Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

:lol: Ja, of je vriendin werd jaloers en heeft jullie beiden eruit gegooid :badgrin:

Nee grapje; FB heeft vaker kuren, en voornamelijk bij Me & Mo. Dat is inderdaad zo!
Daar klaagde Memo ook al over een tijdje terug. En nog wel 2 andere mensen ook, trouwens.
En de derde persoon die bij mij kwam klagen (niet forumgerelateerd), had ik moedwillig verwijderd 8)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

We zijn er toch al uit dat het aan Facebook lag :nod:
Nogmaals bedankt Leeuwtjuh & Memories om jullie ervaringen te delen hieromtrent [AAI]

Ik wil enkel nog toevoegen dat ik zodanig geschrokken en gekwetst was dat ik deze persoon niet echt met mooie eigenschappen omschreven heb :(
Maar, niet dat ik het wil goed praten, we zijn inderdaad een beetje "moeilijke mensen" complex in mekaar zittende mensen, maar net dat maakt dat we waarschijnlijk meestal goed met mekaar opschieten.
Ik ga geen lijstje neerzetten met haar héél mooie eigenschappen, al zijn er die zeker : dat snappen jullie wel anders had ik niets geschreven over wat er gebeurde en had het me ook niet geraakt ;)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik bedoelde : "me goed praten" :o
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Niet weggaan hoor, zou ik echt jammer vinden, ik lees dan wel niet altijd alles van je maar sommigen lees ik al helemaal niets meer (geen tijd of soms desinteresse) dus je staat nog bovenaan eigenlijk. :lol:

Maar kan me wel voorstellenj als je een bepaald idee krijgt en het doet je pijn dat je dan wel eens iets zegt wat niet handig is. Echte vrienden komen altijd wel weer bij elkaar en vergeven elkaar wel eens wat ;-)

Verder heb ik blijkbaar heel wat gemist want ik heb geen diee waar het over gaat maar ik hoop dat alels weer tussen jullie op zn pootjes terecht komt, zal vast wel ;-)

Nou dikke knuffel vanuit amsterdam en je weet het he als je ooit in amsterdam komt reken niet op mij :badgrin:
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

@ GP : Doet toch deugd om te lezen, thanks [AAI]
Ik lees ook niet altijd alles en reageer ook wel minder dan vroeger ;)
Toch leuk dat je nog eens binnen huppelt :D

En als ik ooit naar Amsterdam (nog) kom dan laat ik je zeker iets weten :tongue:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

hey BR ,
ik volg GP .... jij hebt hier jouw plekje waar je je verhaal kwijt kan.
en ja , er zullen altijd mensen zijn die cru , bot , ongepast of zelfs gewoon dom zullen reageren , net zoals in het `echte `leven`.
ik volg je in ieder geval met welgemeende belangstelling en interesse ; en probeer mijn reacties te beperken tot medelevend , steunend , betrokken , humoristisch en eerlijk.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Net mail gekregen en gelezen van mijn ex-therapeute.
Ik weet niet of ze hem uit zichzelf gestuurd heeft of mijn huidige psychiater haar
ondertussen gecontacteerd heeft zoals hij beloofde ; dat zal ik maandag van hem horen.
Maar de inhoud valt best wel tegen ; alles wordt geschoven (de handelingen enzo) onder mijn interpretatie/beleving [blink]
Dus ben ik in die mate gek dat ik me zaken voorstel die er niet zijn, tenzij zij niet oprecht is.
[zucht]
Ze geeft wel van in het begin aan dat alle mails die ik en zij stuurde (zowel privé als op het werk) door het team gelezen en besproken worden.
Dan gaat ze uiteraard haar handelingen niet toegeven en het liever aan mijn beleving & interpretatie wijten.

Och ja, na alles wat er gebeurde is het misschien beter zo.
Als zij zou schrijven dat ik toch iets meer betekende dan de doorsnee patiënt van haar, dan weet ze zelf ook wel dat ze misschien opnieuw verwachtingen creëert.
Maar het is wel even schrikken en doet pijn [crying]

Traantjes wegpinken, wassen en kleden en even naar buiten met mijn vriendin nu het mooi weer is.
Het zal ooit wel overgaan...
Leeuwtjuh

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Je had toch niet echt iets anders verwacht, hè ?
Het komt over alsof je echt verbaasd bent...

Probeer haar uit je hoofd te zetten, hoe eerder je het voor jezelf geen kans meer geeft, des te eerder het is afgesloten. Echt waar. Ik was er met drie maanden overheen. Nu steekt het af en toe nog en heb ik ontzettend de behoefte om die persoon een oog uit te steken, maar meer dan dat is het niet (meer). Laat gaan, ze is het dus echt niet waard. De energie die jij er in steekt wbt woede, verdriet en andere gevoelens, kun je wel aan betere dingen besteden. Ze is jou niet waard en is jou nooit waard geweest. Alle tijd/gevoel/gedachtes die naar haar uit gaan, is kostbare verspilling! Neem zelf de rol over die je nodig denkt te hebben. Ef her ;) Natuurlijk voelde zij het niet zo - ligt het nooit aan haar - heeft ze het nooit zo bedoelt en heeft alles te maken met jouw interpretatie en beleving. Boeiend wat voor een 'BS' zo'n persoon verkondigd om gezichtsverlies te voorkomen. Dat je daar überhaupt nog in trapt! Ze is nep, echt volkomen nep.

Dat hele overdracht gebeuren is 1 grote onzin, waarbij er uiteindelijk altijd maar 1 persoon gekwetst wordt, en dat ben je dan nog zelf ook. Niet aan beginnen, niet aan denken, alle herinneringen/spullen/foto's weg doen en klaar ermee. Afgesloten hoofdstuk - komt nooit meer terug (and good riddens). Ik zeg altijd maar: don't let the door hit you on your way out *SMACK*.
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik ga nog verder ik denk zelfs dat ze je zonder het zelf te weten of zo te willen net even die schop heeft gegeven om weer op je voetjes terecht te komen. Wat je zelf ook al een beetje aangeeft. Het maakt nu niet meer uit wie er wie verkeerd heeft begrepen of er leugens verteld zijn. als er al iets was is het over en uit.
Er is niets, was niets en er komt zeker niets.

Tijd voor rouwverwerking en langzaam weer je weg in het leven vindne met vallen en opstaan.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Bedankt Leeuwtjuh & GP [AAI] [AAI]

Ik probeer het al sinds ik gestopt ben hoor met dagtherapie, en met momenten lukte het ook redelijk goed.
Meestal kwam het door dromen of iets dat me onrechtstreeks deed herinneren aan haar dat het terug naar boven kwam.
Die gevoelens wil ik er ook niet in steken, ook niet voelen.
Buiten het mailen enzo dat is wel energie dat ik er in stak, maar met de hoop die gevoelens kwijt te raken/het geheel beter kunnen plaatsen.
Behalve die brief dat ze ooit schreef en mijn jeanstapijt (die nog bij mijn moeder ligt en hier nooit aan de muur komt), heb ik ook geen herinneringen die ik kan wegsmijten.
De brief zit in een doos met de andere afscheidsbrieven van medepatiënten in een doos die ik zo goed als nooit open.
En een paar foto's op PC, maar die wil ik niet wissen en kijk er tenslotte nog zelden naar.

'k Heb wel al mail terug gestuurd met wat ik vond van haar uitleg :
Tja...

Dan blijft de vraag hoe je deze zaken wel bedoeld had.
Rekening houdend met het feit dat mijn beleving of interpretatie me parten kan spelen, ga ik me heus niet inbeelden dat iemand mijn handen streelt telkens ik sleutels krijg of afgeef.
Noch dat iemand mijn pink of handen streelt terwijl ik aan iets bezig ben.
En daarmee bedoel ik niet als het gaat om mij te helpen bij werken, dan kan dat uiteraard moeilijk vermeden worden.
Maar ik kan me voorstellen dat dit voor jou moeilijk ligt als iedereen meeleest, en je alles liever aan mijn beleving wijt.
Nog even en je gaat beweren dat ik hallucineerde?

Of doe je dit echt bij iedereen?
Sta er dan misschien even bij stil dat je nog mensen kan kruisen met een hechtingsproblematiek, die ook niet hallucineren en hopelijk dezelfde weg niet varen na hun ontslag als ik.

Bedankt voor deze fijne uitleg :(
Inderdaad ; ze geeft me misschien nog een naschop, want anders zou ik terug meer kunnen verwachten.
Dus een eerlijk antwoord op mijn vragen zal ik waarschijnlijk nooit krijgen.
In haar vorige mail stond er nog dat ik haar kon mailen op het werk als ik contact wou en nu schrijft ze, nadat ik vroeg welk soort van contact ze bedoelde daarmee, dat ze geen enkele vorm van contact wenst confused5
Gelukkig voor haar dat ze enkel aan de Sedinal zit als ze niet kan slapen, want in haar bovenkamer klopt er ook iets niet volgens mij :-P

Ik zou die deur vandaag wel tegen haar hoofd willen smacken :nod: [zucht]

En ook bedankt dat jullie er niet aan twijfelen dat het aan mijn interpretatie zou liggen :knuffel:
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Zoals velen kan ik amper geloven dat de temperatuur morgen gewoon halveert :eek:

Ondanks een te korte nachtrust keek ik er vandaag toch naar uit om de fiets na anderhalf jaar terug langs het water te laten rijden.
En gelukkig had mijn vriendin enkel last in het begin van haar rug en been, later beterde het en nu heeft ze niet meer of minder last dan op andere avonden.
We hadden wat "pech" na een paar kilometers...: de fietsroute was onderbroken langs het water = geen doorgang [blink]
We fietsen graag, urenlang als het kan, even stoppen tussendoor om op een rustig plaatsje een dekentje te leggen en daar onze boterhammen op te eten, iets te drinken, sigaretje roken en daarna terug de fiets op.
Maar liefst rijden we langs het water, vermijden we kasseien, en -vooral ik- maak snel rechtsomkeer wanneer een straat bergop loopt :nod:
Echt genieten vind ik het niet als je steeds moet rekening houden met het verkeer en het water heeft gewoon iets...
Volgens iemand die zat te vissen langs het water is de route ook maar tijdelijk onderbroken, dus bij de volgende zonnestralen als we de fiets buiten halen kunnen we verder langs het water.

In mijn hoofd broeit nog van alles en nog wat, maar niet op een verstikkende manier op zulke momenten.
Als we later nog even in de tuin vertoeven en ik merk hoe alles op een paar dagen tijd plots in bloei is beginnen schieten, geniet ik er gelukkig nog van.
Tot mijn zicht dat aan het grafje van Lucky reikt, even dreigen de tranen terug te komen maar -al kan hij haar niet vervangen- ligt ons katertje dan in de buurt en daag ik hem uit om te spelen door met een takje in het gras te ritselen.
Als hij dan het takje beet heeft woel ik zacht door zijn pels, geef hem kusjes op z'n gekke snoet en zie ik hoe hij geniet van de aandacht, het spelen en ook het mooie weer.

"Nog zo'n paar dagen, en er zouden verschillende zaken beetje per beetje kunnen helen" : denk ik dan.
Blijkbaar niet de komende week als we de weervoorspellingen mogen geloven...mja, die kleine momenten zijn er vandaag toch geweest 8)
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

mooi berichtje ...
met een nog heel kwetsbare positiviteit , een voorzichtig weer genieten van die kleine dingen ...
echt fijn om te lezen.
[AAI]
Erik

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Wat fijn dat er toch paar kleine momenten vandaag zijn geweest. Het weer gaat inderdaad niet mee werken de komende dagen, baal ik ook flink van.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik weet niet of het weer vandaag mee een rol speelt in het verdriet die ik al heel de dag voel en sinds deze avond echt verstikkend werkt.
Alsof er een zwaar gewicht in de streek van mijn borstkas drukt die erom vraagt dat ik uitbarst in tranen.
Nu en dan heb ik er wel al ééntje weggepinkt over de dag, maar ik heb echt geen zin om het er te laten doorkomen en houd het tegen.
Men zegt vaak dat dit niet gezond is, ik zou het waarschijnlijk tegen een ander ook zeggen.
Maar nee, om morgen terug met barstende koppijn rond te lopen (want ik weet als ik het nu laat komen dat het niet na 5 min. over zal zijn) en daarna terug een week lang in de spiegel te moeten kijken naar een smoel die getekend is door verdriet : dat probeer ik te vermijden.
Want dan stopt het weer niet...

Vandaag kreeg ik mijn medisch dossier via post die ik aangevraagd had in het psychiatrisch centrum waar ik in dagbehandeling was en waar ik 17 jaar geleden een opname van 3 maanden had.
Wat de informatie betreft i.v.m. de periode dat ik in dagtherapie was (van 2007 tot begin 2012) kan ik me in de meeste zaken vinden.
Maar wat het verslag betreft i.v.m. mijn opname in 1997 ; daar ben ik behoorlijk van geschrokken, gechoqueerd is het juiste woord.

Dat zaken voor interpretatie vatbaar zijn, snap ik.
Dat dokters een verkeerde diagnose kunnen stellen ook.
Maar dat ik al sinds het begin van mijn opname omschreven sta met zaken die gewoon niet kloppen, totaal te weerleggen zijn (fysieke klachten) ; dat is te gek voor woorden.
Er staan grove fouten in zoals : dat ik van de PAAZ-afdeling vanwaar ik kwam na 1 week al introk bij een patiënte waar ik een relatie begon.
Ja, ik heb daar inderdaad iemand leren kennen met wie ik een relatie begon en waarbij ik ook een paar dagen verbleef toen we beiden als "test om te zien of we klaar waren om de PAAZ-afdeling te verlaten" een paar dagen bij vertoefde thuis. Maar zeker niet de eerste weken, zelfs niet de eerste maand [blink]
Zo rap ben/was ik niet :-o:
Dat mijn broer op kot zou gegaan zijn om te studeren doordat er thuis spanningen waren...
Even vroeg ik me dat af, of dit zo zou kunnen geweest zijn. Maar logisch gezien kon hij ook niet anders dan op kot te gaan om daar te studeren.
Heb het echt aan mijn moeder moeten vragen om zeker te zijn, en zij stond er zelf versteld van, vraagt zich ook af waar ze het gehaald hebben confused5
Het grofste die ik las betrof de dystonische klachten die zich tijdens mijn opname voor de tweede keer na inname van AD manifesteerden.
De eerste klachten waren zware hoofdpijn (dagelijks) die enkel verminderde met pijnstillers op basis van Codeïne, later beven van het hoofd met hoofdpijn en nog later meer en meer schuintrekken van mijn hoofd tegen de rechterschouder.
Van de eerste tot en met het laatste symptoom had ik volgens dat verslag niet echt last, maar deed ik het "na" om aan de therapieën niet te moeten deelnemen.
En inderdaad, wanneer ik die hoofdpijn had hield ik het soms niet meer uit tijdens de therapie en ging terug naar de afdeling.
Kreeg een gewone pijnstiller en toen die niet hielp en vroeg naar een afspraak met de dokter (want om een pijnstiller te krijgen met Codeïne moest ik eerst langs de dokter), werd me gewoon gezegd dat ik moest wachten tot ik een afspraak kreeg.
Na uren en soms dagen nog wachtend op een pijnstiller (terwijl ik in opname was) en dus een afspraak met de dokter, verschoten ze dan dat ik boos werd de "aquarium" binnen stapte en die gewoon opeiste.
Dat hielp uiteraard niet, enkel werd mij gezegd dat ik geduldig moest zijn :evil:
En dan verschoten zij dat ik na dagen onophoudelijke koppijn met hun meubilair (het was maar een micro en een kalender om precies te zijn) begon te werpen.
Dat ik minder en minder gemotiveerd was om deel te nemen aan de therapieën, door de pijn maar nog meer door hun houding t.o.v. mij in de vorm van : "Ach, het is maar koppijn stel je niet aan".
En mijn cervicale dystonie werd letterlijk omschreven als een nekkramp die ik zou gesomatiseerd hebben.
Vreemd dat ik later door neurologen botuline-spuiten kreeg, de metingen van de tonus van de spieren in die omgeving veel te hoog was in die mate dat een neuroloog (professor) me zelfs filmde met camera in die tijd.
Na de eerste spuit de naald gewoon krom was toen ze terug uit mijn huid en spieren getrokken werd.

Mijn moeder heeft het hele verslag ook gelezen en was er ook behoorlijk van geschrokken.
En ja, ik weet het is al 17 jaar geleden maar het was wel een team van hulpverleners, therapeuten, psycholoog en psychiater die me 3 maanden opvolgden en me ervaarden als aanstelster om die reden toen niet adequaat geholpen en begeleid hebben.
Waarschijnlijk niet allemaal, maar zo kom ik ook uit dat verslag.
Nu snap ik waarom ik me tijdens die opname toen niet geholpen voelde.
Mijn gevoel dat ik niet serieus genomen werd was dus juist.
Hoe zoiets is kunnen gebeuren???
Was het allemaal niet zolang geleden dan vroeg ik de verslagen van de klinieken waar ik behandeld werd voor mijn dystonie en dat van het hospitaal waar ik er 3 weken voor verbleef onmiddelijk op en maakte ik een afspraak met mijn psychiater van toen om deze eens duidelijk onder zijn neus te schuiven en te vragen wat hij toen tegen me had!

Ik weet het is zolang geleden, en ik word in de verslagen van de dagtherapie heel anders omschreven (al staan er ook gebreken tussen, maar dan wel gebreken waar ik me kan in vinden).
Maar hadden ze me toen wel serieus genomen en niet onmiddelijk een stempel gegeven dan had ik al veel vroeger adequatere hulp kunnen krijgen + hadden er een paar jaren in mijn leven er anders uitgezien.
En als het toen gebeurde kan het nu nog gebeuren...

't Is niet enkel een verslag van 17jaar geleden natuurlijk waardoor ik verdrietig ben, enkel al de negatieve gebeurtenissen die de laatste tijd in snel tempo elkaar opvolgen.

'k Ga stoppen schrijf terug veel te lang en uitgebreid en ben het eigenlijk moe van steeds maar negatieve zaken te delen de laatste tijd.
Ik mis ernstig de clown in mezelf en mijn gevoel voor humor.
En mensen die me helpen lachen of glimlachen om me héén.
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik denk dat je je wel even moet beseffen dat wat daar in het dossier staat niet de waarheid is. Maar de beleving van wat de schrijver ervaarde en dacht te begrijpen. Zijn beleving dus!! Had pietje het opgeschreven dan had er weer wat anders kunnen staan. Maar irritant is het wel als je probeert het een uit te dragen maar men vertelt toch iets anders waar bij je ongelukkig bijvoelt.
Het is iets uit het verleden zijn er me er persoonlijk niet druk meer om maken wat jij doet moet je natuurlijk zelf weten denk alleen dat je er ongelukkiger van wordt als je erin gata verdiepen. Weggooien geen optie? Wil je er nog iets specifieks mee?
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

@ GP :Ik had mijn dossier eigenlijk opgevraagd (uit de instelling waar ik dagtherapie volgde) doordat ze in het GGC waar ik nu in behandeling ben niet terugvinden of nooit ontvangen hebben nadat ik mijn goedkeuring gaf ervoor.
Ook omdat als ik ooit nog van dokter zou veranderen ik dan niet meer hoef te twijfelen of de overdracht vlot verloopt.
Ik ben uiteraard vrij in het afgeven ervan of er eventueel het deel van mijn opname in 1997 eruit te halen en enkel dat van de dagtherapie af te geven (daar kan ik me wel terug vinden in wat er genoteerd staat en namen ze me wel serieus --> hebben ook van het hospitaal waar ik bij de neuroloog ging rapporten gekregen).

Inderdaad het heeft geen zin om er me blijven in op te jagen, al kwam het gisteren hard aan.
Toen besefte ik pas waardoor ik te horen kreeg bij het begin van de dagtherapie dat ik wel een tweede kans kreeg in die instelling, maar het de laatste was daar ik in na mijn eerste opname ontslagen was als "persona non grata".
Niet te verwonderen dat ze me na een tijd zeiden dat ik veel veranderd was sinds mijn opname...niet dat ik dat niet was, maar mijn agressieve buien tijdens mijn opname werden grotendeels uitgelokt doordat ik duidelijk merkte dat ze mijn fysieke klachten niet serieus namen.
Had een "leek" me in die tijd gezegd dat ik komedie speelde toen ik mijn hoofd niet meer recht kreeg en het kon uitschreeuwen van verkramping was me dit ook niet goed bevallen, maar een psychiater [blink]
Nu begrijp ik pas waarom sommige mensen er voor kiezen, wanneer ze van therapeut of therapie veranderen, hun dossier van een vorige/andere arts niet wensen door te geven.
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

True het kan ook een nieuw begin zijn als je niets doorgeeft. Of je geeft het wel door met wat extra uitleg, alleen wie zullen ze eerder vertrouwen een patiënt of een collega professional. Bij voorbaat een verloren strijd denk ik.
Aan de andere kant als 75% wel klopt hebben ze toch iets om mee of vanuit te werken. Klopt 75% niet dan zou ik het zooitje maar ritueel verbranden.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

'k Weet het nog niet precies wat ik ga doen ;)
Verbranden in elk geval niet, niet om de 11 cent die het me kost per blad, maar voor mij is dit het bewijs (vooral voor mezelf) dat het toen niet tussen mijn oren zat dat ik niet geloofd werd.
En de latere rapporten van de neuroloog zijn het bewijs dat het verslag van die eerste opname totaal niet klopt.
Mijn huidige psychiater zei ook wel eens dat ik er zou van verschieten hoeveel mensen hij ooit in behandeling kreeg met rapporten van zogezegde "somatische" klachten, waarvan hij wel duidelijk merkte dat die klachten reëel waren.

Maar eerst ga ik het laten bezinken, maandag met hem bespreken en dan het hele dossier in chronologische volgorde ordenen, daarna zie ik wel wat ik hem doorgeef.
Erover vertellen kan ik niet laten daar ik er erg van geschrokken ben en dit opnieuw voor extra stress zorgde.
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Je kan ze ook scannnen en hier in je topic plaatsen :badgrin:

Hebben we weer wat te lezen :lol:
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

GeenPijn schreef:Je kan ze ook scannnen en hier in je topic plaatsen :badgrin:

Hebben we weer wat te lezen :lol:
[blink] Veel te veel werk (mijn scanner werkt traag en het zijn bijna 50 blz) + je bent veel te nieuwsgierig :tongue:
Ga maar slapen, ga ik ook doen ;) [AAI]
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Maandag toch een goed gesprek gehad met mijn psychiater.
Dat mijn vriendin mee was hielp wel ; zoals ze mij vorig weekend uitlegde met vork en lepel op tafel blijf ik meestal in situaties hangen waardoor gevoel en reacties uit enkel vanuit daar komen en niet zoals de doorsnee persoon reageren of voelen vanuit de momenten (dagen/maanden/jaren in mijn geval :lol: ) die daarop volgen.
Zo riep zij ook mijn naam en "stop" tijdens het gesprek wanneer ik duidelijk aan het doordrammen was over dat deel van mijn medisch dossier, anders was ik waarschijnlijk nu nog aan het praten 022.
Ook de psychiater verschoot, en misschien moet hij dit ook meer bij mij doen tijdens gesprekken zodanig dat ik niet te lang blijf hangen in één onderwerp en we dan ook meer kunnen bespreken tijdens één gesprek.
Want het was nu uitzonderlijk -doordat het erg slecht gegaan was de vorige weken- dat mijn vriendin er bij was.

Verder legt hij vooral uit hoe hij mij gaat proberen te helpen, maar echt van start zijn we nog niet gegaan : hij noemde me een ingewikkelde persoon in die zin dat ik soms héél erg sterk lijk en dan weer héél erg kwetsbaar = voor hem moeilijk in te schatten waar mijn grenzen liggen.
Blijkbaar heeft hij inderdaad mijn therapeute proberen te bellen maar was ze op dat moment niet bereikbaar en heeft de mail die ik kreeg daar dus niets mee te maken.
Hij staat er toch op haar opnieuw proberen te bellen, vindt die mail een typische reactie van een therapeute die zich probeert in te dekken en verkiest een eerlijk open antwoord.
Ik weet niet of ik daar zelf eigenlijk nog zit op te wachten, maar als ik goed volgde vindt hij dit belangrijk omdat het deel uitmaakt van een algemeen probleem bij mij waar hij wil aan werken.

Zelf voel ik me sinds gisteren wel al beetje beter.
't Is raar hoe ik eerst een paar dagen voordien zowel mijn energie als boosheid niet meer vond, enkel intens verdriet en het gevoel dat ik zou omver vallen bij de minste tegenwind (figuurlijk hé ;) ).
Gisteren merkte ik dat ik terug even spontaan kon lachen, genieten van de lichtjes 's avonds op ons terras.
Vandaag, ondanks de hele dag koppijn & duizelig & last van mijn maag, was het clowntje zelf terug. Rommelmarktje gedaan, niet teveel last gehad van het volk (zelfs even terug assertief geweest :nod: -niet agressief want ik liet zo goed als over mij lopen maar onthield me niet van commentaar-), gezongen in de auto, nog even in de Eurotuin achter plantjes geweest en later nog wat genoten van de zon.
Niet top, maar al stukken beter :)
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Als je inderdaad gelijkt. Betekent een eerlijk antwoord (als je het stiekem zou opnemen of zij het op mail zet) voor haar wel einde carrière en ontslag. Streepje achter haar naam en ga zo maar door.
Je verwacht eigenlijk dat ze ritueel zelfmoord pleegt om jou gerust te stellen. Misschien moet je je verwachtingen toch iets bijstellen. ;-)
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Nee hoor GP ; dat zou enkel gebeuren indien er een "officiële" uitleg zou plaats vinden.
Als ik mijn huidige psychiater goed begrijp wil hij enkel een "open gesprek" voorstellen, alsook wenst hij haar persoonlijk te contacteren zonder tussenkomst van collega's uit het centrum.
Dus geen contact in dat verband met mijn psychiater of psycholoog van vroeger, ook niet in zijn bijzijn.
Uiteraard zou ik dat gesprek kunnen opnemen, maar dat komt er volgens mij nooit en al kan zij daar nooit 100% garantie voor hebben is dit allesbehalve wat ik zou willen.
Via een getypte brief zou ze dat wel kunnen doen, maar ook op dat vlak verwacht ik eigenlijk ook niet veel meer.

Hij vernoemde het gewoon spontaan, alsof hij evenzeer op een eerlijke uitleg zit te wachten zoals ik deed/doe = ik weet het momenteel niet juist meer of het nog veel belang heeft.
Daarom dat ik denk, dat hij het belangrijk vindt om mij verder te kunnen helpen in die zin dat loslaten (in dit geval op affectief sociaal niveau) één van mijn grootste problemen is.
Momenteel terug erg getriggerd door andere omstandigheden die ik niet in handen heb.

Maar dat laat niet weg dat hoe jij het formuleert wel doet nadenken en nogmaals een verklaring kan zijn waarom ze in die laatste mail bepaalde handelingen weet aan mijn interpretatie.
M.a.w. helpen zulke reacties wel even om bepaalde zaken te leren plaatsen :nod:
Gebruikersavatar
katleen
Berichten: 2662
Lid geworden op: 01 apr 2012 22:43

Re: Een onmogelijke vriendschap?

hey BR ,
hoe gaat het nu met je ... weer een weekje verder...

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”