Hij is er weer........de terugkerende depressie :(

[Sunflower]

Het is weer zover...hij is er weer...de depressie. Terwijl ik dit tik schrik ik. Ik lijd al bijna 30 jaar (zolang?) aan depressies. Ondertussen ben ik 43. Om de 2 jaar diende er zich eentje aan...waar ik een half jaar last van had en was ik weer 1,5 jaar depressievrij. Die diagnose kwam pas op mijn 27e. Toen had ik genoeg van dat rare gevoel dat elke 2 jaar weer terugkwam.

Ik heb kort anti-depressiva geslikt, langere tijd en de laatste jaren gewoon voor "altijd", maar toch is 'ie er weer. Ik ben begonnen met Prozac/Fluoxetine en heb vorig jaar de switch gemaakt naar Moclobemide. Braaf slikte ik dagelijks 1 pilletje en hoopte dat het zwarte spook wegbleef, maar hij is er weer en slik ik sinds 4 dagen weer 2 pilletjes en wacht ik tot hij verdwijnt. Zucht. Terwijl hij van 2001-2005 echt 4 jaar weg is gebleven, maar opeens in 2005 werkte de Prozac niet meer.

"Normaal" sta ik sterk in het leven; ik kan alles en iedereen aan. Bruis ik van de energie, ben ik overal voor te porren. Ben ik niet bang voor de dood; heb ik voor mezelf bepaald hoe het nu zit met het leven en dood. Geniet ik van alle kleine onbenulligheden. Heb ik genoeg ellendige dingen meegemaakt zonder daarvan in een depressie te raken. De ellendige depressies van mij komen uit het niets en van binnen uit, dus er tegen vechten heeft geen zin.

En nu ben ik alleen maar bezig met de zinloosheid van ons bestaan. Waarom leven we eigenlijk? Vliegt het me aan, dat al deze miljarden mensen die nu leven er straks allemaal niet meer zijn. En waarom hebben ze dan geleefd? Ik heb geen trek, het draait in mijn maag. Ik zie nergens het leuke van in.

Om deze posting toch een positief tintje te geven. Ja, ik hoop en weet diep van binnen dat het over een week of twee alweer beter zal gaan als de dubbele dosis werkt, maar elke keer heb ik het gevoel, dat het deze keer niet zal gaan werken, zucht.
Ik heb mijn huisarts net gebeld dat het weer zover is en ik weer op de dubbele dosis ga zitten.

En nu....wacht ik tot het beter gaat. Tot ik weer een pilletje kan innemen. Raar he...2 weken geleden was er nog niets aan de hand en ineens is het er weer. Het is een gevoel wat je niet kunt oproepen, maar als het er weer is weet je meteen weer hoe ellendig het is.

Herkenbaar?

[edciel]

Sterkte de komende tijd.

[Satyr696]

Zo lang al last van depressies en dan nog steeds in leven... petje af, eerlijk waar. Ik heb pas een jaar écht last van depressies enzo, laat staan dat ik nog zo lang te gaan heb met al de bedorven gedachten in mijn hoofd...
Succes

[Sunflower]

Ik wil helemaal niet dood! Ik wil weer van die depressie af!

Mijn "voordeel" is dat ik ondertussen weet -alhoewel ik dat deze dagen natuurlijk zeker in twijfel trek, want waarom is de depressie terug terwijl ik toch braaf elke dag 1 pilletje slikte?- dat de depressie uiteindelijk weer overgaat. Mijn huisarts vertelt het altijd zo mooi dat ik het moet vergelijken met suikerziekte en dat die patienten ook af en toe ontregeld zijn. Zo zit het ook met de hoeveelheid AD in mijn lijf, pfffffffffffff

Aan de andere kant weet ik ook, dat ik straks weer heel erg ga genieten van kleine dingen en ik de zon weer zie schijnen.

Het kuttigste is echter dat ik deze dagen door moet. Ik verheug me elke keer op het moment dat ik weer een pilletje kan nemen, want dat is weer een stap dichterbij. Maar het giert door mijn lijf nu, ik eet niet, ik jank, maar zit het braaf uit. Heb mijn sollicitatiegesprek voor morgen een week verzet, ik moet deze dagen helemaal niets, want het kleinste is al een moeite teveel.

Depressies hebben er het ergste ingehakt in mijn leven. Een scheiding, een ontslag, een overlijden van een dierbare waren makkelijker behapbaar.

Ondertussen wacht ik af............

[Minerva]

Goh wat rot voor je Sunflower. Heel erg naar. Het enige voordeel is dat je weet dat het tijdelijk is en dat je met medicatie er wel weer bovenop komt.

Wat ik me dan afvraag is, is er iets wat het triggert...? Iets waardoor je elke keer het terug krijgt ? (Stress, slaapgebrek, overbelasting, spanningen op relationeel vlak ?)
Ik weet dat ik meer last heb van iets naarmate ik mezelf niet in acht neem en overbelast voor langere tijd. Dan krijg ik hyperventilatie en moet ik echt gas terug gaan nemen en vooral meer rusten.

Is het ook iets wat altijd in dezelfde periode terugkomt ? Zit er een bepaald patroon in ?

[Sunflower]

Hoi Mystica,

Ja er zit een bepaald patroon in. Voordat ik met de AD begon was het altijd om de 2 jaar. Na het slikken, de eerste keren stopte ik na 6 maanden, 1 jaar, 2 jaar...kwam het ook weer om de 2 jaar terug. Alleen in de periode 2001-2006 (ik schreef 2005 in mijn openingsposting, maar dat is fout. Ik heb dat nagekeken is het 5 jaar weggebleven. In die 5 jaar ben ik gescheiden, overleed mijn oma en overleed mijn vader, had ik een mislukte nieuwe relatie....maar geen depressie ). Ik slikte toen trouw 20 mg Prozac per dag...totdat het ineens niet meer werkte.

Het patroon is:

- om de 2 jaar;
- altijd begon/begint het in de eerste maanden van het jaar;
- zonder antidepressiva duurde een depressie 6 maanden;
- last but not least: zo ook deze keer had ik voorafgaand de depressie de griep. Dit is niet altijd zo geweest, maar wel eens voorgekomen.

Eigenlijk zat ik nu ook weer in een gelukkige periode: verliefd - in december 2x op vakantie geweest, bezig met een nieuwe baan en dan dit

Logica verder?... helaas niet.

p.s. Ik hou van de herfst...ik heb namelijk nog nooit een depressie gehad in de herfst

[Minerva]

Ok dank voor je antwoorden.

Wat ik typisch vind is dat het dus kennelijk meestal aan het begin van het jaar is .. Het doet me denken aan een tekort aan daglicht wat bij een aantal mensen dus depressies kan triggeren.

Maar ook wat je beschrijft aan leuke dingen zoals 2x op vakantie, verliefdheid en een nieuwe baan.. zegt ook iets over Stress. Dat klinkt misschien gek maar ook positieve dingen leveren stress op. En een teveel daaraan maken stresslevels hoog ook al ervaar je ze als positief.. En een te hoog stresslevel vermindert je weerstand. Je schrijft ook over die griep die je vaker opvalt.

Beide factoren kunnen leiden tot depressies.

[Sunflower]

Dank je voor je reactie.

Het zijn ook zaken waar ik natuurlijk zelf ook vaak overnagedacht heb, maar voor mij is de meest logische verklaring dat de hoeveelheid neurotransmitters na 2 jaar op hun laagste niveau zitten en er dus te weinig zijn. Laat ik zo zeggen: met die verklaring kan ik leven en is voor mij acceptabel. Of die neurotransmitters nou extra snel afgebroken worden na bijvoorbeeld een griep of een stressperiode kan ik eens navragen aan een bevriend psychiater. Dat is op zich wel een interessante theorie.

[lostsoul]

Wow dat is heftig man dat je al die dingen makkelijker vond dan dit. Zulke dingen zijn onwijs naar. Respect dat je daar zo goed mee om kon gaan. Jeetje. Scheiding, overlijden van iemand en ontslagen worden dat is niet mis. Je hebt het bewijs zelf al geleverd. Je kan van een depressie herstellen. Deze episode versla je hem ook. Zie het als een spel. De depressie is de grote slechterik die je aan het einde van het spel moet verslaan. Onderweg verzamel je alle wapens en drankjes die je nodig hebt om hem te verslaan. Nu sta je met een houten zwaardje op hem in te hakken maar wacht maar tot je die bazooka hebt gevonden. Wedden dat je het monster naar zijn grootje schiet. Daarna is het Game over voor het monster. De drankjes zijn in dit geval je AD pillen. Die zorgen dat je al je levens behoudt tot je bij het monster komt

[Sunflower]

Lostsoul, ik wacht op het "game over".

"Vroeger" had ik altijd de gedachte, dat als één van mijn ouders zou overlijden je me zou kunnen opsluiten in een psychiatrisch ziekenhuis. Toen het IRL gebeurde ging ik daar heel normaal mee om. Ik kon het accepteren en leefde verder.

Maar die depressies...die hakken er veel harder in. Helaas

Ik wacht braaf totdat hij weer onder controle is. Mijn naiviteit dat levenslang slikken = geen depressie meer..die ben ik kwijt, maar ik geloof er wel in dat het elke keer weer goedkomt.

[lostsoul]

Gelukkig heb je er vertrouwen in dat het goed komt. Dat is een houvast. Ik ben dan nog maar een newbie met AD slikken maar het is behoorlijk zware kost. Vanaf vandaag ga ik minder slikken. Dan maar labieler ik heb energie nodig. Wel goed dat jouw AD zo goed werken hoor. Ok nu even een tegenvaller maar die gaat weg. Over een week kijk je er vast heel anders tegenaan. *stuurt heel veel positiviteit naar sunflower* You can do it! Dingen ter afleiding doen helpt dat niet bij jou of kun je je er niet toe zetten? Weet in ieder geval dat er mensen zijn die voor je duimen. Hoop dat je er kracht uit kan halen.

[Sunflower]

Dank je Lostsoul

Hoelang slik jij al AD? En welke?

Mijn ervaring is dat ik in de depressie weinig tot geen energie heb, maar als de AD aanslaat, dan komt de energie ook terug. Om die reden zou ik dus niet minderen.

Grtzzzzzzz,
Sunflower

[lostsoul]

Zo apart.... ik heb nu helemaal geen energie meer. Ben dood en dood moe. Val heel de dag in slaap. Gebruik nu bijna 30 dagen citalopram (cipramil zoiets) 20 mg. De bijverschijnselen waren in het begin heftig. Legden me helemaal lam. Maar dat de energie juist terug komt met een AD dat wist ik niet. Dat hoopte ik inderdaad ook omdat ik vrij diep zit. De dokter zei dat vandaag ook weer. Het is een ernstige aangelegenheid blablabla je moet echt weer terug in therapie. En laat ik daar geen tijd voor hebben m'n scriptie moet af. En voor die scriptie heb ik energie nodig, het liefst bergen maarja dat kan ik alleen met drugs krijgen..... niet echt een optie. Stom eigenlijk dat er geen legaal medicijn is dat je een energiestoot geeft en dat naast AD geslikt kan worden. Door de dosis te verminderen voor een tijdje hoop ik meer energie te krijgen. Ok ik wordt weer heel erg labiel maar ik voel nu helemaal niets. Alles komt vertraagd aan. Zou je na 30 dagen al kunnen zeggen of een AD aanslaat of niet dan?

[inactieve gebruiker]

nee dat is erg onwaarschijnlijk, het duurt minstens zes weken.
Misschien is het maar goed ook dat je niet dmv een amfetamine ofzo door die vermoeidheid heen kunt breken. Zou een depressie niet ergens 'nodig' zijn, een functie hebben, een natuurlijke manier zijn van je organisme om te veranderen? Dat geloof ik eigenlijk.
Terug, opnieuw in therapie dat zou ik ook denken Lostsoul..

[lostsoul]

Tja ik weet het klaas maar therapie kan pas in maart. En ik blijk erg goed te zijn in het mensen om de tuin leiden. Dit is niet zo bevorderlijk voor mensen om mij te begrijpen. Maar ik zit nu in sunflowers topic dus over mezelf wil ik het niet hebben hier.

[Sunflower]

Lostsoul, schrijf lekker over jezelf in "mijn" topic

We zijn hier toch allemaal om elkaar bemoedigend toe te spreken...waar dan ook. Als we maar wat aan elkaar hebben.

Mijn ervaring (en daar wacht ik ook..daarom heb ik ook hoop) is dat de AD op een gegeven moment werkt. Om die reden zou ik ook zeker die 6 weken afmaken als ik jou was.

Ik voel me ook futloos, energieloos etc, want ik heb begin dit jaar flink de griep gehad. Ik slik nu een vitaminieboost om me meer energie te geven. Wellicht ook iets voor jou?
Mijn eetlust is weg, maar dankzij die vitaminepillen krijg ik toch van alles binnen.

Hou je haaks

[Sunflower]

Alleen mensen die zelf werkelijk een depressie hebben gehad weten hoe ellendig het is.
De rest van de wereld kan het alleen maar vermoeden.

In mijn huwelijk had mijn toenmalige man er geen begrip voor cq die wist niet hoe hij er mee om moest gaan. "Daar moet je gewoon niet aan denken".

Mijn huidige vriend is psycholoog (toevallig he ...hij is op me gevallen omdat ik zoveel levenlust uitstraalde...-wat nu even weg is-. Aan hem heb ik heel veel steun. Hij kan niet voelen wat ik voel, maar hij gaat er wel op de goede manier mee om. Eén van zijn beste vrienden is psychiater. Op diens advies heb ik vorig jaar de switch gemaakt van Prozac naar Moclobemide. Gisteravond hebben we nog contact met hem gehad en we hebben afgesproken, dat ik er nog een 1/2 tabletje extra bij ga nemen als ik het kan verdragen dus 1 - 1/2 - 1 per dag.

Ik ben echt blij met deze heren. Waarom ik toch hier kom en schrijf? Omdat ik hier (helaas) lotgenoten tref en zoals ik al in mijn openingszin schreef. Alleen mensen die ook een depressie hebben weten hoe ellendig het is.

Sterkte allemaal.

[Sunflower]

Ik slik - wacht - slik - wacht - slik - wacht totdat de depressie opklaart...

Pffff wat is dit ellendig. Alle bekende symptonen zijn er weer: de zinloosheidsgedachte, het giert door mijn lijf, maar ik weet ook dat het weer beter gaat als de extra anti depressiva aanslaan.

Ik zit nu op dag 9. Nog een paar dagen en ik zal het echt merken, ik zal weer lachen, ik kan weer eten en het ziet er dan niet meer zo zwart uit.

Wat een vreselijk ellendige ziekte is dit. Dit wens je niemand toe.
Als ik al mijn geld kon weggeven en dan de garantie had dat ik nooit meer een depressie zou krijgen...ik deed het meteen!

Wordt vervolgd.

[Siddartha]

Verwelkom je depressie als een oude vriend die je iets komt vertellen. Je ergens bewust van wilt maken. Wat zou dat kunnen zijn?

[Danny2]

Hoi Sunflower,

in je verhaal herken ik wel dingen, vroeger keek ook ik zo naar het moment dat je de pillen in je handen krijgt als een opluchting.
Een toekomstige bevrijding van je ellende wanneer ze eindelijk voor je werken.
Nu ben ik anders gaan kijken naar de medicatie en zie het helaas niet meer als een vriend
maar meer als een belemmering voor me.

Waarom? Omdat al wat de medicatie doet is onderdrukken. en onderdrukken lost niet mijn probleem op maar houd het dus op zijn plaats. Het laat het wachten tot je welzijn op een zwak punt is aangekomen en dan voel je het weer.


Ook ik net als ons allen heb veel meegemaakt, wat naar mijn mening mij heeft getekend hoe ik
nu ben.
Soms voel ik door onverwerkte gevoelens en gebeurtenissen allerlei spanning in me.
Om dit op te lossen moet ik niet de medicijnen gebruiken, ja deze laten me wel beter voelen, maar de problemen zelf aan zien te pakken.
En dat is nou mijn grootste probleem. Dat ik niet eens mee precies weet wat ik allemaal heb opgekropt.

Elke dag weer zit ik met spanning, en de medicatie onderdrukt het wel, maar toch voel ik de kop van de spanning en doordat de madicatie het onderdrukt kan ik het niet oplossen heb ik het gevoel.

[Sunflower]

@danny2: ja, het leven zit vol ellende . De ellende die ik heb meegemaakt heeft niets te doen met mijn depressies. In jouw geval zou ik gewoon maar eens ergens beginnen te praten ....wie weet wat er allemaal uitkomt.
Ik heb genoeg gepraat...en toen werd duidelijk, dat de depressies toch echt van binnenuit kwamen. Dat heb ik geaccepteerd.

Vanzelfsprekend ben ik best "teleurgesteld" dat de antidepressiva het laat afweten hoor. Maar goed, ik ga er van uit, dat de verhoogde dosering me toch weer opknapt.

@Siddarta. Eerlijk gezegd "haat" ik deze oude vriend, maar aan de andere kant heb ik ook wel eens gezegd -hoe raar dat mag klinken- dat de depressies mijn leven verrijkt hebben.
Door de depressies kan ik na de depressies ook heel goed van het leven genieten. Vooral van kleine dingen.
De depressies hebben er ook voor gezorgd dat ze als een moment van bezinning zie. I.p.v. 80 jaar onafgebroken doorjagen sta ik (geregeld...zucht) stil bij het hoe en waarom van alles.

Maar eerlijk gezegd....was ik 'm nu liever kwijt als rijk.

[Sunflower]

De medicatie slaat nog niet aan
Ik heb weer een hele nacht niet geslapen en gespookt.

Ondanks dat ik gisteren mijn positieve ervaringen over het verloop van mijn vorige depressie uitgebreid beschreven heb ben ik vandaag de hoop op een spoedig betervoelen even kwijt.

Wat een ellendige kutziekte is dit ook. Ik kan het niet anders omschrijven.

[inactieve gebruiker]

oke Sunflower, er zijn dus op dit moment geen mededelingen te doen over verbeteringen, maar wat let je om de nare, beklemmende kanten van je depressieve gevoelens te beschrijven. Dat mag OOK aan bod komen he? (hoeft niet natuurlijk, dat moet je helemaal zelf uitmaken).

sterkte!

[Sunflower]

Dank je Klaas.

Vandaag voelt het zo aan alsof de depressie nooit meer oplost en ik "gedoemd" ben tot dit lijden de rest van mijn leven, zucht.

Ik kan ook niet meer normaal nadenken momenten; ik ben verward en weet ook niet meer wat "normale" gedachten zijn. Het doodsbesef - de vraag waarom wij leven - en het gevoel van zinloosheid (wat heeft het allemaal voor een zin want we gaan toch allemaal dood - overheersen zo.

Het is pijnlijk en heel zwaar.

[inactieve gebruiker]

Vandaag voelt het zo aan alsof de depressie nooit meer oplost en ik "gedoemd" ben tot dit lijden de rest van mijn leven, zucht.

is volledig inhaerent aan het depressief zijn he Sunflower

wanneer je er midden in zit kun je je niet voorstellen dat het ooit nog anders zal worden

wanneer je er eenmaal helemaal uit bent, dan kun je je niet meer voorstellen hoe het was