Liefde op afstand: eenzaamheid

[Anonymous92]

Hallo iedereen. Ik ben een meisje van 19 jaar en ik zie het op dit moment niet meer zo goed zitten, daarom dat ik hier een berichtje post voor advies of mensen in dezelfde situatie of,...

Ik zit al voor 1,5 in een lange afstandsrelatie met iemand van Italië, niet echt bij de deur dus. We bezoeken elkaar in de vakanties en doen elke dag videogesprekken met skype. Ik heb dit tot nu toe goed volgehouden. Twee weken geleden was ik bij haar in Italië, voor 20 dagen. Nu ben ik al terug twee weken thuis, en ik heb niets anders gedaan dan de hele tijd zitten huilen. Het lijkt alsof ik niet meer kan stoppen met huilen. Ik heb zoveel verdriet. Er is niets dat me nog gelukkig kan maken. Ik denk dat dit komt omdat ik haar zo hard mis. Ik ben afgevallen, omdat ik gewoon geen zin heb ik eten of het gewoon uitbraak van verdriet...Ik voel me zo eenzaam en ik wil zo graag bij haar zijn. Deze relatie stop zetten gaat ook niet, omdat we echt van elkaar houden. Ik kan niet zonder haar. Na afscheid van elkaar na een periode samen zijn, voel ik me altijd wel droevig. Maar dit houd nu al 2 weken aan en het lijkt maar niet te stoppen. Ik zit hele dagen te huilen. Wanneer ik op school ben, zit ik constant mijn tranen te bedwingen.

Waarom ik me ook zoveel zorgen maak, we gaan beiden volgend schooljaar (september dit jaar) voor het eerst naar de universiteit. Ik ben zo bang dat ik haar nog minder zal zien daardoor. Ik ben zo eenzaam en mijn pijn voelt zo diep...Ik weet het niet meer.

[Mickey~]

Moeilijke situatie... is het geen optie dat een van jullie beiden in een ander land gaat studeren? dus dat zij in Nederland gaat studeren of jij in Italie? Er zijn tegenwoordig veel plaatsen waar je in het engels colleges kunt volgen en opdrachten kunt maken. In utrecht heb je zo bijvoorbeeld het university college. Ik denk dat het een mooie oplossing zal zijn voor jullie om bij elkaar te zijn.

[Anonymous92]

Dat zou wel een goede oplossing zijn (hebben we zelf ook al over nagedacht). Maar er zijn zoveels 'als-en'. Dat gaat pas vanaf het 2de jaar, dus áls een we het 1ste jaar doorgeraken, áls de erasmusbeurs ons uitkiest, áls onze studie dat toelaat, áls onze ouders voldoende financiële middelen hebben,...

Ook het feit dat we beiden volgend jaar gaan studeren maakt me angstig. Normale vakanties worden namelijk blok vakanties, niets anders dan studeren dus. Wanneer gaan we elkaar dan zien?

Dit maakt me echt zo verdrietig, om niet te zeggen depressief.

Ik word elke ochtend wakker met een angstig gevoel in mijn hele lichaam, en daar ga ik ook mee naar bed. Door heen de dag zit ik heel te tijd te huilen, hoe hard ik ook probeer om het te stoppen. Ik probeer mezelf af te leiden door andere dingen te doen, maar dan beginnen in het midden van die activiteit plots weer opnieuw te huilen...Ik kan dit echt niet meer aan. Echt niet.

[GeenPijn]

Of ga een jaartje later studeren zoek een baan in italie, of omgekeerd.
Dan zijn jullie in ieder geval samen.

[Mickey~]

Ik kan je wel zeggen dat als je gaat studeren je vakanties niet alleen maar blok-vakanties zijn hoor. Als je je studie een beetje goed bij houdt heb je dan best ook tijd om gewoon vakantie te vieren. En anders zou ik zeggen, ga gezellig samen blokken! Dan ben je toch samen, al zou je misschien liefst andere dingen samen willen doen. Niet wanhopen op al die alsen om in het buitenland te studeren. Probeer het in ieder geval, niet geschoten is altijd mis.