Ruim een jaar geleden heb ik hier een bericht geplaatst met in het kort mijn verhaal wat betreft mijn eetproblemen. De tijd daarna zijn dingen behoorlijk uit de hand gelopen, en op dit moment gaat het slechter dan ooit. Tenminste als ik het heb over mijn gewicht, voedingspatroon, lichamelijke klachten. Maar twee weken geleden is er iets geknapt. Ineens was ik vastbesloten: dit kan niet meer, het moet stoppen. Ik heb een brief van 12 kantjes geschreven aan mijn psycholoog, die me momenteel behandeld voor PTSS, waarin ik alles heb verteld, eindelijk eerlijk ben geweest en vooral om hulp heb gevraagd. Ik heb het via een brief gedaan omdat ik me zo verschrikkelijk schaam dat ik het niet real-life durfde/ kon bespreken. Ik heb een hele goede band met haar, en omdat mijn eetprobleem alles in de weg staat en verwoest, heb ik mezelf gedwongen om nu echt hulp hierbij te vragen, om mezelf te redden. Lange tijd wou ik niet gered worden en was het onderwerp eten/ mijn figuur/ toestand verboden. Maar nu wil ik hulp. Ik wil een toekomst, een leven. Maar ik ben heel erg teleurgesteld. Zij gaat er niet op in. Ze zegt dat ze zich ernstig zorgen maakt, dat ik het op deze manier niet red, maar daar blijft het bij. En daar heb ik niets aan. Ik wil niet dat mensen zich zorgen maken, ik heb handvatten nodig om mijn kracht terug te krijgen. Ik weet dat ik degene ben die dit op moet lossen, maar duidelijk is voor mij dat me dat niet alleen lukt. Ik voel me erg in de steek gelaten en verloren. Ik vind het zo super- super- supermoeilijk om er opnieuw over te beginnen, ik durf het niet, ik heb het gevoel dat ze me een enorm triest geval vindt, en dat ben ik ook. Het allerzwakste is dat nu ik eindelijk mijn vechtlust weer enigzins begin te voelen, ik me door dit helemaal laat ontmoedigen. Ik zou alles op willen geven, de hele therapie, medicijnen, en vooral het eten. Ik haat mezelf zo... en de hulpverlening ook, hoe oneerlijk dat ook van me is, want ik heb dit zelf veroorzaakt. Verschrikkelijk dat iets wat me zoveel kracht gaf, het uithongeren, me uiteindlijk vernietigd. En ik weet niet wat ik moet doen. Maandag moet ik weer naar therapie maar ik wil niet meer. Ik durf niet. Ik schaam me, en ben vreselijk bang voor haar oordeel, wat ze niet uitspreekt. Kon ik me er maar overheen zetten en het gewoon direct vragen. Maar daar ben ik te laf voor. Ik wil nog steeds hulp, maar ik weet niet hoe ik dat aan moet pakken.. hebben jullie tips, ervaringen, zie ik dingen over het hoofd? Is het normaal dat het onbesproken blijft ondanks mijn duidelijke brief (die ze tijdens de therapie heeft gelezen, waar ik bij was)? Ik dacht dat dit een doorbraak zou zijn, ik voelde me zelfs een beetje trots op mezelf, dat ik me over het eeuwige zwijgen en liegen heen had gezet. Dat ik weer durfde te denken aan overleven. Maar nu voel ik me verloren.
Magnolia
-
Magnolia
-
Minerva
- Berichten: 17643
- Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
- Locatie: Breda
- Contacteer: Website Twitter
Ik vind het juist heel knap van je dat je de brief geschreven hebt en hebt overhandigd. Dat is al iets om trots op te zijn. Ook schrijf je dat je voelt dat je weer wat vechtlust in je hebt en dat er iets in je brak waardoor je nu er echt voor wilt gaan..Dat lijken me toch ook allemaal positieve dingen die je juist nodig hebt om een keerpunt te maken..
Wat ik me echter afvraag is...waar ben je nu zo bang voor dan ? Wat is het ergste wat jou zou kunnen gebeuren als je dit onderwerp zou aansnijden tijdens een gesprek met haar ?
Wat ik me echter afvraag is...waar ben je nu zo bang voor dan ? Wat is het ergste wat jou zou kunnen gebeuren als je dit onderwerp zou aansnijden tijdens een gesprek met haar ?
Inzicht als Uitweg..
Lieve Magnolia,
Laat het even heel duidelijk zijn, het is heel erg knap om het op papier te zetten en nog knapper om het aan je psychologe te sturen, dus je mag jezelf echt niet zo naar beneden halen.
En inderdaad, wat heb je te verliezen als je er nog eens over begint bij haar? Je vertrouwt haar en hebt een goede band, nou, ik zou als ik jou was, gewoon de volgende keer weer over die brief van jou beginnen. En heel duidelijk aangeven dat je ECHT geholpen wilt worden. Dat je er nu ook de kracht voor hebt om dat probleem aan te pakken en dat je graag wilt, dat zij je daarbij helpt!
En anders kun je misschien naar je huisarts gaan en via haar/hem iets regelen?
Ik hoop dat je nog veel blijft schrijven hier en ik wens je heel veel sterkte me je volgende stap. Ik blijf lezen hoe het met je gaat!
Liefs,
Patsas
Laat het even heel duidelijk zijn, het is heel erg knap om het op papier te zetten en nog knapper om het aan je psychologe te sturen, dus je mag jezelf echt niet zo naar beneden halen.
En inderdaad, wat heb je te verliezen als je er nog eens over begint bij haar? Je vertrouwt haar en hebt een goede band, nou, ik zou als ik jou was, gewoon de volgende keer weer over die brief van jou beginnen. En heel duidelijk aangeven dat je ECHT geholpen wilt worden. Dat je er nu ook de kracht voor hebt om dat probleem aan te pakken en dat je graag wilt, dat zij je daarbij helpt!
En anders kun je misschien naar je huisarts gaan en via haar/hem iets regelen?
Ik hoop dat je nog veel blijft schrijven hier en ik wens je heel veel sterkte me je volgende stap. Ik blijf lezen hoe het met je gaat!
Liefs,
Patsas
-
Magnolia
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben van plan (ik MOET van mezelf) om morgen bij de psycholoog als ze haar beginvraag stelt (Zijn er nog dingen die je vandaag graag wilt bespreken?) te zeggen dat ik graag terug wil komen op de brief die ik haar heb gechreven, dat ik heel graag haar visie daarover wil zien, en misschien is het ook goed om te zeggen dat ik teleurgesteld was dat zij er zelf niet op in is gegaan en de reden daarvan vragen. Ik weet dat het me altijd helpt om zoveel mogelijk te vragen als ik onzeker ben. Ik ben mezelf nu zo de schuld aan het geven van hoe ik het heb aangepakt en waarom ze niet reageert, maar misschien kan ze het uitleggen. Ik wil haar heel duidelijk maken dat ik zo graag ondersteuning wil (nodig heb) op dat gebied. Daarnaast spreek ik vandaag de psychiater (die me al heeeeeel lang blijft doorverwijzen naar de internist, cardioloog, enz ivm mijn lichamelijke klachten, zonder weet te hebben van mijn problemen met eten. Ik wil ook bij haar vandaag zo eerlijk mogelijk zijn, ik moet over die angst heen. En ik wil het. Bedankt jullie...Ik laat nog wel horen hoe het vanmiddag en morgen gaat, als daar behoefte aan is.. xxx M
-
inactieve gebruiker
Probeer die schaamte toch eens af te leggen Magnolia. Er is niets om je over te schamen, en je schaamte is je ergste vijand en tegenstander om die weg te belopen die je nu moet gaan.
Kun je eens proberen te kijken naar jezelf , je gekwelde ik om zo maar te zeggen, alsof dat het weerloze kind in jezelf is, en jij de beschermende verzorgende moeder bent? Klinkt misschien wat melodramatisch, maar probeer dat eens...
Op die manier leer je onderscheid te maken tussen je kwalen en je kwellingen en ...tja, welke naam moeten we dat geven...je 'zelf', je 'kern', 'wezenheid'pffffff, iets in die richting dus ... en welke kwaal je ook hebt, dat wezen, jouw allerdiepste kern wordt daar niet door aangetast, dat blijft onaangetast, en het vertrekpunt voor herstel
Kun je eens proberen te kijken naar jezelf , je gekwelde ik om zo maar te zeggen, alsof dat het weerloze kind in jezelf is, en jij de beschermende verzorgende moeder bent? Klinkt misschien wat melodramatisch, maar probeer dat eens...
Op die manier leer je onderscheid te maken tussen je kwalen en je kwellingen en ...tja, welke naam moeten we dat geven...je 'zelf', je 'kern', 'wezenheid'pffffff, iets in die richting dus ... en welke kwaal je ook hebt, dat wezen, jouw allerdiepste kern wordt daar niet door aangetast, dat blijft onaangetast, en het vertrekpunt voor herstel
-
Magnolia
:-) / :'-(
Dat schrijf je mooi klaas, het raakt me. dankjewel.. Mystica, Patsas ook bedankt voor de interesse.
Maandag bij de psychiater heb ik een goed gesprek gehad. Zij begon er zelf over. Ze vertelde dat ze overleg had gehad met mijn behandelaar. We hebben afgesproken dat we ons de komende tijd gaan richten op mijn negatief zelfbeeld, dat moet realistischer worden, door middel van cognitieve therapie. En daarnaast ziet ze graag dat ik blijf schrijven, omdat ik daarmee veel van mezelf laat zien, de keuze blijft aan mij of ze alle stukken leest. Ook is het antidepressivum dat ik slik iets opgehoogd en heb ik een ander slaapmiddel gekregen, omdat ik de nachten voor 80-90% wakker blijf, wat me zowel lichamelijk als mentaal opbreekt. Aan het eetpatroon zelf doen ze (we, ik) nog niks, omdat ik dat ook nog niet echt durf, maar daar komen we nog op terug. Ik ben opgelucht, en tegelijk vreselijk bang en verdrietig, het voelt als opgeven. Maar ik dwing mezelf sterk te blijven en het aan te gaan. Al heb ik geen idee waar ik aan begin...
liefs Magnolia
Maandag bij de psychiater heb ik een goed gesprek gehad. Zij begon er zelf over. Ze vertelde dat ze overleg had gehad met mijn behandelaar. We hebben afgesproken dat we ons de komende tijd gaan richten op mijn negatief zelfbeeld, dat moet realistischer worden, door middel van cognitieve therapie. En daarnaast ziet ze graag dat ik blijf schrijven, omdat ik daarmee veel van mezelf laat zien, de keuze blijft aan mij of ze alle stukken leest. Ook is het antidepressivum dat ik slik iets opgehoogd en heb ik een ander slaapmiddel gekregen, omdat ik de nachten voor 80-90% wakker blijf, wat me zowel lichamelijk als mentaal opbreekt. Aan het eetpatroon zelf doen ze (we, ik) nog niks, omdat ik dat ook nog niet echt durf, maar daar komen we nog op terug. Ik ben opgelucht, en tegelijk vreselijk bang en verdrietig, het voelt als opgeven. Maar ik dwing mezelf sterk te blijven en het aan te gaan. Al heb ik geen idee waar ik aan begin...
liefs Magnolia
-
inactieve gebruiker
het is wat ik op de radio ooit heb gehoord Magnolia.
je kunt dat gekwetste deel van jezelf als was het jouw kind van wie jij de moeder bent op je schoot nemen, het zachtjes strelen en troosten en vragen wat het nodig heeft. Zo verzorg je twee kanten tegelijk in jezelf, namelijk ook het sterke deel dat buiten die schade die jou is aangedaan staat en dat verzorgen en helen kan. Niet door ermee te versmelten, maar ook niet door het te ontkennen, maar door die toenadering die je juist in die afstand tot jezelf (het gekwetste 'kind') voltrekken kunt. Hoop niet dat ik te cryptisch ben nu.
je kunt dat gekwetste deel van jezelf als was het jouw kind van wie jij de moeder bent op je schoot nemen, het zachtjes strelen en troosten en vragen wat het nodig heeft. Zo verzorg je twee kanten tegelijk in jezelf, namelijk ook het sterke deel dat buiten die schade die jou is aangedaan staat en dat verzorgen en helen kan. Niet door ermee te versmelten, maar ook niet door het te ontkennen, maar door die toenadering die je juist in die afstand tot jezelf (het gekwetste 'kind') voltrekken kunt. Hoop niet dat ik te cryptisch ben nu.
-
Danit
Hoi Magnolia,
Ik denk zelf dat je psychologe er niet op in is gegaan,omdat je situatie niet stabiel genoeg daarvoor is. (volgens haar inschatting dan.........omdat ze zegt dat ze zich ernstig zorgen maakt)en dat ze eerst wil dat je wel stabieler bent.
Ik zou het gewoon vragen,dit maakt je alleen maar onzeker.
Veel Sterkte
Ik denk zelf dat je psychologe er niet op in is gegaan,omdat je situatie niet stabiel genoeg daarvoor is. (volgens haar inschatting dan.........omdat ze zegt dat ze zich ernstig zorgen maakt)en dat ze eerst wil dat je wel stabieler bent.
Ik zou het gewoon vragen,dit maakt je alleen maar onzeker.
Veel Sterkte