livanic

Waarom blijven ze doorhameren op autisme?

Hallo,

Ik heb al een topic op het forum in het "relatie gedeelte" maar ik wou hier op het ASS gedeelte ook mijn verhaal doen.

Ik ben een man en 21 jaar, mijn eerste bezoek aan de hulpverlening begon rond mijn 16e levensjaar. Toen ontmoette ik mijn eerste vriendin. (Ik krijg alleen angsten en onrust in een liefdes relatie dus niet bij familie en vrienden.)

Ik was ziekelijk jaloers, enorme verlatingsangst, ik gaf alles op voor haar, ik deed alles voor haar, er was zeker geen aanleiding tot wantrouwen in haar maar toch maakte ik me overal druk om en werd ik overspoelt door angst. Deze relatie duurde ook maar enkele maanden en het was over na een periode van enorme ruzies.

De hulpverlener een eerstelijns psycholoog heeft m'n problemen geanalyseerd en aangepakt met gesprekstherapie, en raadde me aan een ADHD test te doen omdat ik in zijn ogen ook wel wat weg had van de ADHD symptomen. Echter heb ik hier toen niets mee gedaan omdat ik alleen de relatie problemen als storend beschouwde.

Ik was er natuurlijk helemaal kapot van toen deze relatie ten einde liep maar ontmoette al snel de volgende vriendin. Hier had ik ongeveer dezelfde problemen al pakte ik het hier anders aan, ik gaf haar vaak aan dat ik bang was dat ze me zou verlaten om allerlei redenen. Dus deed ik alles voor haar zodat ik haar ontzettend gelukkig zou maken zodat ze me niet zou verlaten. Echte was na een paar maanden haar gevoel weg mede omdat ik zo lief voor haar was, te lief in haar ogen. Ze wou me echter niet kwijt en gingen toch door. Ook deze relatie liep kapot door veel ruzie. Om de ruzie situaties te schetsen gingen ze allemaal om kleine dingen en vaak door angst.

Met de tijd tot nu heb ik nog een relatie gehad van 2 jaar waar ik wederom weer naar de hulpverlening gestapt was door de chaos in m'n hoofd. Het werd minder maar toch die drang om de relatie te perfect te doen.

Deze hulpverleenster kon me alleen mededelen dat ik in verkeerde denk patronen zat, dat ik denkfouten maakte en dat ik positief moest denken en af en toe zou moeten mediteren.

Hier werd ik niet wijzer van en de motivatie voor het mediteren was na 2 keer weg, mede omdat ik me niet goed kan concentreren of lang stil kan zitten. Ik werd constant afgeleid door andere zaken. En na nog een aantal gesprekken besloot ik ook hiermee te stoppen.

De relatie met deze meid liep ook ten einde omdat we elkaar mijn mening teveel zagen en ook ruzie maakten. Voor de duidelijkheid maakte het meisje het weer eens uit.

Vervolgens kreeg ik weer een relatie waar het ook niet goed ging en ik besloot weer naar de huisarts te gaan om een psychische test af te leggen.

Na een aantal lange onderzoeken en interviews kreeg ik de uitslag:

ADHD
Antisociale ps (Trekjes, alleen vast te stellen als je voor je 16e levensjaar met justitie in aanraking bent geweest. Niet van toepassing dus)
Milde borderline ps
Paranoïde ps

Deze relatie maakte ik zelf uit trouwens omdat ze financieel om mijn schouders lag en te beroerd was om fatsoenlijk te werken. Ook was ze stuk jonger als mij en vond ik ons niet bij elkaar passen.

Om terug te komen op de diagnose ben ik als eerst aangemeld bij een centrum voor persoonlijkheid stoornissen.
Bij het intake gesprek dat een ongeveer een uur duurde kwam de beste vrouw met de mededeling dat ik totaal niet overkwam op iemand die leidde aan een borderline ps. En dat ik maar eens moest uitzoeken wat de ADHD met mij deed. Dus ben ik weer doorverwezen naar een centrum voor ontwikkelings stoornissen.

Ook bij die intake verscheurden ze de diagnose en vonden ze me niet iets weg hebben van iemand met borderline.

Na een aantal gesprekken zei ze dat ik iets autistisch had in haar ogen.
Dan weer twijfelen, ik weet het niet meer, dan weer ja m'n gevoel denkt dat het toch iets licht autistisch is.

Dus ze besloot een team achter me te zetten en weer mocht ik die eindeloze vragenlijsten doorspitten.
Op dit moment zijn ze dit allemaal aan het uitwerken en ook is mijn moeder op een gesprek geweest om over m'n kinderjaren te praten.

Er waren naar mijn en mijn moeders mening totaal geen aanwijzingen van iets autistisch.

Ik kon altijd goed meekomen op school, ik had altijd vriendjes op de basisschool, voortgezet onderwijs. En ben momenteel trouwens in mijn laatste MBO 4 jaar bezig.

Ik kon me sociaal altijd goed redden en had een sociale functie op m'n stages:
Met klanten 1 op 1 problemen oplossen.
Presenteren voor grote groepen mensen (wat ik altijd wel heel eng vond, omdat alle ogen op jou gericht zijn maar dit lijkt me niet afwijkend)
Helpdesk enz enz

Ik maakte altijd oog contact en kan juist goed zien in wat voor stemming mensen zijn. Ik ben juist heel emotioneel altijd.

Ik vraag me af waarom ze zo hameren op autisme??

Ik heb momenteel ook een vriendin die 2 jaar ouder is dan mij.
Ook in het begin van deze relatie had ik de bekende problemen van verlatingsangst etc alleen kan ik met haar heel goed over praten en pakt ze alles super op.
Mede hierdoor heb ik erg veel motivatie en kracht om mijn negatieve kanten te doorbreken. En denk ik dat dit wat moois gaat worden met haar.

Zou het anders niet gewoon ADHD gecombineerd zijn met ADD zijn met angst/dwang gedachten.

Omdat ik toch best druk en dromerig kan zijn ik heb er gewoon heel veel weg van. Ook weet ik zeker dat ik ocs heb omdat ik als kind al vage dwangmatige dingen had van "tanden poetsen anders ga je dood etc.)

De verlatings angst en het wantrouwen in de mensen zal wel in mijn jeugd liggen in ben geboren in een gezin waarin mijn vader veel vast zat mijn moeder mishandelde/bedreigde en ook hij was enorm bang voor verlating.

Sorry voor dit lange, onduidelijke verhaal.

Toch zit ik ermee waarom ze zo op autisme kijken, waarom luisteren ze niet gewoon naar mij als ik zeg dat ik zonder relatie geen des-functioneren ervaar. Ik wil alleen werken en zelf eens angst vrij zijn en een relatie hebben zoals iedereen om me heen. Ik moet het toch echt leren, al moet ik zeggen dat het steeds beter gaat. 011
Dirk81

Re: Waarom blijven ze doorhameren op autisme?

Beste Livanic,

Gezien de diversiteit aan opgeplakte labels, waar je jezelf ongetwijfeld (deels) in herkent, zou ik serieus de optie "hechtingsproblematiek" of "vroegkinderlijke traumatisering" eens (zelf) bestuderen.

Hieronder vindt je een aantal links waar over deze onderwerpen meer informatie beschreven staat:
http://www.hechtingsstoornis.com/articl ... cle_id=130
http://www.redegeld-e.nl/knoop/file/pdf ... aal[1].pdf
http://www.mandala.be/partnerrelatie/ge ... orie3.html
http://www.openzicht.nl/pdf/Hechting%20 ... e-book.pdf

Als dit zou (kunnen) kloppen, wil het overigens niet zeggen dat er bij jou geen persoonlijkheidsproblematiek of ADHD/ ASS zou kunnen bestaan. Het zou echter wel kunnen zeggen dat de problematiek bijvoorbeeld eerder traumagerelateerd is (vroeger in de opvoeding zijn bijv. anders gelopen dan gewenst).

Dit is een gevoelig onderwerp, maar ik wil je niet van de optie onthouden.


Succes met je zoektocht, groetjes Dirk
Dirk81

Re: Waarom blijven ze doorhameren op autisme?

Nog een aanvulling:
Er zijn schrijvers/ wetenschappers die bevestigen dat hechtingsproblematiek gemakkelijk verward kan worden met autisme verwante aandoeningen en ADHD. Zojuist lees ik op het einde van jou verhaal dat er wel ernstige zaken zijn voorgevallen in het verleden.

Terug naar “Autisme spectrum stoornissen”