Onder druk...

[Ikstopnooit!]

Hallo,

Als eerste wil ik jullie zeggen deze vrouw zich enorm alleen voel. Het is hier dan voor mij de enige mogelijke plek om mij te kunnen uiten. Ik zal jullie uitleggen wat er aan de hand is.

Vroeger in het jaar 1989 tot het jaar 2001 had ik een zeer goede jeugd. Ik ben enigskind en mijn vader en moeder deden alles voor mij. Ik had geen betere ouders kunnen wensen.
Toen ik nog een jong meisje was vertelde een arts tegen mijn moeder dat ik een heel slim kind was en mijn vader en vooral mijn moeder waren al helemaal blij. Is begrijpelijk natuurlijk. Ik ging ook op klarinetles.

Ik kon wel aardig goed leren op de basisschool. Maar ik was niet extreem intelligent, ik kon net iets beter meekomen als de meeste leerlingen. Ik kwam elke keer met een goed rapport thuis en thuis werd er altijd verteld dat ik mijn best moest doen en goede cijfers moest halen. Ik kreeg er enorm veel waardering voor. In groep acht van de basisschool en ook na de cito kreeg ik het definitieve advies havo vwo te mogen doen. Mijn ouders en ik waren gelukkig. Familie, vooral mijn moeder, vader, oma en mijn tante waren ook trots op mij, omdat ik het slimste nichtje en kleinkind was. Anderen neefjes, nichtjes of voor mijn oma kleinkinderen vonden zij 'minder'. Toen ik klein was keek ik er nog niet op die manier naar maar ik was er erg blij om als beste gezien te worden. Ik zie nog steeds voor me dat mijn moeder zei dat ik het vwo zal halen.

Toen kwam het probleem op de middelbare school. Ik werd in de brugklas zwaar gepest. Ik werd flink uitgescholden, mijn spullen werden kapot gemaakt en ik was enorm alleen, ik had helemaal geen vrienden meer. Ik had geen idee wat er mis met me was (dat weet ik nu nog steeds niet, niet daarvan). Het ging helemaal niet goed meer op school. Ik haalde net aan zessen en ik zakte naar de havo. Mijn moeder vond dat heel erg, maar mijn vader zei tegen mijn moeder toendertijd dat mijn moeder maar eens het vwo moest gaan proberen (wat ze niet kon, heeft geen vwo gedaan). Hij accepteerde me voor mijn gevoel. Al vertelde mijn vader wel trots op zijn werk en mijn moeder ook op haar werk dat ik de havo deed. Veel collega's hadden volgens hun namelijk geen kinderen die minstens havo deden. Ook nichtjes en mijn neefje lukte het niet om naar de havo te gaan. Het werd dus geaccepteerd dat ik de havo deed.

In de tweede klas ging het goed. Ik zat in een klas waarbij ik niet werd gepest. Wel buiten mijn klas om werd ik gepest door leerlingen. Ik werd toen geduwd en geslagen. Ik werd vaak op de grond geschopt. Ondertussen hadden mijn vader en mijn moeder nog last van vreselijke buren die hun treiterde. Ik leed daar ook onder, want mijn ouders hadden vaak thuis ook ruzie erom. Er was soms ook huiselijk geweld. Mijn vader gooide met spullen als hij boos was.

Op mijn dertiende leeftijd overleed mijn vader plotseling. Met mijn moeder ging het heel slecht, met mij ook en we hadden nog steeds last van de buren. Ik ging heel weinig nog naar school. Ik kreeg geen huiswerk meer in mijn hoofd en ik werd gepest als ik naar school ging. Ik bleef 3 van de 5 schooldagen thuis. En als ik naar school ging zeiden leerlingen en leraren dat ik me niet zo aan moest stellen. De mentor van mijn klas wou ook dat de klas naar de begravenis kwam van mijn vader om mij te 'steunen'. Dat gebeurde ook. Mijn moeder kon namelijk geen nee zeggen uit beleefdheid. Zelfs de begravenis was een dubbele hel.

Ondanks alles kreeg ik drie vriendinnen. Ze gingen goed met me om en ik was enorm blij. Ik kwam wel vaker naar school toendertijd, want ze hielpen me. Ik ben ondanks alles toen naar 3 havo overgegaan.
In 3 havo veranderde alles. Ik zat nog steeds in dezelfde klas als in 2 havo en daar was ik blij om. Het liep anders. Er kwam een derde vriendin bij. Vond ik niet erg,want ik voelde me dan niet zo het 'derde wiel' meer. Maar de drie meiden gingen over me roddelen. Wat ze over mij zeiden heb ik nooit geweten. Het nieuwe meisje dat met ons om ging hield zich een beetje op afstand, maar de andere twee wilden me geestelijk kapot maken. Ze gingen mij doodzwijgen als ik iets zij en lieten me altijd alleen staan. Ik heb vaak genoeg gevraagd waarom maar het pesten werd van kwaad tot erger. Ik zou hun namelijk pesten, volgens die meiden. Kortom, de rollen werden omgedraaid. Geen idee waarom. Ook mijn klas negeerde mij en behandelde mij als 'niets'.

Ik bleef weer vaker thuis want het leren op school ging gewoon niet meer goed.
Toch ging ik ook in 3 havo over naar 4 havo. Ik kwam dus in de tweede fase en ik deed cultuur en maatschappij. Ik werd toendertijd alleen nog maar genegeerd. Totdat er opeens twee jongens naar mij toe kwamen om mij op te wachten en me te duwen, op de grond te trappen en een keertje me bijna aan te randen. Er is melding op school van gemaakt, maar ze kwamen weg met een zoveel keerste waarschuwing. Ik ben er nog steeds door lastig gevallen. Het leren ging toen helemaal niet meer. Ik bleef zitten.

En toen kwam het. Ik werd door mijn moeder gepusht de havo te halen. Ik was gepest en nu moet ik mijn havo halen anders was dat treiteren allemaal voor niets geweest. Ik haalde voor de tweede keer 4 havo wel. Ik werd nog steeds door dezelfde mensen gepest alleen iedereen vond dat ik mij aanstelde behalve mijn moeder. Ik heb over het pesten ook veel niet tegen haar verteld, anders zou ze weer eens naar school willen rennen en dan was het voor mij 'afgelopen'. De treiterijen werd daardoor alleen erger.

Toen kwam het. Het eindexamen. Ik zal je zeggen dat we op achternaam gesorteerd werden en dat ik dus net dezelfde letter had die mijn treiteraars ook hadden. Ik moest dus met hen eromheen mijn eindexamen maken. Maar goed, zoals jullie al kunnen voorspellen. Ik zakte op 0.2 punt. Toen zag ik het leven niet meer zitten en ik wou zelfmoord plegen. Ik was toen 18 jaar. Ik moest gedwongen opgenomen worden, maar mijn moeder hield dat tegen. Zij zou beter op mij gaan letten en ik kreeg dagbehandeling. Mijn moeder drong me alsnog aan mijn havo te halen en dat deed ik ook. Ik had geluk. Er kwam een soort 'test' op mijn school. Het heette 'het derde tijdvak'. Ik mocht al mijn vakken nog eens herkansen een maand later in een ander gebouw. Er kwam een hulpverlener die mij ging helpen met een vak waar ik het onwijs moeilijk mee had. Hem zal ik nooit vergeten. Ik slaagde door hem.

Mijn moeder was blij, ik ook voor een 'dag', want ik was zwaar ziek door het overlijden van mijn vader en het zes jaar lange getreiter. Maar goed, ik had mijn diploma.
Ik had de opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening geprobeerd. Het werd alleen helemaal niets, ik vond de opleiding gewoon niet leuk.

Nu komt een ander verhaal. Iets waar ik mijn moeder compleet mee teleurstelde. Ik val niet op mannen. Ik kreeg na mijn school 2 korte relaties met jongens. Maar ik realiseerde al vanaf mijn 15e eigenlijk dat ik vrouwen veel aantrekkelijker vond. Ik zei het alleen nooit en ik deed er niets mee. Op mijn 19e vertelde ik dat ik bi zou zijn (ik was lesbisch). Mijn moeder zegt het niet meer te weten, maar ze zei dat ze wist dat ik niet bi kon zijn maar gewoon hetero. Op mijn 21e kwam ik pas voor mijn moeder uit de kast ik definitef lesbisch was. Ik heb er een half jaar met mijn moeder ruzie over gehad. Mijn familie weet het nog steeds niet, mijn moeder wilt het niet en mij kan het eigenlijk ook niet zoveel schelen als mijn familie het niet weten. Ik werd verliefd op de eerste vrouw die lesbisch was. Ik vond haar zo lief en ze was er altijd voor me. Maar opeens had ze geen zin meer in mij en ik kreeg voor het eerst te maken met liefdesverdriet. En thuis was er nog steeds ruzie dat ik lesbisch was. Maar ik had dus geen vriendin. Ik dacht die ook niet meer te willen. In plaats daarvan ging ik veel aan toneel doen. Voornamelijk mime omdat ik niet zo'n prater was. Ik scheen er steengoed in te zijn geworden hoor ik nu van onbekende mensen. Ik voelde me meer een beetje wat meer waard en ik kwam voor andere lesbische vrouwen in de toneelgroep gewoon uit de kast.

Later kwam ik op een lesbische datingssite en leerde ik mijn huidige vriendin kennen. Ik ben daar zoveel van gaan houden dat ik er van alles maar dan ook alles voor over heb. Dingen die ik vroeger totaal niet voor iemand over zou hebben. We wonen wel 2 en half uur reizen van elkaar af en we zien elkaar alleen het weekend. Voor de schooldagen op msn. Ik mis haar constant door de weeks. Maar ik voel me zo ontzettend onzeker in deze relatie dat is heel erg moeilijk. Eerlijk gezegd voel ik me een nul tegenover haar. Na mijn havo heb ik vrij 'weinig' gedaan. Ik heb wat 2 hbo-opleidingen niet afgerond (die ik niet leuk vond).
Ik ben dit jaar weer bezig met een hbo-opleiding, waar ik me echt thuis voel, maar waar alleen maar vrouwen zitten. Ik voel me best onveilig omdat ik lesbisch ben, maar tot nu toe word ik niet gepest. Ik wil daar ook niet uit de kast komen, dat vind ik onnodig.

Maar qua leren gaat het niet meer zo goed. De reden waarom ik weer een hbo-opleiding ben gaan doen is als eerste omdat ik zelf wou bewijzen iets te kunnen, om mijn moeder tevreden te stellen als ik een hbo-diploma heb, en om mijn vriendin. Ik wil dat ik en mijn vriendin het samen goed hebben. Maar ik vind het heel moeilijk op het hbo. Ik ben er eigenlijk heel boos en verdrietig om dat het niet goed gaat op het hbo. Ik faal steeds weer denk ik dan. En ik voel me onder druk staan om mijn moeder. Ze vindt dat ik het moet halen. Een nichtje uit mijn familie die eerst mbo heeft gedaan heeft haar propedeuse gehaald en ze vindt dat ik het nu dus ook moet halen. Ik heb er thuis ook vaak ruzie om, en ik zeg dat ze met niet accepteerd wat mijn moeder natuurlijk ontkent. Of ze zegt: 'dan ga je toch lekker mbo'tje doen?!' Op een non-verbale manier dat ik toch maar niks wordt qua carrière. Ook zit mijn vriendin me best af te leiden van school. Ik gun het haar zo erg dat ze haar hbo haalt en ze wilt daarna nog naar de uni. Ze haalt hoge cijfers met twee vingers in haar neus en het gaat haar op school ontzettend makkelijk af. Dan vertelt ze weer eens over haar presentaties die ontzettend goed gaan en dat ze weer eens de beste is. Ik ben zo ontzettend blij voor haar, maar diep in me word ik heel verdrietig. Ik gun het haar zo. Maar ik wil ook zo graag dat ik dat zo op het hbo kon. Alleen maar voor de acceptatie van mijn moeder. Maar het lukt niet en ik zeg het ook vaak. Soms probeert mijn vriendin me te helpen met leren. Dan heeft ze binnen een kwartiertje een paragraaf in haar hoofd van mijn studie! Waar ik meer dan een dag over doe! Dan voel ik me zo'n mislukkeling.

En ze zegt tegen me mij te accepteren hoe ik ben en als het niet lukt dat ik er gewoon helemaal niets aan kan doen en dat ik mijn best heb gedaan. Maar ik wil helemaal niet afhankelijk van haar worden. Ook ben ik bang (al is ze totaal niet zo, ze is onwijs lief) dat ze me slecht zal behandelen mocht ik afhankelijk van haar zijn! Ik heb dus die vrezen.
Soms heb ik ook het gevoel niet alles tegen mijn vriendin te kunnen zeggen. Ik zal jullie zeggen, dat ik haar absoluut niet kwijt wil. Ik weet dat ik mezelf gelukkig moet maken en dat doe ik ook. Maar soms lukt het gewoon niet. Soms wil ik mijn verhaal gewoon aan haar kwijt. Als ik haar echt iets vertel, dan is ze wel ontzettend meelevend en is ze er altijd voor me. Ook zij laat me zeker weten dat ik het weer 'waard' ben. Maar ik ben bang dat ik haar depressief maak met mijn verhalen en ik wil dat ze gelukkig is. Of dat ze denkt: 'Daar heb je die zeikerd weer'. Later wil ik dolgraag met haar in haar woonplaats wonen. Ze wilt haar woonplaats niet verlaten en ik wil haar niet kwijt. Bovendien wilt ze heel graag kinderen, maar ik wil helemaal geen kinderen.

Ook krijg ik problemen met mijn moeder. Mijn moeder klaagt steeds meer dat ze eenzaam is tegen mij en dan kan ik ook weer zo'n schuldgevoel krijgen. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Wie ben ik en wat moet ik...? Ik kan het niemand naar hun zin maken.

[Minerva]

Ik lees dat jij hele goede ouders had en daar twijfel ik ook niet aan maar ik vind ze toch wel heel erg pusherig en het lijkt er af en toe op dat het belangrijker is wat jij presteert dan wie je werkelijk bent. Er bekruipt mij het gevoel van lopen pronken met een dochter om wat zij kan of zou moeten kunnen en niet om wie zij is. Ik vraag me ook af of jij uit een van oorsprong Nederlandse cultuur komt ? De druk van presteren en prestatie leveren om status, eer en de angst voor gezichtsverlies bij afwijkende resultaten of afwijkende seksuele voorkeur is wel enorm groot en dat zie ik niet vaak in een Nederlands gezin. Dit zie je vaker in culturen waar eer en status heel belangrijk gevonden worden en waar er strakke normen en waarden bestaan omtrent seks en relaties.

Ik zie je voortdurend naarstig proberen om je pesters te ontkomen, je aan te passen aan alles en iedereen en ondertussen verlies jij je eigenwaarde, word je heel onzeker en bang en glijd je weg. Het overlijden van je vader maakt het erger en je gaat onderuit. En tot op de dag van vandaag ben je niet goed in staat om een HBO opleiding vlotjes te doorlopen en vraag ik me af wat je zo nodig wilt bewijzen aan jezelf omdat je er niet gelukkig van lijkt te worden.

Kan je je keuzes niet beter baseren op het gelukkig zijn/worden i.p.v. op presentaties, niveau en status ?

[Ikstopnooit!]

Hoii Mystica,

Bedankt voor je reactie, ik ben gewoon volgens de Nederlandse cultuur opgevoed, maar mijn moeder vind ik naar mijn mening conservatief. Ik moest vroeger ook pas op mijn 18e en 19e een vriend vinden (wat wellicht ook niet gebeurde ). Maar goed. Het is allemaal stress werk. Ik heb vaak het gevoel anderen eerst blij te maken en dan pas mezelf. Maar als ik dat doe word ik soms nog niet gewaardeerd en dan weet ik het niet meer. Ik ga eraan stuk.

[Minerva]

Het is allemaal stress werk. Ik heb vaak het gevoel anderen eerst blij te maken en dan pas mezelf. Maar als ik dat doe word ik soms nog niet gewaardeerd en dan weet ik het niet meer. Ik ga eraan stuk.

Als jij jezelf niet op nummer 1 van je prioriteitenlijstje zet zal je zelden door iemand echt gewaardeerd worden en vooral niet door jezelf. De belangrijkste persoon in jouw leven BEN JIJ ! Niemand anders kan jou zo belangrijk vinden als jezelf. Anderen voortdurend lopen pleasen en jezelf daarmee wegcijferen of op een tweede plan zetten werkt alleen een depressie in de hand. Het is een ingrediënt voor het recept van het maken van een depressie.

Er zijn er nog meer:

Geen assertief gedrag vertonen: niet zeggen wat je denkt, voelt of vindt als dingen niet goed gaan of mensen vervelend tegen je doen.
Geen sociale contacten hebben die diepgang hebben en waar je je veilig voelt en dingen kan delen.
Jezelf dus wegcijferen en anderen constant lopen pleasen zonder er veel voor terug te krijgen voor jezelf.
Niet jezelf kunnen of durven zijn omdat je bang bent voor afwijzing of kritiek.
Het niet goed om kunnen gaan met kritiek, dit meteen voelen als een aanval ipv een kans om jezelf te verbeteren.
Dingen in jezelf opkroppen ipv er uiting aan geven en je mening of idee te toetsen aan anderen.
Jezelf opsluiten in jezelf en niemand meer toe laten uit angst om gekwetst te worden maar hiermee van je hart een gevangenis te maken.
Perfectionistisch te zijn en constant elke fout en kleindigheid die meteen goed gaat heel erg op te blazen en jezelf de schuld te geven ipv het te zien als een leermoment die je nodig hebt om dingen beter te kunnen doen.
Ongezond leven; drugs of alcoholgebruik (vluchtgedrag), te weinig slapen, ongezonde, onregelmatige of eenzijdige voeding, weinig lichaamsbeweging nemen.

En er zijn er vast nog wel meer die ik zo even niet uit mijn hoofd weet..

[Janneke]

Hallo "Ik stop nooit",
ten eerste welkom op het forum...!

verder vraag ik me af, wara jouw nick naar verwijst. Je gaat maar door met iets - waarmee precies...?

En dat je je alleen voelt, dat snap ik wel: je bent in feite vanaf de brugklas consekwent door iedereen die belangrijk voor je was, in de steek gelaten.
Veel ouders hebben helaas niet echt door, wat pesten inhoudt. Too bad...
Je vader stierf - vreselijk!
Je 3 vriendinnen vinden een ander en je hoort er niet meer bij.
En de school doet ook he-le-maal niets.

Tja, logisch, dat je niet echt in staat was, je lesbische gevoelens te verwelkomen...!

Gelukkig heb je een vriendin, maar het voelt voor mij een beetje, alsof je zo ongeveer alles investeert in deze ene relatie. Volstrekt begrijpelijk, maar in zichzelf wel een vorm van afhankelijkheid.
(Lid worden van het plaatselijke CoC zou kunnen helpen je een ruimere basis te verschaffen. Of groep 7152, ''de kringen'', etc. Er is een boel mogelijk!)

En gelukkig accepteert zij jou wel zoals je bent, maar het blijkt (niet verwonderlijk) dat je je zorgen maakt "als ik nou niet presteer, vind je me dan nog echt de moeite waard...?
(Want als ik grof ben, je hebt jarenlang heel hard je best gedaan, maar niemand "vond jou voldoende de moeite waard" om ECHT iets tegen het getreiter te doen...!!)
Dus ik snap dit geworstel ook wel.
(Hoogste tijd, om die oude pijn de nek te gaan omdraaien, zou ik zeggen!!)

Sucses

[Ikstopnooit!]

Hallo,

mijn naam betekent

Ik stop nooit
in de zin van

Ik stop niet met leven!

[Minerva]

Het zou leuk zijn als je wat meer in ging op de postings

[Poolster]

Hey meisje,

Ik las je verhaal en herken best veel van mezelf erin.

Zelf werk ik al een aantal jaar maar, die prestatiedruk voor 'goeie cijfers' als kind/tiener ervoer ik net zo, vooral via mijn vader; ik voelde me op die manier een statussymbool i.p.v. zijn dochter. Uiteindelijk begon de rebellie onder de vorm van een eetstoornis, toen was het mooie plaatje voor hem natuurlijk stukgeslagen. Niets is nooit meer hetzelfde geweest sindsdien: het gevoel nooit goed genoeg te zijn voor iemand, onzeker zijn, voor alles dubbel moeite moeten doen terwijl het bij andere allemaal veel vlotter lijkt te gaan... Maar weet je, jij moet gelukkig zijn, het is jouw leven, vecht ervoor! Ik heb ongeveer dezelfde quote als jij 'hope is my middle name', geef ook nooit op . Dat is alvast een statement die niemand je kan afnemen! Heel veel sterkte! En hou die lieve vriendin van jou, maar goed vast [AAI]

P.

*Je mag me altijd PM'en*

[Ikstopnooit!]

Hey meisje,

Ik las je verhaal en herken best veel van mezelf erin.

Zelf werk ik al een aantal jaar maar, die prestatiedruk voor 'goeie cijfers' als kind/tiener ervoer ik net zo, vooral via mijn vader; ik voelde me op die manier een statussymbool i.p.v. zijn dochter. Uiteindelijk begon de rebellie onder de vorm van een eetstoornis, toen was het mooie plaatje voor hem natuurlijk stukgeslagen. Niets is nooit meer hetzelfde geweest sindsdien: het gevoel nooit goed genoeg te zijn voor iemand, onzeker zijn, voor alles dubbel moeite moeten doen terwijl het bij andere allemaal veel vlotter lijkt te gaan... Maar weet je, jij moet gelukkig zijn, het is jouw leven, vecht ervoor! Ik heb ongeveer dezelfde quote als jij 'hope is my middle name', geef ook nooit op . Dat is alvast een statement die niemand je kan afnemen! Heel veel sterkte! En hou die lieve vriendin van jou, maar goed vast

P.

*Je mag me altijd PM'en*

Dankjewel voor je reactie Poolster. Het is vreselijk om onder druk te staan om prestaties te leveren om anderen tevreden te stellen. Het voelt gewoon alsof je van binnen kapot gaat. Er wordt totaal geen rekening met je gehouden, dat is heel erg. Je wordt er heel erg onzeker van inderdaad en bij jou is er zelfs een eetstoornis ontstaan. Hoe is het nu met je Poolster? Het voelt goed om te horen dat je ook 'zonder erg hoge status' gelukkig kan zijn, en tevreden moet zijn wie je bent. Het is inderdaad ons leven en we moeten dingen doen waarbij we ons goed voelen. Geef nooit op!
Mijn vriendin heb ik zeker een harde knuffel gegeven.

Groetjes, Ikstopnooit!

[Ikstopnooit!]

Dankjewel iedereen voor de lieve reacties