waar doe ik nu goed mee?

[Tina]

Ondertussen is het 5 jaar geleden dat ik mijn vriend leerde kennen. In feite hebben we een heel mooie tijd gehad, vooral het eerste jaar.. dat was geweldig... we deden heel wat dingen samen en genoten met volle teugen. Nadien kregen we te kampen met verschillende problemen.
Mijn operatie.. zijn kinderen die een tijd bij ons hebben gewoond... mijn dochter die haar jaar moest overdoen enz...
Ondanks onze problemen hebben we elkaar altijd graag blijven zien. Desondanks merk ik aan mijn vriend dat hij niet meer die persoon is gelijk hij vroeger was.. hij lijkt verbitterd en is vaak humeurig. De afgelopen maanden werd dit alsmaar erger.. heel vaak geeft hij boze commentaar als er wat wordt gezegd. Niks is nog goed en onlangs zei hij dat hij niet meer zo gelukkig was met mij. Ook vernederde hij me keihard met zijn moeder.
Ik vind dat hij erg nerveus is geworden, ook zijn rijgedrag is anders... hij wordt vaak boos op andere chauffeurs omdat ze traag rijden enz..

Onlangs wilde ik hem verrassen met een etentje... maar hij weigerde dit, hij werd boos en zei dat dit zinloos was.
Twee dagen later trakteert hij me uitgebreid op sauna en een etentje is hij superlief en het was heel gezellig.
Ik begrijp het niet meer.

Misschien kan ik verkeerd zijn, maar ik denk dat hij psychische problemen heeft, hoe of wat... ik weet het niet.
Ik weet ook niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik vraag me ook af of hij nog werkelijk van me houd. Soms wil ik weg, maar ik vrees dat ik dan de verkeerde beslissing neem.
Misschien moet hij naar de dokter om iets kalmerends of antidepressiva of eens praten met een psycholoog. Ik kan maar moeilijk geloven dat hij me nu niet meer graag ziet.. we hebben zo een mooie tijd gehad en dan ook nog zoveel samen doorstaan. Onze problenen zijn nu van de baan... en nu is het precies alsof hij niet meer van het leven kan genieten.

[Minerva]

Heb je dit al eens met hem bespreekbaar gemaakt ? Ik mis hier de visie van jouw vriend op hetgeen je zegt ?

[Tina]

We hebben het er dagelijks over. Ik zou graag hebben dat hij naar een dokter gaat. Ik vraag hem dat regelmatig maar tot op heden weigert hij. Volgens zijn moeder is het niet de eerste keer dat hij humeurige buien heeft. Hij is ook ooit hiervoor behandeld maar dat was voor ik in zijn leven kwam.
Ik heb ook de indruk dat zijn slechte buien of woede-aanvallen erger worden. Ik moet nu echt voorzichtig zijn met wat ik zeg ... als ik gewoon meepraat dan blijft hij meestal rustig.
Hij kan echt boos worden om niks, met deuren gooien of heel bruusk rijden met de auto. Hij heeft ook heel weinig geduld, als iets niet meteen lukt begint hij met dingen te gooien en soms schreeuwt hij het uit.
Zijn moeder vind ook dat hij naar een dokter moet, ze heeft ook met hem gepraat maar blijkbaar heeft ze nog weinig invloed op hem.
Ik weet niet meer waar ik goed mee doe... ik moet vaak moeite doen om niet terug te schreeuwen, want ik heb gemerkt dat ik het dan alleen maar erger maak.
Ik denk ook niet dat het opgelost raak als ik telkens maar zijn zin geef en blijf meepraten. En dat is verdomd moeilijk temeer hij soms zeer kwetsend tewerk gaat.

[Minerva]

Tja dat is niet erg hoopgevend allemaal, wat je daar schrijft. Hij heeft duidelijk issues maar weigert er iets aan te doen. Dan rest jou niets anders dan een keuze te maken als praten niet meer helpt. Je kan namelijk niet je hele leven jezelf op eieren laten lopen omdat hij zijn buien heeft en kennelijk niet in staat is om normaal met je om te gaan. Als je dat toch denkt vol te houden om maar de relatie in stand te houden, dan vrees ik dat je daar zelf op den duur aan onder door gaat. Dat is vragen om moeilijkheden.

[JN83]

Desondanks merk ik aan mijn vriend dat hij niet meer die persoon is gelijk hij vroeger was.. hij lijkt verbitterd en is vaak humeurig. De afgelopen maanden werd dit alsmaar erger.. heel vaak geeft hij boze commentaar als er wat wordt gezegd. Niks is nog goed en onlangs zei hij dat hij niet meer zo gelukkig was met mij. Ook vernederde hij me keihard met zijn moeder.

Mag ik vragen hoe en met wat hij met zijn moeder richting jou geuit heeft wat voor jou keiharde vernedering is? Zijn moeder vind samen met jou dat hij hulp moet zoeken maar anderzijds staat ze ook achter hem door jou te vernederen? Wat is de oorzaak van de verbittering of durf je dat niet aan hem te vragen?

Onlangs wilde ik hem verrassen met een etentje... maar hij weigerde dit, hij werd boos en zei dat dit zinloos was. Twee dagen later trakteert hij me uitgebreid op sauna en een etentje is hij superlief en het was heel gezellig. Ik begrijp het niet meer.

Lijkt mij ook ingewikkeld, jij wilt iets liefs voor hem doen en je wordt afgewezen en daarna doet hij iets liefs terug terwijl het eerste waarschijnlijk nog niet is uitgepraat. Het lijkt mij ook verwarrend als je niet weet wat er in zijn hoofd omgaat. Is er misschien iets wat hij niet met jou durft te delen?

Misschien kan ik verkeerd zijn, maar ik denk dat hij psychische problemen heeft, hoe of wat... ik weet het niet.

Zoals ik jouw bericht lees kom je niet verkeerd over maar ik weet niet wat er tegen hem gezegd wordt waardoor hij dus heel boos of geïrriteerd op reageert. Als hij niet gelukkig is met zichzelf of er zijn onderliggende irritaties dan kan hij dat natuurlijk uiten op de omgeving.

Ik weet ook niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik vraag me ook af of hij nog werkelijk van me houdt. Soms wil ik weg, maar ik vrees dat ik dan de verkeerde beslissing neem.

Lijkt mij ook erg lastig als je niet bij hem in de buurt durft te komen omdat je bang bent, en je kan geen manier vinden om dichter bij hem te komen terwijl hij jouw aanbod “om hulp te zoeken” de wind in gooit. Dan wordt het moeilijk om bij iemand te blijven. In angst leven dat iemand boos wordt is ook geen leven.

Misschien moet hij naar de dokter om iets kalmerends of antidepressiva of eens praten met een psycholoog. Ik kan maar moeilijk geloven dat hij me nu niet meer graag ziet. We hebben zo een mooie tijd gehad en dan ook nog zoveel samen doorstaan. Onze problenen zijn nu van de baan... en nu is het precies alsof hij niet meer van het leven kan genieten.

Als je iets tegen hem zegt, hoe zeg je dat dan? Met welke intonatie? Zeg je dat met een oordeel en een verwijt of doe je dat op een reflecterende of vragende manier? Je kunt, als het jou teveel wordt, voorstellen tijdelijk weg te gaan om tot rust te komen. Kijken hoe hij erop reageert en als iemand echt niet voor jou wilt gaan en niet meer van je houdt dan is het toch wel zinloos om verder te gaan??

[JN83]

@Tina, je tweede post stond er nog niet of heb ik niet (op tijd) gezien maar ik laat het even zo.

[Deborah]

Die jongen moet echt naar een dokter. Het hoeft niet persé lichamelijk te zijn, ook van suikerziekte of hypoglycemie kun je heel erg humeurig worden. (zoek maar eens op op wikipedia of zo, je kunt zelf kijken of het van toepassing is) Stemmingen kunnen ook veroorzaakt worden door een missend stofje in de hersenen. (ik heb er iets over gelezen) Leg vooral de nadruk er op dat het een lichamelijke oorzaak kan hebben. Over dat etentje heb ik wel een theorie. Je vriend heeft je keihard afgewezen en daar kreeg hij later spijt van. Kerels zijn meestal niet zo goed in sorry zeggen en laten het liever zien met daden.

[Tina]

Bedankt voor de reacties, het doet echt goed om dit te lezen.
Ondertussen is er een vervolg.
Begin deze week werd het me allemaal teveel... hij bleef humeurig en was soms heel erg grof.
Ik zei dat ik vertrok... ik wil niet meer zo behandeld worden.
Toen ging hij door de knieên, meteen heeft hij de telefoon gepakt en de huisdokter gebeld.
Nog diezelfde avond waren we samen bij de dokter. We kregen een adres van een psychiater maar kunnen wellicht pas begin augustus bij hem op consultatie. De twee eerste dagen na ons dokterbezoek leek hij heel erg opgelucht en was hij duidelijk een heel stuk rustiger. Maar sinds gisteren is het weer heel erg met hem. Hij schreeuwt op alles en nog wat.. ik ben ondertussen weer bij de huisarts langs geweest die mij iets kalmerend heeft gegeven. Tot nu toe heeft hij geweigerd deze pillen in te nemen. Misschien moet ik nog maar eens dreigen om weg te gaan.
Tjonge wat een toestanden... ik hoop dat er snel een oplossing komt, ik ga er ook op staan dat hij niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk wordt onderzocht. Het was trouwens 2 jaar geleden dat hij nog eens bij een dokter was langs geweest.

[JN83]

Je kunt natuurlijk je grens verleggen zodat hij elke keer een stapje verder kan gaan. Je kan ook even het huis uit gaan tot het bezoek van die psychiater. Dan kun jij tot rust komen en hij misschien ook. Aangekomen bij het bezoek bij de psychiater en de medicatie voor de kalmte is het een mooi begin, maar dan zijn jullie er nog niet. Wel heel mooi om te zien dat jouw draagkracht zo groot is. Ik weet niet hoe extreem het allemaal is maar dat hij op alles schreeuwt klinkt niet echt lekker in de oren. Dat je elkaar even niet ziet wilt natuurlijk niet zeggen dat de relatie verbroken is. Dus als je om oplossingen vraagt dan zou ik zeggen, even weg gaan om de druk van de ketel te halen tot het bezoek van de psychiater. Dan laat je ook duidelijk zien dat jij ook grenzen hebt.

[Minerva]

Hij heeft duidelijk moeite om zelf de motivatie te vinden maar vindt die wel als het om de relatie gaat. Ik zou anders ook kiezen voor een time out als het te erg wordt. Om jezelf te beschermen en hem gemotiveerd te houden, dat hij er wel wat aan doet.

[Tina]

Die time out zou ik heel graag willen nemen... maar waar moet ik naartoe? Ouders heb ik niet meer en met mijn zus zijn volop verbouwingswerken bezig. Ook weet ik niet of ik hier goed aan doe... hij is heel erg bang dat ik hem in de steek ga laten. Bovendien komen zijn drie dochtertjes (vanaf morgen) voor een maand bij ons logeren, zij kijken daar zo naar uit. Ik kan deze kinderen nu toch niet alleen met hem achterlaten. Ik heb hem wel gevraagd om zoveel mogelijk zich proberen te ontspannen en te genieten van zijn kinderen. Gelukkig houdt hij zielsveel van zijn meisjes en denk ik dat hun bezoek hem goed zal doen. Ik merk wanneer hij zich kan ontspannen hij helemaal niet humeurig is. De komende dagen hebben we zowat vakantie gepland in eigen land, hopelijk zal hem dat goed doen. Gisteren en eergisteren heb ik hem heel vaak gewezen op zijn humeurig gedrag. Vaak geeft hij negatieve commentaar.. niks is nog goed voor hem. Ik heb hem nu gevraagd om hier op te letten als zijn kinderen hier zijn. OOk vandaag ga ik hem aansporen om zoveel mogelijk de dingen van zijn positieve kant te bekijken. Of dat gaat helpen weet ik niet, maar volgens mij doe ik daar toch niks verkeerd mee. Ik vind het zo spijtig dat je heel lang moet wachten eer je bij een specialist terecht kan, ging dit wat vlotter...er zou waarschijnlijk heel wat leed gespaard blijven.

[Minerva]

Ja dat is ook jammer, dat het allemaal zo lang duurt. Ik vind dat ook een slechte zaak maar het is niet anders. Jullie zullen er moeten dealen en hij zal zich moeten aanpassen hoe moeilijk dat ook is voor hem. Sterkte de komende tijd, ik hoop dat de komst van zijn dochters hem zal helpen in zijn plezier in het leven en daarmee ook het makkelijker maakt om op een goede positieve manier er te zijn als vader en partner.

[Tina]

De kinderen zijn nu drie dagen bij ons. Zo lang we ontspannende dingen doen met de kids valt het best allemaal mee. Maar savonds heeft hij het vaak moeilijk. Meestal merk ik dat dan de drukte van de kinderen hem teveel is. Gisteren heeft zelfs zijn oudste dochter (11 jaar) hem gewezen op zijn humeur. Het meisje was tegen mij een mop aan het vertellen toen hij boos werd "ga ergens anders lawaai maken", zei hij op een nogal boze en luide toon. "papa je bent nogal lastig zei ze".
Gisteren is ook mijn nichtje blijven spelen en slapen...de kinderen zijn braaf en spelen graag met elkaar. Maar vandaag wil hij dat mijn nichtje naar huis gaat..en liefst zo snel mogelijk zei hij... hij wil gaan zwemmen met de kids.. en wil mijn nichtje daar niet bij. Voorheen heeft hij daar nooit problemen van gemaakt en nu is dat niet meer goed. Namiddag wil hij met zijn moeder op bezoek en kordaat zei hij dat ik daar niet bij hoor.
Soms is het me echt teveel... zo was hij vroeger nooit... hij maakte nooit zulke problemen en nu moet ik echt opletten met wat ik zeg en doe.
Het doet al heel goed dat ik dit hier kan neerschrijven.. en wat goede raad is altijd welkomen.

[Minerva]

Ik vind het vreemd dat alles waar jij om geeft weg moet of geen rekening mee wordt gehouden. Hij wilt gaan zwemmen met zijn dochters maar je nichtje mag niet mee ? Waarom niet dan ? Wat maakt een meisje meer of minder uit ? Waarom wel zijn dochters maar niet jouw nichtje terwijl dat voor jou belangrijk is ? Waarom word je buitengesloten als hij naar zijn moeder gaat ? Dat is kwetsend allemaal en houdt totaal geen rekening met jouw gevoelens of behoeften. Dat kan niet, dat is niet in balans in jullie relatie. Jij moet elke keer het onderspit delven omdat hij zo zijn wensen, nukken en grillen heeft.

[Tina]

Ik heb afgelopen donderdag mijn nichtje met tegenzin naar huis gedaan... de meisjes waren allemaal teleurgesteld. Ik was zo boos dat ik weigerde om mee te gaan zwemmen. Uiteindelijk is niemand gaan zwemmen. Normaal zou hij nadien naar zijn moeder gaan, maar verrasend genoeg kwam zijn moeder onverwacht naar hier. Toen ik even alleen was met zijn moeder wilde ze met me praten. Ze zei... "ga weg met hem, het is wel mijn zoon, maar hij verdient je niet. Hij doet net hetzelfde als zijn vader... hij wilde ook niet naar een dokter, en je gaat die vernederingen nooit volhouden."

Nadien heeft ze ook nog tegen mijn vriend (haar zoon) verteld dat ze mij de raad had gegeven om bij hem weg te gaan.

Toen zijn moeder naar huis was liet hij me weten dat hij toch naar een psychiater wilde gaan maar wil er mee wachten tot zijn kinderen weer bij hun moeder zijn en dat is pas half augustus.
Volgens mij had hij niet verwacht dat zijn moeder zo zou reageren.

Maar of hij naar een psychiater zal gaan... ik denk het niet... ik pieker voortdurend op de woorden van zijn moeder.

[survivor]

Jeetje wat een moeilijke situatie. Je offert jezelf wel echt enorm op. Je doet er alles aan om hem maar tevreden te houden, maar wie help je daarmee? Je houdt in stand dat hij niet naar de psychiater gaat want jij bent er als boksbal. En jezelf help je er ook niet mee want jij gaat hieraan onderdoor. Het is al eerder aangeraden en ik weet dat je het niet ziet zitten omdat zijn dochters nu bij jullie zijn, maar het is echt de enige wijze raad die ik je kan geven: neem een time out. Ga tijdelijk bij hem weg. Hij gaat dan pas echt tegen zichzelf aanlopen waardoor hij waarschijnlijk wel naar een psychiater gaat en jij kan op die manier eindelijk opladen en voor jezelf zorgen. En dat alles lijkt me een stuk belangrijker dan het feit dat zijn dochters er een paar weken zijn. Het gaat gewoon niet goed zo. Laat zijn dochters desnoods eerder teruggaan naar hun moeder. Zo'n ramp is dat niet. Zo doorgaan betekent wel een ramp...

[Tina]

Zo makkelijk is het niet ... Mijn vriend zijn ex-vrouw woont in Spanje... dus mijn 3 stiefdochtertjes kan ik niet zomaar terug sturen. Hun vliegtickets zijn maandenlang op voorhand geboekt.
Ik blijf zeker zolang deze meisjes hier zijn... en dan zie ik wel.

Ik heb ondertussen de psychiater... die de huisdokter had aangeraden... een brief gestuurd. Ik heb zowat de ernst van onze problemen beschreven en gevraagd of hij zo snel mogelijk contact met mijn vriend zou opnemen.
Ik ben heel benieuwd of er nu hulp zal komen.
Wat ik nu nog meer kan doen weet ik niet.

[GeenPijn]

Heftig zeg hou kun je 1 meisje exctra wegsturen of niet mee zwemmen nemen io zou ghet juist hartstikke leuk vinden. Hij heeft dus echt hulp nodig. Petje af voor die moeder trouwens de meeste moeders zouden doen alsof hun neus bloed. Maar deze niet echt groot respect voor haar. Mijn mannenstandpunt zeker gezien wat ma zei. Manlief gaat heel snel naar de psych, dit loopt anders fout op meerdere fronten. Tot half augustus zou ik nog wel willen wachten maar daarna geen enkel excuus meer, anders is daar het gat van de deur.
Hij spoort niet, sorry dat ik het zo bot zeg, dus hij kan of hulp zoeken en ik zou dan nog even blijven (2 weken mer of minder maakt niet uit) of hij neemt geen hulp maar dan mag hij alleen verder met z'n schizofrenie. Hard, zakelijk maar zachte heelmeeesters maken stinkende wonden.
Sterkte en ik kan me hier al kwaad maken over dat nichtje wat niet mee mocht zou hem oz een klap willen geven. Zoets doe en flik je niet met een kind

[Tina]

Goh, ik kon vannacht weer niet slapen. Gisteren nog maar eens gekwetst tot in het diepste van mijn hart.
Mijn (volwassen) dochter was gisteren hier op bezoek. ze bleef bij het avondeten. Al die tijd dat ze hier was heeft mijn vriend geen enkel woord met haar gewisseld, niks hé. En dat terwijl hij geen enkele reden hierovoor heeft... zomaar... djeeses ség. Mijn docher is enkele weken geleden bij haar oma gaan wonen omdat ze dit hier niet langer kon volhouden. Volgende maand heeft ze haar eigen appartementje. Toen ik haar gisteren weg bracht zei ze... "ik zal wel bij oma blijven, jij krijgt mijn appartement". Mijn dochter is heel erg ongerust.

Zijn kinderen zijn nu wel hier, maar hij blijft heel de dag in zijn atelier werken... als de kinderen fier hun knutselwerkjes willen tonen is hem zelfs dat teveel. Het is nu wel heel duidelijk dat er iets grondig mis is met hem. Ik hoop dat ik snel hulp krijg. Ik vind het zelfs jammer dat hij niet eens van zijn kinderen kan genieten. Voorheen hadden ze een heel goede band met hun vader en ik weet zeker dat hij zijn kinderen ook heel graag ziet. Het is hem nu allemaal teveel... en ik heb geen idee wat de reden is van zijn gedrag.
Ik ga zeker blijven zolang zijn kinderen hier zijn... ondertussen doe ik alles om hem bij de dokter te krijgen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen. Ik vind het verschrikkelijk dat ik zo machteloos sta. Ik heb ook medelijden met hem. Het is zeker niet netjes hoe hij tekeer gaat, maar diep in mijn hart weet ik dat hij zichzelf niet meer is.

[GeenPijn]

Arme kinderen, geen enkel kind zou zoiets wreeds mogen meemaken [crying]

[Tina]

Ja hoor, weet ik ook wel dat dit vreselijk is voor de kinderen. Voor mijn dochter is er een oplossing en nu ben ik nog hier voor mijn 3 stiefdochters. Ik kan ze toch niet achterlaten met iemand die zo ziek is?? En neen, ik heb nergens geen huis of appartement waar ik zo meteen kan intrekken. Zelf heb ik geen ouders en mijn zus woont tijdelijk in met haar schoonouders wegens verbouwingswerken. Ik denk niet dat ik daar ook nog eens terecht kan met 3 stiefdochters.
De moeder van mijn vriend gaat vaak reizen... ze weet van de situatie van a tot z... wat kan ik nog meer doen?
Het enige wat ik kan doen is proberen vol te houden tot de kinderen terug naar hun moeder gaan.. en dat is pas half augustus.

Ook de huisdokter is op de hoogte alsook heb ik vandaag met een psychiater heel even kunnen praten.
Ik had hem gisteren een brief geschreven met de ernst van de problemen.
De psychiater probeerde vandaag mijn vriend te bereiken met de gsm maar hij negeerde deze oproep, alsook wilde hij niet luisteren naar het achtergelaten bericht.
De psychiater wil uitzonderlijk mijn vriend volgende zaterdag al ontvangen.
Tot op heden reageerde mijn vriend niet op de oproep.
Als hij niet wil geholpen worden... wat moet ik dan doen?
Ik doe werkelijk alles om een snel mogelijk een oplossing te vinden... maar zo simpel is het niet.
Mijn drie stiefdochtertjes achterlaten is geen optie en wie gaat mij opvangen met deze drie meisjes?
Ik wil ook niet beschuldigd worden van ontvoering... het zijn tenslotte niet mijn kinderen.

Als het allemaal zo simpel was...

[Minerva]

Ik denk dat jij om jezelf moet denken. Je kan hem niet veranderen, je kan alleen jezelf veranderen. En als het over die drie meisjes gaat .. wanneer kunnen ze terug ?

[GeenPijn]

Vriend wil niet geholpen worden dan zou ik zeggen eigen lijf en die van kinderen gaat eerst. Ajuu hij heeft wel kansen genoeg gehad nu.
Is het zijn huis of jullie huis? Kan hij niet bij zijn moeder intrekken of een andere vriend.
Waarom moet jij met de kinderen het huis uit?

Geen idee maar is een blijf van mijn lijf huis niets voor je?

Je zou eens met de politie kunnen gaan praten wat de mogelijkheden zijn om eventueel de 3 kids mee te nemen tot ze terug kunnen. Zeg dat je je zorgen maakt over hun gezondheid vertel van de psychiater. Misschien kunnen zij helpen cq bemiddelen
Ik zou in ieder geval niet blijven omdat het vroeger nog een aardige man was. Wie weet waar hij later toe in staat is.

[Tina]

Mijn vriend ging vandaag (zaterdag) toch naar de psychiater... en neen, dit had ik helemaal niet verwacht.
Zijn moeder heeft hem zover gekregen denk ik... ik weet het niet.
Eerst was dat voor mij een hele opluchting, en nu ben ik onzeker en heb ik heel wat vragen.

Mijn vriend kreeg heel wat medicatie mee.
Toen hij slapen was las ik de bijsluiters... ik ben hiervan geschrokken.

De dokter heeft hem aangeraden een lange en rustige vakantie te nemen. Zijn boosheid, onrust enz... zou te wijten zijn aan de tegenslagen die wij de afgelopen jaren hebben gehad. Hij is niet meer tot rust gekomen en maakt zich nog altijd te veel zorgen.

Hij moet ook nog enkele weken in therapie.

Of dat nu terug goed gaat komen... ik weet het niet en ben er ook niet gerust in.

In ieder geval... ik heb hem vandaag weer horen lachen en dat was weken geleden dat ik dit nog gehoord had.

T'is precies alsof ik hier weer aan moet wennen.

[survivor]

Wat goed dat hij toch naar de psych is gegaan! Je zegt er toch niet gerust op te zijn. Wat denk jij dat goed voor hem zou zijn? Wat had je verwacht?