Hoi Bente,
ken je het woord "overlevingsstrategie"...? Een overlevingsmechanisme is iets, wat je ten tijde van de ellende hebt moeten ontwikkelen om het nog een beetje leefbaar voor jezelf te houden. Omdat die mechanismen soms letterlijk je leven hebben gered, zijn de diep ingeslepen - maar als je eenmaal onder de laars van de ellende uit bent in de feitelijke wereld, heeft het zin om je overlevingsmechanismen achter je te laten - wat moeilijk is.
Maar waar het mij om gaat, is dat het niet een kwestie is van "er zijn 2 opties, goed (= eten) en slecht (= niet eten)."
Wat je zegt: het niet eten is momenteel het enig waar je controle over hebt in je leven.
Brrr - dat klinkt niet, om vrolijk van te worden... Dat klinkt, naar dat er bakken andere problemen zijn - en dat de enige manier, om het nog een beetje leefbaar voor jezelf te houden is, niet eten.
(Uiteraard: het is heel triest, als dat werkelijk het enige is, wat nog controleerbaar is, maar zo gaan dingen helaas soms in een leven!!!
)
Bente- schreef:Ik weet heel goed hoe ik bezig ben, en dat dit niet goed is weet ik ook.
...en dit is dus wat mij betreft maar de halve waarheid.
Ja, voor je lijf is het niet best, zo weinig eten - dat klopt.
Maar als mens ben jij niet alleen dat lijf: kennelijk heb je het voor je psyche nodig, om nu zo weinig te eten.
Daar hoort OOK aandacht voor te zijn - en niet alleen de aandacht van die zwaaiende wijsvinger.
Sterker nog: misschien is de erkenning, dat dit momenteel helaas nodig is, veel en veel krachtiger dan alle standjes bij elkaar.
Bente- schreef:Maar de motivatie om te vechten, om weer 'gezond' te worden ben ik gewoon kwijt, ik zie niet in waarvoor ik zou eten.
...en ik lees dit als: mijn psyche heeft het nodig, dat er tenminste nog 1 ding goed gaat - want al dat andere, dat ligt in puin...
(En jou vragen om dat op te geven IS dan nogal wreed tegenover je psyche.)
Bente- schreef: ik ben gewoon te mislukt.
Bente- schreef:En dat het niet eten niet slim is weet ik ook wel
Tuurlijk - het gaat compleet niet over je ratio, met je gezonde verstand is (gelukkig maar) niets mis.
Je psyche heeft bepaalde dingen keihard nodig (en dat gaat momenteel ten koste van jouw lichaam, een paradox die ik heel erg naar voor je vind).
En grosso modo: een overlevingsmechanise kun je wel achter je laten, dat gaat in een aantal stappen. NIET overhaasten!!!
Begin met het erkennen van "dat dit zo werkt". Bedank het mechanisme (dat klinkt sommigen idioot in de oren, maar dat moet dan maar) het mechanisme heeft jou overeind gehouden, dat is in zichzelf
erg goed!!!
Daarna ga je nadenken en voelen: op welke manier heeft dit mechanisme mij nou beschermd..? Me overeind gehouden...? Wat is de functie...? (Bijv: "Dit is iets, waar ik controle over voel"' Of: ik voel me sterk, of mooi, of goed, of hoe het voor jou maar voelt...)
Daarna is het creatief worden geblazen....
...zouden er andere manieren te bedenken zijn, die jou een gevoel geven van bijv. sterk zijn...? Of mooi zijn...? Of wat je dus maar eerder gevonden had - kun je dat op andere manieren bereiken...?
Ga daar uitgebreid mee experimenteren, vraag mensen om met jou te brainstormen, etc.etc. - net zo lang, tot je tenminste bij 3 andere manieren voelt, dat ze echt werken. (Dus niet: ''Ik pers me ergens in en dan zou ik me nu beter moeten voelen'' - als experiment kan dat zin hebben, maar blijft het voelen van ""ze zeggen, dat dit goed voor me is"" - gooi het met een ruime bocht over je schouder!!!!)
En tegen de tijd, dat je idd 3 andere manieren hebt gevonden om diezelfde functie (die het niet eten NU voor JOU heeft) uit te voeren, dan ga je nog eens echt denken aan he je gezond kunt eten - en dan kan het ook, zonder dat je er je psyche geweld mee aandoet.