Fransman

Aanhoudend somber en spanningen

Beste mensen,

Ik weet niet zo goed meer hoe ik nu verder moet en wil graag mijn verhaal kwijt.

Ik ben 23 jaar en studeer geneeskunde. Ik ben nu bezig met de laatste twee jaar, waarbij je stages fulltime in het ziekenhuis doet. Dat gaat niet zo lekker. Sinds een paar maanden zit ik slecht in mijn vel.

Ik ben continu vermoeid en slaap niet goed. Sinds ik met de stages begonnen ben voel ik me enorm onzeker op bijna alle gebieden. Ik vertrouw niet meer op mijn eigen kennis, wordt al zenuwachtig of sla dicht als mij iets gevraagd wordt. Ik voel me minder dan collega's daar en voel me heel erg gespannen in de sociale omgang met hun. Buiten de stage om heb ik eigen geen puf meer om iets te doen en voel ik het contact met vrienden en familie slechter worden. Ik weet weinig leuks te vertellen over mijn stage omdat ik het als een grote stress-situatie ervaar. Daarbuiten doe ik nog maar weinig. Dit maakt dat ik helemaal geen grip meer op mezelf heb en het gevoel heb een stukje van mijn persoonlijkheid kwijt te raken. Voorheen was ik vrolijk, optimistisch, veel socialer en nam ik alles niet zo zwaar.

Verder zit ik continu te piekeren of dit wel de opleiding voor mij is: kan ik arts worden? Daarvoor moet ik toch echt beter in een team gaan functioneren en niet meer zo angstig zijn. Ik ben alleen maar bezig met de randzaken en mezelf te observeren in plaats van dagelijks iets op te steken en nieuwsgierig te zijn. Ik zou zo graag een knop omzetten en accepteren dat ik wat verlegener ben nu en nog niet zoveel weet. Maar door het gevoel van continue stress en slechte slapen lukt me het concentreren niet goed en ben ik me steeds (pijnlijk) bewust van mijn passieve en ongemakkelijke gedrag.

Het grootste probleem is misschien wel dat ik niet meer zo goed weet wie ik ben. Ik ben altijd degene geweest die arts zou worden en daarbij genoot van het leven. Nu lijkt dat doel onbereikbaar en lijkt er zo weinig over van mijn zelfbeeld, toekomstbeeld. Dit continue tobben maakt dat ik me somber voel en ik me slecht een houding weet te geven. Ook tegenover vrienden. Ik weet gewoon niet meer zo goed waar ik met ze over moet praten. Ik heb steeds het gevoel dat zij het allemaal leuk hebben en dat dat er voor mij niet meer in zit op deze manier. Ik voel me hierdoor jaloerser worden en veel minder empathisch (ik kan me steeds slechter verplaatsen in andere mensen).

Het lijkt een beetje alsof de wereld verder van me af is komen te staan. Er lijkt een soort muur tussen wat er in mij omgaat en de buitenwereld gebeurt. Alles wat er om mij heen gebeurt lijkt veel minder makkelijk en helder binnen te komen, en wat er in mij gebeurt (gevoelens, gedachten) lijkt zich veel minder makkelijk een weg naar buiten te banen.

Ik schrijf trouwens gewoon lekker door, afhankelijk van wat er in mijn hoofd opkomt. Het klinkt eigenlijk best heftig als ik het zo opschrijf, maar ik weet dat het zelf nogal de neiging heb problemen te bagatelliseren, dus misschien is dat maar goed..

Voor mijn klachten ben ik sinds een paar weken bij de psychotherapeut. Hier leer ik veel meer mijn gevoelens uit te spreken en op zoek te gaan naar wat mij nou zo angstig maakt. Ik weet nog niet of het echt helpt, het voelt vaak wel tijdelijk als een opluchting, maar in de dagelijkse praktijk werpt het (nog) niet zijn vruchten af voor mijn gevoel.. Toch praat ik wel ietsje makkelijker over mijn problemen, heb alleen niet het gevoel dat dat echt iets oplost. Het nare "basis"gevoel blijft gespannen, ongemakkelijk, somber.

Ik doe van alles verder om wat beter te worden. Goed ritme, weinig alcohol, veel sporten, praten, meditatie, gezond eten. Helaas gaat het voor mijn gevoel niet beter.

Wat moet ik hier nou mee? Ben ik gewoon depressief geworden door drukke dagen en slecht slapen (agv faalangst)? Maar hoort bij een depressie ook angst in sociale situaties? Of ben ik door de continue sociale druk die ik voel gespannen en depressief geworden? Voor mij erg moeilijk om alles een beetje op een rijtje te krijgen, en daarmee moeilijk om ergens echt te beginnen. Zouden antidepressiva een steuntje in de rug kunnen bieden?

Nou goed, ik wilde even mijn verhaal doen. Alle reacties zijn welkom.

groeten
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Aanhoudend somber en spanningen

Een opleiding geneeskunde is een zware opleiding. De meeste studenten worden herhaaldelijk met zichzelf geconfronteerd. Daarbij gaat het continu omgeven worden door ziekte en ongemakken de meeste studenten niet in de koude kleren zitten. Een volledig koele en nuchtere mentaliteit hebben veel artsen zich pas na enkele jaren ervaring eigen gemaakt.

De harde beroepspraktijk komt misschien als een klap voor je aan. Dat betekent niet dat je geen goede arts kan worden. Je bent al ver gekomen, en dat is zonder kwaliteiten onmogelijk. Je bezit het denkniveau van een arts en je hebt doorzettingsvermogen. Als je de eerste jaren als arts hebt overwonnen zal je weinig last meer hebben van al het leed waarmee je dagelijks geconfronteerd wordt. Wel zal het een goed gevoel geven dat je mensen van dit leed kan genezen. Op dit moment is er weinig uitzicht op geluk, omdat je denk ik niet in de goede richting kijkt.

Probeer om na een lange stressvolle dag iets te doen waarmee je tot rust komt. Zet de stress van je af. Je bent er om te leren, en leercapaciteiten heb je. Als je in je vrije tijd iets doet waardoor je echt kan ontspannen, heb je de volgende dag weer frisse moed en energie om de dag door te komen. Zoals bij veel klachten van neerslachtigheid is het zaak de vicieuze cirkel te doorbreken.
Fransman schreef:Ik ben alleen maar bezig met de randzaken en mezelf te observeren in plaats van dagelijks iets op te steken en nieuwsgierig te zijn. Ik zou zo graag een knop omzetten en accepteren dat ik wat verlegener ben nu en nog niet zoveel weet. Maar door het gevoel van continue stress en slechte slapen lukt me het concentreren niet goed en ben ik me steeds (pijnlijk) bewust van mijn passieve en ongemakkelijke gedrag.
Wat me opvalt is dat je inderdaad veel met jezelf bezig bent. Dat is ook niet verwonderlijk. Je wordt nu na een lange theoretische opleiding in het diepe gegooid en dat maakt de meeste mensen onzeker. Onzekerheid zorgt ervoor dat je naar je zwakten gaat kijken (om te pogen deze te verbeteren of beschermen), maar in de praktijk zorgt het ervoor dat je nog onzekerder wordt doordat deze zwakten worden uitvergroot. Daarbij heb je minder aandacht voor wat er om je heen gebeurt, en ook dat gaat ten koste van je taken.

Probeer je wat meer te richten op het hier en nu. Probeer op een objectieve manier te kijken naar de simpele handelingen die je hebt te verrichten. Heb vertrouwen in jezelf en kijk wat minder naar je zwakke plekken. Die zullen de komende jaren door ervaring wel gesterkt worden. Het is niet zo moeilijk als je het nu voor jezelf maakt. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Fransman

Re: Aanhoudend somber en spanningen

Je hebt gelijk dat het een pittige overgang is naar een volwassen wereld waarin er echt iets van je verwacht wordt. Het stomme is alleen dat ik me zo verdoofd voel.. Ik heb helemaal geen moeite om nare verhalen aan te horen, het dringt gewoon nauwelijks tot me door.

Kon ik maar gewoon een beetje onzeker zijn over hoe ik het dagelijks doe en daar open over communiceren. Maar overal hangt zo'n waas over heen, ik snap mijn gevoelens niet meer en kan ze niet goed uitspreken, bang om niet begrepen te worden. Ik word elke dag ook om 5:00 wakker, terwijl de dagen enorm lang zijn en ik dus echt niet uitgeslapen ben dan. Ik sta op met 1.000 gedachten en een strakke band om mijn hoofd (zo voelt het). 's Avonds kom ik thuis en voel ik me alleen maar verdoofd. Ik durf niet echt te zeggen hoe ik me heb gevoeld die dag en ga het liefst een beetje TV kijken en de schijn ophouden dat het wel gaat.

Ik ben doodsbang dat ik het niet meer aankan, bang dat ik er niet meer bijhoor, bang dat mijn toekomst niks wordt.. Ik ben zo onzeker geworden, dat ken ik helemaal niet. In groepen weet ik mezelf absoluut geen houding meer te geven. Ik heb het gevoel dat anderen me daardoor als heel afstandelijk en gesloten ervaren, maar ik wil zo graag beter contact maken.. Ik zit mezelf zo vreselijk in de weg, maar ik ben zo vermoeid dat ik de kracht niet heb om het op een andere manier te proberen.

Met mijn therapeut ben ik erachter gekomen dat ik de afgelopen jaren een heel perfect beeld van mezelf heb gehad, dat ik (onbewust) krampachtig probeerde hoog te houden:
- Super sociaal en humoristisch, heel makkelijk met iedereen kunnen babbelen (ben me er nu pas bewust van dat ik dat ook heel erg belangrijk vond en hoe erg mijn geluk daar vanaf hing)
- Super intelligent (het gevoel dat ik over veel meer overzichtsgevoel beschik en logischer kan denken dan anderen)

Dat beeld valt nu alleen een beetje in duigen: ik voel me vreselijk onzeker als me iets gevraagd wordt, wat helemaal niet past bij mijn superintelligentie (stresss!). Daardoor ben ik vermoeid en klamp ik me heel erg aan mijn andere kwaliteit vast: het supersociale. Maar dat werkt niet als ik vermoeid ben en daar ga ik me dan heel erg druk over maken... Waar is mijn oude ik?? (nog meer stresss!).

Het gevolg is dat ik mezelf helemaal niet meer herken en mezelf continu observeer en constateer dat ik anders ben geworden. Een kleiner, verlegener, onzeker mannetje. Bah. Er is zo'n verschil tussen wie ik nu ben en wie ik denk te zijn. Daardoor wacht ik maar af tot de dag tot ik mijn oude gedrag weer kan oppakken.. En dat maakt me verdoofd, gaar, lamlendig, somber, totdat het weer beter gaat. Totdat ik weer normaal ben geworden.

Maar zo werkt het niet he? Het is belangrijk om je gevoel te herkennen en te kunnen delen.. Dat is zo moeilijk :( Ik wil me zo graag weer in anderen kunnen inleven, maar ik kan niet eens goed bij mijn eigen gevoel.. Ik weet dat ik er veel over moet praten, maar het lijken van die cirkeltjes waar ik niks aan heb. En ondertussen levert de stage me alleen maar nog veel meer stress op en heb ik eigenlijk geen tijd om stil te staan bij mijn gevoel..

Misschien moet ik er wel even mee stoppen? Zou dit allemaal door de stress komen van wat er van me gevraagd wordt en ben ik bang echt "volwassen" te worden? Soms weet ik ook niet of ik wel echt over de capaciteiten beschik... Arts zijn is heel hard werken, teamplayer zijn, mensen op hun gemak kunnen stellen.. Bah, hoe moet ik dat nou ooit doen..
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Aanhoudend somber en spanningen

Fransman schreef: Voor mijn klachten ben ik sinds een paar weken bij de psychotherapeut. Hier leer ik veel meer mijn gevoelens uit te spreken en op zoek te gaan naar wat mij nou zo angstig maakt. Ik weet nog niet of het echt helpt, het voelt vaak wel tijdelijk als een opluchting, maar in de dagelijkse praktijk werpt het (nog) niet zijn vruchten af voor mijn gevoel.. Toch praat ik wel ietsje makkelijker over mijn problemen, heb alleen niet het gevoel dat dat echt iets oplost. Het nare "basis"gevoel blijft gespannen, ongemakkelijk, somber.
Hoi Fransman,
goed, dat je bij een psychotherapeut komt! Psychotherapie graaft naar de oorzaak en werkt per definitie langzaam - maar als het een beetje meezit, heb je er de rest van je leven plezier van. Goed, dat je het momenteel al als opluchtend ervaart!
En idd: zoeken naar wat precies jou nu zo angstig maakt, kan tijd kosten. Angst kan onbewust zijn. En: angst is niet bedoeld, om 'besturdeerd' te worden, voor alle emotie,s inclusief angst geldt, dat ze bedoeld zijn, om er iets mee te doen.
De angst zelf kun je soms oplossen met alleen inzicht en gesprekken, soms heb je er een therapie bijnodig, die expliciet op hersendelen zoals de amygdala aangrijpt (zoals emdr, somatic experiencing en gespecialiseerde kinesiologie).
Fransman schreef:Ik doe van alles verder om wat beter te worden. Goed ritme, weinig alcohol, veel sporten, praten, meditatie, gezond eten. Helaas gaat het voor mijn gevoel niet beter.
Nu ja, sprak de optimist - alles wat maakt, dat je niet verder afzakt is wellicht al winst. Vooral mee doorgaan!!
Fransman schreef:Wat moet ik hier nou mee? Ben ik gewoon depressief geworden door drukke dagen en slecht slapen (agv faalangst)? Maar hoort bij een depressie ook angst in sociale situaties? Of ben ik door de continue sociale druk die ik voel gespannen en depressief geworden? Voor mij erg moeilijk om alles een beetje op een rijtje te krijgen, en daarmee moeilijk om ergens echt te beginnen. Zouden antidepressiva een steuntje in de rug kunnen bieden?
Goede vraag!! Nou het antwoord nog...
De definitie van 'depressie' in de DSM, gooi die maar het liefst met een boog over je schouder. (Die "S" staat voor statistiek, daar is de DSM eigenlijk voor bedoeld.) Roodvonk wordt niet gediagnosticeerd door "tenminste 5 van de 9 kenmerken", bij zoveel twijfel over de (diffentiaal)diagnostiek laat je labonderzoek uitvoeren, etc.etc.

Een depressie kan door zeer vele oorzaken ontstaan (iets waar de DSM nadrukkelijk geen enkele uitspraak over doet, daar is het ding ook niet voor bedoeld) twee oorzaken zijn goed gedocumenteerd: trauma en "zeer veel stress" (soms in de vorm van uitputting/ burn out). Dus "dit komt gewoon door drukke dagen, weinig slaap en faalangst": dat kan heel goed. Ook sociale druk kan hier een akelige rol spelen.
En misschien ook je eigen verwachtingen - "je was altijd die persoon, die arts ging worden", en nu ben je coschappen aan het lopen en OEJJJ.....!
Angst is sociale situaties kan 2 kanten op werken in een depressie. Het kan een oorzaak zijn (want een stevige bron van stress).
Maar bedenk ook: depressie is ergens ook een taboe. Veel mensen met depressie krijgen vreselijke zaken te horen zoals "ik ben ook wel eens moe, ik ben ook wel eens somber - en dan ga ik gewoon door (en dat moest jij ook maar doen en anders ben je dus gewoon een slappeling)." Als je zo "subtiel, maar keihard" wordt ontkend, dan word je volautomatisch kopschuw - en terecht!! (Nog meer stress kan je er NIET bijhebben. Dit laatste is geen pleidooi om voortaan maar thuis te blijven met de ramen dicht. Maar meer, om ten eerste jezelf niet op de kop te geven voor je sociale angst. En om er met je therapeut over te spreken, hoe je dit oort nare situaties zo goed en snel en efficient mogelijk kunt leren aanpakken. Deze bron van stress moet zo snel mogelijk droog worden gelegd.)

Mbt. AD: die hebben voor- en nadelen. Een van de grote nadelen, is dat je je de eerste 6 weken dat je een ssri slikt, je nog slechter voelt. Dat wordt grosso modo 'opgevangen' door een benzodiazepine, maar als vermoeidheid, slecht slapen en weinig concentratie bij jou zo'n grote rol speelt, is de benzo al helemaal geen aangewezen middel.
Een ander nadeel aan AD is, dat ik altijd schrik van hoe het wordt voorgeschreven: depressie kan biochemisch door een serie verschillende, minder ideale toestanden worden veroorzaakt. Die stap wordt overgeslagen. (En helaas gebruik(t)en vele artsen de mantra:"Er is een stofje in uw hoofd, dat u niet aanmaakt, u heeft dus een soort suikerziekte, dus moet u medicijnen slikken." Een stuk of 3 verschillende denkfouten in 1 zin....)

Het zou leuk zijn, als voor er een recept wort uitgeschreven, eerst gekeken wordt naar dde cofactoren in de huishouding van serotonine en dopamine: hoeveel SAMe is er aanwezig, hoeveel magnesium, koper, B6, foliumzuur, B12, Ijzer en...zuurstof.
(Bij sommige mensen helpt suppletie met deze cofactoren al voldoende.)
Verder zou het zin kunnen hebben, door eerst je slaapprobleem aan te pakken. Benzo's zijn geen optie (word je suf van en het gaat REMslaap tegen) maar je kunt dingen slikken zoals GABA, melatonine en L-glutamine.

Ook kan 'stress' fysiek iets worden van: je overbelast je lever en je verdere spijsvertering door veel koolhydraten te eten in een poging de psychische stress de baas te blijven. (Criterium: een gezond mens kan makkelijk een maaltijd overslaan. Dat moet je zelf nu niet doen, want je hebt al te veel stress - maar denk je, dat je het zou kunnen...?)
Verder is het zo, dat een minder ideale suikerhuishouding bepaalt, of je bijv. de L-dopa die je lever (idealiter) heeft geproduceerd wel door de bloed.hersenbarriere komt. (Ook de BCAA's spelen een rol mbt. de bloed.hersenbarriere: leucine, isoleucine en valine.)
En met name in de dopaminehuishouding zijn ook de omega 3 vetzuren van belang.

Als je hetzij zelf hetzij in overleg met een orthomoleculaire arts denkt, dat je 'goed zit' op al deze punten, dan kan het zin hebben, om hetzij L-tryptofaan (tegen een te laag serotoninegehalte) hetzij L-tyrosine (tegen een te laat dopaminegehalte) te slikken - hetzij reguliere medicatie (die dan alle kans heeft om aan te slaan, omdat gelet is op de cofactoren en prerequisites).
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Aanhoudend somber en spanningen

Het is moeilijk, maar je zal moeten accepteren dat dingen niet meer zo worden als dat ze in het verleden waren. Het handhaven van je kwaliteiten kost energie, en op dit moment gaat al je energie in je opleiding. Krampachtig vasthouden aan wie je denkt dat je was, daar kom je weinig verder mee en levert zoals je merkt stress. Ook de kant van jezelf waarmee je nu geconfronteerd wordt is deel van jezelf en biedt je een goede gelegenheid om te leren.

Het is erg frustrerend als je het gevoel hebt geen aansluiting te vinden bij anderen. Dit kan ermee te maken hebben dat je teveel naar binnen gericht bent. Probeer te accepteren dat je niet alleen krachten, maar ook zwakten hebt. Pas als je vrede hebt met jezelf kan je jezelf openstellen voor anderen. Laat je oude zelfbeeld los en streef ernaar een goede arts te worden. Eigenwaarde is belangrijk voor je en succes helpt je dit gevoel te bereiken.

De andere dingen die je momenteel bezighouden zijn veelal bijzaken of zelfs denkfouten en hinderen je in het bereiken van je doel. Het is essentieel dat je dit inziet. Realiteit op de lange termijn is een vormeloze massa en zekerheden zijn slechts schijnbare zekerheden die van relatief korte duur zijn. Houd je niet vast aan geromantiseerde ideaalbeelden, want die leiden naar verdriet. Jij kan dit. Geloof, focus en laat je niet afleiden. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”