Jou verhaal loopt parallel met de mijne en het enige dat ik uit ervaring aan je kan adviseren is er toch met iemand over hebben.
Ik heb het eerst aan een hele goede vriend verteld en daarna aan mijn zus.
Ze steunen me nu en geven me hints als ik weer verkeerd bezig ben (bv als ik weer neig om te veel te eten).
Ik ben in de eerste week van dit nieuwe jaar naar de huisarts geweest :notworthy: *be proud of me* was een hele stap voor me.
Hij heeft me geadviseerd om naar een dietist te gaan, omdat mijn eetpatroon helemaal van de kaart is.
Ik weet niet of het me psychologisch ook gaat helpen, dat is maar afwachten.
Ik wil hier alleen maar mee zeggen, dat het nu het beste is om er met iemand erover te hebben.
Dat is de eerste en tevens de moeilijkste stap, I know.
Maar het zal daarna makkelijker voor je worden. Ik ben van plan om het binnenkort met mijn ouders erover te hebben (nog een huge stap!)
meisje1988 schreef:En dat vind ik juist het enge. Dadelijk vindt die dat ik me aanstel en is er niks aan de hand!
o dat lijkt mij nou juist fantastisch om te horen van je huisarts
Ga er maar eens naartoe Meisje, en asjeblieft zoek deskundige hulp!
In september 2006 ging de knop om en wilde ik afvallen. Ik was toen 17 jaar, 1.65 cm lang en had een gewicht van 55 kilo. Ik vond mijn buik te dik en mijn bovenbenen. Ik ging op een ongezonde manier afvallen, sloeg maaltijden over etc. Ik ben op die manier veel afgevallen en woog op het einde nog maar 45 kilo. Het gekke is, ik heb hierbij nooit gebraakt, nooit laxeermiddelen gebruikt of andere manieren om af te vallen. Ook niet gesport. Gewoon door bijna niets te eten. Alleen 's avonds wat groente of een stukje aardappel. Ik kreeg complimentjes dat ik zoveel was afgevallen, mijn broeken werden te groot en ik voelde me er goed bij. Totdat mijn ouders me wel erg mager vonden worden, maar ik zag dat zelf niet. Tot ik op een zondagochtend flauw viel. Ik was er van overtuigd dat het niet door het afvallen kwam, maar achteraf denk ik dat dat wel de reden was. Dat was ong. rond januari 2007, toen ik 45 kilo woog.
ben er terdege van overtuigd, dat je anorexia hebt, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik het mis heb.
Hoe eerder je je laat behandelen hoe beter de prognose is.
mensen die deze ziekte op hun beloop laten hebben veelal levenslang, en dan is het begrip 'leven' in die term levenslang eigenlijk een bizar eufemisme
Hoi Meisje. Het begint zo onschuldig, maar anorexia is heel snel levenslang verslavend. Hoe dat komt is moeilijk te zeggen, maar mensen die het oplopen komen er heel vaak ontzettend moeilijk vanaf. En jij hebt anorexia, geloof me, dat staat zo vast als een huis.
meisje1988 schreef:Ja, maar ik heb met mijn 51 kg nu geen eens ondergewicht.
Je hebt wel duidelijk een eetprobleem, dat je nu geen ondergewicht wil niet zeggen dat je dan niet serieus genomen moet worden en dat je geen actie moet ondernemen, want je eetprobleem kan zich wel verder ontwikkelen en er voor zorgen dat je straks wel flink ondervoed bent.
Dan vind ik dat zo stom. Oke, wel ondergewicht gehad, maar nu niet meer. En ik voel me gewoon zo ontzettend dik als ik in de spiegel kijk, dat ik van de ene kant niet eens naar een huisarts wil. Dan moet ik eten, terwijl ik nu zoiets heb, als ik naar mezelf kijk: je eet maar eens een hele week niet, of een stuk fruit per dag. Want afvallen zul je..[/quote]
Naar een huisarts gaan zal echt niet alleen de diognose opleveren dat je simpelweg moet eten, want dat weet je zelf ook best wel, het heeft ook met het stukje in je hoofd te maken waar het mis gaat en je zelfbeeld vervormt.
Sakura heeft zelf ervaren hoe het je leven weer wat op de rit kan zetten, fijn dat ze haar verhaal hier ook even neerzet.
Ik ga eens nadenken wat ik ermee ga doen. Ik weet gewoon dat ik stom doe. Maar ik voel me gewoon nog steeds heel dik, en op sommige momenten kan ik mezelf niet eens in de spiegel zien, die ontwijk ik dan. En als ik zo walg van mezelf, heb ik geen eens zin om te gaan douchen bijv. Gewoon omdat ik het mezelf dan niet gun omdat ik dan toch alleen maar ga balen van mijn lichaam. Ik kan en mag momenteel gewoon niet eten van mezelf. Vandaag heb ik 2 mandarijntjes op, omdat ik niet anders kon, ik zat op stage. Dan valt het op als ik niets iet, maar ik had erna zoooo'n spijt, ik had het liefst niets gegeten.
En nu eet ik gewoon heel weinig, maar straks komt er vast weer een periode dat ik ineens een vreetbui krijg, dan zit alles er weer gelijk aan! Ik weet het niet, het is zo tegenstrijdig allemaal. En vooral als ik me ergens kut over voel, dan kan ik al helemaal niet eten. Dan gun ik dat mezelf ook niet.
Nu bijv. loop ik stage, ergens waar ik totaal geen zin in heb, maar ik moet die stage afmaken. Dat komt er dus ook nog eens allemaal extra bij, plus heel veel opdrachten en huiswerk van school (heb 1 dag in de week school, de rest stage). En ik weet niet of ik het zo ga trekken, want ik krijg zoveel aan mijn hoofd op deze manier, dat het qua eten gewoon niet lukt. En ik weet ook niet of ik het bijv. aan mijn begeleidsters op stage moet zeggen, of aan mijn docent op school. Want dadelijk verknal ik hierdoor mijn stage...
Ga alsjeblieft naar je huisarts, want dit is het begin van een ernstig eetprobleem. Ik heb het meegemaakt met mijn dochtertje van 10 (nu net 11). Zij ging eerst minder snoepen en daar zag ik geen probleem in, maar daarna werd het niet meer eten en dan is het natuurlijk een heel groot probleem.
Zeker als je nog in de groei bent, is het heel schadelijk voor je lichaam.
Verder zei je dat je ook heflauw gevallen bent, mijn dochtertje heeft dit eerste kerstdag ook gehad en haar bloeddruk (bovendruk) was veel te laag. Zou je ook eens kunnen laten meten.
Deze problemen van jou duiden echt op een eetstoornis, daarin geef ik Klaas echt gelijk!
Ga naar je huisarts en vertel hem eerlijk waar je mee bezig bent en hoe je tegen jezelf aankijkt. Alsjeblieft, nu ben je er nog op tijd bij, maar als je zo nog een aantal jaren blijft doorsukkelen, dan snap je natuurlijk wel dat dat erg schadelijk kan zijn.
Heel veel sterkte!
Liefs,
Patsas
Leven is het meervoud van lef All that we are is the result of what we have thought Fall seven times, stand up eight!
Maandag geleefd op 2 mandarijntjes, gisteren op een appel en bouillon, vandaag heel de dag op 1 mandarijn en net dus een (vr)eetbui gehad. En net 10 laxeerpillen geslikt.
Kom op, ga er nu wat aan doen.
Ben je al bij je huisarts geweest? Dat is de persoon waar je toch eerst naar toe zult moeten.
Kom op joh, wie A zegt, moet ook B zeggen.
Sterkte!
Patsas
Leven is het meervoud van lef All that we are is the result of what we have thought Fall seven times, stand up eight!
Ik denk eigenlijk dat je het zelf ook wel weet.....En dat is het lastigste....Het verder stappen ondernemen. Want juist dat voelt onveilig. Dan kun je je niet meer verschuilen en moet je ermee aan het werk.......weet uit ervaring hoe eng dat is. Maar echt meis...Ga naar de huisarts en vertel wat je hier zegt. Hoe spannend ook. Kies voor jezelf!!!!! Mug
ik ben zelf fanatiek sporter. Heb nooit een eetprobleem gehad, maar moet voor mijn sport soms wel flink afvallen (wielrennen).
Het is niet gezond om meer dan 2000 KJ (±500 calorien) per dag te weinig te eten. Een vrouw, die niet sport heeft minimaal 8000 KJ nodig (±2000 calorien). Dat heeft o.a. te maken met de voedingsstoffen die je lichaam nodig heeft. Zo hebben je hersens koolhydraten nodig, je spieren eiwitten en je weerstand en stofwisseling (onverzadigd) vet. Daarnaast zijn er tientallen mineralen en vitaminen die van (bijna) levensbelang zijn.
Als je op 2 sinaasappels leeft stapt je lichaam in de "spaarstand". Dan gaat hij zeer efficient om met de beschibare energie. Daardoor wordt je moe en gaat je lichaam heel langzaam verbranden. Dit trucje heeft het lichaam nog vanuit onze evolutie. Bij gebrek aan eten (vroeger) kon je lang door leven en functioneren zonder weinig energietoevoer.
Het grote probleem is als je dan weer besluit te gaan eten, gaat je lichaam direct aan de slag de binnenkomende voeding op te slaan. Je komt dus snel en veel aan, het bekende jojo effect.
Ik weet 100% zeker dat jij je nu moe, duf en depressief voelt. Juist doordat je minder gaat eten, wordt dit erger en erger. Dat wordt het natuurlijk zowiezo al, omdat je erin blijft hangen met je geest, maar je hersenen krijgen gewoonweg niet genoeg energie, daardoor worden bepaalde delen minder actief, waardoor je dus nog meer depressief kunt worden.
Jij hebt een eetprbleem, punt uit. Dat je niet op ondergewicht zit volgens de BMI maakt geen snars uit. Dat is een statistisch gegeven. Je zou eens je vetpercentage moeten laten meten. Dat is een veel betere graadmeter. Ik meen dat vrouwen minimaal boven de 15% moeten zitten (doorsnee mens), anders is het ongezond.
Zelf weeg ik, als ik zwaar afgetraind ben, 74 kG en ik ben 1m83cm lang. Dat is bij lange na niet de ondergrens. Maar ik meet dan wel 6-7% vet. en dat is een ongezocht % vet, maar voor topsporters die goed op hun voeding letten, goed te doen. Ik heb daarom een sportarts, een trainer en dietist.
Ik weet dat dit wellicht een verhaal is wat je niet interesseert. Maar wat ik ermee wil zeggen is dat je er ook gewoon nuchter na moet blijven kijken. En dan niet in de zin van dat je moet doen alsof je niks hebt, nee in de zin dat je er eens theoretisch tegen aan moet kijken. Dus niet vanuit emoties, want die blokkeren nu de hele boel.
Ik ben een buitenstaander en ken je persoonlijk niet. Maar wat ik lees is dat het absoluut niet goed gaat. Je hebt hulp nodig, en daar is niks mis mee, iedereen heeft weleens hulp nodig. Je bent geen slecht mens of zadelt niemand op met jouw problemen als je om hulp vraagt. Het is geen teken van zwakte, maar een teken van sterkte.
Je hebt nu niks aan mensen die lief aan aardig tegen je gaan doen, je moet actie ondernemen. Dus stap naar de huisarts en vraag om raad. Hij zal je niet raar aankijken, zal je niet uitlachen, zal niet roddelen, maar zal je gewoon een theoretisch verhaal geven over wat de mogelijke stappen zijn.
Het is niet het einde van de wereld, maar gewoon een fase in je leven. Hier wordt je sterker, wijzer en een beter mens van. Je zult me nu niet geloven, maar over een paar jaar kijk je terug met kracht naar deze periode. Maar je moet er niet in blijven hangen!
En als je geen mensen om je heen hebt die je niet steunen, hier zijn zat mensen te vinden. Dat is het wonder van het WWW. En bedenk je bent niet de enige!
Maar als ik het iemand, bv de huisarts, wil vertellen. Hoe begin ik zo'n gesprek. Kan moeilijk zeggen: ik heb een eetprobleem! Want dat is nooit bevestigd..
Je kunt vertellen dat je vermoedt dat je een eetprobleem hebt.
En vervolgens vertellen hoe je met eten omgaat, hoe je tegen je lichaam aankijkt, hoe je je daarbij voelt.
Het kan echt toch niet zo moeilijk zijn om tegen je huisarts, die sowieso al een vertrouwenspersoon is, te gaan vertellen over jouw probleem.
Je hoeft niet eens te zeggen dat je denkt dat je een eetprobleem hebt! Je gaat gewoon raad vragen over iets dat jou bezighoudt, bijvoorbeeld dat jij soms geen zin hebt in eten, en soms erge zin hebt in eten, of dat jouw gewicht naar je mening te veel op en af gaat, en dat je daaronder wel lijdt. Zoiets is een korte inleiding, en dan zal de huisarts zelf wel vragen stellen, en het vertellen over jouw probleem komt dan vanzelf wel naar boven.
Je kan er aan toevoegen dat je beseft dat het op en af gaan van je gewicht niet goed kan zijn, of zo... Je hoeft niet vlakaf te gaan zeggen dat jij bij jezelf de diagnose hebt gemaakt dat je dit of dat eetprobleem zou hebben. De diagnose zal de huisarts dan wel voor jou doen, als hij genoeg weet over wat er gebeurt.
Nee! meisje, geen angst, gewoon doen, naar de arts gaan, raad vragen wat je best doet om je gewicht stabiel te houden, en de arts geeft je zeker de beste raad.
Probleem is dat je goede huisartsen hebt en slechte.
Als je het verhaal vertelt wat jij ons verteld hebt, en dat komt vanzelf aan bod. en hij zegt dat er niks aan de hand is, dan is het dus een waardeloze huisarts.
Want je hebt een probleem!
In dat geval is een second opinion goed mogelijk.
Ik begrijp dat het voor jouw een erg moeilijke stap is. Maar wie heeft ooit beweerd dat het leven makkelijk is.
Waarom zou de huisarts van meisje1988 een waardeloze huisarts zijn? Dat is vooroordeel van je, hakkinen, en je mag jouw vooroordeel niet opleggen aan meisje1988! Jouw vooroordeel is waardeloos!
Je hebt wel gelijk dat een tweede mening nooit kwaad kan, maar ik raad aan, dat meisje1988 eerst al eens een eerste mening gaat vragen aan haar huisarts...
hakkinen schreef:Probleem is dat je goede huisartsen hebt en slechte.
Als je het verhaal vertelt wat jij ons verteld hebt, en dat komt vanzelf aan bod. en als hij zegt dat er niks aan de hand is, dan is het dus een waardeloze huisarts.
Want je hebt een probleem!
In dat geval is een second opinion goed mogelijk.
Ik begrijp dat het voor jouw een erg moeilijke stap is. Maar wie heeft ooit beweerd dat het leven makkelijk is.
Sorry was het woordje "als" vergeten.
Vreemd toch dat een zin, of statement dan ineens heel anders kan worden
meisje1988 schreef:En nog een vraagje. Kunnen laxeermiddelen verslavend zijn? En wat kan er precies gebeuren als je er meer dan 10 slikt?
misschien overleef je het niet meer??
misschien word je wakker in het ziekenhuis en heb je een hersenbloeding, maagbloeding gehad waardoor je leven nog moeilijker en ingewikkelder wordt??
lijkt mij niet echt een prettige vooruitzicht... zoek hulp... denk ook aan je vrienden/familie/dierbaren om je heen als het wel mis gaat...
er ligt wellicht nog een mooie leven voor je al besef je dat nu niet....
