niet aankunt' - noem maar op.
Mogelijkheden zat - maar daar zit m nou de crux.
Uiteraard zijn combinaties mogelijk.
(Voor alle duidelijkheid: een experiment is geslaagd, als het informatie oplevert - ook als die informatie inhoudt "dat dit nog een brug te ver is". Al is het resultaat inhoudelijk teleurstellend, het experiment zelf was goed.)

Maar het zou goed zijn, als je op een of andere manier, met de haptonome, of een ander hulpverlener of hoe dan ook iemand die je vertrouwt, deze ervaring zou doordenken.

Cognitieve therapie kan soms goed werken: je kunt strategieen aanleren "hoe wel en niet te denken". Denkfouten opsporen kan altijd zin hebben. Maar dingen als angst zijn niet rationeel en dus helpt het lang niet altijd tegen "stress".
Gestalt therapie kan heel goed zijn, om je "onbewuste" te onderzoeken. Welke deur is er nou 'in je gezicht geslagen'...? Hoe zit die backlash nou in elkaar? Welke angsten spelen er...?
En vaak is het zo, dat als er minder angsten spelen,dat 'afijken van je routine' ook weer makkelijker wordt.