Daar ben ik weer en ik wil graag reageren op jullie reacties:
Toen Tonny en ik elkaar hebben ontmoet was ik al dik. Het is dus niet zo dat ik in al die jaren –tig kilo’s ben aangekomen. Toen een aantal jaren geleden duidelijk werd dat Tonny problemen had met mijn gewicht vond ik dat niet leuk om te horen.
Dat mijn gewicht vervolgens aan onze relatie werd gekoppeld maakte het dat helemaal beroerd. :crybaby: Er zat veel boosheid en onbegrip in mij, maar na enige tijd begon ik het wel te begrijpen. Hij wilde dat ik goed voor mezelf zou zorgen en dat ik mezelf niet ‘dood’ vrat. Dus qua gezondheidsredenen begrijp ik zijn verhaal
, maar het schaam gedeelte niet.
Ik wil zelf ook graag afvallen, maar omdat het ‘moest’ blokkeerde ik. Uiteindelijk heb ik besloten om voor mezelf af te gaan vallen en niet voor Tonny en ik ben ondertussen ruim 10 kilo kwijt. \:D/ Ik kan weer in mijn oude broek en voel me er goed bij, ook al weet ik dat ik er nog lang niet ben. Wat me nu voornamelijk dwars zit is de sociale isolatie in zijn omgeving. Voordat ik op vakantie ging met vrienden zei Tonny dat hij na mijn vakantie zijn ouders mee zou nemen naar mij toe (stukje integratie). Tot op heden is dat nog niet gebeurd en dat is wat me dwars zit.
Ik wil zelf ook afvallen, maar weet niet wanneer ik ‘goed’ genoeg ben om in zijn omgeving te mogen komen. Dit haalt mijn motivatiepeil naar beneden. Net als dat elke keer het ‘gezeik’ over mijn gewicht en het ‘niet toelaten in omgeving’ mijn motivatiepeil naar beneden doet zakken.
Daarnaast vind ik het ook heel erg dat je vriend zich voor je schaamt, terwijl je vriend juist trots op je zou moeten zijn. En als ik straks ‘dun’ ben, ben ik dan wel goed genoeg? Of stel, ik moet een ledemaat missen door een ongeluk, gaat hij me dan ook verlaten? Of stel, hij kiest voor een andere vrouw en hij komt er later achter dat zij qua karakter iets heeft wat hem niet aanstaat, gaat hij dan ook weg? !mm
Tonny vindt mij momenteel niet goed genoeg voor zijn omgeving, maar vind hij dit echt zelf of is hij bang voor reacties van anderen? Ik kan me niet voorstellen dat ik me zou schamen voor Tonny wanneer hij teveel weegt. Ik kan heus wel mijn ‘vrouwtje’ staan wanneer iemand vervelende opmerkingen maakt.
En verder:
- Ik ben niet sociaal geïsoleerd. Ik heb veel vrienden, ga regelmatig stappen en ben een sociaal wezen.
- Ik voel me inderdaad minderwaardig en niet goed genoeg doordat ik niet welkom ben in de omgeving van Tonny.
- Tonny is zelf ook afgevallen, maar 10 kilo bij hem, ziet er heel anders uit dan 10 kilo bij mij.
- Tonny doet inderdaad zijn best om mij uit mijn negatieve etensstijl te halen, alleen zijn ‘in mijn nek hijgen’ en ‘schaamte’ frustreren mij.
- Ik ben blij dat Tonny het bespreekbaar heeft gemaakt, want dan kunnen we er wat aan doen. Menig relatie is gestrand door het zwijgen denk ik.
- Tonny voelt zich er op dit moment niet oke bij om mij te introduceren in zijn omgeving, maar hij weet niet hoe het is, want hij heeft dat nog nooit gedaan. Misschien valt het allemaal wel mee. Waar is hij bang voor?
- Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn overgewicht. Ik ben degene die teveel eten naar binnen heeft gewerkt en te weinig heeft bewogen. Tonny is hiervoor niet verantwoordelijk, maar wel verantwoordelijk voor het stukje integreren. Ikzelf moet leren om anders met emoties om te leren gaan.
- Ik heb zelf last van mijn overgewicht, niet alleen Tonny, en ik wil er wat aan doen.
- De nadruk ligt in onze relatie op mijn gewicht, terwijl we ook heel veel leuke dingen doen en hebben samen.
- Ik wil geen relatie onder éénzijdige voorwaarden. In voor- en tegenspoed is het toch?
- Ik wil voor een toekomst gaan samen met Tonny.
- Tonny en ik hebben het ook heel leuk samen. We kunnen met elkaar praten, lekker ouwehoeren, leuke dingen doen, uit eten, uren knuffelen enz. :love3:
- Ik weet zeker dat Tonny van me houdt, als dat niet het geval was, was hij jaren geleden wel weggegaan.
- We zijn beiden stront koppig, maar ook doorzetters.
- Ik bespreek de situatie met Tonny bijna nooit met iemand. Ik schaam me ervoor. Gisteravond heb ik het met een vriendin besproken. Dat was prettig.
- Het voelt alsof Tonny ‘boven’ mij staat in plaats van naast mij.
Ik ga verder met afvallen voor mezelf, maar het zou helpen als ik niet elke keer geconfronteerd wordt met dat ik niet goed genoeg ben.
Graag jullie reacties...
Dames, ik ben ook benieuwd naar reacties van jullie mannen. Wat vinden die als man zijnde ervan?
En voor Tonny: maak dat je wegkomt hier, dit is mijn onderwerp