Mijn vriend is gediagnosticeerd met het Syndroom van Asperger en heeft te kampen met een ernstige depressie en erg sterk gevoel door de rest van de wereld in de steek te zijn gelaten, wat hij hen dan ook zeer sterk verwijt. De korte versie van het verhaal is dat hij, ondanks dat hij inmiddels in de twintig is, nog steeds verwacht dat er een volwassene is/hoort te zijn die alle verantwoordelijkheid voor hem neemt, maar dat is natuurlijk niet het geval. Naar mate ik hem langer ken, ben ik steeds meer gaan zien dat hij onrealistische verwachtingen heeft van anderen en totaal niet waardeert wat ze wel voor hem proberen te betekenen. Ik zie dat er wel mensen zijn die hun best doen waar zij kunnen, maar hij lijkt niet te beseffen dat zij hun eigen leven niet compleet aan de kant willen (kunnen) zetten voor hem. Ik zie ook dat hij zich enorm veel aantrekt van wat anderen denken en z'n best doet zich in te leven in anderen, maar hij trekt vaak toch de verkeerde conclusies of blijft vast houden aan z'n eigen ideeën waardoor de wereld heel verwarrend voor 'm is en "uitbarstingen" van mensen totaal onverwacht komen.
Ik ben een schouder waarop hij kan steunen en de eerste in jaren waarbij 'ie zijn verhaal kwijt kan en toch gewoon gewaardeerd en geliefd blijft. Hij mag anderen dan wel op de zenuwen werken, maar ik geef ontzettend veel om 'm en vind 'm leuk zoals hij is. Ergens vraag ik me toch af of ik er goed aan doe tot nu toe die andere kant (de kant waarin ik vind dat hij verantwoordelijkheid voor zichzelf moet nemen, hoe rot dat ook is, en niet altijd anderen de schuld kan blijven geven) niet te laten zien. In het begin van onze relatie had ik het idee dat hij vooral iemand nodig had waar hij gewoon z'n ei bij kwijt kon, zonder een last te zijn, maar laatst zei hij letterlijk dat zijn ergste vrees was dat ik ook zou denken dat zijn diagnose terecht was. Ik geef 'm aan dat ik met hem mee leef als 'ie ergens mee zit en dat ik snap dat het naar voor 'm is als mensen niet doen wat voor hem het fijnste is - maar ik zie ook in dat hij het anderen niet gemakkelijk maakt en daar spreek ik emm niet op aan. Nu ben ik, sinds die opmerking van hem, bang dat als ik in de toekomst opmerkingen zou maken in de richting dat hij misschien ook niet altijd beseft hoe iets voor anderen is en daarmee problemen creëert, dat het dan als een extra groot onherstelbaar verraad zou voelen. Ik ben er namelijk inderdaad van overtuigd dat zijn diagnose klopt, om maar iets te noemen, en ik alhoewel dat voor mij niets uit maakt, zal dat voor hem natuurlijk een enorme klap zijn als hij daar achter zou komen en het voor de hand liggende verwijt dat ik hem dan zou hebben voorgelogen kan ik me ook wel iets bij voorstellen. Aan de andere kant ben ik nu de enige waarbij hij zich veilig voelt. Nu is mijn vraag aan jullie: doe ik hier goed aan? Moet ik doorgaan met me enkel begripvol op te stellen, omdat hij dat in niemand anders vindt, en het risico lopen dat hij zich daardoor in de toekomst erg verraden voelt (als hij naar mijn mening zal vragen, zal ik namelijk eerlijk antwoorden), of is het verstandiger (ook voor hem) als ik hem ook probeer duidelijk te maken dat hij een eigen verantwoordelijkheid heeft en onrealistische verwachtingen van mensen (waardoor hij zich dus ook door mij erg aangevallen - en mogelijk niet meer veilig - zou voelen)?