Eleandra

Ik krijg meer en meer inzicht in het waarom van mijn eetstoornis.
Maar dat zet ik liever niet op dit forum ;)

Wat je andere vragen betreft: als gevolg van mijn eetstoornis kan ik niet studeren of werken en zijn relaties onmogelijk geworden.
Mijn sociale leven is tot bijna nul gereduceerd.

Of het invloed heeft gehad op mijn persoonlijkheid?
Ja, zeker.
Ik had voordat ik een eetstoornis kreeg als last van angsten, depressiviteit, dwang, enz.
Maar dat is alleen maar erger geworden door mijn eetstoornis.

Op mijn dagelijkse leven heeft het heel veel invloed.
A.g.v. mijn eetstoornis moet ik op vaste tijden eten en sporten.
Ook heb ik een 'boodschappen-/hamsterdwang' ontwikkeld.
Enzovoort.
Een groot deel, zo niet het grootste deel, van mijn dagelijkse leven draait om mijn eetstoornis (en dat wat eraan ten grondslag ligt).

Misschien wordt het zo wat duidelijker waarom ik er zo op aandring dat je tijdig ingrijpt?
Sakura

Flowerchild : Ik herken heel wat in mezelf wat jij hebt opgeschreven. Dat mijn sociaalleven niet echt vlotjes meer verloopt. Dat ik met een soort schemaatje in mijn hoofd rondloop wanneer ik het beste kan eten en wat plus hoeveel calorien ik dan binnen krijg.

Wat moet ik doen?
Is het al te laat voor me?

Ik denk wel dat ik naar de huisarts durf, maar om het aan mijn ouders of zus te vertellen...
Wolfje

Sakura schreef:Flowerchild
Wat moet ik doen?
Is het al te laat voor me?

Ik denk wel dat ik naar de huisarts durf, maar om het aan mijn ouders of zus te vertellen...
Ik lees hier al even mee en wilde even reageren. Op de vragen die je nu stelt heb je al antwoord gekregen en toch blijf je ze vragen.

Je huisarts heeft zwijgplicht, dus die zal geen contact opnemen met iemand van je familie etc. Hij kan je echter wel helpen.
Ik denk dat je nu echt aan jezelf moet gaan denken. Van uitstel komt afstel.

Ik ken zelf een vrouw die nu 55 is en al vanaf +/- 11 jaar aan anorexia lijdt. Haar verhalen hebben echt wat in mij ontwaakt. Zoiets zou je niemand toewensen of willen laten overkomen.

Ik wens je veel sterkte

Knuffel

Wolfje
Sakura

Sorry dat ik steeds in herhaling val, maar ik ben gewoon heel erg onzeker. Vooral omdat ik niet niemand in de omgeving ken die ervaringen met eetstoornissen heeft. Dus ik vind het heel erg fijn dat flowerchild uit haar ervaringen kan vertellen. Dan voelt het voor mij toch iets meer realistischer. De noodzaak om hulp te gaan zoeken word dan groter.

Ik probeer mezelf zover te krijgen, dus over te halen om hulp te zoeken.
En ben ik deze topic begonnen.

Dus de herhaalde vragen stel ik steeds onbewust, om me te overtuigen om het eindelijk te doen.
bianca65

2 tips.
http://www.ruthanders.nl

en haar boek, als leven anders loopt, ook ruth heeft al jaren anorexia.
liefs Bianca
Eleandra

Hoi Sakura,

Nee, het is zeker niet te laat voor je.
Ja, je kunt zeker genezen.
En hoe sneller je aan de bel trekt, hoe 'makkelijker' dat is in het algemeen.

Dus: grijp in, trek aan de bel, zoek hulp.
Want: hoe langer je eetgestoord bent, hoe vaster je in je patronen komt te zitten.
Hoe meer en hoe langer je ondergewicht hebt, hoe sterker de greep van je eetstoornis wordt, aangezien je cognitief functioneren ernstig wordt belemmerd door ondergewicht.
Hoe langer je eetstoornis speelt, hoe sterker de angst wordt, hoe groter de kans dat je er (nóg) vaster in komt te zitten.
En, natuurlijk: hoe langer je een eetstoornis hebt, hoe slechter dat is voor je lichaam.
Sommige schade is niet te 'herstellen'...

Nogmaals: leven met een eetstoornis is een hel.
Het verpest je leven, verdrijft zo'n beetje alle (in mijn geval álle) licht, liefde, vreugde uit je leven.

Acht jezelf belangrijk genoeg om dit proces waar je inzit tijdig te stoppen!

Sterkte en liefs,
Flowerchild
inactieve gebruiker

Sakura, wat Flowerchild hier schrijft is zoals ik dat van veel andere meisjes met anorexia ken. Het is een zeer zware ziekte met vaak dodelijke afloop, een ziekte die altijd hoogst ongezond is met dikwijls blijvende schade, en een ziekte waar je geen distantie toe kunt nemen. het bezet je geest, en verdrijft alle licht, precies zoals Flowerchild dat hierboven zo krachtig en helder formuleerde.
En hoe eerder je erbij bent hoe beter. Denk je nu nog maar lichte symptomen te hebben, prima, maar evengoed ALLE reden om dat heel serieus aan te gaan pakken. Ik ben in februari een vriendin aan anorexia kwijt geraakt die dacht dat zo goed als overwonnen te hebben en zelfs cursussen had gegeven om anorexia te boven te komen (als ervaringsdeskundige) . Zij raakte tijdens een depressie opnieuw in de greep van haar oude anorexia . Wilde slechts 2 kilo afvallen, maar kon niet stoppen, tot haar eigen verbazing wanhoop en paniek. Ze is niet meer, een sprankelijke zeer levenslustige jonge vrouw.
In 40% van de gevallen betekent anorexia levenslang volgens een onderzoek in België.


Klaas
Sakura

Het gaat nu een stukken beter met me. Heb geen behoefte meer om mijn vinger in de keel te steken.
Ik denk dat het komt, omdat ik nu weer thuis ben (het is vakantie) en ik sta niet meer onder de stress door studie enzo.
Ik merk zelf ook dat ik thuis me meer rustiger voel en vrijer, dan op mijn kamertje (in een zeker zin ook wel logisch).
Waar ik wel bang voor ben is of ik in mijn oude patroon val als eenmaal nieuw college jaar is begonnen.

En ik wil nog een beetje afvallen, maar dat doe ik nu wel verantwoord door niet te veel te snoepen.

Bedankt voor jullie reacties!
Ik houd jullie op de hoogte ;)

Terug naar “Eetproblemen”