Eenzaamheid na bevalling... Tja, het is geen echte eenzaamheid, want ik heb een hele fijne relatie, en een prachtkind!
Maar als ik aan mijn eigen familie denk, dan krijg ik gevoelens van eenzaamheid. Ik heb namelijk helemaal niemand in mijn eigen familie waar ik een goede, leuke, of hechte band mee heb. En dat terwijl ik uit een gezin met 4 kinderen kom...
Mijn vader was een hardwerkende man (nu gepensionneerd), hele dagen in de weer om geld te verdienen voor zijn gezinnetje. Hij is naar buiten toe heel 'correct' maar kan niet omgaan met intimiteit. Een goede band met zijn kinderen heeft hij dus niet, is alleen maar met zichzelf bezig, en als één van de kinderen iets doet wat hem niet zint, probeert hij dit met autoritaire uitspraken te corrigeren. Meestal komt het neer op uitspraken waar je je als kind heel schuldig om gaat voelen, alsof je een crimineel bent!
Mijn moeder vindt dat ze vroeger slecht behandeld is, en is dat al haar hele leven aan het compenseren met egoistisch en egocentrisch gedrag. "Je moet jezelf kietelen want een ander doet het niet" is haar motto. Ze is jaloers op mij omdat ik heb kunnen studeren, terwijl ze zelf als tiener al van school is gehaald, doordat haar zus de kantjes ervanaf liep.
Mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt als kind, en zijn heel goed in het zichzelf zielig laten overkomen. Hoe erg je het ook hebt, zij hebben het altijd slechter! Dus je mag niet zeuren!
Mijn ouders zijn ook heel argwanend naar andere mensen toe. Visite vinden ze verschrikkelijk, en na afloop roddelen ze heel naar over de andere gasten, en benadrukken het negatieve van de mensen. (Als kind snapte ik dat niet, want er zaten vaak hele aardige mensen tussen...)
Contact met de overige familie was dus minimaal. Dat vond ik erg jammer, want in de familie van mijn vader zaten een paar hele aardige ooms en tantes. Maar mijn moeder zat altijd te stoken en mijn vader (door mijn moeder gedomineerd) ging daarin mee.
Mijn zus is 10 jaar ouder dan ik. Toen ik 11 was verliet zij al het huis. Mijn ouders hebben het heel moeilijk met haar gehad, zij spijbelde veel, ging met de verkeerde vrienden om en kwam in aanraking met drugs en is zelfs een keer verkracht door 'vrienden'.
Ze is wel mannengek, want ze had de ene na de andere. Momenteel is ze toch al 5 jaar getrouwd
, maar kon het niet vinden met haar man's kinderen uit zijn vorige huwelijk. Die moesten dus maar oprotten naar hun moeder...Mijn oudste broer is 9 jaar ouder dan ik. Hij is heel stil, en ontzettend verlegen. Hij durft haast niet te praten, zo verlegen. Mijn vader was vroeger enorm streng voor hem. Mijn broer heeft zijn heil gevonden in het geloof. Hij is getrouwd maar wil geen kinderen. Hij is vrij intelligent en heeft een goede baan, mooi huis, mooie auto en houdt van gadgets, vissen en muziek maken. Als ik mijn broer zie, dan moet ik meteen aan mijn vader denken. Kwa uiterlijk, maar ook kwa innerlijk, vooral het verlegen zijn, zich geen houding kunnen geven, bijna mensenschuw zijn.
Mijn jongste broer is een rebel. Hij houdt ervan om te shockeren, maar heeft vanbinnen een heel klein hartje. Ik vermoed dat hij het shockeren doet om aandacht te krijgen van mijn ouders. En dat lukt hem dan ook prima. Hij is het 2e 'zorgenkindje'. Men verdenkt hem van ADHD, hij kan slecht met zijn geld omgaan en heeft vaak hulp nodig met dergelijke dingen. Heeft ook eens onder curatele gestaan. (Mijn gelovige oudste broer heeft hem een keer flink uit te schulden geholpen, en hoeft dat niet terug. De goeierd. Ik zou dat zelf niet doen, hij moet gewoon meer achter zijn vodden aangezeten worden!).
Hij is vrijgezel, heeft wel vriendinnen gehad, maar dat liep altijd verkeerd af, en dat deed hem veel pijn. Dus dan maar vrijgezel...
En nu ik... Ik heb een goede opleiding, goede baan, mooi huis, lieve man, lief kind. Ik heb het redelijk ver geschopt. Ik zag als kind dat mijn ouders het moeilijk hadden met mijn zus en jongste broer. Ik wilde mijn ouders ontlasten en probeerde zo braaf mogelijk te zijn. Dat is nooit beloond. Mijn ouders vonden het wel prima, en tot de dag van vandaag zeggen ze "O, zij redt zich wel, daar hoef je je geen zorgen over te maken". Maar het doet me dus pijn dát ze zich nooit eens zorgen over mij maken.
Ons gezinnetje... was dus heel koud. Iedereen leefde langs elkaar heen. Er werd nooit een arm om je heen geslagen, nooit gezegd 'ik hou van je', nooit complimentjes... Als mijn ouders eens vroegen hoe het op school was, dan begon je met 'goed', en dan hadden zij al genoeg gehoord...
Ons gezinnetje draait vooral om mijn moeder. Zij is de spil waar alles om draait. Want zij heeft het vroeger slecht gehad en is altijd bezig geweest om dat in te halen, en iedereen zou en moest daar getuige van zijn. Keer op keer kregen we de verhalen over haar werk te horen, over het gevecht met haar werkgever, de gevechten met haar collega's, haar strijd voor haar plaatsje, en hoe goed ze wel niet is...
Zo'n 13 jaar geleden ben ik uit huis gegaan, samen gaan wonen met mijn man. Hij heeft wél een hecht gezinnetje, en hij heeft mij geholpen om mijn pijnlijke verleden te leren inzien en te verwerken. Ik heb wel eens geprobeerd om met mijn ouders te praten, maar dan gaven ze niet thuis, of was het niet waar.
Als ik weer bij mijn ouders op visite kwam, dan voelde ik me ongemakkelijk. Er werd haast geen interesse in mij of mijn man getoond, en mijn moeder voerde weer de hoogste toon. Als ik iets begon te vertellen, dan was het meteen "Ja dat heb ik ook meegemaakt...." en was zij het weer die aan het woord was. Mijn moeder heeft zelfs tot 5 keer toe gevraagd waar ik nou werkte!!! Zoveel interesse werd er in mij getoond...
Ik zag altijd op als ik weer naar mijn ouders moest, en ging dus alleen met de nodige verjaardagen en kerst. En ik was weer blij als het achter de rug was.
Maar toen ik zwanger was, gingen mijn ouders ineens heel vaak bellen, en waren ineens heel geïnteresseerd. Ik voelde dat niet als interesse in mij, maar in hun kleinkind. Ik heb dit aangekaart, en toen kwam eindelijk de discussie los... Mijn ouders ontkenden eerst dat ze niet in mij geïnteresseerd waren. Daarna 'bekenden' ze het, maar mocht ik hen dat niet voorhouden, want 'ze wisten nou eenmaal niet beter, ze hadden nooit geleerd om interesse te tonen'. Etc. zo kwam er excuus op excuus.
Mijn vader heeft toen met zijn autoritaire gedrag een paar hele erge dingen tegen mij gezegd, wat voor mij de druppel was. En mijn moeder bleef maar zeggen dat ze nog met haar eigen verleden zit te worstelen, dus dat ze het nog niet aankon om met mij te praten over de dingen die MIJ nou dwars zaten...
Oftewel, mijn ouders zijn er nooit voor mij geweest op emotioneel gebied, en nu ik zwanger was en hun juist zo nodig had, lieten ze maar weer overduidelijk merken dat ze er nog steeds niet voor MIJ konden zijn, maar alleen voor zichzelf. Het enige waar ze wél in geïnteresseerd waren, was hun toekomstige kleinkind...
Ik had nog 2 maanden zwangerschap te gaan, en die stress en conflict wilde ik niet, ik moest aan mijn kindje denken. Ik heb dus tijdelijk het contact met mijn ouders verbroken, en gezegd dat ik wel weer contact opneem als ik eraan toe ben, om dan eens alles uit te praten en met een schone lei opnieuw te beginnen.
Ik heb ze wel een kaartje gestuurd toen mijn kind is geboren. Mijn vader belde daarna op om ons te feliciteren, maar vroeg dus niet hoe het met mij of ons kind ging....
Ik heb daar zo'n harde klap van gehad, dat ik een hele avond in mijn kraambed heb liggen huilen, en dat waren nog niet eens de kraamtranen...Ons kindje is nu 3 maanden oud, en ik zit fysiek weer lekker in mijn vel na de bevalling. Binnenkort moet ik gaan werken en daarna ga ik weer contact opnemen met mijn ouders.
Maaaaaarrrrrrrrr..... Nu komt het dus. Ik voel me af en toe zo leeg en eenzaam als ik denk aan mijn familie. Mijn zus heeft me niet eens een felicitatiekaartje gestuurd of gebeld. Mijn twee broers zijn even naar de baby komen kijken, maar het gesprek ging helemaal niet over het welzijn van mij of mijn kind, maar over hun. Ze wisten zich duidelijk allemaal geen houding te geven. De ooms en tantes van mijn moeders kant heb ik geen kaartje gestuurd, want daar heb ik helemaal niks mee. En de ooms en tantes van mijn vaders kant zijn allemaal overleden. Alleen een nicht heb ik een kaartje gestuurd, maar die heeft het veel te druk en daar heb ik dus ook haast geen contact mee.
Meestal als je een kindje krijgt, brengt dat je dichter bij je ouders. Je vraagt dingen aan je ouders hoe jij vroeger was als baby, en advies e.d.
Maar dat mis ik dus enorm. Ik heb dus met niemand van de familie leuk contact en voel me dus enorm een eenling daarin.
Als ik naar mijn kindje kijk, dan krijg ik zulke warme gevoelens van liefde, ik ben werkelijk helemaal verliefd op haar!!! En ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder dit nooit gehad heeft. Ik knuffel mijn kindje helemaal suf, nooit zal zij eraan hoeven twijfelen dat ik van haar hou!!! Mijn moeder heeft ons niet geknuffeld (omdat ze zegt dat ze dat allemaal nog 'moet leren'... maar mijn vader knuffelt ze wel! )
Ik heb toch ook nooit liefde gehad vroeger, waarom kan ÃÂk dan wel aan mijn kind laten voelen dat ik van haar hou??? Waarom kan mijn moeder dat niet??? Zij en ik hebben allebei een eenzame jeugd gehad. Waarom kan ÃÂk wel verandering brengen op de volgende generatie, en waarom kon zij dat niet???
Hoop op beter contact met mijn ouders heb ik eigenlijk niet. Ze zijn al bijna 70, en ik denk niet dat ze hun autoritaire (vader), egoïstische (vader en moeder) en egocentrische gedrag ( moeder) ooit nog zullen veranderen... Mijn moeder verschuilt zich achter haar verleden, mijn vader verschuilt zich achter het 'feit dat hij vroeger nooit heeft leren communiceren' (en dat terwijl hij toch 25 jaar lang docent is geweest...).
Ze willen gewoon geen schuldgevoel hebben, dat is het hele probleem. Want iedere keer als ik zeg 'dit heeft mij pijn gedaan', dan komt er een excuus. En ik wil geen excuus, ik wil niet dat zij zich schuldig voelen, ik wil alleen maar MEDELEVEN. Ik wil dat ze nu eens niet aan zichzelf denken, maar aan MIJ voor de verandering...
Maar na gesprekken en brieven is dit nog steeds niet duidelijk, en ik vraag me af of het ooit nog duidelijk wordt.
Als ik dan aan mijn kind denk, dan vind ik het zo jammer dat ze van mijn kant geen leuke, echt oprecht geïnteresseerde, familie zal hebben. Gelukkig is dit in mijn mans' familie anders.
Het is raar, ik heb voor mezelf alles prima op een rijtje, ik weet precies hoe het allemaal in elkaar zit. Ik heb er veel boeken over gelezen en er met veel mensen over gesproken. Ik heb er veel om gehuild en dacht dat ik er wel klaar mee was. Ik kan het allemaal prima verwoorden. MAAR HET DOET ZO'N PIJN!!!!
Ik zou zou graag willen dat er, al is het maar één, iemand in mijn familie zich een beetje om mij bekommerde.... Maar vanaf dat ik geboren was, was iedereen is veel te veel met zichzelf bezig.... Allemaal bezig het hoofd (emotioneel) boven water te houden, allemaal bezig met allerlei 'overlevings-strategieën' aan te wenden om wat aandacht te krijgen. Mijn moeder, mijn zus, mijn jongste broer, één grote strijd om aandacht. En mijn oudste broer en ik die daar heel stil bij zitten. Mijn oudste broer die het geloof in vlucht, en ik, de jongste, die maar zo braaf mogelijk probeerde te zijn... en daardoor niet eerder voor zichzelf opkwam. Totdat mijn ouders mijn emmertje laatst helemaal volgezeken hebben!
Maar die eenzaamheid... En dat terwijl er een paar mensen in mijn leven zijn die mij heel dierbaar zijn geworden. Ik weet dat ik me daar het beste op kan concentreren. Maar die eenzaamheid....
Dat is iets wat ik niemand kan uitleggen. Mijn man troost me door te zeggen 'misschien komt het ooit nog wel eens goed'. Maar ik heb die hoop uit zelfbescherming opgegeven.
Wie weet raad?
Ach, als ik geen reactie krijg, heb ik in ieder geval mijn hart eens goed kunnen luchten!
[/b]
