Een goeie vriendin van me kampt al van het 2e middelbaar met problemen: haar "dik zijn" (ze was niet dik, had een mooi figuur maar ze vond haar armen en achterwerk te dik), en ze kreeg een minderwaardigheidscomplex. Dit uitte zich in faalangst op school, zichzelf slaan, "lichte" zelfmoordpoging (pillen, welke weet ze niet).
Vorig jaar is ze naar een psycholoog gegaan (op heeel lang aandringen en zagen van 2 vrienden en mij), en dat ging beter. na een paar maand is ze ermee gestopt, omdat het beter ging. Niet perfect, wel een heel stuk beter. Maar na deze zomervakantie, op school, is het erger geworden. Ze heeft minder faalangst, maar op school eet ze zo goed als niets. Soms een boterham. Dit omdat ze wil vermageren, ze denkt weer dat ze te dik is (terwijl ze nog altijd een vrij mooi figuur heeft, en dat wordt haar ook verteld). Sinds enkele weken krijgt ze na school (zonder iets te eten) eetaanvallen, en eet ze op korte tijd heel veel. Ze heeft mij verteld dat ze eens 8 sneden brood had gegeten, op hele korte tijd. Dit is misschien niet zo erg veel, maar toch serieus voor haar. En jawel, als alles op is gaat ze naar toilet om het over te geven.
Zij zelf zegt, tegen alle raad van 5 vrienden in, dat ze geen probleem heeft, want "ze verliest geen gewicht". Dat is misschien zo, maar het is toch niet normaal dat ze niets eet, en soms eetaanvallen heeft? We zijn heel ongerust.. Ze is al vrij onstabiel van zelfbeeld enzo. Ze ziet er echt geen kwaad in. Overdrijven we in onze ongerustheid? Moeten we haar overhalen hulp te zoeken?
Bedankt.