Ziekelijke behoefte aan aandacht

[Bente-]

Hallo allemaal,

Ik heb een probleem waar ik de laatste tijd veel tegenaan loop, en ik hoop dat jullie hier in mee willen denken of advies voor hebben.
Mijn moeder heeft een jarenlang ziektebed gehad, en is uiteindelijk overleden. En met mijn vader heb ik niet een heel fijn verleden, en ik voel veel afstand tussen ons. En ik weet niet of dat kan, maar ik heb het idee dat ik hierdoor best wel wat aandacht tekort ben gekomen in de afgelopen jaren. En ik merk de laatste tijd dat ik er echt naar snak om gezien te worden, om aandacht te krijgen. Doordat ik nu nog steeds best wel weinig aandacht krijg voel ik me ook behoorlijk eenzaam, en ik zou niet weten wat ik er aan zou kunnen doen. De laatste tijd kom ik vaker in het zkh, en ik merk dat ik de aandacht die ze daar geven gewoon prettig vind. Soms hoop ik zelfs dat ik in het zkh kom te liggen. En het voelt echt heel gestoord en ziek dat ik zo denk. En ik weet niet wat er mis is met mij, ik baal er van dat ik zo ben geworden hoe ik nu ben. En ik weet niet wat ik er aan kan doen, ik hoop dat jullie een advies hebben.

Liefs

[Black Rose]

Hey,

Op zich is dat niet onnatuurlijk dat je van die aandacht geniet als je zelf aangeeft dat die er anders weinig is in je omgeving.
Wel niet express in het ziekenhuis belanden om aandacht te krijgen
Ervoor zorgen dat er mensen in jouw leven komen die je wel aandacht geven buiten de zorgsector.

Niet allemaal zo evident, I know

[Memories]

Hoi Bente,

Allereerst; gecondoleerd met je moeder. [AAI]

Je hebt natuurlijk, behoorlijk wat meegemaakt omtrent de ziekte van je moeder en het overlijden van haar. Daar ging en gaat veel energie inzitten. Zoveel lichamelijk als psychisch. En ja- dat je dan "verlangen of behoefte" hebt aan aandacht omdat je en het moeilijk hebt en had met je vader en het meegemaakt hebt met je moeder die jij nu moet missen, is te begrijpen. Want het is natuurlijk niet niets. Heel heftig. En het is dus ook belangrijk, dat mensen ook aan jou regelmatig vragen hoe het gaat, hoe jij je voelt en of ze jou misschien ergens mee kunnen helpen. Want er is natuurlijk verdriet. Misschien zelfs boosheid of verwardheid. Emoties die je zou moeten kunnen uitten, bij mensen die jij vertrouwd. Heb jij iemand in je omgeving, waarbij jij je hart kan uitstorten...? (Dan wel omtrent je moeder als je vader.)

Het is naar mijn mening, dus helemaal niet gek dat jij ernaar snakt, om gezien te worden. Ondanks de ellende, ben jij er namelijk ook nog, met je eigen gevoelens. En die gevoelens...zijn zó belangrijk..! (En lukt het niet om te praten met iemand, dan kan je altijd eens proberen om bepaalde dingen op te schrijven, of als je een muziekinstrument bespeelt, het in melodieën om te zetten, zodat je ook bezig bent met jezelf.)

Die eenzaamheid is vaak zeker in het proces van rouw, (Als daar al een periode voor staat, dat laten we er even buiten) heel erg. Want je hebt eigenlijk juist iemand nodig, om tegen aan te leunen, om jezelf bij te zijn, om woede te laten zien en verdriet...heb je vrienden waarbij je dat kan doen..?

En laat ik duidelijk zijn; jij bent niet gestoord en ziek maar mist veel. En hebt veel gemist. Jij hebt veel meegemaakt wat er in een ziekenhuis gebeurd. Daar ben je lang mee in aanraking geweest en dat jij de aandacht prettig vind omdat jij die zelf mist, is niet vreemd. (En ja- het ziekenhuis brengt je nog dichterbij je eigen moeder die jij ook mist.) Je hebt als het ware misschien wel een band met het personeel. Misschien zelfs een band met de plek. - Ondanks dat dat niet altijd positief was. Het geeft je een gevoel misschien wel dat jij niet alleen bent.

Waar jij inzit, is waarschijnlijk het proces rondom je moeder en hoe je zou moeten omgaan met haar dood. Maar ook hoe je zou moeten omgaan met de minder goede band met je vader. Daarbij, kan je altijd hulp inschakelen van een professional. Dat is niet vreemd. De persoon zou je kunnen helpen om bepaalde dingen weer op een rijtje te kunnen zetten. Of in ieder geval een helpende hand te bieden buiten je eigen dierbaren. En misschien- kan er als jij daar behoefte aan hebt, iemand ingeschakeld worden om te helpen tussen de band tussen jou en je vader. Heb je na het overlijden van je moeder al eens goed met hem gesproken..?
Heb je naast de moeilijke gevoelens en gedachten, wel leuke dingen in de week staan, die jou afleiding kunnen geven?

Jij bent het waard om gezien te worden, ook om van te houden.

[AAI]

[Black Rose]

Voel me een beetje lomp : wist niet dat het recent was van je moeder, sorry daarvoor
Bij deze sterkte gewenst bij het hééngaan van je moeder [AAI]

[Bente-]

Black Rose bedankt voor jouw reactie! Misschien is het niet zo evident volgens jou, maar je hebt er wel gelijk in. Ik heb alleen geen idee hoe ik mensen in mijn leven toe moet laten, aangezien iedereen mij vaak gesloten vind, maar ik hoop met een opleiding die ik ga volgen in ieder geval nieuwe mensen te ontmoeten.

Memories jij ook heel erg bedankt voor je lieve en uitgebreide reactie. Ik ben alleen bang dat ik iets niet goed heb uitgelegd in het beginstukje. Mijn moeder is namelijk niet kortgeleden overleden, maar 3 jaar geleden. Dus nu vind ik het heel lastig om op je reactie te reageren, en ik voel me een beetje schuldig dat je de moeite hebt genomen om uitgebreid te reageren, dus sorry hiervoor.

Liefs Bente

[Black Rose]

Ik vind dat ook niet altijd evident, ook al ben ik opener dan vroeger.
Maar probeer het niet teveel aan je hart te laten komen dat mensen jouw gesloten vinden : iedereen is anders en mensen veranderen ook in de loop der jaren.
Als je teveel afgaat op wat anderen van je denken verlaagt jouw zelfvertrouwen en geraak je mss nog meer introverter.
Er zijn ook mensen die liever omgaan met iemand die iets geslotener is dan met iemand die heel open is

Alvast fijn dat je uitkijkt naar die opleiding, hoop dat je daar leuke mensen leert kennen [045]

[Memories]

Hoi Bente,

Je hoeft je niet schuldig te voelen, hoor! Drie jaar is namelijk ook nog niet heel lang. En het kan voelen, als de dag van gisteren.
Misschien kun je, vanuit die gedachte reageren op mijn bericht. (Mocht je daar behoefte aan hebben.)
Want het kan, ook al is het dan niet "kortgeleden" pas aan het licht komen, bepaalde gevoelens en hoe je doet en denkt als het al een tijdje geleden gebeurd is.

[Bente-]

@Memories: Ik heb geprobeerd om vanuit die gedachte op je reactie te reageren, maar ik vond het best lastig, dus ik hoop dat het duidelijk is beschreven.
Maar het verlagen naar aandacht vind ik niet meer normaal, aangezien het nu bijna 3 jaar geleden is dat mijn moeder is overleden. Maar ik weet ook niet of het daarmee samenhangt, ik denk deels, maar ook gewoon doordat ik mij hier thuis vaak genegeerd/onzichtbaar/onbelangrijk voel. En op dit moment heb ik wel een psychologe, maar dit is ter overbrugging, en ik weet niet wat ik hier wel en niet kwijt kan. Ik praat er in ieder geval weinig over, maar dat komt ook omdat ik zo gesloten ben. En ik heb afgelopen maanden wel geschreven, maar ik weet niet of dat mij echt helpt.

Ik merk dat ik als ik dus in het zkh ben geweest(voor andere klachten) dat het eenzame gevoel, en het gevoel gezien te willen worden veel heftiger is. Nu ben ik alweer een week niet in het zkh geweest, en hoef ik er ook niet een tijdje heen, en dat maakt dat ik er niet telkens aan denk. Maar waarom dat is snap ik ook niet. Maar verder ik heb er echt last van, en ondanks dat jullie het misschien normaal vinden, vind ik dat niet. Dus ik hoop echt dat jullie misschien tips hebben?

[Superwoman]

Hoi bente,

Ik vind het heel herkenbaar. Ik heb ook een vrij extreem verlangen naar aandacht van bepaalde personen. Aandacht krijgen van deze personen versterkt het verlangen alleen maar, lijkt het.
Waar het vandaan komt is mij niet bekend. Mijn beide ouders leven, zijn bij elkaar en ik heb een goede band met ze. Toch kunnen zij mij niet geven wat ik, voor mijjn gevoel, zo ontzettend nodig heb.
Een kant en klaar antwoord heb ik helaas niet voor je. Ik ben zelf bezig met het leren verdragen van het verlangen. Het is ismpelweg niet mogelijk om aan mijn verlangen te voldoen op de manier waarop ik dat graag zou willen. Ik ben aan het leren om mijzelf aandacht te geven, goed voor mezelf te zorgen en te verdragen dat het verlangen soms aanwezig is maar dat er niets gevaarlijks gebeurt als ik de aandacht niet krijg.
Misschien kun je er wat mee.

Sterkte

[Memories]

Hoi Bente,

Juist- omdat jij je genegeerd voelt, eenzaam voelt, kan de behoefte naar gezien worden en meer aandacht opspelen. Dat is naar mijn inzicht heel normaal. Aangezien iedereen graag gezien wil worden, graag aandacht wilt. Als je dat mist, mis je een stuk van je eigenwaarde die zo niet wordt goedgekeurd. De kans is aanwezig, dat je er (inderdaad) dan erg onzeker door kan worden. Want het is oh zo belangrijk, dat men je waardeert, door heeft, graag mag en als het nodig is helpt en luistert. En inderdaad- dat mis ik in je verhaal.

Het is heel erg als jij je onbelangrijk voelt in je eigen huis. Dat mag eigenlijk niet gebeuren. Want ik kan mij goed indenken, dat het een heel pijnlijk gevoel is. En dat zal ook gelden voor het gevoel onzichtbaar te zijn. Alsof je voor de mensen om je heen niet een persoon bent die er toe doet. Terwijl jij het ook waard bent!

En goed, dat je ondanks de overbrugging en de twijfels, toch bij een psychologe bent. En natuurlijk- is het eng om over dingen te praten en ook lastig en dat is ook lastiger, als je zelf meer gesloten bent. Vertrouwen moet immers groeien. Dat is er niet zomaar. Dat heeft tijd nodig. De hoeveelheid tijd is bij ieder weer anders dus ook bij jou. En ieder persoon is anders.

Wat er kan gebeuren als je in een ziekenhuis komt, wat jij beschrijft en eigenlijk niet goed snapt, kan misschien komen doordat je moeder daar veel is geweest of in het algemeen veel in een ziekenhuis geweest. De aandacht ging op dat moment niet naar jou. (En ergens is dat begrijpelijk, want je moeder was ziek, maar het is ook belangrijk dat een kind / puber / dochter gezien word bij en in die situatie). En op dat moment, kan het misschien niet zoveel uitmaken, maar gevoelens kunnen later op gang komen. En dan kan je er ook wat anders bij voelen. -Dan heeft het, buiten dat het natuurlijk heftig is en is geweest, misschien meer indruk gemaakt dan dat jij in gedacht had of hebt. En in die tijd, misschien meer aandacht gemist dan dat jij je voor mogelijk houdt.

En deze is voor jou, want volgens mij heb jij die wel nodig...

[Bente-]

Sorry dat ik zo laat pas reageer. Bedankt voor de reacties Back en Memories.

@Back: Wat goed van je dat je je verlangen probeert te verdragen. Kun je misschien uitleggen hoe je dit doet? Misschien is het bij mij wel anders, ik heb nu namelijk echt totaal geen aandacht van iemand. En ik hou er ook totaal niet van om de hele dag in het middelpunt te staan, maar een heel klein beetje aandacht zou ik al fijn vinden. Maar geen idee hoe, thuis vraag ik het soms op een negatieve manier wat ook al niet helpt..

@Memories:

Aangezien iedereen graag gezien wil worden, graag aandacht wilt. Als je dat mist, mis je een stuk van je eigenwaarde die zo niet wordt goedgekeurd.

Zou het dus kunnen dat doordat ik in het verleden en nu nog steeds wat aandacht heb gemist, dat ik daardoor zo onzeker en zo negatief over mezelf ben? En wat kan ik hier aan doen, want het belemmerd me zo in het dagelijkse leven.

[Memories]

Hoi meis,

Het is niet erg dat je nu pas een reactie schrijft, hoor. Neem daar rustig de tijd voor.

Ja- naar mijn mening kan het dan zekersteweten voorkomen dat jij je nu zo onzeker voelt en dat jij nu zo een negatief zelfbeeld hebt. Het is natuurlijk niet niets wat je hebt meegemaakt en ook in die periode had je natuurlijk aandacht nodig. Jij hebt ook verdriet gehad. Jij kende ook woede en angst. Jij hebt vast ook wel eenzaamheid gekend. Daarin ben je volgens vaak niet zo begrepen of vaak niet zo gezien. Terwijl jij vooral in die tijd, ook wel steun en standvastigheid nodig had. (En natuurlijk is het heftig en eng geweest ook voor andere naasten, maar het is ook belangrijk geweest dat ze jou zagen). En het verdriet, de woede, de angst, de eenzaamheid kan er nu ook nog wel zitten. (Al is het misschien heel ver weg gestopt.)

Wat jij nu doet- erover schrijven, jezelf uitten, jezelf een stukje laten zien, is al heel goed. Zo laat je namelijk merken dat jij ook wel degelijk graag gehoord wil worden. En dat is begrijpelijk, want er zit waarschijnlijk nog pijn, er zit waarschijnlijk nog veel dwars.
(Niet alleen van de ziekte van je mamma, maar misschien ook over hoe het gaat tussen jou en je vader en andere dingen die niet gemakkelijk waren en zijn.)

Probeer eens voor jezelf in een soort van dagboek aan het einde van elke dag minimaal twee positieve punten van die dag op te schrijven. Het kan over van alles gaan. Over de goede dingen van jezelf die dag, wat er oke ging, wat je fijn vond, wat gezellig was, wat je prettig vond om mee te maken. Dingen waar je wel trots op kan zijn. Aan het einde van een tijd merk je dat je - mocht je het ook nog wel eens heel moeilijk hebben, je terug kan bladeren in een boekje met positieve, leuke momenten die je net dat stapje verder kunnen helpen.

Ga bijvoorbeeld eens voor jezelf en mensen die je graag ziet een leuke dag plannen. Bijvoorbeeld eens winkelen en daarna lekker eten, om vervolgens af te sluiten met een gezellig avondje bioscoop. Bespreek dit met elkaar en deel zo nodig de kosten, zodat jullie allemaal profiteren en het leuk hebben. Het kan ook afleiding geven.
Of organiseer met mensen die je liefhebt met elkaar een dag naar een schoonheidssalon en eindig met een gezellig avondje bij elkaar. Maak voor jezelf dus een planning waardoor jij jezelf leert meer te waarderen. Want jij mag er ook zijn. Jij verdient dat ook. Maak regelmatig een planning zodat je vaak iets hebt staan. Dat hoeft niet eens iets te kosten. Een boswandeling in de herfst is ook leuk en kan zelfs ontspannend werken. Dat kan je samen doen, maar je kan het ook alleen doen.

Neem bijvoorbeeld ook eens een lekkere ontspannende massage. Of verwen jezelf eens met een high tea. Probeer eens te ontspannen met een fietstocht door het groen. Bezoek een museum. Probeer je te uitten met verf. Lees een mooi boek waar je misschien ook inspiratie uit kan halen. Door jezelf dingen te geven en aan te bieden en tijd vrij te maken voor dingen die je nodig hebt, ga jij je ook zekerder voelen, want je gaat dan ook meestal beter voor jezelf zorgen. En goed voor jezelf zorgen- is héél belangrijk.

[AAI]

[Caio]

De laatste tijd kom ik vaker in het zkh, en ik merk dat ik de aandacht die ze daar geven gewoon prettig vind

Bente, Ik ben ook een paar keer geopereerd, niets levensbedreigends overigens, maar het viel mij, zeker de eerste keer, op hoe fijn het eigenlijk was. Je lag prinsheerlijk op je bed terwijl er van alles voor je gedaan werd. Zelfs voor het eten kon je kiezen uit verscheidene menu's.

[Bente-]

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Ik voel me er nu wel wat beter onder, het lijkt ook wel wat minder te zijn op dit moment.

Liefs Bente

[Memories]

Gelukkig meiske. - Dáár gaat het om...beter voelen.