Nog steeds gaat het niet goed..dagboek..

[Loes]

Aarzelingen om opnieuw een topic te openen. Het gaat inmiddels al zo lang niet goed.
Ik voel me tekort schieten omdat ik energie mis om de topics te lezen en te reageren alsof ik de enige ben die bestaat.
D.m.v. mijn gedichten kan ik me het beste uiten, mijn gevoel tot uitdrukking brengen.
Het vele schrijven wat ik ooit deed, vele uren per dag lukt niet meer.
Misschien blijft het bij dit ene bericht, misschien besluit ik gewoon van me af te schrijven, een keer of zovaak als ik behoefte voel.
Het forum te gebruiken waar het voor bedoelt is. Waar ik ooit zo makkelijk schreef voel ik me kwetsbaar en ook dat alles een hehaling is steeds weer en weer en weer en weer..

[inactieve gebruiker]

Bij ernstige depressiviteit, wanneer het van ontzaglijk groot belang is jezelf te uiten, is dat juist het allermoeilijkst. Je hebt geen fut, geen concentratievermogen, en je snapt eigenlijk nergens meer iets van. De wereld is diffuus, alles is vreemd, zelfs jezelf is een vreemd. Moeilijk hoor. Hoe breng je de dagen op dit moment door Loes. Ben je in therapie, en gebruik je medicatie?

Sterkte! Klaas

[Loes]

Hoi Klaas..

Dank je.

Mijn verhaal is een te lang verhaal, ik heb hier wel vaker een topic over diverse onderwerpen geopend en uitgewisselt ooit maar er is iets veranderd.
Ik blokkeer, vind nauwelijks of geen woorden,behalve de gedichten voel me moe en moe en momenteel bijna uitgeput, slechte concentratie enz.
Ik kon altijd mijn hoofd leeg maken door te schrijven o.a. hier, maar ik mis de energie en als ik het toch forceer raak ik erg gestrest en héél erg prikkelbaar. ik moet alles doceren en grenzen trekken, zeker de laatste tijd. Maar dat is erg moeilijk, ik ga er vaak overheen en heb het te laat in de gaten.

De dag starten gaat traag en met tegenzin. Ik heb wel geleerd dat ik mezelf moet dwingen iets te ondernemen, dat gaat de laatste tijd weer moeizamer.
Soms komt er nauwelijks iets uit mijn handen, het gevoel alsof ik vastgeplakt zit, zwaar voel ik me, kom nauwelijks vooruit. Het lijkt alsof de somberheid weer toeneemt, het sluipt er ongemerkt beetje bij beetje verder in.
Ik onderneem iets met de intentie dat vol te houden en dan.... weg belangstelling, zo heb ik inmiddels vele aanvangende hobby's versleten, het doet me dan niets meer.

Medicatie zit inmiddels op een laag niveau en heb ondersteunende therapie 1 x per 6 weken, psychiater maar dat is met zo een lange tussenpoze en relatietherapie al héél lang.
Ik ben de levenslust verloren, doe meer dingen op mijn automatische piloot, beleving is er nauwelijks, ben vaak bezig met de dood.
Over 2 weken op mijn herhaaldelijk verzoek ga ik starten met aandachttraining om met name beter te leren om gaan met spanningen en stress en pijn.
Ik krijg het individueel een uur per keer met tussenpozen omdat ik erg overgevoelig ben voor teveel prikkels, alleen zo ik me nu voel weet ik niet of ik dat wel kan hanteren, me houden aan de opdrachten (huiswerk).

Gr. Loes

[Loes]

Vandaag een slechte start, heb ik nog wel een goede start???????????????
Ik voel me wederom weer erg emotioneel, de tranen zitten aan de oppervlakte maar alsmaar huilen wil ik niet, het lost het niet op.
Ik voel me zo vermoeid, tegen uitputting aan. Ik was aan de gang zoals voorheen, taken op een briefje wat ik die dag maoet doen. Niet dwangmatig, als het niet lukt dat niet.
De taken zijn 'taakjes' geworden en dat is niet veel maar maar 'is' al teveel.
Inmiddels heb ik een scala van lichamelijk klachten opgebouwd waar aanhoudende duizelingen me nog meer beperken.
Onderzoek heeft niets opgeleverd. Er is nog een onderzoek waar ik over 1 1/2 week een uitslag van krijg maar ik ga zelf denken dat daar ook niets uit komt.
De CVS speelt op in al haar glorie, ik heb via google geprobeerd achter aan aantal klachten te komen, dat maakt dat ik me niet vrolijker voel. Ik verdwaal en zie door de bomen het bos niet meer.
Het is teveel en duurt allemaal te lang.
Gisteren, daar dwing ik mezelf toe, gewandeld 45 min. dat was stom, elke dag 20 / 25 min. dan stoppen. Ik was een eindje weg en vond het toch wel fijn in de zon te lopen maar had geen keus, ik moest de afstand weer terug.
Thuis 1 1/2 uur uitgeblust met mijn ogen dicht op de stoel gezeten, toen eten maken, ik wist niet hoe dat voor elkaar te krijgen maar lukte met veel moeite.
De dag is al een eind op weg, de taakjes blijven liggen gedeeltelijk. De computer moest ik opstarten omdat ik iets moest nakijken.
Ik merk dat dat al teveel word.

[franci]

Hoi Loes,

ik ben nieuw hier, dus ik ken je pas sinds je dit bericht hebt geopend, heb je geen medicijnen ofzo. En met je partner iets ondernemen of vriendinnen? Ik vind 1x in de 6 weken wel weinig therapie ofniet?
Ik hoop voor je dat het snel weer een beetje beter gaat. Misschien lekker in de zon gaan zitten, jas aan kopje chocomel en dan niets doen alleen maar zitten en proberen te genieten van de zon.

groetjes Franci

[butterfly]

Hoi Loes

Ik herken heel veel in wat je schrijft. Is er de mogelijkheid om regelmatiger therapie te volgen, net nu je er nood aan hebt? Dat lijkt me belangrijk. Wordt de medicatie nog goed opgevolgd?

Knuffels, Butterfly

[Loes]

Bedankt voor de reacties..

De medicatie gaat onder enigzins toezicht van de psychiater, hoewel,is een nieuwe, laat hij het een betje aan mezelf over, zit in een héle langzame fase van afbouwen maar dat is met een 1/2 tabbeletje per zoveel maanden (Alprazolam).Dat is nog advies van mijn oude psychiater.
Ik mag Diazepam naar behoefte gebruiken, doe dat als echt nodig is.
Op mijn verzoek al maanden terug, ga ik wel starten over een kleine 2 weken met aandachttraining.
Ik ga me alleen afvragen, ik ben zo..zo.. vermoeid, alles er op en aan en de training is me gezegd dat het hard werken is..

Ik beoefende meditatie thuis en regelmatig yogaoefeningen.. dat wil ik graag maar ligt totaal stil.. ik ben te onrustig en voel me echt aanhoudend ziek...
Wat ik als optie zag en er ook echt hard voor wilde werken raak ik nu steeds meer gespannen en zie er steeds meer tegnop, angst dat ik ga falen omdat ik nu niets kan opbrengen..

Het verdere verhaal is dat er nog nauwelijks contacten zijn en het onderhouden wat er nog is héél moeizaam gaat.. dat is iets wat ik niet kan uitleggen precies.

[Loes]

Het is echt goed mis gegaan en in hoeverre het nu nog een beetje goed gaat???????
Ik heb op een PAAZ afdeling een paar dagen doorgebracht, ik zat er helemaal doorheen.
Mijn hoofd was vol en nog, ik kon dingen niet meer in verhouding zien.
Iets wat gebeurde triggerde me zo dat ik letterlijk instortte.
Ik voel me niet in orde, ik heb teveel getrokken aan mezelf..

[Isa]

Hoi Loes,
En nu dan? Ben je nu weer thuis? En hebben ze je gewoon weer naar huis laten gaan of hebben ze je wel wat verder kunnen helpen? Worden er nu stappen ondernomen of iets?
Het is inmiddels toch wel duidelijk dat je meer hulp nodig hebt dan je nu krijgt toch?
Hoop dat het een beetje redelijk met je gaat.

Liefs,
Sterkte,
Isa

ps. nog een vraag die ik me afvraag...
Kun je jezelf beantwoorden wat jou depressie je oplevert? Wat het je brengt? (en dan bedoel ik niet de negatieve punten).
(ik geloof er namelijk heilig in dat achter elk gedrag een positieve intentie ligt. Misschien interessant voor jezelf om te vinden wat jou positieve intenties is achter jou depressie).
liefs.

[Loes]

Hoi Isa..

Ik mis de energie om te schrijven/reageren. Had je berichtje gelezen, dank je wel.
Ik kan alleen zeggen dat ik me lang niet in orde voel. Ben gestart individeel met Mindfulness, ik wil het heel graag volhouden, heb er 8 mnd. op moeten wachten, nu lijkt het steeds meer teveel worden.

ps. nog een vraag die ik me afvraag...
Kun je jezelf beantwoorden wat jou depressie je oplevert? Wat het je brengt? (en dan bedoel ik niet de negatieve punten).
(ik geloof er namelijk heilig in dat achter elk gedrag een positieve intentie ligt. Misschien interessant voor jezelf om te vinden wat jou positieve intenties is achter jou depressie).
liefs.

Ik had dit gelezen, begreep de vraag niet en eigenlijk nog niet.
Zo ik het zelf zie brengt het me niets positiefs, mijn omgeving weet dat ik zelf zoveel heb ondernomen en nog om weer enigzins de zon te zien schijnen en plezier te kunnen ervaren.

Misschien vanuit spiritueel oogpunt dat ik hier op aarde ben met een doel, te leren. Te leren vanuit vorige levens om in mijn huidig leven anders om te leren gaan met alles wat op me af komt.
Ik ben niet helder genoeg om het uitgebreider neer te zetten.
Nu bedenk ik ook, dat vele vreselijke dingen hebben meegemaakt en nog. Dan loop je tegen een blok beton aan met zo een uitspraak.

Ik wil alleen maar beter worden, niet meer afhankelijk van wel/niet hulpverlening.
ALS.. alles anders was gelopen zat ik aan de ander kant, ik zou de hulpverlener moeten zijn, die weg was ik aan het bewandelen.

[Loes]

Nu ik post bedenk ik.. creativiteit, schilderen, steen bewerken, helaas kan dat inmiddels niet meer vanwege een schouderprobleem. Maar hoewel dat ook pijn oplevert met pastelkrijt, dat kan ik doceren en sinds kort met aquarelpotlood.
En, al heb ik nauwelijks iets onthouden, ergens liggen dingen toch opgeslagen, vele.. vele boeken over psychologie/psychiatrie/medicatie/behandelmethodes/studie's en onderzoeken daarover.
Dat maakt ook dat mijn haren overeind gaan als het 1ste is dat mensen denken dat AD euforisch is en kalmeringsmiddelen.
Ik gebruik het laatste ook maar nu met een wetenschap, ik weet wat middelen doen, maar soms maak je die keus.

En liever dat het niet op deze manier zou moeten, maar ik ken de 'hel' en begrijp mensen die ook deze problemen hebben, al zijn ze toch persoonlijk, voor ieder weer anders.
Ik zou mensen niet iets opdringen wat ik vaak zie en hoor, DAT is het ergste wat iemand kan doen. Het aandringen en opdringen van medicatie/behandelingen en vooral "Je moet de dag plukken' en maak er wat van en je 'moet' genieten en dat soort stomme opmerkingen.

Niet iedereen.. maar vele hebben al veel uitgeprobeerd, dat heb ik geleerd en gezien. luisteren, dat alleen, al is het 100 x of 1000 x hetzelfde. Je (ik) / mensen lijken een soort vernauwing van bewustzijn te hebben en letterlijk in een groef vast te zijn gelopen, een onbewustzijn. Dat is een hardnekkig patroon er hoeft maar iets kleins te gebeuren of iemand kan heftig getriggerd worden.
Dat herken ik ook bij mezelf.

Dat soort dingen vind ik ook positief, dat weten en herkennen en dat iemand niet eerder kan veranderen alsdat hij de vele en vele patronen leert herkennen. De vele valkuilen waar ook ik in verstrikt raak.
Somberheid die als een zwarte schaduw mij en mensen kan overvallen en die je in zijn bijna bloeddorstige greep houdt. Een vampier.
Ik zal mensen niet proberen te veroordelen op hun ziek zijn of dwaling.
Ieder moet in zijn/haar eigen thempo de weg terug zien te vinden en soms... ja kan je ook besluiten dat het genoeg is, dat klinkt niet als positief maar zo zie ik het wel.
Als het niet meer dragelijk is wat doe je hier dan nog op deze planeet, ik zie het niet als dramatisch als ik zou stoppen met leven.
Het is mijn leven en mijn leven wil ik dragelijker maken, daar worstel ik mee, probeer wat ik aan kan en op mij pad komt, dat zie ik ook als positief.
MIJN WEG..
MIJN LEVEN''
MIJN BESLISSING..

En.. ik voel me rijk, al zijn ze misschien niet vrolijk, dat ik mijn vele en vele gedichten heb, niet alleen op het forum, dat ik 'dat' heb.. een weg naar buiten om mijn hoofd leeg te maken.
Schrijven, als ik me ooit beter voel en me weer kan concentreren, een boek of bundel..ach..dat is zo mijn 'positieve' fantasie..

[Loes]

Kun je jezelf beantwoorden wat jou depressie je oplevert? Wat het je brengt?

Nu ik post bedenk ik.. creativiteit, schilderen, steen bewerken, helaas kan dat inmiddels niet meer vanwege een schouderprobleem. Maar hoewel dat ook pijn oplevert met pastelkrijt, dat kan ik doceren en sinds kort met aquarelpotlood.
En, al heb ik nauwelijks iets onthouden, ergens liggen dingen toch opgeslagen, vele.. vele boeken over psychologie/psychiatrie/medicatie/behandelmethodes/studie's en onderzoeken daarover.
Dat maakt ook dat mijn haren overeind gaan als het 1ste is dat mensen denken dat AD euforisch is en kalmeringsmiddelen.
Ik gebruik het laatste ook maar nu met een wetenschap, ik weet wat middelen doen, maar soms maak je die keus.

En liever dat het niet op deze manier zou moeten, maar ik ken de 'hel' en begrijp mensen die ook deze problemen hebben, al zijn ze toch persoonlijk, voor ieder weer anders.
Ik zou mensen niet iets opdringen wat ik vaak zie en hoor, DAT is het ergste wat iemand kan doen. Het aandringen en opdringen van medicatie/behandelingen en vooral "Je moet de dag plukken' en maak er wat van en je 'moet' genieten en dat soort stomme opmerkingen.

Niet iedereen.. maar vele hebben al veel uitgeprobeerd, dat heb ik geleerd en gezien. luisteren, dat alleen, al is het 100 x of 1000 x hetzelfde. Je (ik) / mensen lijken een soort vernauwing van bewustzijn te hebben en letterlijk in een groef vast te zijn gelopen, een onbewustzijn. Dat is een hardnekkig patroon er hoeft maar iets kleins te gebeuren of iemand kan heftig getriggerd worden.
Dat herken ik ook bij mezelf.

Dat soort dingen vind ik ook positief, dat weten en herkennen en dat iemand niet eerder kan veranderen alsdat hij de vele en vele patronen leert herkennen. De vele valkuilen waar ook ik in verstrikt raak.
Somberheid die als een zwarte schaduw mij en mensen kan overvallen en die je in zijn bijna bloeddorstige greep houdt. Een vampier.
Ik zal mensen niet proberen te veroordelen op hun ziek zijn of dwaling.
Ieder moet in zijn/haar eigen thempo de weg terug zien te vinden en soms... ja kan je ook besluiten dat het genoeg is, dat klinkt niet als positief maar zo zie ik het wel.
Als het niet meer dragelijk is wat doe je hier dan nog op deze planeet, ik zie het niet als dramatisch als ik zou stoppen met leven.
Het is mijn leven en mijn leven wil ik dragelijker maken, daar worstel ik mee, probeer wat ik aan kan en op mij pad komt, dat zie ik ook als positief.
MIJN WEG..
MIJN LEVEN''
MIJN BESLISSING!!

En.. ik voel me rijk, al zijn ze misschien niet vrolijk, dat ik mijn vele en vele gedichten heb, niet alleen op het forum, dat ik 'dat' heb.. een weg naar buiten om mijn hoofd leeg te maken.
Schrijven, als ik me ooit beter voel en me weer kan concentreren, een boek of bundel..ach..dat is zo mijn 'positieve' fantasie..

[Loes]

Zo ik me nu voel lijkt mijn verhaal regelrecht gel*l.
Ik probeer mezelf omhoog te trekken, ik zou wensen dat ik zelfstandig weer kon functioneren.
Alles lijkt een wassen neus.
ik moet huiswerk 12 a-4tjes doorlezen, als ik zover kom..bij een 2de bladzijde weet ik al niet meer wat ik gelzen heb. ik neem nog nauwelijks iets op.
de aandachttraining lijkt veel teveel nu. ik voel me uitgeput heb nergens meer zin in.
een helder moment waar ik even het licht zie en de wijsheid, geen wijsheid!!!!!!!!!!!!!!!
NIEMAND weet waarom en waardoor ik/ mensen niet opknappen. De psychiaters/de psychologen? AD wat ook een wassen neus is maar dat weet ik al jaren, alleen verslavende middelen die werken tot het niets meer doet en verhoogd moet worden en weer en weer.............................................................................

[Loes]

Het is nu avond..de mindfulnessoefening kan ik me niet toe zetten..de zwaarte in mijn hoofd.. het sombere gevoel wat er opnieuw is ingeslopen..ik ken uit de training al veel dingen..heb daar mee gewerkt..heb het met moeite door kunnen lezen..frustrerend dat ik veel weer kwijt ben.
Zelfstudie is door mijn hele leven een probleem geweest, reden dat ik alles via scholing/training en cursus heb gedaan..elke week terug en praten over 'mijn' beleving en waar ik tegenop loop. Ik hoorde dat mesen in slaap vallen..als je er toch niet bij bent heeft de training dat nog wel zin.
Dezelfde cd beluisteren is nu al verveling.. ik heb steeds nieuwe prikkels nodig..dwaal af naar de voorspelbare volgende stap..verveling en rusteloos worden door het luisteren..nu in mijn eentje elke dag dat oefenen..
Ik ken vele oefeningen daar heb ik al lang terug op geoefend..alleen had het een andere naam..
Ik wist niet wat het in zou houden..wilde het aan gaan om stress en spanning te verminderen..beter met pijn om te leren gaan..
Yoga en meditatie..dat laatste doe ik niet meer thuis op het moment..ik ga teveel zweven..yoga is een actieve vorm..daar kan ik afwisselen en geeft ook voor 'dat' moment afleiding en ontspanning.
Omdat het samen teveel wordt moet ik de yoga stoppen..maar... ik MOET oefeningen doen een aantal X per week vanuit de fysio en manuele therapie omdat alles vast gaat zitten..
Met elkaar is niet haalbaar.. dat zou thuis 2 1/2 uur bezig zijn wezen met oefeningen en door de dag ook dingen met aandacht..ik vind het ingewikkeld zo worden en het gaat dwangmatig aanvoelen.. dat is iets wat ik niet verdraag.. als er te grootte druk op me komt en een moeten dan komt daar steeds meer stress voor in de plaats..het gaat omgekeerd werken..

[tijgertje25]

sterkte
je hebt het moeilijk

[Loes]

Tijgertje.. dank je wel..

[Loes]

Gisteravond laat is mijn stemming wat bijgedraaid.. kan ook deels zijn omdat ik lang achter de computer heb gezeten.. clips en muziekclips bekeken.. mijn gedachten stoppen dan een beetje..de mallenmolen in mijn hoofd.. Het is alleen slecht voor mijn schouder en nek..
Tv gekeken..omdat ik de laatste week slechter slaap ga ik ook steeds later naar bed.. wachten tot ik zo vermoeid ben en hopen dat ik dan doorslaap..
Ben 2 uur naar bed gegaan..wakker om voor 8 uur er uit en weer naar bed en weer in slaap gevallen..rond 1/2 12 wakker.
Wakker drukte de somberheid weer op me.. totaal lusteloos..mezelf uit bed praten.. dat het altijd beter is dan blijven liggen.. veel is er niet uit mijn handen gekomen.. rond 4 uur onder de douche..de meditatie gedaan met tegenzin.. probeerde mezelf te motiveren.. de lichaamsverkenning lukte niet..
Ik kook weinig..geen energie wel gekookt en dacht dan vanavond om 7 uur of iets later de 45 min. ligoefening doen.. Het voelde steeds dwangmatiger en ik werd steeds meer gespannen en raakte steeds meer geïrriteerd wat ik begon af te reageren.. ik besloot de oefening niet te doen.. Ik kan echt met dingen wel doorzetten.. maar die 45 min werkt averechts.. ik kan niet tegen moeten.. en elke dag zo liggen luisteren naar hetzelfde..
Ik besluit om weer naar de yogales te gaan morgen.. de middag gitaarles..binnen en buiten is dat 30 minuten.. dat is meer dan genoeg en soms al teveel.. dat gaat door de slechte concentratie moeizaam maar ik ben inmiddels al een flinke poos bezig.. soms alles kwijt en opnieuw beginnen en dan komt het opeens weer terug.
Gelukkig is de docent geduldig..het gaf ook stress en druk maar ik heb hem een beetje verteld.. hij had al het een en ander opgemerkt.. dat maakt dat ik er beter mee om kan gaan omdat hij mezelf tot rustig aan doen aanzet..
Elke dag is er een en deze dag ben ik blij als hij om is..
Veel negatieve gedachten spelen door mijn hoofd.. doorgaan of opgeven..zo het nu voelt is elke dag teveel.. toch ga ik door met alle ups en downs..
Ik heb pogingen gedaan en vaak overwogen te stoppen maar het loopt steeds weer goed af of ik zie er vanaf..
De puinhoop die ik gemaakt heb en een nog groter puinhoop die ik achterlaat..
Er is letterlijk een enorme muur voor me ingestort waar ik niet overheen kom.. op het moment dat ik mijn leven een andere richting aan het geven was.. de kant van hulpverlener..
Nu zit ik met verloren kennis in een bijna verloren leven..
Terugkijken heeft geen zin.. vooruit kijken kan ik niet.. hoewel dat toch vaak gebeurd.. dat is als angst me helemaal in zijn greep heeft..
Ik ga altijd met hoop slapen.. hoop dat ik wakker word en me lichter in mijn hoofd voel... de dag beter aan kan..

[Loes]

VERWIJDERD..

Was dubbel gepost.

[Loes]

De dagen verstrijken.. ik voel me verwijderd van mezelf en omgeving.
Ik voel me nog steeds heel erg vermoeid maar met tussenpoze is er iets meer energie.
Soms zit ik gevangen in angst, angst over vanalles.
Contacten zijn er nauwelijks, de verwijdering van mezelf, alsof ik het contact kwijt ben geraakt maakt dat ik me een vreemde voel in bekend gezelschap.
De bekende zie ik alsof ik naar een scherm kijk, alsof ik er zelf niet echt bij ben.
Gevoelloos bijna, dat doet verdriet en pijn.

[gewoon ikke]

Lieve Loes,

ik lees vandaag voor het eerts je topic...


Je hebt jezelf verloren in een depressie, jezelf en het gevoel jezelf te zijn ben je kwijt...
dat moet je zien terug te vinden.
Je moet je zelf niet in gezelfschap gaanmengen waar je jezelf niet vertrouwd voelt, dan word de angst groter...
je moet je nu gaan bezig houden met de dingen en met de mensen die jou kunnen helpen hier door heen te komen...
ook al is het moeilijk om contacten te onderhouden...

Jij moet niet alleen die contacten onderhouden... de anderen mogen ook aandacht aan JOU geven!!
dat is vaak het probleem, iedereen denkt er zo makkelijk over .... "ze belt niet dus ja het zal wel goed gaan"
NEE het is niet altijd rozegeur en maneschijn.
mensen kunnen vaak heel erg onbegrip tonen en dat maakt dat jij jezelf terug gaat trekken van die personen.
Maar meid, KOM VOOR JEZELF OP!!
JIJ BENT HET DIE NU HULP EN STEUN NODIG HEBT.....

ik las dat je een paar dagen op de PAAZ hebt doorgebracht... heb je daar lang gezeten?
heb je daar de rust gevonden die je op dat moment nodig had?

je schrijft ook in een van je berichten : "terug kijken heeft geen zin, vooruit kijken kan ik niet"
Dat heeft ook GEEN zin... LEEF IN HET HIER EN NU.... niet te ver vooruit kijken is mij geleerd, leef met de dag en per moment, totdat je wel instaat bent om te relativeren hoe je je toekomst kan beïnvloeden.

Mij heeft dit erg geholpen...

Nou meid, ik wens je heel veel sterkte en als ik voor je kan betekenen... hoor ik het wel... BLIJF WEL DIE HOOP HOUDEN IN JEZELF!!!!

liefs en dikke
Gewoon Ikke

[Loes]

Ikke..

Dank je wel voor je reactie..
Veel woorden heb ik niet nu..

Liefs Loes..

[Loes]

Ik probeer maar weer even te schrijven..
Het bewuste boekje waar ik advies bij vroeg was niet voor niets. Steeds vaker spelen gedachten door mijn hoofd, sombere gedachten omdat ik de pijn vaak niet of nauwelijks nog dragen kan.
Ik heb de woensdagavond gekeken naar Nederl. 2 tegen 1/2 12, de titel 'Mag ik dood".
Ik voelde me wat stabieler gisterenavond en kon er goed naar kijken, ik wist dat dat programma zou komen en wilde het zien om te horen hoe mensen dat ervaren.
Wat ik vooraf gelezen had was de zus die in dat programma de vragen stelde.
Haar zeggen dat haar zus, die zelfmoord had gepleegd, het toch zo leuk had gehad een dag ervoor, haar antwoord was precies wat je niet uit kan leggen.
'Je voelt niet wat ik vanbinnen voel"

Dat is een aanhoudend gevoel van gevoelens waar geen woorden voor zijn, gevoel kan je niet uitleggen. OOk niet waarom je geluksgevoel niet meer kan 'voelen', soms wel kort, dat proef ik dan heel bewust en wil 'dat' gevoel vasthouden, maar gevoel kan je niet vasthouden.
Het verdwijnt alsof het met de wind wordt weggevoert, ijl als lucht.

De dood word zo omzeilt, er over praten kan eigenlijk niet, dat maakt dat je nog meer in de eenzaamheid van je gevoelens wordt opgesloten.
Het programma was maar een druppel maar maakte veel duidelijk, degeen die niet meer verder kan en wil en moet rotzooien en zoeken en zoeken om 'een' manier te vinden die je aandurft.
De pijn en het onbegrip, niet bij iedereen, die je achterlaat.

Ik voelde dat heel goed maar het is een verdoving in je hoofd, momenten dat je niet meer verder kan. Geen energie meer hebben, gewoon moe zijn en willen slapen.

De gedachten laten me niet los, maar ik heb mezelf weer wat overeind kunnen trekken, alleen dat gevoel 'in mijn lijf' een soort aanhoudende spanning en en angst een geïsoleerd gevoel.
Geen echt contact meer kunnen maken.
Ik heb moeite wat er in is geslopen de deur uit te gaan, mijd winkels en wil zo snel mogelijk weer naar huis, ik voel me gewoon ziek worden.

Ik voel me na vrijdag wat verloren, de psychiater deelde mee dat hij weg gaat, dat zou vandaag zijn er is geen vervanging en wanneer dat wel komt is onduidelijk.
Dat betekend dat de psychiater, die ik na het wegggaan van de vorige zelf had gekozen, nu ook weg is.
Dat heeft een stuk veiligheid weggehaald, ik heb na de mededeling alleen maar zitten huilen, thuis met diazepam naar bed uiteindelijk. Ik was de ochtend al niet in orde, voelde me heel somber, praten lukte niet meer, het leek allemaal zo zinloos opeens.

Je gevoel verdoven omdat je het niet meer uithoudt gebeurd steeds vaker, en eigenlijk zou ik de hele dag wel willen slikken, die verleiding is er maar lost het niet op.

Stemmingswisselingen die zo sterk wisselen een depressief gevoel waar mijn lichaam als een betonblok aanvoelt, dan word het weer wat minder maar nooit is er de ontspanning 'in' me, het drukkende gevoel in mijn hoofd.

Het verdriet wat er zit lijkt wel een oceaan, als ik zou huilen zou het niet meer stoppen. Ik probeer afleiding te zoeken, doe teveel en merk dat moeheid en lusteloosheid opspelen.
Ik onderdruk het, ik moet zover het lukt in beweging blijven, als ik stil val valt ook de zwaarte weer op me.

[inactieve gebruiker]

Loes als je het radioprogramma Casa Luna opzoekt op internet kun je een gesprek over deze zelfde thematiek beluisteren, dat vannacht tussen 0.00 en 1.00 op radio 1 gevoerd werd beluisteren. Vond ik persoonlijk nog boeiender dan de tv documentaire.

[butterfly]

Ik herken heel veel in je woorden, Loes.

Ze moeten toch snappen dat een opstappende psychiater heel wat teweeg brengt? Op zijn minst mag er vervanging zijn, om die overstap te verwerken - en dan moet er nog gezien worden naar een nieuw iemand die je na verloop van tijd kan gaan vertrouwen. Als ik je stukje lees word ik er gelijk kwaad en verdrietig van.

Mag ik jouw een virtuele knuffel geven?

[Loes]

butterfly..

Dank je wel.. vervanging zal pas aan de orde komen als er nieuwe aangenomen worden, er vertrekken nog 2, dat zal niet opschieten.
Het is m.n. het vertrouwen wat je zo moeizaam opbouwt, en dan is er van het een op het andere moment niemand meer..