waar doe ik nu goed mee?

[Hawk L.]

Wat valt er niet aan te snappen? Hij haalt alles uit de kast om ze terug te krijgen, behalve waar het aan schort want dat ging vroeger niet en nu nog niet.

Wel, omdat hij het ene moment de liefste man van de wereld is tegen haar en haar het andere moment zomaar uitsluit (door dat ze niet mee mocht naar dat feestje).

[Tina]

Hij heeft inderdaad een probleem..; wat of hoe.. ik heb geen idee en het weegt heel zwaar door op onze relatie..voor zover die relatie er nog is.

Hem helpen kan ik niet en ik vraag me af of hij wel wil geholpen worden.

In ieder geval..; ik kan het niet meer aan... hij doet me meer verdriet als deugd... hoe hard ik ook mijn best doe.

Ik besef dat ik best hem loslaat... maar tis makkelijker gezegd als gedaan. Ik zie hem nog altijd graag.

[Hawk L.]

Je moet doen wat je denkt dat voor jou zelf het beste is.

[Tina]

Weer even geleden dat ik hier geschreven heb. Ik ben nog steeds met mijn vriend en voorzichtig durf ik zeggen dat het meer en meer de goede richting in gaat.
Maar daar is dan wel een echte crisis aan vooraf gegaan.
Ik kreeg het heel moeilijk .. mijn vriend werd steeds meer en meer deprie en ook heel vaak agressief. Hij weigerde elke behandeling.
Het ging niet meer en ik besloot om definitief een einde te maken aan onze relatie. Ik had geen leven meer... zo kon het echt niet meer.

Om een lang verhaal kort te houden, achteraf vernam ik dat mijn vriend wilde zelfmoord plegen.
Zijn moeder heeft dan samen met de huisdokter ingegrepen.
Mijn vriend is nu terug in behandeling met de psychiater en neemt medicatie. Het gaat nu een heel stuk beter..hij maakt weer plannen en is niet meer agressief of deprie. Ik heb een heel andere man in huis en dat doet me echt goed.

Volgende zondag vertrekken we voor enkele dagen naar Spanje, we gaan er zijn kinderen bezoeken en de andere dagen wat tot rust te komen.

Ik hoop dat het in deze richting blijft verder gaan... met of zonder medicatie.

[Minerva]

Ik hoop ook dat het goed blijft gaan en zo te lezen heeft hij veel aan de medicatie en de begeleiding/hulpverlening.

Veel plezier in Spanje, geniet ervan

[Hawk L.]

Wat goed voor je dat het eindelijk beter lijkt te gaan met je man. Veel plezier op reis; je hebt het verdiend!

[Tina]

Ondertussen weer enkele weken verder. Sinds een paar weken neemt mijn vriend zijn medicatie niet meer of toch niet regelmatig. Waarom weet ik niet, het heeft in ieder geval weer zijn gevolgen. Vaak behoorlijk humeurig en kan hij weinig verdragen; Ook heeft hij weinig moed, het lukt hem vaak niet om zijn werk naar behoren te doen; De ene dag overactief, de andere dag ligt hij lang en breed in zijn bed. Vorige week had hij zelfs geen zin om zijn klanten verder te helpen. Als hij zo blijft doorgaan vrees ik nog eens voor zijn werk.
Wanneer ik hem erover aanspreek of vraag ik naar zijn medicatie wordt hij boos, ik mag me daar niet mee bemoeien zegt hij.
Volgende week moet hij terug naar de psychiater, tot nu toe wil hij er nog steeds naar toe....gelukkig maar.
Zou ik zijn psychiater op de hoogte brengen van deze sitatie?

[GeenPijn]

Zou ik zijn psychiater op de hoogte brengen van deze sitatie?

Wat denk je te winnen door het niet te vertellen? Welk voordeel denk je daarmee te behalen?

[Tina]

Ik heb een brief klaar gemaakt, of dat zal helpen weet ik niet... in ieder geval het schrijven van deze brief heeft me opgelucht.

[GeenPijn]

Steeds hetzelfde patroon hij weigert medicatie en wordt vervelend, nou ja hij zal wel iets goed doen anders zat je er niet voor de zoveelste keer.

[Tina]

Ik logeer ondertussen ruim een week met mijn dochter. Afgelopen weken had hij veel last van psychosen. De ene dag merkte je niks aan hem en leek het alsof er niks aan de hand was. We gingen samen winkelen, we werkte samen in de tuin en we gingen samen uit eten. De volgende dag vertelde hij dat hij geen brieven meer durfde open maken uit angst voor slecht nieuws...weer een andere dag moest ik uit zijn buurt blijven en wilde hij dat ik weg ging. Eén dag had ik echt angst, heel de dag zat hij meubels te verplaatsen, wat zijn bedoeling was weet ik nog altijd niet. Hij was toen kort van adem en zijn ogen waren rood... het was zeer akelig. Ik heb toen zijn moeder gebeld omdat het echt wel abnormaal was. Zij heeft zich dan boos gemaakt op hem en dan is hij ermee gestopt. Ik heb dan zijn psychiater ingelicht. Ondertussen is zijn medicatie aangepast... maar gelijk eerder het probleem was... hij neemt deze niet regelmatig met alle gevolgen. Vorige week was er zelfs een dag dat hij niks deed als huilen en wilde hij zelfmoord plegen. Ik vind dat hij best een tijdje naar een psychiatrische kliniek gaat zodat hij intensief kan opgevolgd en behandeld worden. Maar ik denk niet dat ik diegene ben die hierover mag beslissen... trouwens zijn psychiater is van alles op de hoogte... wat kan ik nog meer doen.
Ik krijg ondertussen psychologische hulp want het werd me heel erg zwaar. Om wat tot rust te komen logeer ik bij mijn dochter... ik heb ook veel steun aan haar en aan mijn zus.
Mijn vriend in de steek laten... neen, dat kan ik (nog) niet. Hij is ziek en ik heb hem ook anders gekend... dat maakt het allemaal zo moeilijk. Ook zijn er nog zijn drie kinderen. Zij komen over drie weken bij hem op verlof voor een maand. Moet ik hem dan aan zijn lot overlaten met deze 3 kinderen? Dat gaat toch niet.... als er dan wat moet gebeuren ... ik moet er niet aan denken. Zijn pscyhiater, huisdokter en familie zijn op de hoogte van de hele situatie. Tot op heden vinden ze het kunnen dat de kinderen bij hem op verlof komen... tja... ik heb het recht niet om dat te verbieden. Hij ziet zijn kinderen heel graag... ik ga wel een oogje in het zeil houden...anders ben ik toch niet gerust... ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen als dat ik al gedaan heb.

[Minerva]

Zwaar Tina. Je neemt nog steeds veel verantwoordelijkheid op je. Voor hem, voor de drie kids. Begrijpelijk maar het maakt het voor jou extra beladen allemaal omdat je je zo verantwoordelijk voelt. Wel knap wat je doet. [AAI]

[Tina]

Ik voel me inderdaad teveel verantwoordelijk, dat zei ook vandaag de psychologe tegen mij. Ik denk er wel aan om zelfstandig te gaan wonen als de kinderen weer bij hun mama zijn.

Die humeurschommelingen wegen heel zwaar door en ik denk niet dat ik dit nog jaren kan volhouden.

Laatst was ik op een schoolfeestje van mijn nichtje. Ik was er alleen met mijn zus. Toevallig zag ik enkele kennissen die ik heel lang niet had gezien. We hebben een hele tijd gepraat. Het voelde voor mij vreemd dat mannen gewoon vriendelijk tegen mij waren.

Toen pas besefte ik welk zwaar leven ik thuis had...voor zover het ik het mijn "thuis" nog kan noemen. Gisteren kookte hij voor mij en vandaag moest ik weer apart eten en ook slapen. Dit kan toch zo niet langer.

De tuin, het huis, het ligt er heel verwaarloost bij. Om 7 uur vanavond lang hij in zijn bed, terwijl hij de uren ervoor ook maar in de zetel heeft gezeten.

Ik wacht tot zijn kids weer terug zijn bij hun mama, daarna denk ik dat ik alles in zijn werk ga zetten om te verhuizen.
Ook al is hij nu in behandeling... hij drinkt veel , neemt de medicatie niet gelijk het hoort... ik vind niet dat hij zijn verantwoordelijkheid opneemt. Als hij het niet voor mij wil doen, dan vond ik wel dat hij het voor zijn kinderen moest doen.

Ik ben benieuwd hoe hij zal zijn als zijn kinderen bij hem zijn. Het zijn 3 drukke kinderen en ze blijven een maand bij hem logeren.
Ik ben er niet gerust in.

[Tina]

Nog een weekje en de kinderen zijn weer terug naar hun moeder in Spanje. Ik vind het vervelend dat ik dat hier zo moet schrijven, maar het is heel hoog tijd dat ze terug vertrekken. Hij kan de kinderen duidelijk niet aan. Vanaf het moment dat ze hier zijn heeft hij hun met alles en nog wat zitten verwennen. Dat kan ik wel een beetje begrijpen, maar zijn verwennerijen gaat me iets tever vind ik. Hij kan niet één keer "neen" zeggen ... alles is toegestaan bij hem... uiteraard met alle gevolgen. De kinderen buiten hem uit, ze zijn grof en uitgelaten. Laatst mochten ze bij vriendinnetjes gaan spelen.... die moeder heeft me gebeld omdat de kinderen zich daar niet hadden gedragen. Ook bij zijn zus waren de kinderen een nachtje gaan logeren. Blijkbaar is daar ook wat gebeurt want hij wil niet meer dat de kinderen er nog gaan logeren. Zijn zus is leerkracht en kan nochtans heel goed met kinderen overweg.

Ik logeer bij mijn dochter en ga regelmatig bij hem langs. Deze week was hij jarig en vroeg hij of ik kwam naar de barbeque. Eén van zijn dochters (11 jaar) heeft toen 4 stukken vlees gegeten, geen groenten en heel veel cola. Ook de andere meisjes kenden duidelijk geen grenzen. Hij zei niks en gaf hun alles wat zij hadden gevraagd.

Zo is dat nu al bijna drie weken bezig. Hij gaat de krant halen.. de kinderen gaan mee en vinden in de winkel leuke stripverhalen... die krant heeft hem meer als 50 euro gekost omdat hij weer niet "neen" kon zeggen.
Gisteren vroeg hij of ik bleef slapen.... ik moest dan wel op de sofa slapen... we zouden vandaag gaan fietsen en picknicken. Nadat de kinderen naar bed waren probeerde ik hem te laten inzien dat de kinderen teveel vlees hadden gegeten en dat dit niet zo gezond is.... hij werd boos en is dan meteen zijn bed in gegaan. Hij had ook teveel wijn gedronken denk ik. Hij vroeg me niet of ik een deken nodig had of een kussen.... Ik was er niet goed van en besloot om vandaag niet mee te gaan fietsen en ben in alle stilte vertrokken. Het werd me allemaal teveel... Het leek wel alsof ik alleen mocht blijven als zijn kindermeisje om zijn kinderen te animeren. Ik vond het grof hoe hij met me omging en kan er niet meer tegen.

Nog een week te gaan...en dan vertrekken de meisjes weer. gelukkig is het tot nu toe alleen bij overmatig verwennen gebleven.

[Lost Soul]

Ik was er niet goed van en besloot om vandaag niet mee te gaan fietsen en ben in alle stilte vertrokken.

Je hebt de juiste beslissing genomen!

[Tina]

Jamaar nu voel ik me rot... schuldig... want de kinderen waren blij met mijn gezelschap en keken er naar uit om samen met mij te gaan fietsen.
Maar met hun papa gaat het niet... tjonge wat een toestanden.

[Tina]

Ondertussen is de knoop doorgehakt, we zijn definitief uit elkaar. Ik heb gemengde gevoelens. Heel wat boosheid maar ook heel veel verdriet. Waarom moest mij dit overkomen? Neen, opluchting is er niet... of toch nu nog niet. Misschien als ik weer mijn eigen stekje heb...ander werk.. want dat moet ik allemaal nu veranderen. Ik ga nu een heel andere richting in...tis vreemd en soms krijg ik er angst van. Wat ik wel zeker weet is dat ik niet van plan ben om jaren alleen te blijven. Ik vind alleen zijn maar niks. Maar nu... eerst alles op een rijtje zetten en dan zien we wel.

[sfinx89]

Ondertussen is het 5 jaar geleden dat ik mijn vriend leerde kennen. In feite hebben we een heel mooie tijd gehad, vooral het eerste jaar.. dat was geweldig... we deden heel wat dingen samen en genoten met volle teugen. Nadien kregen we te kampen met verschillende problemen.
Mijn operatie.. zijn kinderen die een tijd bij ons hebben gewoond... mijn dochter die haar jaar moest overdoen enz...
Ondanks onze problemen hebben we elkaar altijd graag blijven zien. Desondanks merk ik aan mijn vriend dat hij niet meer die persoon is gelijk hij vroeger was.. hij lijkt verbitterd en is vaak humeurig. De afgelopen maanden werd dit alsmaar erger.. heel vaak geeft hij boze commentaar als er wat wordt gezegd. Niks is nog goed en onlangs zei hij dat hij niet meer zo gelukkig was met mij. Ook vernederde hij me keihard met zijn moeder.
Ik vind dat hij erg nerveus is geworden, ook zijn rijgedrag is anders... hij wordt vaak boos op andere chauffeurs omdat ze traag rijden enz..

Zitten hem nog dingen van vroeger dwars wat hem strest in het dagelijks leven of zijn het juist de dingen in het dagelijks leven dat hem chronisch gestrest maken.
dit wat je hier boven vertelt herken ik van mijn stiefvader.
Bij ons thuis waren er erg veel problemen.
Heel erg veel ruzies, ruzie met de buren, onderlinge ruzies tussen onze ouders en mijn broertje en mij, en ruzies tussen mijn stiefvader en moeder omdat onze moeder ons altijd zo verdedigde of er tussen in stond.
het leverde voor mijn stiefvader chronische stress op.
hij ging er mee naar zijn werk - werkte er mee en kwam er weer mee thuis waarna het gewoon allemaal weer verder ging.
ik denk dat hij zich machteloos voelde.
Daardoor was hij erg humeurig, snauwde ons en mijn moeder af.
Hij zei soms de ergste dingen tegen mijn moeder - dat hij bij haar weg wou en niet meer gelukkig met haar was als een soort uiting van ongenoegen en machteloosheid.
later voelde hij zich dan schuldig maar hij was niet zo'n man dat het vervolgens lief weer goed gaat maken of sorry zegt.
je merkte het omdat hij dan weer normaal deed of hij gaf haar een zoen.
Hij kwam vaak humeurig, sjagrijnig, boos , verbitterd , somber , aggresief over omdat hij niet wist wat hij met die situatie aan moest.
Het kwam bij hem door de stress van de ruzies in huis - de miscommunicatie en de buren.
Na het verhuizen verdwenen deze problemen grotedeels.
kan het bij hem ook komen door miscommunicatie en chronische stress door wat dan ook?

Onlangs wilde ik hem verrassen met een etentje... maar hij weigerde dit, hij werd boos en zei dat dit zinloos was.
Twee dagen later trakteert hij me uitgebreid op sauna en een etentje is hij superlief en het was heel gezellig.
Ik begrijp het niet meer.

Het leek er op dat hij zich schuldig voelde omdat hij zo reageerde.
dat hij wel door had dat het onrechtvaardig was om op deze manier zijn ongenoegen in wat dan ook te laten blijken.
Wat veroorzaakte dat hij je op deze manier behandelde?

Misschien kan ik verkeerd zijn, maar ik denk dat hij psychische problemen heeft, hoe of wat... ik weet het niet.
Ik weet ook niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik vraag me ook af of hij nog werkelijk van me houd. Soms wil ik weg, maar ik vrees dat ik dan de verkeerde beslissing neem.

Het kan psychisch zijn maar het hoeft niet.
Als het echt stress symptomen zijn moeten jullie er achter zien te komen wat deze stress oplevert.

Misschien moet hij naar de dokter om iets kalmerends of antidepressiva of eens praten met een psycholoog. Ik kan maar moeilijk geloven dat hij me nu niet meer graag ziet.. we hebben zo een mooie tijd gehad en dan ook nog zoveel samen doorstaan. Onze problenen zijn nu van de baan... en nu is het precies alsof hij niet meer van het leven kan genieten.

Voor de rest weet ik het niet.

sorry als ik hele verkeerde reacties heb gegeven.
ik heb het geprobeerd logisch te beredeneren.

[sfinx89]

Ondertussen is de knoop doorgehakt, we zijn definitief uit elkaar. Ik heb gemengde gevoelens. Heel wat boosheid maar ook heel veel verdriet. Waarom moest mij dit overkomen? Neen, opluchting is er niet... of toch nu nog niet. Misschien als ik weer mijn eigen stekje heb...ander werk.. want dat moet ik allemaal nu veranderen. Ik ga nu een heel andere richting in...tis vreemd en soms krijg ik er angst van. Wat ik wel zeker weet is dat ik niet van plan ben om jaren alleen te blijven. Ik vind alleen zijn maar niks. Maar nu... eerst alles op een rijtje zetten en dan zien we wel.

Sorry deze reactie had ik dus niet gelezen, vergeet mijn laatste post

[Tina]

Het geeft niet hoor sfinx89, fijn voor je bijdrage maar het had wellicht niks uit gemaakt. Hij is ernstig ziek, weigert hulp en medicatie..en dat is al een hele tijd zo. Of wel ga ik hierin mee en ga ik er ook aan kapot of wel kies ik voor een nieuw leven. Omdat ik geen energie meer had...en omdat dit het beste en makkelijkste was koos ik voor het laatste. Mijn vrienden zorgen voor heel wat afleiding en dat doet me goed... maar als ik even alleen ben voel ik mij inwendig een wrak. Ik vraag me dan af hoe hij het maakt... ik zou hem zo graag nog eens knuffelen... ik mis hem zo...ondanks alle ellende die ik bij hem had... stom hé. Velen begrijpen dat niet.. en tegen sommigen familieleden durf ik niet eens zeggen hoe ik mij van binnen voel. Ik heb hartzeer als anderen slechte dingen over hem zeggen. Ik besef dat weinigen dat zullen begrijpen. Ach ja..dat gevoel zal wel slijten... tijd brengt raad hé. Ik hoop binnenkort meer werk te hebben zodat ik niet meer zoveel kan piekeren en ik ook dat bij hem desondanks toch alles nog goed komt... ook al gaan we nu ieder onze eigen weg.