angst om op vakantie te gaan

[Rovenaar]

Hoi iedereen, misschien dat sommigen mijn gebruikersnaam nog herkennen van lang geleden. Ik heb toen gepost dat ik depressief was, omdat ik nog maagd was en geen vrienden en dus geen sociaal leven had.

Dat is nu gelukkig, allemaal veel anders, op sommige dingen na. Het zit namelijk zo dat ik nu van plan ben op vakantie te gaan met mijn vrienden op wintersport! Maar ik heb best een groot probleem, of althans zo zie ik het.

Ik ben nog nooit op vakantie geweest, nauw,ja op een paar keer na. De enige vakantie van huis dat ik me kan herinneren was een rit naar Parijs met mijn middelbare school. Ik was verliefd destijds en ik voelde me voor zover ik me nog kan herinneren redelijk goed. Ik heb zo het gevoel dat de verliefdheid me een veilig gevoel daar gaf, dat de gevoelens voor heimwee een beetje wegnam. Als tiener was ik destijds veel enthousiaster over de reis en nieuwe dingen te zien dan ik nu ben.

Maar nu ik dus vandaag de vakantie voor mijn vrienden definitief moet gaan boeken, ben ik extreem bang om heimwee te krijgen of depressief te raken omdat ik mijn oude omgeving ga missen en mezelf voor hun voor schut zet.

Maar ik voel ook echt de depressie nu al, het voel alsof we voor eeuwig weg gaan, terwijl ik bij mijn gezonde verstand goed weet dat we maar een week weg zijn. Wat wel een nadeel is, is dat we met de trein gaan dus we kunnen niet zomaar weg, aangezien de trein pas over een week weer terug gaat. Daarbij komt dat we ook een hele week verblijven.

Ik maak er mezelf heel erg druk over, dat weet ik zelf bij mijn gezonde verstand, maar het lijkt allemaal zo lichamelijk te zijn voor mij want ik kan mezelf ook niet ermee laten stoppen. Het voelt alsof ik een angststoorenis heb. Ik heb zelf vannacht een enge droom gehad waarbij ik al op vakantie was en ik echt de heimwee aan kon voelen, samen met de eindloze eenzaamheid die ik heel mijn leven heb gehad.

Zou de langdurende einzaamheid in mijn leven, die nu grotendeels is tegengegaan misschien hier invloed op hebben? Maar nog belangrijker, kan iemand mij goed advies geven? Want ik weet totaal niet meer wat ik moet doen. Ik wil wel op vakantie gaan want ik wil/moet het ook een keer meemaken(daarbij is de reis al bijna geboekt), maar ik ben zo bang dat ik mezelf voor schut ga zetten voor mijn vrienden als ik ga zeggen dat ik het thuisfront mis.

Mijn psycholoog zegt dat ik me er totaal niet druk om moeten maken, evenals mijn vader die zegt dat het allemaal wel mee zal vallen, maar ik voel me lichamelijk zo gestrest en bang, terwijl ik me aan de andere kant ook een beetje enthousiast voel, niet perse omdat we op vakantie gaan, maar gewoon om de nieuwe levenservaring die ik erbij ga krijgen.

Om dit niet te lang te maken dan het al is: kan iemand me goed advies geven en misschien helpen verklaren waarom ik zo denk en hoe ik het kan verhelpen? Is deze vakantie wel een goed idee zoals iedereen zegt of zou ik eerst nog meer dingen bij mezelf moeten oplossen?

Alvast bedankt voor het lezen, en ook voor de reacties!

[Minerva]

Heb je wel eens ergens gelogeerd ? Ergens anders geslapen ? Zo niet, dan zou ik daar eerst mee beginnen. Om te kijken hoe dat is en wat je dan ervaart.

Wil je de lading van het op vakantie gaan en mogelijk heimwee krijgen er een beetje afhalen dan is het misschien beter om het van te voren met je vrienden bespreekbaar te maken. Dat je er mogelijk last van kan gaan hebben. Dat je nog niet zoveel ervaring hebt met op vakantie gaan. Als ze het weten dan is de spanning er voor jou ook wat af als het zou gebeuren en zij kunnen er rekening mee houden als je wat stiller wordt en zo. Dat ze even wat aandacht voor je hebben en zich niet af gaan vragen wat er is..

Verder denk ik dat je moet ophouden om je er druk over te maken want in je hoofd gebeurt er van alles, waar je in het echt misschien helemaal niet eens last van gaat hebben. Het is verspilde energie en onnodige spanning die je oproept bij jezelf door er zo mee bezig te zijn in de trant van: als nou dit.. en als nou dat.. Je beleeft op die manier alle narigheid al van te voren terwijl je nog niet eens weg bent en het helemaal niet eens zou gebeuren. Das wel je vakantie verpesten nog voordat deze begonnen is. En dat is zonde.. je maakt het er niet makkelijker en leuker op.

Probeer je aandacht te verleggen naar de leuke dingen van op vakantie gaan. Probeer er de positieve en fijne dingen van telkens voor de geest te halen. Je hebt een keuze weet je.. in wat je denkt. Het is niet zo dat je een willoos denkpatroon bent.

[Rovenaar]

hey mystica, bedankt dat je reageert!

en nee, ik ben helaas nog nooit ergens anders geweest. Nooit op vakantie en nog nooit gelogeerd. Maar ik zie ook zo niet in hoe ik dat moet doen, ik zou ook niet zomaar bij mijn vrienden aan kunnen kloppen met: "mag ik bij jou eventjes logeren?", ze zouden me maar raar aankijken, het zijn wel goede vrienden.. vind en denk ik, het zijn immers de enige die ik heb maar ook niet zo goed dat ik dat zomaar kan doen.

Ik ben echter wel ooit eens met mijn middelbare school op reis geweest, toen was ik nog jonger en dacht ik niet zo aan al die dingen. Ik kan het me eerlijk gezegd amper allemaal nog herinneren van toen. Ik was verliefd en dat meisje was ook mee dus daar ging al veel van mijn aandacht heen, en ik had genoeg te doen op die reis,.. maar ergens was ik ook wel blij dat ik thuis was en miste het thuisfront ook wel.

Mijn ma zei dat er weldegelijk mensen zijn die gewoon niet ergens anders kunnen verblijven. Maar ik vraag me heel erg af, ben ik dan 1 van die mensen?

Ik weet zo niet hoe ik dit van tevoren moet gaan uitzoeken..

[volhoudertje]

Niet makkelijk op reis gaan vind ik op zich wel herkenbaar, moet ik zeggen. Ik doe het ook niet graag en ben amper te bewegen om een vakantiebestemming te kiezen. Waarom zou ik ook. Als het mooi weer is rij ik wel eens de polder in en fantaseer gewoon dat ik niet in Nederland zit, maar bijvoorbeeld in Frankrijk. Ik vind het dan allemaal wel best, ik hoef niet zo nodig ergens anders heen.
Ik kan overigens prima in een hotelbed slapen, daar heb ik geen moeite mee. Maar de eerste dagen op een andere locatie heb ik gewoon ontzettende last van verstopping. Vreemd eigenlijk, omdat ik me helemaal suf kan vreten aan buitenlands voedsel.
Maar ja, ik ben nou eenmaal een van die mensen die last hebben van CPABH (Can’t poop anywhere but home). [027]

[Rovenaar]

hey bedankt voor jullie reacties, ik waardeer ze zeer.

ik voel me nu momenteel ontzettend bang. Ik ben bang dat ik mijn vrienden teleurstel, dat ze niet meer met me willen omgaan en dat ik straks weer sta waar ik eerst stond voordat ik dacht dat ik mijn leven aan het verbeteren was.

ik voel me nu erg gestrest en gespannen, en ik voel me eerlijk gezegd helemaal nergens meer thuis. Ik voel me bedreigd aan alle kanten, mijn vrienden, thuis waar ik toch alleen maar lig te vergaan, maar er is ook iets aan thuis waardoor ik echt niet weg wil. wat zou ik toch geven voor een normaal leven, maar dat lijkt nu zo ver weg.. Ik voel me echt als een verrader, een mislukkeling en een nietsnut. ik weet niet goed hoe ik nu nog verder moet eerlijk gezegd..

mijn psycholoog zei dat ik gewoon goed ben, dat ik alleen een achterstand heb en die moet zien in te halen, maar ik denk dat ik nog best veel therapeutische hulp kan gebruiken. Ook in deze herfst/winter maanden ben ik vrij somber, omdat ik me zo alleen voel en hulpeloos.. Is er iemand die zo'n situatie als de mijne herkent?

[Bianca1984]

Beste Rovenaar,

Wat een vreemde reactie van je behandelaar. Dat je vader zo reageert oke, maar je peut

Ik heb ook paniek aanvallen gehad en durfde ook niet ver weg meer op vakantie. Terwijl ik dat wel al had gedaan. Ik ben toen begonnen met 2 weken zeeland met mijn lief. Die kon wel wat leukers verzinnen maar hij deed het voor mij. Het jaar daarop gingen we naar duitsland, het jaar daarop naar Frankrijk, het jaar daarna naar Italie, daarna naar spanje en afgelopen voorjaar met het vliegtuig(Daar moest ik nooit aan denken) naar tunesie geweest. Ik heb er dus heel lang over gedaan om voor mijn doen echt ver weg op vakantie te gaan. Angst en paniek kun je genezen door het met hele kleine stapjes te proberen en te genieten als iets goed gaat. In mijn geval geld 2 stappen vooruit 1 stap terug maar uiteindelijk kom je er wel.

Kun je niet aan je vrienden uitleggen wat er is en ze vragen om je te steunen? Ik begrijp dat je graag wilt gaan en hey als je het echt niet meer uithoud is er altijd een vliegtuig, trien of bus die teruggaat hoor!

Succes

[Janneke]

hey bedankt voor jullie reacties, ik waardeer ze zeer.

ik voel me nu momenteel ontzettend bang. Ik ben bang dat ik mijn vrienden teleurstel, dat ze niet meer met me willen omgaan en dat ik straks weer sta waar ik eerst stond voordat ik dacht dat ik mijn leven aan het verbeteren was.

Soms is dat de angst van "de plek halverwege".
Je hebt zogezegd "ge.investeerd of gezaaid" - wat prima is!!! - maar het heeft zich nog niet uitbetaald, de zaden zijn nog niet opgekomen.
Dat IS spannend!

ik voel me nu erg gestrest en gespannen, en ik voel me eerlijk gezegd helemaal nergens meer thuis. Ik voel me bedreigd aan alle kanten, mijn vrienden, thuis waar ik toch alleen maar lig te vergaan, maar er is ook iets aan thuis waardoor ik echt niet weg wil. wat zou ik toch geven voor een normaal leven, maar dat lijkt nu zo ver weg.. Ik voel me echt als een verrader, een mislukkeling en een nietsnut. ik weet niet goed hoe ik nu nog verder moet eerlijk gezegd...

Deze alinea begrijp ik eerlijk gezegd niet zo goed.
"Thuis" lig je te vergaan, eigenlijk voel je je noch daar, noch rgens anders thuis - maar weg gaan is ook iet echt een optie.
Kennelijk zit je stevig klem - alleen snap ik niet precies waar je in klem zit.

Wat zu je nodig hebebn, om uit deze klem te komen..??

mijn psycholoog zei dat ik gewoon goed ben, dat ik alleen een achterstand heb en die moet zien in te halen, maar ik denk dat ik nog best veel therapeutische hulp kan gebruiken.

Beide uitspraken: "je bent goed (= er is niets mis met je) het is alleen een kwestie van alsnog trainen"
kunnen totaal waar zijn, terwijl je psycholoog wel degelijk van plan is, je nog een fikse poos te begeleiden.

[Rovenaar]

hey Janneke, dank je voor je reactie.

De 'zaden' van mijn investering zijn wel degelijk opgekomen, maar nog niet ver genoeg dat ze al over dit punt heen kunnen. Ik sta in mijn ogen nog zo ver achter normale mensen.

En ik zal het even duidelijker uitleggen wat ik bedoel met het feit dat ik 'thuis ook zo maar wat zit te vergaan'. Naar aanleiding van de vorige topics, die ik had gepost, weet ik van mezelf dat thuis wel mijn veilige zone is, maar er hier ook geen beweging, geen voortgang bij mijn eigen leven in zit.

Wat ik weldegelijk nodig heb. Aan de andere kant, als ik te lang in de buitenwereld ben, buiten huis, mis ik toch na een lange tijd (een dag ofzo) mijn thuis zijn, waar ik lekker kan doen wat ik wil, hoe ik het wil, en mijn eigen plek heb, mijn eigen vertrouwde omgeving. Bij mijn vrienden voel ik me wel enigzins thuis maar kennelijk nog niet genoeg. En het rare is dat als ik soms onder massa's mensen ben ik me alsnog eenzaam kan voelen, en zelfs als ik met een paar vrienden ben voel ik me soms alsnog eenzaam, ik vraag me af waar het dan ophoudt dat ik me niet meer eenzaam zal voelen?

Ik heb echter aan de andere kant ook zelf zitten nadenken over dit probleem,
een manier om mezelf meer thuis te laten voelen bij mensen is, denk ik, door meer over mij te praten, meer diepgaande gesprekken dan, hoe ik me echt voel, wat ik echt wil, mijn emoties. Misschien moet ik een beetje over mijn probleem praten en kijken wat anderen er nu echt van vinden?
Mijn ouders en psycholoog vertrouw ik echter wel, en als ik er nu zo aan denk zou ik geen of weinig moeite hebben om met mensen te zijn waarvan ik zeker weet dat ik mijn zegje kan doen, en doen wat ik wil zonder daar kritiek op te krijgen. Misschien zorgt dit juist voor dat echte 'vertrouwen' gevoel?
En dat ik me dan ook juist sneller thuis voel?

Daarnaast zit ik eraan te denken om, in tegenstelling tot wat ik vroeger niet graag deed, met mijn ouders weekendjes weg te gaan. Om gewoon wat training en voorbereiding te krijgen op het slapen in een nieuwe omgeving, en eigenlijk dus tijdelijk wonen in een nieuwe omgeving. Een kamer nemen in mijn stad van studie zou helemaal geweldig zijn, aangezien ik kan zelf kan bepalen wanneer ik daar verblijf en wanneer niet.

Ook als ik het bij mezelf naga, zijn het de oude sentimentele waardes wat mijn thuis met name met zich meedraagt wat ik zal missen. Mijn oude dagelijkse routines, de herinneringen van elk object in mijn huis. Maar ik zelf zie dit iets als wat iets te ver gaat, maar voor mij is dit pure werkelijkheid, terwijl anderen soms juist niks lijken te voelen voor sentimentele waardes in objecten.

Herkent iemand dit nog wat ik zeg?

Ik ben nog steeds van plan een afspraak te maken met iemand van het GGZ via mijn huisdokter, hopelijk zal dat me helpen. Ik kan echter wel over mezelf veilig stellen dat waar ik aan leid, dat het voornamelijk angststoornissen zijn.