De touwtjes in handen willen houden in de omgang met dochter

[Mama van een dochter]

Hoi allemaal,
Ik zit een beetje met mezelf in de knoop en ik hoop dat iemand de moeite wil nemen om mijn verhaal te lezen.

Ik durf over mezelf te zeggen dat ik een lief, zacht karakter heb. Ik sta voor iedereen klaar, neem ieder mens serieus en mensen vinden het zo fijn aan mij dat ik in elke situatie zo rustig blijf en geduld heb. En daar hoef ik helemaal geen moeite voor te doen, ik heb gewoon een heel rustig karakter. Maar wat niemand weet, alleen mijn man en mijn dochter: op sommige momenten verander ik ineens een draak en kan ik koken van woede om niks! Ik heb een dochter van 2 jaar en sinds zij kan knutselen en tekenen enzo, merk ik dat ik op knutselgebied niet flexibel ben. Ik merk dat ik haar enorm probeer te sturen tijdens het knutselen. Als zij een schilderij van vingerverf maakt, wil ik het liefst de kleuren bepalen (ik doe het expres niet, maar in m'n hoofd stuur ik haar volgens mij wel) en geef ook aan waar nog een beetje verf moet, er mogen bijv. geen witte vlakjes meer zichtbaar zijn. Ik ben van mening dat je een kind gewoon lekker moet laten aanrommelen, ouders moeten zich daar niet mee bemoeien. Maar het lukt me gewoon niet. Als zij gaat zitten klooien met de stiften, terwijl ik vind dat de tekening nog niet klaar is, voel ik al dat m'n hart sneller gaat kloppen. Als dit dan nog even doorgaat, kook ik echt van woede en heb ik echt zin om alle stiften door de kamer te gooien, echt absurd natuurlijk. Als iets dus anders gaat dan ik in m'n hoofd heb, ontstaat er stress. En dat wil ik niet, maar het gebeurt! Heeft iemand enig idee hoe ik met dit probleem zou kunnen omgaan? Ik wil niet dat mijn kind het idee heeft dat ze zichzelf niet mag zijn en dat ze aan al mijn eisen moet voldoen. Als oplossing zou ik de knutselsituaties kunnen gaan vermijden, maar dat wil ik niet, ik vind gewoon dat ik me moet kunnen inhouden. Maar hoe zorg ik nou dat ik er geen stress van krijg? Echt hoor, als ik dit zo schrijf, snap ik echt niet waar ik me op zo'n moment zo druk om maak. Ook mijn man vindt het grote onzin en vindt dat ik rustig moet blijven. Ik voel me na zo'n situatie ook zo verschrikkelijk en voel me zo schuldig tegenover mijn kind, maar het gebeurt steeds weer dat ik de touwtjes in handen wil hebben. Ik weet dat ik dit altijd al heb, want tijdens m'n studie wilde ik ook altijd alles alleen doen en had ik te weinig vertrouwen in de ander. Maar toen kon ik het omzeilen door dingen gewoon individueel te doen, maar nu word ik er dus mee geconfronteerd en nu kan ik er niet meer onderuit. Ik ben benieuwd wat jullie adviseren.

[Memories]

Hallo welkom op het forum.

Het is dat je zelf al zegt: Een kind moet gewoon kunnen aanklooien zonder dat een moeder haar zo stuurt, dat ze doet wat de moeder graag wilt. (aangezien het dan niet meer haar werkje is, maar die van de moeder). En ja, dan wordt ze wel een beetje geremd in haar mogelijkheden. Een kind van 2 kan nou eenmaal nog lang niet tussen de lijntjes kleuren en is al 'trots' op een 'tekening' van 2 á 3 krassen. Dat hoort ook bij de leeftijd.
Je kan een kind nou eenmaal niet 'dwingen' de kleuren te gebruiken die je zelf wilt, en om haar te 'dwingen' om tussen de lijnen te blijven. Op deze leeftijd ( maar ook nog wat jaren langer ) zijn als het ware nou eenmaal bijvoorbeeld een boomstam blauw, en de regen is geel. Ze hebben eigenlijk nog geen 'kleurbesef'. Dus daarin heeft dwingen totaal geen zin en het kind zelf zal het inderdaad niet begrijpen waarom mama zo druk is om haar zo te stimuleren. Aangezien zij plezier heeft in wat ze doet.

Een kind heeft er veel meer aan als je het kind op een positieve manier stimuleert en haar, ( ook al is ze nog maar 2 ) complimentjes gaat geven voor wat ze doet. Het ís namelijk super knap wat ze doet. Door positieve benadering en complimenten leeft een kind op. (Het zal voor een moeder misschien niet makkelijk zijn, maar een lach van je dochter, is je denk ik veel meer waard, dan je eigen innerlijke strijd om maar wat kleurtjes en knutselwerk. )
Als je het gevoel hebt dat je toch iets wilt doen wat niet bedoeling is en negatief zal werken op een leuk moment, dan kan je de gedachten op papier zetten. Na de middag kan je het vel waar je eventuele gedachten hebt opgezet verscheuren en weggooien. Zo heeft je dochter geen last van je eigen kritieken.
(Onthoudt: Ze is nog hartstikke jong, dit hoort op dit moment gewoon zo.)


Zou het kunnen zijn dat jij vroeger zelf dwangmatige ouders hebt gehad, of mesen om je heen, die je dwangmatig stimuleerden om dingen heel goed te doen? Denk aan- binnen de lijnen kleuren. De juiste kleuren gebruiken. Netjes knutselen. Niet smerig worden. Alles doen zoals het hoort. Misschien als het zo is, projecteer je je eigen jeugd nu op je eigen kind. Zonder dat je dat misschien wel wilt.

Want je weet zelf ook: een kind is geen robot en leert juist van de dingen die ze op deze leeftijd probeert. Daar is eigenlijk niets fout aan. Ze leren door dingen te doen. En kleur en of ze het 'goed' doen, is dan op het moment nog niet echt aan de orde.

Heel veel succes!

[Minerva]

Waar komt die enorme behoefte aan controle vandaan ?

Hoe ben je zelf als kind benadert door je ouders ? Met name ook als het creatief bezig zijn ging ?

[Mama van een dochter]

Memories en Mystica, ik wil jullie heel erg bedanken voor de reacties. Deze week reageer ik nog even inhoudelijk op jullie punten hoor. Ik heb nog geen tijd gehad voor een uitgebreide reactie, maar wil jullie wel even laten weten dat ik het gelezen heb en dat ik het fijn vind dat jullie de moeite hebben genomen om te reageren op mijn verhaal.

[Isaia]

Ik wil je laten weten dat ik het heel knap vind dat je je zo kwetsbaar op durft te stellen. Het is niet niks wat je allemaal schrijft. Je hebt goed inzicht in je eigen handelen en wilt daar ook iets mee. Petje af !!!

[Mama van een dochter]

Bedankt, Isaia, fijn om dat te horen.

Het is me inmiddels duidelijk dat ik een enorme controlefreak ben. Dat woordje had ik nog niet aan mezelf gekoppeld, maar volgens mij is dat hetgeen waar ik het zo moeilijk mee heb.
Waar dat vandaan komt... ik heb geen idee, dat is het vreemde. Mijn ouders waren altijd supertrots op alles wat ik deed (ook wat betreft knutselen), zij zijn dus niet de 'schuldige'. Wel is het zo dat ik me op de middelbare school nooit echt thuis heb gevoeld bij de mensen in mijn klas (Mavo), ik voelde me beter op mijn plek bij de VWO'ers. iet qua niveau (want ik had best nog moeite met de Mavo), maar qua gedrag en karakter voeld eik me bij de VWO'ers veel prettiger. Misschien dat ik me in die tijd toch minderwaardig heb gevoeld, omdat ik niet verder kwam dan de Mavo? Inmiddels toch HBO gedaan overigens...
Dat is dus het enige wat ik kan bedenken.

Maar goed, ik weet inmiddels dat ik me als een controlefreak gedraag, maar ik kan er niet mee omgaan op de momenten dat het gebeurt. Het is maar even een kort momentje en het is ook zo weer over. Ik herstel snel en vraag me dan af waarom ik me zo achterlijk heb gedragen, ik word er heel verdrietig van, want ik houd zooooooooveel van mijn meisje en ze verdient dit niet, zemag niet lijen onder mijn onverwerkte gevoelens. Verstandelijk weet ik dus best hoe het zit, maar wat kan ik eraan doen. Ik zoek dus echt praktisch uitvoerbare tips om mijzelf te veranderen. Ik heb niks aan tips als 'Probeer het los te laten'. Dat weet ik namlijk wel, maar ik weet niet hoe. Denken jullie dat ik professionele hulp moet zoeken?

[Mama van een dochter]

Een paar foutjes in mijn tekst, ik zie dat ik niet kan wijzigen. Bij de meeste zullen jullie wel snappen wat er staat, maar met deze bedoel ik 'Niet qua niveau':

iet qua niveau (want ik had best nog moeite met de Mavo), maar qua gedrag en karakter voeld eik me bij de VWO'ers veel prettiger.

[Isaia]

Het lukt je zelf niet om geen controle uit te oefenen, hoe graag je dat ook wilt. Idd rot voor je dochtertje.
Dan zou het denk ik zinnig zijn om contact op te nemen met een psycholoog, zeker omdat je er zelf ook zo'n last van hebt.
Sterkte !!!