Nog steeds gaat het niet goed..dagboek..

[Loes]

butterfly..

Dank je wel.. vervanging zal pas aan de orde komen als er nieuwe aangenomen worden, er vertrekken nog 2, dat zal niet opschieten.
Het is m.n. het vertrouwen wat je zo moeizaam opbouwt, en dan is er van het een op het andere moment niemand meer..

Voor jou ook sterkte :hug:

[Loes]

Loes als je het radioprogramma Casa Luna opzoekt op internet kun je een gesprek over deze zelfde thematiek beluisteren, dat vannacht tussen 0.00 en 1.00 op radio 1 gevoerd werd beluisteren. Vond ik persoonlijk nog boeiender dan de tv documentaire.

Ik zal het opzoeken..
Bedankt voor de tip..

[Loes]

Loes als je het radioprogramma Casa Luna opzoekt op internet kun je een gesprek over deze zelfde thematiek beluisteren, dat vannacht tussen 0.00 en 1.00 op radio 1 gevoerd werd beluisteren. Vond ik persoonlijk nog boeiender dan de tv documentaire.

Ik zal het opzoeken..
Bedankt voor de tip..

Ik heb het niet kunnen vinden op internet, heb gezocht bij uitzending gemist en Casa Luca op google ingetyped??

Klaas, als je dit leest misschien kan je het me iets duidelijker aangeven??
Dank je, ik zou er wel naar willen luisteren..

Gr. Loes

[Loes]

Ik probeer mezelf staande te houden en op te trekken, ik merk dat de depressieve gevoelens steeds meer de overhand gaan krijgen.
Ik voel me lusteloos, slaap te lang, kan met moeite uit bed komen en aan de dag beginnen.
Struktuur heb ik geprobeerd zoveel mogelijk iets van te maken, lijstje met taken, steeds meer doorschuiven naar de volgende dag en de volgende....slechte eetlust en koken is een ramp inmiddels, als het 2 x per week lukt is het al heel wat.
Ik voel me erg vermoeid, het kan ook zijn dat de chronische vermoeidheid weer meer opspeelt en dat extra belastend is, ik verzin maar, ik weet het niet.
Wel dat ik met een zwaar gevoel wakker word, zwaar in mijn hoofd en het lijkt alsof er een band om mijn hoofd zit en spanning op mijn maar. Ik zie steeds meer op tegen de dag om er aan te beginnen.
Ik ben het liefst thuis, waar ik eerst nog wel afleiding vond met winkelen hier in het kleine centrum ontwijk ik de winkels. Ik heb de laatste tijd regelmatiger dat ik in een winkel het heel erg benauwd krijg, het lijkt of mijn maag bij elkaar krimpt,ik voel me echt ziek worden, ik moet er dan uit, maar al zijn het kleine winkels is de weg naar de uitgang een hoge drempel, ik moet mezelf aanmoedigen om er weer uit te durven, het is niet helemaal iets nieuws maar is wel weer erger aan het worden.
Ik probeer hoe moeizaam ook de gitaarles te blijven volgen en de yoga maar..de vakantieperiode ligt alles 2 mnd. stil, daar zie ik erg tegenop, het zijn de enige 2 activiteiten die ik op kan brengen. Het is niet helemaal maar voel me op die plekken wel goed, de yoga in een groep blijft lastig, soms voelt het alsof ik alleen in de zaal sta, een geïsoleerd gevoel, het lukt me dan nauwelijks om contact te maken.
Ik weet niet hoe dat komt maar ik blokkeer aan alle kanten in contact, ik had met veel inzet een aantal internet contacten opgebouwd, het lukt me na lang niet meer iets te onderhouden.
Kort achter de computer ging nog een poosje, mis nu de energie maar nog meer dat het leeg in mijn hoofd blijft.

[butterfly]

Kon ik maar een krachtbron voor je aanboren.

[Loes]

Kon ik maar een krachtbron voor je aanboren.

Ja.. als dat mogelijk was.. ik zal zelf mijn kracht terug moeten zien te vinden..
Lief van je..

Loes

[Loes]

Ik probeer weer even te schrijven hoewel dat me steeds minder goed afgaat.
Het lijkt erop dat de depressieve stemmingen steeds meer aanwezig zijn. Ik probeer mezelf aan te sporen maar dat gaat me steeds minder goed af. Lusteloosheid, veel huilbuien, moeite aan de dag te beginnen, moeheid, hoewel dat deels te maken heeft met CVS, eigenlijk weet ik niet wat wat is inmiddels, alleen dat mijn energie steeds minder wordt.
Het opzien tegen contacten, het zijn er niet veel maar ik realiseer me heel goed dat ik mezelf niet helemaal in een isolement moet brengen. Ik zie er heel erg tegenop, een gemaakte afspraak hoop ik dat er iets tussen komt. Het heeft meer te maken met de spanning die ik al een dag van te voren heviger voel worden.
Ik loop op mijn tenen om de visite zo goed mogelijk te doorstaan, dat vreet energie, ik probeer de depressieve gevoelens weg te drukken, dat lukt soms en soms moeilijk.
Daarna zit ik weer in de innerlijke leegte, een gevoel wat ik niet kan omschrijven, afgescheiden van alles.
Meer lukt niet te schrijven.

[Loes]

Ik heb een topic geopend over mijn woede en angst..
Ik kom nu bij deze topic die ik nauwelijks nog kan invullen..
Een stukje terug dat ik lees dat ik me rijk voel omdat ik via gedichten een weg naar buiten heb.. zoiets..

De gedichten komen niet meer.. ik MIS het ZÓ!!
Ook tekenen.. ik ben geen wonder maar het gaf me iets.. ik kon het in mijn eigen thempo doen..

Het lijkt alsof ik nauwelijks nog in staat ben mezelf te vermaken..
De moeheid overvalt me weer opnieuw..
DAT er 'IETS' moet gebeuren..
Mijn geest zoekt naarstig..
Naar een uitweg..
Naar oplossingen..
Naar verlossing..
Naar rust..
Een nieuw begin...
Ergens..
Leven op een andere manier..
Zonder depressie..
Met levensvreugde..
De dag kunnen beginnen..
Niet meer de worsteling..
Hoe de dag door te komen..
Niet meer het gevoel..
Van oneindige eenzaamheid..
Een eenzaamheid..
Die 'in' me verankerd zit..
Als een steen..
Die me omlaag dreigt te trekken..
Steeds dieper en dieper..
Een gevoel soms van ontmoediging..
Van.. het niet meer weten..
Van verlangen.. SOMS..
Gelukkig willen zijn..
Ik weet niet meer hoe dat voelt..
Ik ben vergeten hoe dat is..

[Loes]

Alles lijkt zo dubbel te voelen, het lijkt meer dat ik alles meer en meer op mijn automatische piloot doe.
een soort robotgevoel, weg van mezelf aan het drijven.
Verdriet wat er nauwelijks uit komt, alleen dat vlakke gevoel.
Soms kan ik wel even opgaan in een activiteit buiten de deur maar.. altijd.. altijd.. dat spanningsgevoel.
Ik kan het wat lichter maken..de verleiding diazepam te slikken, dat heeft de vorige psychiater me voldoende gegeven..
De ondersteunend therapeut die zich boos maakt, niet wil dat ik dat slik... alleen in uiterste nood..
Ik weet als geen ander wat het met me doet maar als het onhoudbaar wordt is de keus snel gemaakt.. toch blijft het in mijn hoofd hangen, ik ga er goed mee om.. maar soms is er ook de verleiding om door te slikken.
Vanmiddag heb ik de verleiding weerstaan..
ik voel me moe door het al weken slecht slapen, ik doe dingen zover het lukt, soms heb ik geen zin en geen energie dan komt er weinig uit mijn handen.
De dag gaat voorbij, hoe het komt.. het gaat snel.. het lijkt alsof ik uren nodig heb om iets te doen, alles kost veel tijd..
Meer energie heb ik niet

[Tinkerbell]

Hallo Loes,

Ik ken je verhaal niet maar het lijkt me dat je wel een beetje in een uitzichtloze situatie zit nu en al een lange tijd.
Ziet je behandelaar dit niet?
Geef je het duidelijk aan?
Het lijkt me dat je meer hulp nodig hebt als dat je nu hebt. Misschien tijdelijke opname of intensieve dagtherapie om
dit te doorbreken.

Heel veel sterkte
:hug:

[Loes]

Tinkerbell..

Ik weet niet goed wat te zeggen, behandeling heb ik gehad.. intern extern..
Ik denk dat ze het wel weten.. daardoor blijft de ondersteuning tot nog toe bestaan, al is dat te weinig..
Ik heb mijn stem wel laten horen..

Dank je wel.. :hug:

[Loes]

Ik voel me niet in orde, de laatste sessie heeft me erg uit mijn evenwicht gehaald.
Het gaat al niet goed en ik kan er niets meer bij hebben.
Ik voel me er ziek door.
Mijn gewicht wat ik met zoveel moeite iets op heb kunnen voeren is met dezelfde snelheid er weer af.

Soms wil ik er gewoon uit, niet meer verder, stoppen met vechten, dat er eindelijk rust komt.

Vele momenten dat ik die overweging maak, een aantal keren met daadkracht.
Toch is er blijkbaar iets wat me overeind houdt, iets 'in' me wat verder wil of niet opgeven, of is het een soort overlevingsdrang, ik weet het niet, iets wat sterker is blijkbaar.

Maar ik zou willen dat ik me weer een keertje gewoon 'gewoon' voel.
Alleen maar 'dat'.
Weer echt zin hebben ik dingen en niet het als afleiding moeten doen omdat als ik dat niet doe ik me nog slechter voel.

Een wonder wat zou moeten gebeuren, de uitspraak langer terug dat ik geen gewone depressie heb, dat het ook niet overgaat, dat het ernstig is en dat het erger is als 'K', het woord heb ik erg veel moeite mee.

Ik wilde het niet horen, niet geloven maar na zo lang zakt mijn geloof op beterschap ook weg.
Het is niet iets van gewoon aanvaarden, daarvoor zijn de 'klachten' te heftig.
Ik krijg geen vat op mijn stemmingen, het blijft zwaar drukken, het is soms gekmakend.

_________________

[Loes]

Vele twijfels om te schrijven keer op keer.
Start van de topic werd ik aangemoedigd maar ik merk dat het me moeite kost.
De gedichten die een uitlaatklep voor me waren lijken stil te liggen, er is geen stroming meer.
Het is zo een cirkel waar ik steeds weer in vast loop.
Met de therapeut is alles doorgesproken, ik zou me daardoor zeker geruster moeten voelen en wat opgelucht.
Dat is niet het geval.
Ik denk dat heel langzaam de sombere gevoelens er in zijn geslopen, sterker als voorheen.
Thuis liep ik vast, ik wilde H sparen, dus praten hoe ik me voelde deed ik niet meer.
Ik voelde me steeds verder van alles verwijderd en opgesloten in mezelf.
Vandaag, ik weet niet hoe het ging hebben we wel weer gepraat.
Ik heb zo na zitten denken dat H beter af is zonder mij. Als mijn stemming hem erg beïnvloed is het gewoon beter voor hem, hij wil daar niets van weten.
Ik voel me aanhoudend moe en lustelozer worden, zou het liefst zo lang mogelijk in bed blijven.
Ik word net zo moe wakker als dat ik naar bed ga.
Een gekneusde nek door yoga heeft me erg ingeperkt, de hevige hoofdpijn en nekpijn.
De lessen heb ik een poos niet kunnen volgen, ik ben nog onder behandeling maar zet mezelf aan weer te gaan starten om te voorkomen dat ik me steeds meer terug trek.

De gitaarlessen volg ik nog steeds, al gaat dat met grote moeite. Het lijkt alsof alles steeds uit mijn geheugen gewist wordt, de moeheid maakt dat het me heel veel energie kost, ik er niet echt plezier aan heb nog maar door wil gaan, als ik stop is het over.
Ik vecht voortdurend tegen het nauwelijks zin in hebben, mezelf steeds aansporen om toch iets te ondernemen.

Ik ben ook aarzelend met Engels gestart, ophalen wat weggezakt is.
Zo probeer ik invulling te geven.
Alleen het zware gevoel in mijn hoofd wat toeneemt, het bijna dwangmatige om toch rekening te houden met H.
Ook telefonisch met mijn broer, niet zeuren, ik merk heel goed dat hij daardoor meer opgewekt praat, bijna opgelucht.
Ik speel opnieuw een spel, daar waar alles mee begonnen is, na de schijnvertoning zak ik verder weg.
Verdriet wat diep van binnen zit.

Het niet begrijpen waardoor plezier uitblijft, verlangens, dat soort dingen.
Alles lijkt nu nog meer als teveel voelen.
Ik wil wel maar 'iets' 'in' me, het is uitgelegd maar echt begrijpen zal ik het nooit.
Zoveel wat ik wilde, toekomstdingen, nou ja. gewoon dingen doen.

Het is soms alsof het dood voelt van binnen, ik voel me net een robot
Ik wilde even kwijt hoe ik me voel maar merk dat ik eigenlijk met woorden niet ver kom.

[Loes]

Afgelopen week door griep geveld, de stress van de afgelopen jaren schijnen afweerstoffen vrij te maken waardoor ik van griep en verkoudheid gespaard bleef.
Ik voelde me gesloopt, alle afspraken afgezegd, inclusief 2 x therapie, dan moet er heel wat gebeuren.
Individueel zit zo vol dat er alles bij elkaar weer 6 weken tussen zitten, ik heb ook '0', '0' energie.

Ik mekt dat ik langzaam steeds meer stressig word in mijn lijf, geïrriteerd, ik zit mezelf nu helemaal in de weg.
Vanmiddag H voorgesteld met de auto even naar de bevroren plassen te rijden en langs de schaatsers, me goed inpakken, even er uit en misschien dat de afleiding wat zou helpen.
Dat was ook zo, ergens even wat warms gedronken en weer langs de plassen terug.

En dan....??? steeds ellendiger voelen, steeds prikkelbaarder, willen slaan met deuren, me moeten inhouden, dat geeft nog meer frustratie en dan kan ik NIETS meer hebben.
Ik moest de kamer uit, even op een eigen plek, afleiding, de computer.
DAT HEB ik nodig, dan staat 15 min. later H achter me, ja, het is zijn kamer, de computer staat daar en een andere plek waar ik goed en rustig kan zitten is niet mogelijk.

Ik begrijp niet waardoor dat onrustige en spanningsgevoel steeds vandaan komt.
Het is gekmakend.
Ik ga hier maar weg, een ander plekje zoeken nu.

[Betty]

Misschien moet je een kamer van je huis vrijmaken waar jij je kan terug trekken.Waar jouw computer staat.
Je moet jezelf terug kunnen trekken,zeker als je het gevoel hebt dat je wilt gaan slaan met de deuren of zo.
En waarom mag slaan met de deuren eigenlijk niet van jou,waarom mag steeds maar niet die woede naar boven komen?
Voor wie beheers jij je zo?

Het lijkt er maar steeds op dat H geen pijn mag voelen,dat H belangrijker is dan jij.

Waarom heeft H een werkkamer? Waarom is zijn werk belangrijker gemaakt dan jouw gevoel,jouw gezondheid.Waarom kon H niet even wachten met zijn werk op de computer,ook al is het zijn werk.

Binnen 15 min.staat H achter je en moet jij weg omdat het zijn kamer is???.

Loes wordt wakker! maak in huis jouw eigen ruimte,desnoods gaat H met zijn werk in de woonkamer zitten en neem jij zijn kamer.
Loes geen wonder dat jij onrustig wordt als jij steeds weg moet,jouw gevoel onder geschikt wordt gemaakt aan wat anderen vinden,wat H denkt en vindt.
Sla dan met die deuren,een nieuwe deur is zo gekocht hoor,gooi desnoods het servies in huis kapot.

Ga desnoods ergens anders wonen,jouw eigen plekje,waar Loes weer Loes mag zijn.

[Loes]

Dank je voor je reactie..

Wat ik heb neergezet is niet volledig..

Begrijp daarom jou reactie.

Gr. Loes

[Loes]

Alles gaat met ups en downs, wisselende stemmingen, zo kan ik me redelijk voelen, zo is het over of helemaal over.
(H) doet heel erg zijn best hetgeen hij leert (of opnieuw aanleert) in praktijk toe te passen.
Er gebeurd eigenlijk heel veel, misschien teveel zodat woorden vaak tekort schieten.
Eigenlijk val ik van het een in het ander, ik krijg nauwelijks tijd om iets door te laten dringen of te verwerken.
Gisteren de moeder van een vriendin overleden, per mail schreef ze uitgebreid, dat maakte dat er bij mij weer heel veel naar boven kwam.
Een onderwerp waar ik vele en vele sessies voor nodig heb gehad.
Alles kwam weer naar boven rond het hele proces van mijn moeder en haar overlijden.
Ik ben daar nog lang niet uit omdat er bijna 11 jaar zoveel gebeurd is.
Dat heeft met meer dingen te maken, mijn zus die zoveel invloed op mij en ook anderen heeft gehad en zoveel teweeg heeft gebracht, bijna mijn hele leven.
De 1ste jaren van de depressie ging alles over dat onderwerp bijna.
Ik breng mezelf vaak ook in lastige situaties, shoppen, van de een naar de ander en niet wetend wat ik nou eigenlijk wil of misschien echt nodig heb.
Ik probeer meer structuur aan de dag te geven door weer van takenbriefjes af te werken en weg te strepen.
Hoe dat werkt en waardoor het komt?? dat is al eigenlijk vanaf het begin van de depressie dat ik zó tegen dingen opzie dat ik me letterlijk ziek voel.
Toch wil ik opnieuw dat proberen vol te houden, mezelf aan mijn eigen afspraken houden.
Als ik actief bezig ben, veel afleiding heb, dat is dan ook buiten de deur, inclusief de therapie en de activiteiten die ik doe dan gaat het wel wat beter, dat merk ik en eigenlijk weet ik dat al langer.
De andere kant is dat ik me op een bepaalt moment dan uitgeput voel, de chronische moeheid die al jaren en jaren speelt maar erger werd al voor ik een burn-out kreeg.
Dan is het over en forceer ik mezelf om in redelijkheid toch te voldoen aan de taken.
Het ergste is als ik helemaal weg zak en de somberheid me overvalt, dan helpt afleiding nauwelijks, het is een zwaarte in mijn hoofd.

[Opa Black]

Speciaal voor onze Loes,

[Loes]

Dank je wel..

[patsas]

Lieve Loes,



Heel veel sterkte en ik denk aan je!!



Liefs,
Patsas

[Loes]

Lieve Patsas,

Wat lief zo, dank je wel..

Liefs Loes..

[Loes]

Al vanaf vrijdag erg depressief, in een sessie wat uitgewerkt maar deze keer zit ik te diep en heeft de sessie, het werken waar ik eigenlijk de energie voor miste een nog meer averechtse uitwerking gehad of eigenlijk niets bijgedragen deze keer.
Ik wilde niet meer naar huis, gewoon omdat het niet meer dragelijk is met zulke grote stemmingswisselingen om te gaan.
Misschien wilde ik wel weg van alles, nergens meer naar toe, ik wist het niet meer
Ik kan niet uitleggen hoe ik me voel en ja...
Ik heb alleen maar iets van 2 1/2 uur ergens langs de kant gestaan, de hulpverlener gebeld, dat was het enige wat ik kon bedenken, eenmaal thuis nauwelijks in staat een woord te spreken.
Ben op zolder gaan liggen en een cd geluisterd.
Voor (H) is het ook moeilijk denk ik, het doet wat hij kan, is geduldig en geeft me veel ruimte.
Ik moet wat boodschappen doen, ik kan mezelf altijd al is het vaak met veel moeite, mezelf aansporen, nu ontbreekt me alle lust.
Ik probeer wel wat kleine dingen te doen maar het gaat met grote tegenzin.

Ik slik maar weer Diazepam om het enigzins te verlichten,dat maakt weer dat ik me nog vermoeider ga voelen, jammer ik had 2 1/2 week niets meer genomen en ben ook met heel langzaam afbouwen met Alprazolam bezig volgens advies van de vorige psychiater, (dat is iets waar ik ruim 2 jaar mee bezig ben) en hele kleine stapjes en met grote tussenpozes.
Het zal nu wel weer lang duren zoals ik me voel kan ik het niet en doe ik het niet.
Ik weet niet wat ik wil, niet wat ik nodig heb, niet wat ik echt leuk vind.
Het is ook een innerlijke eenzaamheid, je kan aan niemand het uitleggen, het is meer opgesloten zitten in jezelf.

[patsas]

Lieve Loes,

Hoe gaat het nu met je?
Lukt het allemaal iets beter, of is het nog steeds met ups en downs?
Ik hoop weer wat van je te lezen, want ben toch wel benieuwd hoe het je vergaat.
Ik leef met je mee!

Heel veel sterkte!!



Liefs,
Patsas

[Loes]

Pastas, lief van je

Op de een of andere manier lukt het schrijven me niet echt meer, net als de gedichten die stroomden lijkt het alsof er niets meer op papier wil.

Het zijn de heel sterk wisselende stemmingen, het ene uur weet ik niet hoe het volgende uur is. op het moment is er niet dat zware gevoel maar echte beleving blijft nog steeds uit.
De weinige contacten die ik heb gaan zo moeizaam, ik wil het contact wel maar op de een of andere manier is het me teveel en ja.. dan raak je mensen uiteindelijk kwijt.
Ik heb ook het gevoel dat ik me maar steeds bij de ander aan probeer te passen, gemaakt vrolijk doen, ik kan dat niet meer opbrengen.
Maar het is ook het gesprek bij de ondersteuning, ik besef dat ik zo langzamerhand in een issolement kom, daar heb ik veel verdriet over en toch lukt het me niet het anders doen.
Ik heb redelijk wat mensen om me heen gehad, ik ben zo veranderd, alles lijkt teveel.
Ik ben ongeveer 3 weken aan het sukkelen met een niet zware griep gelukkig maar meer dat ik me niet in orde voel.
Mijn bloeddruk was plotseling erg hoog, hoewel dat in begin februari ook zo was, toen dacht ik zal wel stress zijn en gaat wel weer over.
Nu was ik zo beroerd, pijn op mijn borst, een ziek gevoel en ik had nauwelijks nog eetlust, zware benen. echt zoveel, dat soort dingen kan ik niet relativeren, ik dacht echt dat ik dood ging zo angstig voelde ik me.
Ik wenste dat zo vaak en nog speelt het wel op maar nu had ik dat niet en nou ja.. er is een bloedonderzoek geweest, alleen het cholestorol, de verkeerde zei ze, was erg hoog.
A.s dinsdag een afspraak bij de huisarts, ik zal dan wel horen wat er aan de hand is verder, ik heb ook weinig energie.

Hoe gaat het met jou nu, ik zou het leuk vinden iets van jou te horen.

Een dikke knuffel Loes

[Loes]

Ik ga even van me af schrijven..

Ohhhh.. de formulieren voor de afspraak in het ziekenhuis met de aankomende operatie waar ik over schreef in de topic over de diagnose heb ik binnen en ingevuld.
Ik krijg nu toch een echt spannings gevoel.

Wat zie ik tegen een operatie op.
Voor mij zou het beter zijn als er gelijk een datum was en het zo snel mogelijk zou gebeuren..stress slaat weer toe..
Ik voel me al een poos wat rustiger en omgekeerd ook wat tam, net alsof alles wat langs me heen gaat.
Ik voel me niet echt fit maar dat wat er nu extra bij komt lijkt teveel.
Ik zou bij de kaakchirurg een kleine noodzakelijke operatie moeten ondergaan, die heb ik afgebeld.
dat gaat echt als veel te veel voelen.

Ik merk dat ik een soort sruisvogelpolitiek voer, ik praat er niet over, probeer er niet aan te denken, hoop ook dat het zomaar opeens vanzelf weg gaat.
Denk ook, als de klachten afnemen weet ik niet of ik me wel laat opereren.
Ik WIL het gewoon niet maar ik voel me echt ziek en het zal toch moeten gebeuren.
Meer weet ik niet te schrijven, ik voel me moe..