Re: Een onmogelijke vriendschap?
Geplaatst: 09 mei 2013 01:43
Redelijk goed Katleen, bedankt om te vragen.
Geen euforische toestanden, maar toch een duidelijke verbetering na het dieptepunt waar ik zat die stabiel is gebleven.
Terug wat meer energie en zin om iets te ondernemen.
Zoals het schilderen van onze binnendeuren...soms wel eens ontgoocheld wanneer het minder vooruit gaat dan gepland en wanneer ik denk aan alles dat nog zou moeten gebeuren deze zomer.
Onze kater, die we de gelegenheid geven bij ons te slapen om te voorkomen dat hij last zou krijgen van de verfgeur, die ons 's ochtends veel te vroeg wakker springt en plaagt...
En de pijnlijke spieren door overmatige spanning + veel zelfde beweging door te schilderen.
Vandaag een stopdag ingelast : was toch te vochtig om alles open te zetten en te verluchten en schouders + nek verkrampt = was niet haalbaar.
Maar het wordt de komende dagen toch niet schitterend weer, dus de deuren zullen nog wat wachten tot de warmtepleisters en hoge dosissen magnesium me terug wat opgelapt hebben
En onze ADHD-kat (die verder wel een schat is) kan nu ook tot de volgende verfpartij beneden slapen, dus geen terrorisme-gedoe meer bij het ontwaken .
Het plan is om tussen de werken door ook voor voldoende ontspanning te zorgen.
Fietsen bij mooi weer (in de mate dat mijn vriendin het uithoudt met haar been en rug), en verder zien we wel.
Het moet niet altijd "meer" zijn, ben al blij als het zo stabiel blijft.
Komt de euforie opdagen volgt 9 kansen op 10 een terugval achteraf.
Dan liefst met mate genieten, hier en daar wat kleine troubles die me geen dagen/weken achtervolgen en terug meer besef hebben van wat ik allemaal wel nog heb die soms zo vanzelfsprekend lijkt dat je er minder bij stilstaat dan het besef van wat ik niet meer heb of verloren ben.
Twijfels en angst i.v.m. het verliezen van andere vriendschap zijn ook aan het wegebben, en dat is ook superfijn om te voelen en echt in te geloven dat het weer goed komt.
Geen euforische toestanden, maar toch een duidelijke verbetering na het dieptepunt waar ik zat die stabiel is gebleven.
Terug wat meer energie en zin om iets te ondernemen.
Zoals het schilderen van onze binnendeuren...soms wel eens ontgoocheld wanneer het minder vooruit gaat dan gepland en wanneer ik denk aan alles dat nog zou moeten gebeuren deze zomer.
Onze kater, die we de gelegenheid geven bij ons te slapen om te voorkomen dat hij last zou krijgen van de verfgeur, die ons 's ochtends veel te vroeg wakker springt en plaagt...
En de pijnlijke spieren door overmatige spanning + veel zelfde beweging door te schilderen.
Vandaag een stopdag ingelast : was toch te vochtig om alles open te zetten en te verluchten en schouders + nek verkrampt = was niet haalbaar.
Maar het wordt de komende dagen toch niet schitterend weer, dus de deuren zullen nog wat wachten tot de warmtepleisters en hoge dosissen magnesium me terug wat opgelapt hebben
En onze ADHD-kat (die verder wel een schat is) kan nu ook tot de volgende verfpartij beneden slapen, dus geen terrorisme-gedoe meer bij het ontwaken .
Het plan is om tussen de werken door ook voor voldoende ontspanning te zorgen.
Fietsen bij mooi weer (in de mate dat mijn vriendin het uithoudt met haar been en rug), en verder zien we wel.
Het moet niet altijd "meer" zijn, ben al blij als het zo stabiel blijft.
Komt de euforie opdagen volgt 9 kansen op 10 een terugval achteraf.
Dan liefst met mate genieten, hier en daar wat kleine troubles die me geen dagen/weken achtervolgen en terug meer besef hebben van wat ik allemaal wel nog heb die soms zo vanzelfsprekend lijkt dat je er minder bij stilstaat dan het besef van wat ik niet meer heb of verloren ben.
Twijfels en angst i.v.m. het verliezen van andere vriendschap zijn ook aan het wegebben, en dat is ook superfijn om te voelen en echt in te geloven dat het weer goed komt.