Ik zal even kort mijn verhaal uiteenzetten en daarna vraag ik jullie om een beetje advies omtrent mijn situatie.
Ik ben al tijden bezig met mijn afstuderen. Mentaal dan wel te verstaan, want in de praktijk komt er regelmatig niets van terecht. Ik kan me er totaal niet toe zetten en wanneer ik me wel dwing om achter de computer of boeken te gaan zitten dan komt er niets uit mijn handen. Ik krijg dan echt last van paniek aanvallen, omdat ik zeker weet dat ik het niet allemaal ga snappen of dat het allemaal te lang duurt. Ik vrees ook dat mensen in mijn omgeving er inmiddels een beetje zat van zijn om mij maar te horen zeggen dat het nu toch wel goed lijkt te gaan en dat ik vervolgens toch weer vastloop en er dagen/weken niets uit mijn handen komt. Het advies is meestal: gewoon doen! Nou, dat werkt dus niet voor mij. Het lijkt wel of ik constante begeleiding nodig heb en iemand die iedere dag op mij inpraat. Maar zo iemand is niet aanwezig. En ik wil daar ook niemand voor tot last zijn. Met als gevolg dat mijn scriptie dus niet opschiet en ik inmiddels betwijfel of het ooit wel zal lukken. Dat zou zonde zijn van de tijd en moeite die het me heeft gekost. Dan heb ik bijna twee jaar weggegooid. Twee jaar waarin me ik me met grote regelmaat echt slecht voel. Angstig, gefrustreerd, depri, verdrietig, alleen. Iedereen heeft wel het beste met me voor, maar niemand lijkt me echt te begrijpen of te kunnen helpen...
Wat moet ik doen. Mensen toch zo in vertrouwen nemen en vertellen dat ik ze eigenlijk al tijden voor de gek houd en dat ik toch niets heb gedaan terwijl ik zei dat het allemaal wel weer redelijk op de rails was? Dat lijkt me ook niet echt een makkelijke oplossing. En zorgt waarschijnlijk voor een hoop onbegrip en wellicht heb ik dan werkelijk niemand meer om me toe te wenden.
help!