Een mens wil maar wat graag gelukkig zijn. Maar wanneer zijn we nou écht gelukkig? Wat is écht geluk? En waarom lijken we als we het geluk gevonden hebben er steeds weer vanaf te drijven?
We zijn continu op zoek naar dat wat ons een intens gevoel van tevredenheid geeft, tevredenheid met nieuw verworden status, een leuk hebbendingetje, een relatie, lekker eten, etc. We denken dat we ons tevreden voelen met alles om ons heen, en daarmee tevreden zijn met onszelf. Maar wat daarna??? De tevredenheid duurt maar heel kort en ondertussen zijn er al weer allerlei nieuwe behoeftes die bevredigd moeten worden om ons gelukkig te voelen, ofwel het hele circus begint weer opnieuw, en zijn we keer op keer opnieuw overtuigd dat het geluk zit in nèt dat ene kleine dingetje wat er nog niet is. Ons ego heeft bakken met brandstof nodig om de boel draaiende te houden
Vergelijk ons mensen eens met de rest van de dierenwereld. Er is geen andere diersoort die psychisch net zo gekweld wordt (zichzelf kwelt) als wij. Andere diersoorten hebben dan ook geen ego die dat gevoel van kwelling projecteren. We maken het onszelf dus gewoon heel erg moeilijk. De grote vraag is alleen, waarom?!
De mens is de meest succesvolle diersoort op aarde. We beheersen de aarde zoals geen enkele andere diersoort dat kan,…..en tóch,…kunnen we niet tevreden zijn met onszelf, met wat er is. Een dier gaat eten zoeken als het honger heeft, slapen als het moe is, en heeft nog wel ene paar basisbehoeften. Maar de perioden tussen bevrediging van de ene behoefte en de creatie van een andere zit een veel langere periode van tevredenheid. Je zou daarmee kunnen zeggen dat andere diersoorten gemiddeld gelukkiger zijn dan mensen,….en tóch zijn wij meer succesvol! Waarom?
Het antwoord is volgens mij heel simpel. Evolutionair gezien kan het absoluut geen toeval zijn dat we het zo moeilijk hebben met onszelf en daarnaast zo succesvol zijn. Als je ontevreden bent met wat er is, wie je ‘bent’, dan is er een enorme drive/wilskracht om méér te bereiken. Alle uitvindingen, bouwwerken, wereldprestaties zijn wat dat betreft geboren uit omvrede. Een mens die tevreden is doet al die dingen niet,…en is dus evolutionair gezien erg onproductief voor de soort omdat er dan geen vernieuwing plaats vind. Kortom het is dus helemaal niet de 'bedoeling' dat we gelukkig zijn,...ok op die korte momentjes er tussenin na dan
Dus lang leve onvrede en ongeluk!,….tenminste als je het voortbestaan van onze soort liefhebt